นิยาย This Star is a bit Salty บทที่ 34 ไปหาเขากันเถอะในเมือง “เซียวเซียว เธอพูดจริงเหรอ? หลี่หานอยู่ในเมืองของคุณจริงๆเหรอ? “ “แน่นอน เมื่อฉันเห็นข้อความในอินเตอร์เน็ตฉันเดาได้ว่าเป็นเขา สองวันก่อนฉันตั้งใจไปหาเขาเพื่อซื้อผักและถามเขาด้วยตัวเอง แล้วเขาก็ยอมรับมัน” “จริงเหรอ? ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะอยู่ในเมืองเดียวกับคุณ เป็นไงมั่ง? เขาหล่อมากไหม? “ “อื่ม บอกตามตรงนะ หล่อมากจริงๆแต่ฉันรู้สึกไม่ค่อยเข้าใจเขามากเท่าไหร่น่ะ” “มันเป็นเรื่องปกติที่เธอจะไม่เข้าใจเขาน่ะคนส่วนใหญ่บนอินเทอร์เน็ตก็ไม่เข้าใจเซียวเซียวเรื่องแบบนี้เธอบอกฉันก่อนหน้านี้แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะวันนี้ไม่ได้พูดถึงเรื่องของเขาฉันคงไม่รู้ว่าเขาอยู่ ในเมืองของเธอเธออยู่ที่เมืองซุนเซียนใช่ไหมฉันจะไปหาเธอ “ “เธอจะมาทําอะไรที่นี่?” “ไปเที่ยวหาเธอน่ะสิ ถึงอย่างไรตอนนี้ก็ปิดเทอมฤดูร้อนแล้วที่บ้านก็ไม่มีอะไรทําฉันจะออกไปสูดอากาศข้างนอกสักหน่อย” “เธอคิดจะมาหาเขาใช่ไหม?” “จะพูดอย่างนั้นก็ได้ แต่ฉันพูดไม่ออกจริงๆเขาอยู่ในเมืองเดียวกับเธอแถมเธอยังเคยซื้อผักจากเขานี่มันมหัศจรรย์จริงๆ “ “นี่มันมหัศจรรย์อะไรกัน? แม้ว่าเราจะเป็นเมืองเล็ก ๆ แต่ก็มีคนมากมายที่ซื้ออาหารจากที่นั่น” “นั่นก็จริง แต่ฉันก็ยังอยากไปอยู่ดีเดี๋ยวฉันไปหาเธอนะ
“มาสิแต่เขาไม่ได้มาขายผักทุกวันนะไม่รู้ว่าเธอจะได้เจอเขารึเปล่า” “ไม่เป็นไร ถ้าฉันไม่เจอเขาฉันก็ไม่กลับก็แค่นั้น ฮ่า ๆ ! 4 … หลังจากวางสาย ซึ่งเซียวก็ทําอะไรไม่ถูกมันวิเศษไหม? ดูเหมือนจะมีบางสิ่งบางอย่างจริงๆ ซ่งเซียว เป็นหญิงสาวที่ถามชื่อหลี่หานเมื่อสองวันก่อน หมู่บ้านหยวนซีหลี่หานส่งผักไปให้ห่าวเจี้ยนเฟิง ตอนนี้กําลังอยู่กับพ่ออยู่ เอาผักอย่างแตงกวามะระถั่วสี่ฤดูมาปลูกในชั้นปลูก หลังจากรดแก่นแท้พืชผลที่เลือจาง แล้วเถาวัลย์ของผักเหล่านี้ก็ยาวขึ้นอย่างมากและยิ่งนานเท่าไหร่เถาวัลย์ ของผักเหล่านี้ก็จะยิ่งยาวขึ้นเท่านั้น ต้องสร้างชั้นวางใหม่ ด้วยวิธีนี้ จะทําให้ปลูกได้มากขึ้น