นิยาย This Star is a bit Salty

บทที่ 38 ขอเพลง

หลังจากรอมาสามวัน ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง

หลัวเหิงและเหลียงเฉิงต่างดีใจมาก

เหลียงเฉิงกล่าว “ผู้กํากับหลัว พวกเราจะไปหาเขาเมื่อไหร่ดี? ”

หลัวเหิงกล่าว “เมื่อเขาขายแผงลอยเสร็จก็แล้วกัน”

เหลียงเฉิงพยักหน้า

นั่นเป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะเข้าไปหา

“แต่” หลัวเหิงพูดด้วยรอยยิ้ม “เราสามารถไปซื้อผักก่อนได้ ไม่ว่าเขาจะเป็นหลี่หานคนนั้นหรือไม่? คราวนี้เราก็ได้กําไรแล้ว”

เหลียงเฉิงก็ยิ้มเช่นกัน “ทุกคนบอกว่า ผักของเขาอร่อยมาก ในเมื่อมาถึงแล้ว ต้องซื้อกลับไปลองชิมสักหน่อยแล้วล่ะ
ทั้งสองมองจากที่ไกลๆ เห็นเพียงหลี่หานที่ยังไม่ทันได้ตั้งแผงขายผัก ก็มีลูกค้ามารุมล้อมรอบตัว

ไม่นาน ลูกค้าก็มากันแบบไม่ขาดสาย

“เสี่ยวเหลียง พวกเราควรรีบไปหาเขาได้แล้ว มิฉะนั้นผักของเขาอาจจะขายหมดก่อนพอดี “หลัวเหิงกล่าว

เหลียงเฉิงพยักหน้าและทั้งสองก็เดินไปด้วยกัน

หลังจากเดินเข้าไปใกล้ๆ ถึงได้รู้ว่า การซื้อผักยังมีการจํากัดการซื้อ เพียงเท่านี้ คนที่มาช้าก็มีสิทธิ์ได้ซื้อเหมือนกัน

ทั้งสองคนเลือกผักเดียวกัน

ในระหว่างการชั่งน้ําหนักและจ่ายเงิน ทั้งสองคนสังเกตหลี่หานอย่างระมัดระวัง

หลังจากนั้น พวกเขาแต่ละคนก็ออกจากแผงลอยของหลี่หาน

กลับไปที่ตําแหน่งก่อนหน้า

หลี่หานเงยหน้ามองเงาร่างของทั้งสองคนตอนที่จากไป

เหมือนกําลังคิดอะไรบางอย่าง

หลังจากนั้นเขายิ้มบาง ๆ และขายผักต่อ

ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ผักในตะกร้าไม่ไผ่สองใบก็ถูกขายจนหมด

หลี่หานเริ่มเก็บแผงลอย

ร่างสองร่างก่อนหน้านี้ก็เดินเข้ามาอีกครั้ง

หลี่หานไม่แปลกใจเลย

ก่อนหน้านี้เขาสัมผัสได้ว่าทั้งสองไม่ได้มาซื้อผักเพียงอย่างเดียว
หลัวเหิงยิ้มสดใสและกล่าวว่า “คุณหลี่หาน ฉันขอโทษจริงๆที่เรามารบกวนคุณ ในเวลานี้”

เหลียงเฉิงก็ขอโทษเช่นกัน

อีกฝ่ายเรียกชื่อของตัวเองออกมา หลังจากหลุหานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เข้าใจ

สถานที่ขายผักของหลี่หาน ผู้แต่งกระต่ายกับเต่า นั้นถูกเผยแพร่บนอินเทอร์เน็ตตั้งนานแล้ว

หลี่หานยิ้มและกล่าวว่า “ทั้งสองสุภาพเกินไปแล้ว คุณสองคนมาที่นี่เพื่อตามหาฉันในเมืองนี้ ไม่ทราบว่าต้องการอะไรเหรอ? ”

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ใช่คนท้องถิ่น

หลัวเหิงกล่าวว่า “คุณหลี่หาน ผมชื่อหลัวเหิง เป็นผู้กํากับละครโทรทัศน์ เขาชื่อเหลียงเฉิงและเป็นรองผู้กํากับ เราขอเชิญคุณหลี่หานมาดื่มชาสักถ้วยจะได้ไหม? ”

ผู้กํากับ?

