ลู่เสี่ยวฉิงได้รับบาดเจ็บเพราะหลี่เสวียเหมิง แม้บาดแผลจะไม่ร้ายแรกนัก แต่ก็ยังสร้างความเจ็บปวด โชคดีที่จื่อฉางเหอไปช่วยเหลือได้ทันท่วงที นางจึงฟื้นฟูได้รวดเร็ว และไร้ปัญหาเช่นนี้ หลังจากที่นางตื่น ความกังวลที่มีต่อเซี่ยงเส้าหยุนเอ่อล้นออกมา ด้วยหลังจากที่เจ้าตำหนักส่งกลุ่มค้นหาออกไปตามหา แต่กลับล้มเหลวในการตามหาเด็กหนุ่มที่ถูกลักพาตัวไป

“ศิษย์น้องหญิง ดูสิว่าใครมาเยี่ยมเยียนเจ้า” เฉินฉินกล่าวเมื่อมาถึงหน้าห้องของลู่เสี่ยวฉิงพร้อมเซี่ยงเส้าหยุน เมื่อนางออกจากห้อง ใบหน้ายังคงซีดเซียว เมื่อสังเกตเห็นเซี่ยงเส้าหยุน น้ำตาไหลออกจากดวงตาอาบแก้มของนาง

“อ๊ากกก หยุดร้องก่อนเถิด เจ้าดูน่าเกลียดเวลาร้องไห้นะ!” เซี่ยงเส้าหยุนเป็นผู้มีไหวพริบในการพูดคุยเช่นเดิม ในอดีต ปกติหากเขากล่าวกับลู่เสี่ยวฉิงเช่นนี้จะทำให้นางโกรธ แต่ตอนนี้นางพุ่งเข้าไปโผกอดเด็กหนุ่ม

“ฮึก…ฮึก… ข้าเป็นห่วงเจ้ามาก รู้มั้น!” ลู่เสี่ยวฉิงคร่ำครวญในวงแขนของเซี่ยงเส้าหยุน

‘หือ? นี่คืออะไรกัน?’ ปฏิกิริยาที่มากเกินไปทำให้เด็กหนุ่มต้องตะลึง เขาไม่คิดว่าลู่เสี่ยวฉิงจะมีท่าทีเช่นนี้ มันต่างจากที่เขาคิดไว้สิ้นเชิง

“เจ้านี่มันช่างโชคดีเสียจริง อย่าได้ลืมดูแลศิษย์น้องหญิงของข้าให้ดีด้วย” เฉินฉิงจ้องมองเซี่ยงเส้าหยุนก่อนจะจากไป ทิ้งความอึดอัดใจให้แก่เซี่ยงเส้าหยุนเมื่อเขาได้ฟังเช่นนั้น

เขาตบไหล่ของลู่เสี่ยวฉิง และกล่าว “ลู่เสี่ยวฉิง เจ้ากำลังหลับอยู่หรือไร? ตื่นเสีย!” ภายในเขาบ่นอุบกับตนเอง ‘บ้าฉิบ นางกำลังเอาเปรียบเราอยู่!

ความจริงแล้ว พวกเขามิได้รู้จักกันนานเพียงนั้น อย่างมากที่สุด เขาคิดเพียงแค่นางเป็นเพื่อนที่ดีเท่านั้น

เหตุใดนางจึงกอดเราตอนกลางวันแสก ๆ เช่นนี้? ชายและหญิงมิควรจับเนื้อต้องตัวก่อนแต่งงาน!

“ไม่ ข้าสบายดี เส้าหยุน ข้าว่าข้าตกหลุมรักเจ้า!” ลู่เสี่ยวฉิงแนบใบหน้ากับหน้าอกของเซี่ยงเส้าหยุน และโอบแขนรอบตัวเด็กหนุ่มแน่น ขณะสารภาพความในใจ

โครม!

เซี่ยงเส้าหยุนรู้สึกว่างเปล่า

“นะ นี่เจ้าล้อเล่นหรือ?” เซี่ยงเส้าหยุนถาม เขามิได้มาที่นี่เพื่อฟังคำสารภาพรัก ด้วยมาที่นี่เพราะต้องการหาที่ฝึกยุทธ์อย่างสงบสุข ขณะ

ลู่เสี่ยวฉิงค่อยปล่อยเซี่ยงเส้าหยุน และจ้องมองไปยังดวงตา “เจ้าคิดว่าข้าพูดเล่นรึ? จะ เจ้า ไม่ชอบข้าหรือ?”