ตอนนี้ทุกครั้งที่เขาไปขายผักลูกค้าที่ซื้อไม่ทันก็แนะนําให้เขาขยายแผงปลูกผัก สําหรับเรื่องนี้หลี่หานไม่ได้วางแผนที่จะขยายการเพาะปลูกของเขาในขณะนี้ เขาคิดว่าตอนนี้มันก็ดีอยู่แล้ว เมื่อมีผักขายก็ไปขายที่ตลาด เมื่อไม่มีผักขายก็เดินเตร่ไปทั่วหมู่บ้าน 1 หรือนําฝูงเด็กโข่งไปจับปูจับผีเสื้อจับปลาในแม่น้ํา ทําไมต้องขยายขนาดการเพาะปลูก? เขาแค่ชอบขายผัก ไม่ใช่หวังจะทําเงินจากการขายผัก อย่างไรก็ตาม, วางชั้นวางมากขึ้นเพื่อให้ผักเติบโตได้อย่างดีเยี่ยม มันก็เป็นสิ่งที่ต้องทํา ดังนั้นเขาและพ่อของเขากําลังโต้เถียงกันอยู่ พ่อและแม่ต้องการให้หลี่หานเพิ่มการปลูกผักให้มากขึ้นตอนนี้ผักขายดีมากทําไมพวกเขาถึงไม่หาเงินเพิ่มล่ะ? แต่เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับหลู่หานเป็นหลัก หลังจากวางชั้นวางเสร็จพ่อก็กล่าวว่า”ผักที่ปลูกอยู่ตอนนี้ควรจะขายได้ในอีก สองวัน พรุ่งนี้ลูกจะไปขายมันไหม?” หลี่หานกล่าว “ขายครับพรุ่งนี้ไปขายที่ตลาดในหมู่บ้านอีกวันก็ไปขายในเมือง” ผักพวกนี้สามารถขายได้สองวันเช่นนั้นก็ขายในหมู่บ้านหนึ่งวัน ขายในเมืองหนึ่งวัน หลังจากนั้นก็หยุดพักเช้าวันรุ่งขึ้น หลี่หานนําตะกร้าผักสองใบใหญ่ไปที่ตลาดในหมู่บ้าน เขายังคงอยู่ขายตรงที่เดิมที่ขายประจํา เมื่อมาถึงที่นั่ง ลูกค้าเก่าคนหนึ่งก็กล่าวว่า”หนุ่มน้อยในที่สุดนายก็กลับมาอีกครั้ง” ผักของเขามีชื่อเสียงมากมาก คนในหมู่บ้านน้อยกว่าคนในเมืองมากแต่ธุรกิจของหลี่หานก็ยังคงขายได้ดีเช่น เดิม เหล่าลูกค้าเข้ามาซื้อผักที่ละคน หยิบผัก เก็บเงิน! ยุ่งจริงๆในขณะเดียวกัน ที่ตลาดในเมือง ที่ที่หลี่หานขายผักประจํา “เซียวเซียว เธอแน่ใจนะว่าเขาขายผักที่ตรงนี้?” “อม ดูเหมือนว่าวันนี้เขาไม่ได้มาขายนะฉันบอกแล้วไงว่าเขาไม่ได้มาทุกวัน “หรือว่าเขาย้ายที่ขายรึเปล่า?” “ไม่น่าจะใช่ เขาขายตรงนี้นี้เสมอ” “ลองเดินหากันเถอะ ถ้าวันนี้เขาเปลี่ยนตําแหน่งล่ะ” “ก็ได้” สองสาว คนหนึ่งคือซ่งเซียว อีกคนหลินเสี่ยวหยุนเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยของซ่งเซียว หลินเสียวหยุนมีรูปร่างเล็กและเตี้ยกว่าซ่งเซียวแต่รูปร่างของเธอก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าซ่งเซียวและเธอก็สวยมาก