การตอบโต้ของผู้แข็งแกร่ง Strongest Countera…

 

บทที่ 47 น่าประหลาดมาก

 

แม้ว่าจะมีสี่ฤดูกาลในหนึ่งปี แต่ดูเหมือนว่าทุกครั้งที่ทุกคนคิดว่ามีเพียงฤดูร้อนและฤดูหนาว ฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วงกําลังผ่านไปอย่างรวดเร็ว เซี่ยงไฮ้ในกลางเดือนพฤศจิกายนค่อนข้างเย็นมาก แล้วสภาพอากาศเย็นลงด้วยฝนในฤดูใบไม้ร่วง ฝนทําให้คนเดินถนนรู้สึกหนาวและเป็นทุกข์ ดอกไม้และต้นไม้บนถนนเริ่มต้อนรับการมาถึงของฤดูหนาว

 

ไม่นานก่อนที่ซิงเฉิงซึ่งถือร่มก็เดินออกจากทอมสันกอล์ฟ ก็มีรถโฟล์คสวาเกนมาโกต้นขวางทางของเขา ชายสามคนลงมาจากรถ รูปลักษณ์และดวงตาของพวกเขาระบุว่าพวกเขาเป็นคนเลวอย่างแน่นอน ซิงเฉิงหยุดคิดเรื่อยเปื่อยและเพิ่มความระมัดระวัง เขาสงสัยว่าการตายของโจวเหวินอู่ถูกเปิดเผยหรือไม่ว่าศัตรูเก่าได้ติดตามพวกเขามาที่เซี่ยงไฮ้แล้ว

 

“ซิงเฉิงใช่ไหม?” ชายผู้ที่เป็นผู้นําถามอย่างเฉยเมยสวมสูทสีดํา ถักเปียเล็ก ๆ เขาเป็นศิลปะค่อนข้าง ชายอีกสองคนควรเป็นลูกน้องของเขา

 

ซิงเฉิงนั่งยองๆ เพื่อเผชิญหน้ากับอันตรายที่ไม่รู้จัก เขากระซิบ “ใช่ แล้วพวกแกล่ะ”

 

“ไม่จําเป็นต้องรู้หรอก มีบางคนอยากเจอแกก็แค่นั้น” ชายท่าทางเหมือนศิลปินพูดอย่างหยิ่ง แต่ซิงเฉิงไม่กลัวเขาไม่ได้ทําตาม คําแนะนําของพวกเขาแม้จะมีท่าทางที่คุกคาม

 

ซิงเฉิงยิ้มอย่างจนใจ จากนั้นเขาก็กําลังจะข้ามชายสามคน เพื่อเดินไปที่สถานีรถบัส อย่างไรก็ตามลูกน้องที่อยู่ข้างเขาดึงตัวเขาเอาไว้และตะโกนว่า “พี่จุนพูดกับแกอยู่นะ หูหนวกรึไงวะ?”

 

เมื่อลูกน้องกําลังจะแตะไหล่เขาก็เคลื่อนไหวในทันใด เขาจับข้อมือของลูกธนูแล้วบิดมัน ชายคนนั้นตะโกน แต่ซิงเฉิงไม่หยุด เขาใช้ข้อศอกตีซี่โครงของเขาแทนในที่สุดเขาก็ดึงชายคนนั้นมาหาเขา และกระแทกไหล่เขาโดยตรง การเคลื่อนไหวทั้งหมดนั้นเสร็จสิ้น อย่างราบรื่นและรวดเร็วก่อนที่พี่จุนและลูกน้องของเขาจะรู้ตัวเสียอีก

 

ชายคนนั้นล้มลงกับพื้นและเขาเจ็บปวดจนไม่สามารถยืนขึ้นได้

 

การแสดงออกของชายที่ชื่อพี่จุนที่ว่านั้นเปลี่ยนไปทันทีและเขาจําได้ว่าเจ้านายของเขาบอกให้เขาสุภาพก่อนออกเดินทาง เขาสูญเสียความเย่อหยิ่งทั้งหมดของเขาเพราะเห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ตรงกับเขา

 

” พวกเขาแค่ปากไม่ค่อยดีน่ะ ยกโทษให้หน่อยก็แล้วกัน” คนที่ถูกเรียกว่าพี่จุนขอโทษทันที

 

ซิงเฉิงไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับคนเหล่านี้และเขาพูดส่งๆออกไป “ถ้าหมดธุระแล้วก็ขอตัวก่อนแล้วกันนะ”

 

จุนกล่าวอย่างรวดเร็ว “คุณซิง เจ้านายของเราต้องการพบคุณ มาพบกันคืนนี้ด้วย” เขากลัวว่าพวกเขาไม่สามารถทํางานให้เสร็จ และอาจถูกลงโทษ

 

ซิงเฉิงส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันไม่รู้ว่าเจ้านายของคุณคือใครเห็นได้ชัดว่าฉันไม่รู้จักเขา ทําไมฉันต้องยอมรับคําเชิญของเขา?” 