เซี่ยงเส้าหยุนไม่รู้ว่าควรจะตอบสิ่งใด

“ข้าคิดว่าเจ้าเป็นเพื่อนที่ใกล้ชิด และไม่เคยคิดกับเจ้าแบบนั้น” เซี่ยงเส้าหยุนตอบอย่างเถรตรง

“ไม่ ข้าไม่ต้องการเป็นเพียงเพื่อนของเจ้า ข้าอยากเป็นอีกครึ่งหนึ่ง เจ้าจะกล่าวว่าข้าไม่งดงามแล้วหรือ? เจ้าชมข้าเช่นนั้นเพราะมันสนุกหรือไร?” ลู่เสี่ยวฉิงตะเบ็งเสียง

‘บ้าฉิบ! ข้าไม่ได้กล่าวเพราะมันสนุก’ เซี่ยงเส้าหยุนก่นด่าในใจ

ลู่เสี่ยวฉิงนั้นงดงามหาใครเปรียบไม่ แต่เซี่ยงเส้าหยุนเคยพบผู้ที่งดงามกว่า แต่ละคนนั้นมีอิริยาบถที่ยากจะเปรียบเทียบกันได้ ในความเห็นนั้น ลู่เสี่ยวฉิงนั้นเป็นผู้ที่มีความอ่อนโยน

“ลู่เสี่ยวฉิง ฟังข้านะ ข้ามีสายเลือดที่อาฆาตแค้น และเป้าหมายของข้าคือบรรลุระดับราชา หรืออาจจะบรรลุสูงขึ้นและรวดเร็วกว่านี้ มีเพียงทางนี้เท่านั้นที่ข้าจะสามารถแก้แค้นได้ ก่อนหน้านั้น ข้าไม่สนใจในเรื่องรักใคร่ เพราะข้าไม่มีเวลาจะมาสนใจสิ่งอื่นในตอนนี้ เจ้าเข้าใจไหม?” เซี่ยงเส้าหยุนกล่าวอย่างจริงจัง

“เจ้ามิได้โกหกใช่ไหม?” ลู่เสี่ยวฉิงถาม

“ข้าขอสาบาน! หากข้าโกหกก็ให้ฟ้าผ่าข้าเลย!” เซี่ยงเส้าหยุนกล่าวคำสัตย์

ครืน! ครืน!

ทันใดนั้น ท้องฟ้าแปรเปลี่ยนเป็นมืดมิด และฟ้าผ่าลงมา ทำให้เซี่ยงเส้าหยุนร้องเสียงหลง

“เวรเอ้ย! ข้าไม่ได้โกหกจริง ๆ นะ!” เซี่ยงเส้าหยุนตะโกน

“ก็ได้ ข้าขอแบกภาระนั้นร่วมกัน และเต็มใจจะฝึกให้หนักขึ้นเพื่อเจ้า วันหนึ่งจะบรรลุให้ถึงระดับราชา และร่วมแก้แค้นไปกับเจ้า!” ลู่เสี่ยวฉิงกุมมือเซี่ยงเส้าหยุน และกล่าวด้วยความปั่นป่วน นางดูเหมือนจะมอบทั้งชีวิตให้แก่เซี่ยงเส้าหยุน จะไม่มีผู้ใดสามารถหยุดหญิงสาวได้ หากนางตกหลุมรัก

เซี่ยงเส้าหยุนไม่อาจกล่าวสิ่งใด ด้วยหัวใจอ่อนโยนเสมอเมื่อกล่าวถึงเพื่อน และไม่อาจทำตัวหยาบคายได้ อย่างไรก็ตาม เขายังคงเป็นคนมีไหวพริบ จึงกล่าวอย่างรวดเร็ว “ลู่เสี่ยวฉิง ข้าเองก็รู้สึกตื้นตันใจ หากเจ้ารักข้าจริง เจ้าต้องพิสูจน์ด้วยการกระทำเสีย หากวันนึงระดับยุทธ์ของเจ้าเทียบเท่าข้าแล้ว ข้าจะให้เจ้าเป็นผู้หญิงของข้า ด้วยมีห้าดวงดาวสถิตร่าง และอนาคตที่สดใส ข้าไม่ต้องการสตรีอ่อนแอมาเคียงคู่ เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

ลู่เสี่ยวฉิงค่อนข้างเรียบง่าย และนางพบว่าคำของเด็กหนุ่มนั้นสมเหตุสมผล จึงพยักหน้า และกล่าว “ตกลง! เจ้าพูดเองนะ! หากข้าตามถึงเจ้าแล้ว เราจะแก้แค้นไปด้วยกัน!”

