บทที่ 82 สังเคราะห์สุดยอดยากล่อมประสาท

หลังจากอ่านคู่มือแล้ว เจียงฮ่าวได้เปิดขวดยาและเทออกมาสิบห้าเม็ด

ขนาดของเม็ดยานั้นมีขนาดประมาณลูกกระสุนปืนเด็กเล่น และในขวดเองก็เหลือไม่มากนัก

เจียงฮ่าวหยิฐยาทั้งหมัดเพื่อเตรียมจะโยนใส่ปากของตน

ตอนนั้นเองที่เขาหยุดมือลง

“ติ้ง ตรวจพบยากล่อมประสาท 15 เม็ด ท่านต้องการสังเคราะห์หรือไม่”

เจียงฮ่าวรู้สึกสนใจขึ้นมาในทันที

“โฮ่ อยากรู้จริงๆแหะว่ายาพวกนี้จะสังเคราะห์แล้วได้อะไร”

หลังจากเกิดความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาเล็กน้อย เจียงฮ่าวก็รีบสั่งออกไป

“สังเคราะห์”

“ติ้ง กระบวนการเสร็จสมบูรณ์ การสังเคราะห์เสร็จสิ้น ได้รับสุดยอดยากล่อมประสาท ค่าทักษะ 0.9 ค่าประสบการณ์ 0.9”

สุดยอดยากล่อมประสาท:สุดยอดยากล่อมประสาท เพียงหนึ่งเม็ดก็เห็นผล แม้แต่แผ่นดินไหวก็มิอาจทำให้ท่านตื่นนอนได้

ท่าต้องการสกัดหรือไม่

เจียงฮ่าวที่เห็นข้อความของสรรพคุณเม็ดยานี้ก็ถึงกลับพูดไม่ออกในทันที

เขาเริ่มมีความรู้สึกว่าระบบนี้มีอะไรบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป

“ไอ้ฉิบ…. แล้วถ้าเกิดฉันฝันว่าแผ่นดินไหวล่ะก็ ฉันคงตกตายอยู่ในความฝันก็ไม่ตื่นสินะ”

เจียงฮ่าวโอดครวญใส่ระบบไปนิดนึง

แล้วเขาควรจะกินหรือไม่กินดีล่ะ

เจียงฮ่าวอั้มอึ้งเล็กน้อยก่อนจะถามระบบออกมา

“ระบบ ถ้าฉันกินยานี้ไปแล้วแค่ทำให้ฉันหลับจริงๆใช่รึเปล่า”

“นายท่าน นายท่านคงต้องลองใช้ดูถึงจะรู้ว่ายาเม็ดนี้มีสรรพคุณดีขนาดไหน”

หลังจากฟังการรับประกันจากระบบ เจียงฮ่าวรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

“สกัด”

เมื่อเจียงฮ่าวสั่งออกไป เม็ดยาเรืองแสงขนาดประมาณนิ้วก้อยก็ได้ปรากฎขึ้นมาอยู่บนมือของเขา

หลังจากกินยาไปแล้ว เจียงฮ่าวก็รีบล้มตัวลงนอนในทันที

เขารีบปิดไฟและปิดเปลือกตาลง

ไม่นาน เสียงลมหายใจของเจียงฮ่าวก็เปลี่ยนแปลงไป และในตอนนี้เขาหลับลึกในบัดดล

หนึ่งคืนที่เงียบงันได้ผ่านไป

ประมาณตีห้า ทุกๆคนในบ้านได้ตื่นขึ้นมาแล้วนอกจากเจียงฮ่าว

อย่างไรก็ตาม เจียงฮ่าวยังไม่ได้ออกมาจากห้องแต่อย่างใด

นี่ทำให้พ่อและแม่ของเจียงฮ่าวอดที่จะสับสนไม่ได้

นั่นก็เพราะปกติแล้วทุกๆคนจะตื่นพร้อมกัน และสองพี่น้องนี้ก็จะไปโรงเรียนพร้อมๆกัน

แต่ตอนนี้ แม้ไซหยวนจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว แต่เจียงฮ่าวกลับยังไม่ลุกจากเตียง

