บทที่ 111 อย่าไปใส่ใจในสิ่งที่พูด
ในตอนนี้ เสียงเชียร์ดังกระหึ่มไปทั่วสนาม
เจียงฮ่าวหันไปมองรอบๆ เขามองไหยังหมายเลขแปดที่กำลังวิ่งเข้ามา เจียงฮ่าวไม่ได้พูดอะไร
ออกมา เขาทำเพียงแค่หันหลังกลับและวิ่งกลับไปยังเขตของตน
แต่นี่กลับทำให้หมายเลขแปดอารมณ์พุ่งปรี๊ด
นี่คือสิ่งที่เรียกว่ากลั่นแกล้งโดยการเงียบใส่
เจียงฮ่าวได้พูดขั้นมาลอยๆในขณะที่ผ่านหยางชวนเว่ยไป
“คนเรียนดีใช่ว่าจะเล่นบาสไม่เป็นอ่ะนะ”
เมื่อหยางชวนเว่ยได้ยินดังนั้น เขาได้หันไปมองเจียงฮ่าวด้วยใบหน้าที่แดงกล่ำ แต่เขาก็ไม่อาจ
จะเถียงออกมาได้
คราวนี้เป็นฝ่ายโรงเรียนเทียนเหอที่หนึ่งส่งลูก
นักกีฬาคนหนึ่งของโรงเรียนที่หนึ่งได้ส่งลูกไปยังหยางชวนเว่ย หยางชวนเว่ยได้มองไปยังห
มายเลขแปดอย่างมีความหมาย เขายังคงเชื่อมั่นในตัวหมายเลขแปด
ในครั้งนี้ เจียงฮ่าวไม่ได้ประกบติดหมายเลขแปดแต่อย่างใด นี่ทำให้หยางชวนเว่ยส่งบอลให้
หมายเลขแปดอย่างไม่อิดออด
ตอนนี้ หมายเลยแปดเป็นคนครองบอล
เจียงฮ่าวได้รีบหันมาและเดินมาหน้าหมายเลขแปดในทันที
“ไอ้เวร ฉันเอาจริงแล้วนะเว้ย ตอนนี้ถึงคราวฉันแล้ว”
หมายเลขแปดตั้งใจว่าจะใช้ทักษะการเล่นของตนกลั่นแกล้งเจียงฮ่าวให้เสียหน้า แต่เมื่อเขารู้
ตัว เขาก็พบว่ามือของตนว่างเปล่า
เมื่อหันกลับขึ้นมาดู เจียงฮ่าวก็หายไปเรียบร้อยแล้ว
ในตอนนี้ เจียงฮ่าวได้อยู่ห่างหมายเลขแปดไปกว่าห้าหลาและวิ่งเข้าไปเกือบถึงหน้าแป้นบาสพร้อมกับลูกบาสในมือ
นี่ทำให้ใบหน้าของหมายเลขแปดนั้นแดงกล่ำและตะโกนออกมา
“หยุดมัน หยุดมันให้ได้”
อย่างไรก็ตาม หลิวเปียวและพวกเองก็เริ่มเคลื่อนไหวโดยการกันนักกีฬาฝ่ายตรงข้ามเอาไว้
คนอย่างเขามีหรือจะยอมให้อาจารย์ต้องฉายเดี่ยวคนเดียว
เจียงฮ่าวหยุดอยู่นอกเส้นสามคะแนนอย่างไกล เขามองไปที่แป้นและยิงลูกออกไปในทันที
“ส้วบบบ”
เสียงบอลผ่านตาข่ายดังขึ้นอีกครั้ง
เจียงฮ่าวเมื่อเห็นลูกลงไปแล้ว เขาได้หันหน้าไปยังหมายเลขแปดและพูดออกมา
“โทษทีนะ เมื่อกี้นายว่าไงนะ ฉันหูไม่ดีเมื่อกี้เลยไม่ได้ยินไม่ถนัด”
หมายเลขแปดจ้องมองไหยังเจียงฮ่าวด้วยใบหน้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อแต่ไม่ได้พูดอะไร