 

“เจ้านายของเราคือหลีจุนประธานของอุตสาหกรรมซึ่งเหอถึงแม้ ว่าคุณจะไม่เคยเห็นเขา แต่เจ้านายของฉันรู้จักคุณและต้องการที่จะเป็นเพื่อนกับคุณ” จุนต่อไป

 

ซิงเฉิงดูเหมือนจะเคยได้ยินชื่อนี้ แต่เขามั่นใจว่าเขาไม่รู้จักเขา ซิงเฉิงลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “บอกที่อยู่และบอกฉันว่าฉันจะมาหา หลังจากหกโมงเย็น”

 

จุนบอกที่อยู่อย่างรวดเร็ว “คฤหาสน์ซีนาน”

 

ซิงเฉิงพยักหน้ารับแล้วเขาก็เขาจากไปโดยไม่พูดอะไร

 

“พี่จุนเขาเป็นใคร ทําไมถึงได้มีฝีมือมากขนาดนี้” หลังจากซิงเฉิงจากไปแล้วลูกน้องที่อยู่ข้างๆเขาก็ช่วยชายผู้บาดเจ็บให้ยืนขึ้นและ ถามด้วยใบหน้าที่งุนงง เจ้านายของพวกเขามีชื่อเสียงและได้รับความนับถืออย่างสูงในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาทําไมเขาถึงเชิญคนธรรมดา เช่นนี้ และดูเหมือนว่าเขาจะไม่ขอบคุณสําหรับเรื่องนี้

 

พี่จุนขมวดคิ้วและพูดว่า “มันเป็นเรื่องของเจ้านาย แกจะไปรู้อะไร! พวกแกทําฉันเสียหน้า แล้วยังจะสร้างปัญหาเพิ่มอีกไปกันได้

แล้ว!”

 

หลังจากด่าเสร็จ พวกเขาก็จากไป…

 

ปัญหาเล็กน้อยนี้ไม่ได้ส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของซิงเฉิงในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเขามีประสบการณ์มาก เขาไม่ได้เป็นนักศึกษาในหอคอยงาช้างอีกต่อไป เขามักจะเจอคนแปลก ๆ และสิ่งที่น่าสนใจอยู่เสมอๆ

 

เมื่อเขามาถึงที่ฉางชานเหลาฉุยไม่มีใครนอกจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประจําการในตอนกลางคืน แผนกรักษาความปลอดภัยเป็นแผนกที่สําคัญลําดับที่สองรองจากแผนกต้อนรับ มันมีผู้จัดการหนึ่งคนและรองผู้จัดการสองคนและก็มีผู้จัดการคนหนึ่งประจําหน้าที่ทั้งกลางวันและกลางคืน

 

ในขณะเดียวกันมีสถานีตํารวจติดกับฉางชานเหลาฉุยและมีสํานักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะอยู่ไม่ไกล นอกจากนี้ยังมีเจียงซีอานบังคอยสนับสนุนอยู่ ดังนั้นไม่มีอะไรพิเศษเกิดขึ้นจนถึงตอนนี้

 

ซิงเฉิงเปลี่ยนเสื้อผ้าของเขาและออกมาพบเฉินเซียงหยางผู้จัดการรักษาความปลอดภัยซึ่งประจําการเมื่อคืนนี้ ซึ่งเพิ่งเรียนรู้จากหัวหน้าแผนกต่าง ๆ ของฉางชานเหลาฉุยเมื่อวานนี้และเขาก็รู้จัก เฉินเซียงหยาง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นชายคนนี้ แต่เขาดูซีดเซียว ดวงตาของเขาบวมและใบหน้าของเขาเป็นสีเหลือง

 

ซิงเฉิงทักทายเขาอย่างสุภาพ “ดีครับ พี่เฉิน”

 

หยวนฮัวได้แนะนําซิงเฉิงให้กับฝ่ายความปลอดภัยแล้ว เขาจัดโดยหัวหน้าของพวกเขาและเฉินเซียงหยางรู้จักเขา ในที่สุดเขาก็รู้ จักทุกคนในฉางชานเหลาฉุยแต่มันเป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับ ซิงเฉิงดังนั้นเขาจึงพูดว่า “คุณคือซิงเฉิงสินะ”

 

ซิงเฉินพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้ม

 