“อืม ตอนนี้ข้าบรรลุระดับดวงดาวขั้นสี่แล้ว เจ้าต้องฝึกให้หนักกว่านี้ มิเช่นนั้น ความห่างชั้นระหว่างเราจะมากขึ้นไปอีก” เซี่ยงเส้าหยุนกล่าว

“ไม่มีทาง ข้าจะตามเจ้าให้ทันให้ได้!” ลู่เสี่ยวฉิงสาบานอย่างเค่งขรึม ก่อนที่จะหยิกแก้มของเซี่ยงเส้าหยุน จากนั้นนางก็ปล่อยเข้าไป นางกลับเข้าไปในห้อง และล็อคกลอน ทุกสิ่งที่ทำก่อนหน้าเป็นสิ่งที่นางไม่เคยทำมาก่อน ดังนั้นจึงอายเกินกว่าจะเผชิญหน้ากับเด็กหนุ่ม

เซี่ยงเส้าหยุนลูบใบหน้า และยิ้มอย่างขมขื่น หัวใจเต็มไปด้วยความเศร้าโศก น่าเสียดายที่มีบางสิ่งที่เขามิอาจยอมรับ หากเป็นในอดีต คงไม่จำเป็นต้องหลอกนางเช่นนี้ แต่ตอนนี้เขาได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ด้วยต้องรับผิดชอบตนเอง และคนรอบข้าง และไม่ต้องการให้นางบาดเจ็บอีก

“พักผ่อนเสีย ข้าไปก่อนนะ” เซี่ยงเส้าหยุนกล่าว และจากไป

แต่ยังไม่ทันออกไป เฉินฉินออกมาจากมุมมืด และกล่าว “เจ้าหนู เจ้ากล้าเอาเปรียบศิษย์น้องหญิงของข้าหรือ! ข้าจะฟ้องอาจารย์ข้า!”

“ไม่สุภาพเอาเสียเลย ท่านอาจารย์ของท่านเป็นศิษย์พี่สาวของข้า เช่นนั้นข้าต้องเป็นศิษย์อาของท่านนะ” เซี่ยงเส้าหยุนกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เมื่อเฉินฉินมองดูท่าทีจริงจังของเซี่ยงเส้าหยุน นางรู้สึกผิดทันที และกล่าว “ขะ ข้าไม่ได้ตั้งใจลบหลู่เจ้า!”

“ฮ่า ฮ่า! ข้าล้อเล่น!” เซี่ยงเส้าหยุนคำรามเสียงหัวเราะ และกล่าวเพิ่มเติม “แนะนำให้ศิษย์น้องสาวท่านอยู่ให้ห่างข้าไว้ ข้ามิใช่คนดีนักหรอก”

หลังจากกล่าวเช่นนั้น เซี่ยงเส้าหยุนเดินเข้าใกล้เฉินฉิน ราวกับจะลวนลามนาง

“หากเจ้ายังก้าวเข้ามาใกล้อีกละก็ ข้าจะทุบอัณฑะของเจ้าเสีย!” เฉินฉินกล่าวอย่างดุเดือด การคุกคามของนางทำให้เซี่ยงเส้าหยุนกลัวมากจนร่างกายสั่นเทา และกุมมือไปที่เป้ากางเกงโดยไร้เหตุผล และรีบหนีไป

“ก็ได้ ท่านชนะ!” เซี่ยงเส้าหยุนมิได้ลืมที่จะหยุด และตะโกน ขณะยกหัวแม่มือขึ้น และวิ่งหนีไป

“ฮ่า ฮ่า ตกลง อย่าลืมล่ะว่าข้าคือใคร” เฉินฉินหัวเราะเสียงดัง แม้นางจะดูขี้เล่น แต่ก็ไม่อยากให้ผู้ใดเข้าใจผิด แท้จริงแล้วนางเป็นถึงศิษย์หนึ่งในสิบอันดับของตำหนักยุทธ์