หลินเสี่ยวหยุนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่เจอหลี่หาน เธออยากเห็นฉากขายผักของหลี่หานจริงๆมันจะเป็นยังไงกันนะ? ซ่งเซียวบอกว่าเธอไม่เข้าใจหลี่หานแต่เธอกําลังคิดว่าเธอจะเข้าใจหลี่หาน ไหม? เธอไม่ได้มีความหมายอะไรมากเธอแค่อยากเห็นหลี่หานขายผักเท่านั้น ขณะที่กําลังจะลากซ่งเซียวไปหาหลีหานที่อื่นกลับได้ยินคนข้างๆ พูดว่า “วันนี้ไม่เห็นหลี่หานแฮะ สงสัยวันนี้คงไม่มา” “หลี่หานไม่มาวันนี้ เขาบอกฉันว่าวันนี้เขาจะไปขายผักที่ตลาดในหมู่บ้านก่อนน่ะ” “งั้นพรุ่งนี้เขาจะมาขายที่นี่ใช่ไหม?” “ไม่รู้สิ พรุ่งนี้ค่อยมาดูกัน” ซ่งเซียวได้ยินดังนั้นก็พูดกับหลินเสี่ยวหยุนว่า “ดูสิ เสี่ยวหยุน เขาไม่ได้มาวันนี้เราไม่จําเป็นต้องไปหาเขาอีกต่อไป “ หลินเสี่ยวหยุนพูด “เซียวเซียวตลาดซวงหลงอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ใช่ไหม?” ซ่งเซียวถามอย่างสงสัย “เธอถามเรื่องนี้ทําไม? “ หลินเสี่ยวหยุนกล่าวว่า “ก็คนเมื่อกี้บอกว่าหลี่หานขายผักในหมู่บ้านของพวกเขาไม่ใช่เหรอ? ไปดูที่หมู่บ้านของเขากันเถอะ
ซ่งเซียวส่ายหัวและพูดว่า “ไม่ได้ไม่ ได้เธอจะทําอะไร?ตลาดซวงหลงอยู่ห่างจากที่นี่สิบกว่ากิโลเมตรมันไกลเกินไป “ “สิบกว่ากิโลเมตรก็ถือว่าไม่ไกลแล้ว พวกเราเรียกแท็กซี่ไปกันอีกไม่นานก็ ถึงแล้ว” “ที่นี่จะมีรถมาให้คุณที่ไหน? แถวนี้มีรถแค่สองสามเที่ยวต่อวันเอง” “มอเตอร์ไซค์ก็ได้” “ไม่ไม่ เขารู้จักฉัน ฉันต้องอายแค่ไหนที่ต้องวิ่งเข้าไปหาเขาแบบนี้อะ? ไม่ ไปไม่ไปเขาอาจจะมาพรุ่งนี้รอพรุ่งนี้เถอะ ” “แค่วันเดียวเอง เมื่อถึงเวลานั้นเธอก็หลบไม่ให้เขาเห็นก็จบแล้ว” “ไม่ได้ ฉันไม่เคยไปหมู่บ้านหยวนซีเราจะไปหาเขาที่ไหน? นอกจากนี้ตอนนี้เขาอาจจะขายผักเสร็จแล้วและเก็บแผง ลอยกลับบ้านไปแล้วก็ได้ “ “ฉันไม่สนหรอกน่าไปก่อนแล้วค่อยว่ากันตลาดในหมู่บ้านหนึ่งไม่น่าจะใหญ่นักขอเพียงเขาอยู่ก็ต้องหาเจอแน่” หนึ่งอยากไปและหนึ่งไม่อยากไป สุดท้ายซ่งเซียวก็ต้องยอมหลินเสี่ยวหยุน คนสองคนขึ้นรถมอเตอร์ไซค์และออกเดินทางไปยังตลาดซวงหลง