“ทํางานหนักและอยู่ในที่ๆดี” เฉินเซียงหยางตบไหล่ของซิงเฉิงอย่างแรง

 

“คุณเฉิน คุณทํางานไหวรึเปล่าคุณดูซีดเซียวและคุณควรให้ความสําคัญกับสุขภาพของคุณมากขึ้น” ซิงเฉิงกรุณาเตือนเขา เฉินเซียงหยางอยู่ในวัยสี่สิบของเขาเมื่อผู้ชายมาถึงอายุนี้พวกเขาควร ให้ความสนใจกับสุขภาพของพวกเขามากขึ้น

 

เฉินเซียงหนานขอบคุณเขาและจากไปโดยไม่พูดอะไรกับเขาเลย 

 

ซิงเฉิงขึ้นไปชั้นบนและชั้นล่าง พนักงานคนอื่นมาไม่นาน หยวนหัวยังคงเป็นกะวัน ในตอนกลางคืนรองผู้จัดการคนอื่นเป็นผู้รับผิดชอบเรื่องนี้ สําหรับแผนกต้อนรับนั้นหลู่หยวนเป็นคนแรกที่มาและ เขาก็เป็นคนที่ดีที่สุดเช่นกัน นางสาวอันมาถึงทันเวลา แต่เมื่อทุกคนมาถึงพวกเขาก็ยุ่งทันที

 

แต่ไม่มีสมาชิกมาเช้านี้และไม่มีกิจกรรมอื่น ๆ ซิงเฉิงติดตามหลู่หยวนไปยังแผนกต้อนรับสําหรับการประชุมอันได้แนะนําซิงเฉิงให้ ทุกคนอย่างเป็นทางการซิงเฉิงต้อนรับทุกคนอย่างสุภาพและพบว่ามีเพียงหกคนเท่านั้นที่อยู่ในแผนกต้อนรับและคนอื่นๆ ล้วนแต่เป็นผู้หญิงที่สวย ซิงเฉิงตระหนักว่าผู้หญิงที่มีผลงานดีกว่าผู้ชายในแผนกนี้และผู้ชายที่ทํางานที่นี่โชคดีมาก แต่มันเป็นเรื่องน่าเสียดายที่ความรักภายในไม่ได้รับอนุญาตในฉางชานเหลาฉุย เมื่อพบแล้วทั้งคู่จะถูกไล่ออก กฏนี้ดูเหมือนจะตั้งขึ้นมาโดยท่านซ์

 

ไม่มีอะไรเกิดขึ้นในครึ่งวัน ซิงเฉิงติดตามหลู่หยวนเพื่อศึกษาต่อในมื้อกลางวันเขาพบอันและบอกว่าเขาต้องการที่จะหยุดสองวัน เขาบอกว่าเขาจะกลับไปที่บ้านเกิดเพื่อจัดการเรื่องส่วนตัว เธอขมวดคิ้วและพูดว่า “ซิงเฉิงคุณเพิ่งเข้าทํางานเมื่อเร็วๆ นี้และคุณต้องการที่จะหยุดหลายวันและฉันคิดว่ามันไม่เหมาะสม

 

“พี่อัน ขอซักครั้งเถออะ” ซิงเฉิงจําเป็นต้องมากับหานปิงที่เทียนฉุย ซึ่งเป็นวิธีที่เขาจัดการกับสิ่งต่างๆ ครั้งนี้เขาไม่ได้ทําเพื่อหานปิงคนเดียว แต่เพื่อหวี่เหลาและเฉินเปยหมิงที่เขาเคารพ

 

อันที่สวมชุดสีเทาวันนี้จ้องมองที่ซิงเฉิงด้วยสายตาของเธอแล้วพูดว่า “ซิงเฉิงบางครั้งคนหนุ่มสาวอย่างคุณเป็นคนใจร้อนเกินไปสิ่งที่สําคัญที่สุดในชีวิตคือการคว้าโอกาสคุณอยู่ที่ ระยะเวลาการฝึกงานและไม่ปล่อยให้ท่านซูรู้สึกอับอาย ”

 

“ผมเข้าใจว่าคุณหมายถึงอะไร ผมจะไม่ทําให้คุณผิดหวังอย่างแน่นอน” ซิงเฉิงไม่ได้วิงวอน แต่ก็ไม่ได้บังคับ ถ้าเธอไม่เห็นด้วยเขาก็จะตามหาท่านซูและถ้าเขาไม่เห็นด้วยเขาก็จะตามหาเจียเสียนปาง

 

อันไม่ได้ตัดสินใจ เธอประนีประนอมและพูดว่า “ไปขอท่านซู๋ ถ้าเขาเห็นด้วยฉันจะเห็นด้วยฉันจะแจ้งให้ฝ่ายบริหาร”