หลี่หานเพิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายมาเพื่อตัวต นอีกตัวตนหนึ่งของเขา
เหตุผลที่อีกฝ่ายมาไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายรู้ว่าหลี่หานทั้งสองคนเป็นคนเดียวกัน

พวกเขามาเพียงแค่คว้าโอกาสนั้นไว้

โอกาสที่หลี่หานสองคนจะเป็นคนเดียวกันนั้นน้อยมาก แต่ก็ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้เลย

การที่ได้มาเพื่อความเป็นไปได้อันเล็กน้อยนั้นถือว่าเพียงพอแล้ว
อย่างไรก็ตาม หลี่หานไม่ได้วางแผนที่จะเขียนเพลงในตอนนี้

เมื่อระบบเริ่มทํางานได้สําเร็จ ด้วยความช่วยเหลือของระบบ คุณสามารถคัดลอกเพลงได้อย่างง่ายดายและเขียนเพลงต่อไป

ระบบได้มอบแก่นแท้พืชผลให้กับเขา เมื่อครั้งก่อน และหลังจากนั้นระบบก็ไม่ตอบสนองอะไรอีกเลย

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ระบบจะเปิดตัวได้สําเร็จกัน?

ตอนนี้ความปรารถนาของหลี่หานที่จะเปิดใช้งานระบบให้สําเร็จไม่ได้รุนแรงเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

ทุกอย่างขึ้นอยู่กับโชคชะตา

หลี่หานยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ผู้กํากับหลัว ผู้กํากับเหลียง คุณสองคนมาเพื่อเพลงเหรอ? ”

หลัวเหิงและเหลียงเฉิงต่างตกตะลึง หลี่หานถามเช่นนี้นั้นเกินความคาดหมายของพวกเขาโดยสิ้นเชิง

หลังจากนั้นหัวใจทั้งสองก็เต้นแรงอีก
ครั้ง

ในเมื่อหลี่หานถามเช่นนี้

หรือว่า…

หลัวเหิงระงับความตื่นเต้นในใจและกล่าวว่า “ครับ คุณหลี่หาน เรากําลังถ่ายทําละครโทรทัศน์และตอนนี้ก็ถ่ายเสร็จแล้ว ขาดแค่เพลงประกอบ…”

เป็นอย่างที่คิด

หลี่หานยิ้มอย่างขอโทษและพูดว่า “ฉันขอโทษผู้กํากับหลัวผู้กํากับเหลียง ตอนนี้ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแต่งเพลงเลย”

หลี่หานพูดแบบนี้ ไม่ต้องสงสัยเลย ว่ายอมรับตัวตนอื่นของเขาไปแล้ว

เขาไม่ได้วางแผนที่จะเขียนเพลง และไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังตัวตนอีกตัวตนของเขา

ด้วยวิธีนี้ อีกฝ่ายจึงทําได้เพียงจากไปเท่านั้น

แค่ตัวตนเดียว ก็ไม่มีอะไรต้องปิดบัง

แม้ว่านายจะรู้ตัวตนของฉัน แต่ฉันก็ยังเป็นฉัน

หลู่หานกล่าวปฏิเสธ

แต่หลัวเหิงและเหลียงเฉิงกลับประหลาดใจ พวกเขาไม่สามารถควบคุมความตื่นเต้นของตัวเองได้

แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะการปฏิเสธของหลี่หาน

แต่เป็นเพราะหลี่หานที่พูดแบบนี้ ก็มั่นใจได้ 100% ว่าเขาเป็นหลี่หาน ทั้งสองเป็นคนเดียวกันจริงๆ

แม้ว่าหลัวเหิงและเหลียงเฉิงจะมาที่นี่ด้วยความหวัง แต่ในใจของพวกเขา พวกเขาก็ไม่ได้หวังอะไรมากนัก

ความเป็นไปได้ที่หลี่หานสองคนจะเป็นคนเดียวกันมันน้อยเกินไป

แต่ถ้าพวกเขาไม่ได้มาที่นี่ พวกเขาก็คงรู้สึกเสียใจ

เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดความเสียใจในอนาคตและด้วยความหวังอันน้อยนิด

พวกเขาเลยมาที่นี่

ตอนนี้พวกเขารู้สึกได้อย่างแท้จริงว่า ความประหลาดใจเป็นยังไง นี่ใช่ไหมที่เรียกว่าโชคชะตา?