“ไซหยวน เข้าไปปลุกพี่เขาหน่อยสิ เมื่อคืนดูเหมือนว่าเขานอนไม่ค่อยหลับน่ะ”

แม่ของเจียงฮ่าวพูดในขณะที่กำลังเตรียมของ

เจียงไซหยวนขมวดคิ้วไปเล็กน้อยแต่ก็ยังรับคำแม่ของตน เธอเดินตรงไปยังห้องของเจียงฮ่าว

“ก็อก ก็อก ก็อก”

หลังจากเคาะประตูแล้วไม่มีเสียงตอบรับ เธอจึงเปิดประตูเข้าไปดู

เธอจ้องมองไปที่เจียงฮ่าวที่ในตอนนี้กำลังนอนหลับสนิทกรนออกมาเล็กน้อยราวกับหมูขึ้นอืด

เจียงไซหยวนยิ่งคิดไปเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจเข้าไปดึงตัวเจียงฮ่าว

“พี่….ตื่น…ได้….แล้ว…”

อย่างไรก็ตาม หลังจากทั้งฉุด ดึง และเขย่า ไม่ว่ายังไงก็ตามเจียงฮ่าวก็ไม่ตื่น นี่ทำให้เธอตกใจไม่น้อย

เจียงไซหยวนรู้สึกถึงความผิดปกติ ด้วยการที่คิดเลยเถิดไปทำให้เธอส่งเสียงเรียกพี่ของตนออกมาอย่างตกใจ

เสียงเรียกของเจียงไซหยวนทำให้แม้แต่พ่อแม่ของเธอก็ยังต้องประหลาดใจ

“พ่อ แม่ รีบมานี่เร็วเข้า ไม่รู้ว่าพี่เป็นอะไร เรียกยังไงก็ไม่ตื่นสักที”

เมื่อพ่อและแม่ของเจียงฮ่าวได้ยิน ทั้งคู่รู้สึกผิดปกติจึงรีบปล่อยของที่อยู่ในมือลงและได้รีบเข้าไปดูในทันที

“พ่อ แม่ พี่เค้าไปอะไรก็ไม่รู้”

ท่าทางของเจียงไซหยวนที่ร้อนลนทำให้พ่อและแม่ของเจียงฮ่าวอยู่ไม่สุขแม้แต่น้อย

พ่อและแม่ของเจียงฮ่าวได้เข้าไปหาเจียงฮ่าว ใช้มือจับแตะไปตามเนื้อตัวและหน้าผาก

“ฮ่าว ฮ่าว”

อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ได้มีผลแม้แต่น้อย

แม่และน้องสาวของเจียงฮ่าวนั้นรู้สึกตื่นตระหนกในทันที และด้วยช่วงเวลาที่น่าจะวิกฤตนี้ทำให้พ่อของเขาเป็นคนเดียวที่ยังพอตั้งสติได้

“เดี๋ยวพ่อจะอุ้มเจียงฮ่าวเอง รีบเรียกรถมารับเร็วเข้า พวกเราต้องพาเจียงฮ่าวไปโรงพยาบาล”

หลังจากพูดจบ พ่อของเจียงฮ่าวได้รีบดึงเจียงฮ่าวออกจากผ้าห่ม และถูกจับถอดเสื้อผ้าในทันทีราวกับปลอกหัวหอม ส่วนแม่ของเจียงฮ่าวนั้นได้รีบโทรศัพท์เรียกรถให้มารับ

หลังจากพ่อของเจียงฮ่าวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เจียงฮ๋าวแล้ว เขาได้อุ้มเจียงฮ่าวขึ้นเพื่อเตรียมที่จะไปโรงพยาบาล และเป็นตอนนั้นเองที่เจียงฮ่าวได้ตื่นขึ้นมา

ถึงจะตื่นขึ้นมาแล้ว แต่เขาก็ยังนิ่งอึ้งอยู่ เพราะทันทีที่ตื่นขึ้นมาก็เห็นทั้งบ้านราวกับกำลังรีบร้อนทำอะไรบางอย่าง