 

“ขอบคุณมาก” ซิงเฉิงพูดอย่างพึงพอใจ

 

ซิงเฉิงไม่ได้ไปหาชู้หลันเฉิงทันที เขาไม่ต้องการให้คนอื่นคิดว่าความสัมพันธ์ของเขากับซูหลันเฉิงนั้นไม่ง่ายเลย เขากลับเรียกว่าซู๋หลันเฉิง หลังจากออกไปข้างนอก เขาพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า เขาต้องไปที่เถียนซุยเพื่อจัดการเรื่องต่าง ๆ ซู๋หลันเฉิงเห็นด้วยและนั่นคือสิ่งที่ซิงเฉิงคาดหวังไว้ จากนั้นเขาก็บอกผลลัพธ์ให้คุณอันและปัญหานี้ได้รับการแก้ไขแล้ว

 

ซิงเฉิงอยู่ในช่วงฝึกงานและเขาหยุดงานตอนหกโมงเย็น มันยุ่งตอนบ่ายเพราะวันนี้เป็นวันศุกร์และมีสมาชิกหลายคน ซิงเฉิงยังไม่มีโอกาสได้รับพวกเขาโดยตรงและเขาทําได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ซิงเฉิงไม่ได้บ่นเกี่ยวกับเรื่องนี้เพราะทุกคนจะต้องผ่านขั้นตอนนี้

 

หลังเลิกงานซิงเฉิงไม่รีบกลับไปที่ทอมสันกอล์ฟ เขาโทรศัพท์ไปหาเจียเสียนปางและถามสิ่งที่เขาอยากรู้ “ลุงเจียคุณรู้จักบาง สิ่งเกี่ยวกับหลีจุนเจ้านายของอุตสาหกรรมซิงเหอหรือไม่”

 

“ทําไมนายไปรู้จักเขาได้” เจียเสียนปางที่มากับผู้นําด้านนอกรู้สึกสับสนมาก

 

ซิงเฉิงยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “ฉันไม่รู้เขาต้องการพบฉัน ฉันต้องไปที่คฤหาสน์ซีนานคืนนี้”

 

“มันแปลกไปหน่อยสิ่งที่โจวเหวินหรูเปิดเผยออกมา นั่นผิดแล้วล่ะ โจวเหวินหวูได้รับการสนับสนุนจากตระกูลหยานหลี่จุนเป็น ดาวรุ่งพุ่งแรงข้างหลังเขาเป็นอีกกลุ่มหนึ่งที่เป็นของกลุ่มหนิงโป และไม่มีความสัมพันธ์กับครอบครัวหยานทําไมเขาต้องการพบคุณ” เจียเสียนปางยังอยากรู้อยากเห็นในเรื่องนี้

 

หลังจากฟังคําพูดของเจียเสียนปาง ซิงเฉิงก็ขมวดคิ้วและถามว่า “ฉันควรไปไหม”

 

“นายต้องไป เพราะนายดันไปสัญญากับพวกนั้นเอาไว้แล้ว แต่ระวังตัวเอาไว้ให้ดีด้วย” เจียเสียนปางแนะนํา

 

ซิงเฉิงพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ และพูดว่า “ฉันรู้”

 

ก่อนที่จะวางหูโทรศัพท์ซิงเฉิงกล่าวว่า ” อย่างไรก็ตามฉันได้หยุดสองวันแล้วฉันจะไปกับหานปิงกลับไปที่เทียนฉุยและทําสิ่งสุดท้ายให้เสร็จ”

 

“ได้บอกซ์หลันเฉิงไหม” เจียเสียนปางถามโดยไม่มีการว่าใด ๆ เพราะท้ายที่สุดซ์หลันเฉิงเป็นผู้รับผิดชอบฉางชานเหลาฉุย

 

ซิงเฉิงรู้คําตอบของซูหลันเฉิงและเขายิ้มแล้วพูดว่า “คุณไม่ต้องกังวลกับสิ่งเหล่านี้”

 

“อยู่บนท้องถนนระวังตัวด้วยและพบเจ้าฉวนเมื่อเกิดอะไรที่ไม่ดีขึ้น” เจียเสียนปางยิ้ม

 

ซิงเฉิงตอบอย่างสุภาพและจากนั้นเขาวางหูโทรศัพท์ ในที่สุดเขาก็ไปที่คฤหาสน์ซีอานอย่างไรก็ตามก่อนออกเดินทางเขาได้ส่งข้อความไปยังฉางป๋าจี้ เพื่อให้เขาไปที่คฤหาสน์ซีอาน ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมันดีที่สุด หากมีสิ่งที่อันตรายเขาก็มีทางรอดอยู่บ้าง