นิยาย This Star is a bit Salty

บทที่ 34 ไปหาเขากันเถอะในเมือง

“เซียวเซียว เธอพูดจริงเหรอ? หลี่หานอยู่ในเมืองของคุณจริงๆเหรอ? “

“แน่นอน เมื่อฉันเห็นข้อความในอินเตอร์เน็ตฉันเดาได้ว่าเป็นเขา สองวันก่อนฉันตั้งใจไปหาเขาเพื่อซื้อผักและถามเขาด้วยตัวเอง แล้วเขาก็ยอมรับมัน”

“จริงเหรอ? ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะอยู่ในเมืองเดียวกับคุณ เป็นไงมั่ง? เขาหล่อมากไหม? “

“อื่ม บอกตามตรงนะ หล่อมากจริงๆแต่ฉันรู้สึกไม่ค่อยเข้าใจเขามากเท่าไหร่น่ะ”

“มันเป็นเรื่องปกติที่เธอจะไม่เข้าใจเขาน่ะคนส่วนใหญ่บนอินเทอร์เน็ตก็ไม่เข้าใจเซียวเซียวเรื่องแบบนี้เธอบอกฉันก่อนหน้านี้แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะวันนี้ไม่ได้พูดถึงเรื่องของเขาฉันคงไม่รู้ว่าเขาอยู่ ในเมืองของเธอเธออยู่ที่เมืองซุนเซียนใช่ไหมฉันจะไปหาเธอ “

“เธอจะมาทําอะไรที่นี่?”

“ไปเที่ยวหาเธอน่ะสิ ถึงอย่างไรตอนนี้ก็ปิดเทอมฤดูร้อนแล้วที่บ้านก็ไม่มีอะไรทําฉันจะออกไปสูดอากาศข้างนอกสักหน่อย”

“เธอคิดจะมาหาเขาใช่ไหม?”

“จะพูดอย่างนั้นก็ได้ แต่ฉันพูดไม่ออกจริงๆเขาอยู่ในเมืองเดียวกับเธอแถมเธอยังเคยซื้อผักจากเขานี่มันมหัศจรรย์จริงๆ “

“นี่มันมหัศจรรย์อะไรกัน? แม้ว่าเราจะเป็นเมืองเล็ก ๆ แต่ก็มีคนมากมายที่ซื้ออาหารจากที่นั่น”

“นั่นก็จริง แต่ฉันก็ยังอยากไปอยู่ดีเดี๋ยวฉันไปหาเธอนะ
“มาสิแต่เขาไม่ได้มาขายผักทุกวันนะไม่รู้ว่าเธอจะได้เจอเขารึเปล่า”

“ไม่เป็นไร ถ้าฉันไม่เจอเขาฉันก็ไม่กลับก็แค่นั้น ฮ่า ๆ ! 4 …

หลังจากวางสาย ซึ่งเซียวก็ทําอะไรไม่ถูกมันวิเศษไหม?

ดูเหมือนจะมีบางสิ่งบางอย่างจริงๆ

ซ่งเซียว เป็นหญิงสาวที่ถามชื่อหลี่หานเมื่อสองวันก่อน

หมู่บ้านหยวนซีหลี่หานส่งผักไปให้ห่าวเจี้ยนเฟิง

ตอนนี้กําลังอยู่กับพ่ออยู่ เอาผักอย่างแตงกวามะระถั่วสี่ฤดูมาปลูกในชั้นปลูก

หลังจากรดแก่นแท้พืชผลที่เลือจาง แล้วเถาวัลย์ของผักเหล่านี้ก็ยาวขึ้นอย่างมากและยิ่งนานเท่าไหร่เถาวัลย์ ของผักเหล่านี้ก็จะยิ่งยาวขึ้นเท่านั้น