สําหรับการปฏิเสธที่อ่อนโยนของหลี่หาน มันน่าเศร้าและน่าผิดหวัง แต่เขาสามารถพยายามทุกวิถีทางเพื่อสร้างความประทับใจให้กับหลู่หานได้

หลัวเหิงพยายามระงับความตื่นเต้นของเขา “คุณหลี่หาน เราพอที่จะเชิญคณไปดื่มชาสักถ้วยได้ไหม? ”

หลัวเหิงเชื้อเชิญอีกครั้ง

หลี่หานลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า “ก็ดี งั้นผู้กํากับหลัวก็เสียเงินเปล่าแล้ว” ”

หลัวเหิงดีใจมาก “คุณหลี่หานโปรดตามผมมา แถวนี้มีร้านชาร้านนึงไม่เลวเลย 55

“หม?” หลี่หานยิ้ม “ผู้กํากับหลัวคุ้นเคยกับเมืองสวินเซียนของฉันแล้วล่ะสิ”

หลัวเหิงก็ยิ้มเช่นกัน ” ที่จริงแล้วนี่ เป็นวันที่สี่แล้วที่พวกเราอยู่ที่นี่น่ะ”

หลี่หานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

พวกเขาจอดรถมอเตอร์ไซค์ไว้ที่นั่น และทั้งสามคนก็เดินเข้าไปในร้านชา ในบริเวณใกล้เคียง

หลังจากถามหลี่หานว่าดื่มชาอะไร หลัวเหิงก็สั่งชามาสามถ้วย
หลังจากนั้นทั้งสามคนก็พูดคุยกัน บรรยากาศค่อนข้างดีทีเดียว
จากนั้นเมื่อพูดถึงเรื่องสําคัญ หลัวเหิงและเหลียงเฉิงก็พยายามเชิญหลู่หานมาร่วมงานอีกครั้ง เพื่อแต่งเพลงประกอบละครให้กับละครโทรทัศน์ของพวกเขา

หลี่หานไม่อยากเขียนเพลงจริงๆ เขาปฏิเสธมันซ้ําแล้วซ้ําเล่า

มันขึ้นอยู่กับแรงบันดาลใจและโชคของเขาที่เขียน “จิ้งจอกขาวกับบัณฑิต” ขึ้นมา ความสามารถที่แท้จริงของเขาไม่ได้ดีอย่างที่ทั้งสองคนคิด

ความจริงก็เช่นกัน

เพลง “จิ้งจอกขาวกับบัณฑิต” ค่อนข้างง่าย หลี่หานสามารถคัดลอกได้อย่างง่ายดาย

ถ้าเปลี่ยนเป็นเพลงที่สลับซับซ้อน มันคงยากที่เขาจะคัดลอกมาและผลที่ได้ก็จะไม่ดีนัก

ดังนั้น ลืมมันไปซะ

รอจนกว่าระบบจะเริ่มทํางานได้สําเร็จ

หลี่หานกล่าวว่ามีนักแต่งเพลงที่ยอดเยี่ยมมากมายทั่วประเทศและความสามารถของพวกเขาจะต้องเหนือกว่านักเรียนที่เพิ่งจบการศึกษา และถามพวกเขาว่าทําไมพวกเขาถึงไม่เชิญพวกนักแต่งเพลงพวกนั้นมา?

หลัวเพิ่งถอนหายใจและกล่าวว่า “คุณหลี่หาน เราได้เชิญนักแต่งเพลงชื่อดังมาหลายคนแล้ว พวกเขาปฏิเสธหรือไม่ ก็คุณภาพมันไม่ดีพอ มันไม่ได้แสดงพลังวีรบุรุษเย่ว์เฟยออกมาเลย เราไม่พอใจอย่างมาก

หืม?

หลู่หานถามว่า “ละครของผู้กํากับหลัว เกี่ยวกับเย่วู่เฟยเหรอ? ”

หลัวเหิงพยักหน้าและกล่าวว่า “ใช่ มันคือการเล่าเรื่องราวชีวิตของเย่วู่เฟย”

เย่วู่เฟย!

หัวใจของหลี่หานกระเพื่อมขึ้น!