ออกมา แต่เมื่อเขาหันหลังกลับไปกลับส่งสายตาอาฆาตพยาบาทราวกับจะมีแผนร้าย
และความผิดพลาดของหมายเลขแปดทำให้หยางชวนเว่ยบังเกิดความโกรธขึ้นมาในทันที
“ซุนโจว แกเป็นอะไรเนี่ย”
หยางชวนเว่ยพูดออกมาด้วยเสียงอันดังลั่น
ในตอนนี้หมายเลขแปด หรือก็คือซุนโจวเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ในตอนนี้เมื่อถูกตั้งคำถาม
โดยหยางชวนเว่ยยิ่งทำให้เขามีอารมณ์โกรธที่สูงปรี๊ดยิ่งกว่าจนทะลักออกมา
“ไอ้โง่ หุบปากไปซะ”
ในตอนนี้ หลิวเปียวเองก็รู้สึกถึงกับเค้ารางอะไรบางอย่างจากตัวหมายเลขแปดเมื่อได้เห็นฉาก
ในสายตาคนอื่นนั้น ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนี้ดูเหมือนว่าเป็นความผิดที่หมายเลขแปด
แต่ตัวเขานั้นรู้ดีว่าเจียงฮ่าวนั้นน่ากลัวขนาดไหน
ทั้งความแข็งแกร่งของร่างกาย ความทรงพลัง ทักษะในการกระโดด ความแม่นยำ ทุกอย่าง
ล้วนแล้วอยู่ในระดับสุดยอด
และนี่ทำให้เขานั้นเข้าใจได้แล้วว่าหมายเลขแปดไม่สามารถสู้กับเจียงฮ่าวได้
การเล่นลูกต่อมา ฝั่งของหยางชวนเว่ยยังเป็นฝ่ายเริ่มส่ง แต่ในครั้งนี้หยางชวนเว่ยนั้นอยู่ใน
สภาพจริงจังแบบสุดๆ
หมายเลขแปดเองก็ยังยึกยักไปมาราวกับแมลงหวี่โดยที่เจียงฮ่าวนั้นไม่ได้ตามประกบติดแต่
อย่างใด
และยิ่งเจียงฮ่าวในตอนนี้มีท่าทีผ่อนคลาย ยิ่งทำให้หมายเลขแปดมีโอกาสที่จะได้บอลมาครอง
และในไม่ช้า โอกาสก็ได้มาถึง
ดำนี้
เป็นดังคาด เมื่อนักกีฬาคนหนึ่งที่อยู่ฝั่งเดียวกับหมายเลขแปดเห็นว่าหมายเลขแปดไม่มีคน
ประกบ เขาจึงส่งบอลให้หมายเลขแปดอย่างไม่รีรอ
ในตอนนี้ หมายเลขแปด ได้มายืนอยู่ตรงเส้นสามคะแนน เขารีบรับบอลมาและกระโดดขึ้นไป
อย่างไม่ลังเลเพื่อจะส่งลูกให้ลงห่วง
“ป้าบบบบ”
อย่างไรก็ตาม เงาดำได้ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง และมีเพียงหมายเลขแปดเท่านั้นที่รู้สึกได้ถึงเงา
หลังจากสิ้นสุดเสียง เขาได้เห็นว่าบอลที่เขายิงออกไปนั้นตกอยู่ในมือเจีงฮ่าว
เมื่อเห็นฉากนี้สายตาของหมายเลขแปดเต็มไปด้วยความตกตะลึง
ถึงแม้ว่าเขานั้นจะสูงเพียง 1.87 เมตร แต่ด้วยร่างกายที่ยังหนุ่มแน่น แน่นอนว่าทักษะการก
ระโดดของเขานั้นไม่ได้แย่แต่อย่างใด
แต่นี่ก็ยังโดนเจียงฮ่าวบล็อคลูกไว้ได้