ต้องสร้างชั้นวางใหม่

ด้วยวิธีนี้ จะทําให้ปลูกได้มากขึ้น

ตอนนี้ทุกครั้งที่เขาไปขายผักลูกค้าที่ซื้อไม่ทันก็แนะนําให้เขาขยายแผงปลูกผัก

สําหรับเรื่องนี้หลี่หานไม่ได้วางแผนที่จะขยายการเพาะปลูกของเขาในขณะนี้

เขาคิดว่าตอนนี้มันก็ดีอยู่แล้ว

เมื่อมีผักขายก็ไปขายที่ตลาด

เมื่อไม่มีผักขายก็เดินเตร่ไปทั่วหมู่บ้าน 1

หรือนําฝูงเด็กโข่งไปจับปูจับผีเสื้อจับปลาในแม่น้ํา

ทําไมต้องขยายขนาดการเพาะปลูก?

เขาแค่ชอบขายผัก ไม่ใช่หวังจะทําเงินจากการขายผัก

อย่างไรก็ตาม, วางชั้นวางมากขึ้นเพื่อให้ผักเติบโตได้อย่างดีเยี่ยม มันก็เป็นสิ่งที่ต้องทํา

ดังนั้นเขาและพ่อของเขากําลังโต้เถียงกันอยู่

พ่อและแม่ต้องการให้หลี่หานเพิ่มการปลูกผักให้มากขึ้นตอนนี้ผักขายดีมากทําไมพวกเขาถึงไม่หาเงินเพิ่มล่ะ?

แต่เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับหลู่หานเป็นหลัก

หลังจากวางชั้นวางเสร็จพ่อก็กล่าวว่า”ผักที่ปลูกอยู่ตอนนี้ควรจะขายได้ในอีก สองวัน พรุ่งนี้ลูกจะไปขายมันไหม?”

หลี่หานกล่าว “ขายครับพรุ่งนี้ไปขายที่ตลาดในหมู่บ้านอีกวันก็ไปขายในเมือง”

ผักพวกนี้สามารถขายได้สองวันเช่นนั้นก็ขายในหมู่บ้านหนึ่งวัน ขายในเมืองหนึ่งวัน

หลังจากนั้นก็หยุดพักเช้าวันรุ่งขึ้น

หลี่หานนําตะกร้าผักสองใบใหญ่ไปที่ตลาดในหมู่บ้าน

เขายังคงอยู่ขายตรงที่เดิมที่ขายประจํา

เมื่อมาถึงที่นั่ง ลูกค้าเก่าคนหนึ่งก็กล่าวว่า”หนุ่มน้อยในที่สุดนายก็กลับมาอีกครั้ง”

ผักของเขามีชื่อเสียงมากมาก

คนในหมู่บ้านน้อยกว่าคนในเมืองมากแต่ธุรกิจของหลี่หานก็ยังคงขายได้ดีเช่น เดิม

เหล่าลูกค้าเข้ามาซื้อผักที่ละคน

หยิบผัก เก็บเงิน!

ยุ่งจริงๆในขณะเดียวกัน

ที่ตลาดในเมือง ที่ที่หลี่หานขายผักประจํา

“เซียวเซียว เธอแน่ใจนะว่าเขาขายผักที่ตรงนี้?”

“อม ดูเหมือนว่าวันนี้เขาไม่ได้มาขายนะฉันบอกแล้วไงว่าเขาไม่ได้มาทุกวัน

“หรือว่าเขาย้ายที่ขายรึเปล่า?”

“ไม่น่าจะใช่ เขาขายตรงนี้นี้เสมอ”

“ลองเดินหากันเถอะ ถ้าวันนี้เขาเปลี่ยนตําแหน่งล่ะ”

“ก็ได้”

สองสาว คนหนึ่งคือซ่งเซียว อีกคนหลินเสี่ยวหยุนเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยของซ่งเซียว

หลินเสียวหยุนมีรูปร่างเล็กและเตี้ยกว่าซ่งเซียวแต่รูปร่างของเธอก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าซ่งเซียวและเธอก็สวยมาก

หลินเสี่ยวหยุนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่เจอหลี่หาน

เธออยากเห็นฉากขายผักของหลี่หานจริงๆมันจะเป็นยังไงกันนะ?

ซ่งเซียวบอกว่าเธอไม่เข้าใจหลี่หานแต่เธอกําลังคิดว่าเธอจะเข้าใจหลี่หาน ไหม?

เธอไม่ได้มีความหมายอะไรมากเธอแค่อยากเห็นหลี่หานขายผักเท่านั้น

ขณะที่กําลังจะลากซ่งเซียวไปหาหลีหานที่อื่นกลับได้ยินคนข้างๆ พูดว่า

“วันนี้ไม่เห็นหลี่หานแฮะ สงสัยวันนี้คงไม่มา”

“หลี่หานไม่มาวันนี้ เขาบอกฉันว่าวันนี้เขาจะไปขายผักที่ตลาดในหมู่บ้านก่อนน่ะ”

“งั้นพรุ่งนี้เขาจะมาขายที่นี่ใช่ไหม?”

“ไม่รู้สิ พรุ่งนี้ค่อยมาดูกัน”

ซ่งเซียวได้ยินดังนั้นก็พูดกับหลินเสี่ยวหยุนว่า “ดูสิ เสี่ยวหยุน เขาไม่ได้มาวันนี้เราไม่จําเป็นต้องไปหาเขาอีกต่อไป “

หลินเสี่ยวหยุนพูด “เซียวเซียวตลาดซวงหลงอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ใช่ไหม?”

ซ่งเซียวถามอย่างสงสัย “เธอถามเรื่องนี้ทําไม? “

หลินเสี่ยวหยุนกล่าวว่า “ก็คนเมื่อกี้บอกว่าหลี่หานขายผักในหมู่บ้านของพวกเขาไม่ใช่เหรอ? ไปดูที่หมู่บ้านของเขากันเถอะ
ซ่งเซียวส่ายหัวและพูดว่า “ไม่ได้ไม่ ได้เธอจะทําอะไร?ตลาดซวงหลงอยู่ห่างจากที่นี่สิบกว่ากิโลเมตรมันไกลเกินไป “

“สิบกว่ากิโลเมตรก็ถือว่าไม่ไกลแล้ว พวกเราเรียกแท็กซี่ไปกันอีกไม่นานก็ ถึงแล้ว”

“ที่นี่จะมีรถมาให้คุณที่ไหน? แถวนี้มีรถแค่สองสามเที่ยวต่อวันเอง”

“มอเตอร์ไซค์ก็ได้”

“ไม่ไม่ เขารู้จักฉัน ฉันต้องอายแค่ไหนที่ต้องวิ่งเข้าไปหาเขาแบบนี้อะ? ไม่ ไปไม่ไปเขาอาจจะมาพรุ่งนี้รอพรุ่งนี้เถอะ ”

“แค่วันเดียวเอง เมื่อถึงเวลานั้นเธอก็หลบไม่ให้เขาเห็นก็จบแล้ว”

“ไม่ได้ ฉันไม่เคยไปหมู่บ้านหยวนซีเราจะไปหาเขาที่ไหน? นอกจากนี้ตอนนี้เขาอาจจะขายผักเสร็จแล้วและเก็บแผง ลอยกลับบ้านไปแล้วก็ได้ “

“ฉันไม่สนหรอกน่าไปก่อนแล้วค่อยว่ากันตลาดในหมู่บ้านหนึ่งไม่น่าจะใหญ่นักขอเพียงเขาอยู่ก็ต้องหาเจอแน่”

หนึ่งอยากไปและหนึ่งไม่อยากไป

สุดท้ายซ่งเซียวก็ต้องยอมหลินเสี่ยวหยุน

คนสองคนขึ้นรถมอเตอร์ไซค์และออกเดินทางไปยังตลาดซวงหลง