หยูซีถามเจี่ยนอีหลิงว่า “น้องรู้วิธีใช้สมุดบันทึกในมือสองเล่มนี้หรือเปล่า”
หน้าตาของเจี่ยนอีหลิงนั้นทำให้หยูซีรู้สึกเป็นกังวลมาก
เขากลัวว่าเธอจะไปหาเหอเยี่ยนเพื่อที่จะไปโต้เถียงอย่างโง่เง่า ด้วยความฉลาดของเหอเยี่ยน เป็นไปไม่ได้ที่จะจับให้มั่นคั้นให้ตายเหอเยี่ยนได้ด้วยหนังสือแค่สองเล่มนี้
ถ้าเจี่ยนอีหลิงทำเช่นนี้ เธอก็อาจจะทำให้เกิดอันตรายต่อตัวเธอเองมากยิ่งขึ้น
“ฉันรู้”
เจี่ยนอีหลิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นและจริงจัง
มันไม่สมกับท่าทางน่ารักและนุ่มนวลที่ร่างกายของเธอแสดงออกมาให้คนเห็น
สิ่งที่หยูซีรู้สึกว่าท่าทางของเธอไม่น่าเชื่อถือ “หรือว่าน้องอาจจะฝากหนังสือสองเล่มนี้ไว้กับพี่ก่อน มาหาพี่ถ้าน้องมีอะไรที่ต้องการจะทำในภายหลัง”
“ไม่” เจี่ยนอีหลิงปฏิเสธโดยไม่ลังเล
“ถ้าเช่นนั้น…ดูแลตัวเองให้ดีนะ” หยูซีเตือน เขารู้สึกเป็นกังวลจริงๆว่าเจี่ยนอีหลิงจะทำอะไรโง่ๆ และทำให้มีอันตรายกับตนเอง
จ๋ายหวินเชิ่งจ้องมองไปยังเจี่ยนอีหลิงและกล่าวว่า “เธอต้องการให้หยูซีหาห้องรับแขกให้เธอได้พักผ่อนไหม”
อีกครั้งที่เจี่ยนอีหลิงมองไปยังจ๋ายหวินเชิ่งด้วยสีหน้าสงสัย
“มีอะไร หรือว่าเธอต้องการที่จะร่วมสนุกกับปาร์ตี้”
“ไม่”
เสียงของจ๋ายหวินเชิ่งนั้นไม่นุ่มนวล แต่อย่างไรก็ตามเขาก็ยังมีความอดทน “งั้นก็ไปพัก ดูซิ ตาเธอแดงก่ำไปแล้ว เธอคิดจริงๆเหรอว่าเธอเป็นกระต่ายน่ะ”
ตากระต่ายเป็นสีแดง
จ๋ายหวินเชิ่งเป็นคนที่สองรองจากย่าเจี่ยนที่พบว่าเจี่ยนอีหลิงนอนหลับไม่เพียงพอมาก่อนหน้านี้
“ตาแดงเหรอ เป็นงั้นเหรอ” หยูซีรีบเดินไปยังเจี่ยนอีหลิงเพื่อที่จะดู
หยูซีพาเจี่ยนอีหลิงมาตลอดทางจากบ้านตระกูลเจี่ยนถึงบ้านตระกูลหยูโดยไม่ได้สังเกตเห็นว่าเจี่ยนอีหลิงตาแดง
ทันทีที่หยูซีเข้ามาใกล้ เจี่ยนอีหลิงก็ถอยห่างออกไป
การใกล้ชิดมากเกินไปนั้นทำให้เธอรู้สึกอึดอัด
ก่อนที่หยูซีจะทันได้เห็นชัด จ๋ายหวินเชิ่งก็ดึงตัวเขาออกไป
“นายยังไม่ไปจัดห้องอีกเหรอ” จ๋ายหวินเชิ่งหรี่ตาแสดงให้เห็นถึงสีหน้าที่ไม่พึงพอใจ
“ผมจะไปสั่งแม่บ้านทำ” หยูซีรีบเรียกแม่บ้านและขอให้แม่บ้านพาเจี่ยนอีหลิงไปพักที่ห้องรับแขก
หยูซีซึ่งยังคงนั่งอยู่ข้างกายของจ๋ายหวินเชิ่งถามด้วยความอยากรู้
“นายท่านเชิ่ง ผมค่อนข้างสงสัยว่า ทำไมท่านจึงช่วยเด็กหญิงนั่นมากมายนัก ท่านยังเป็นกังวลว่าเธอเหนื่อยหรือเปล่าอีกด้วย”
“เธอเหมือนกับสัตว์เลี้ยงที่ฉันเคยเลี้ยงไว้ก่อนหน้านี้”
สัตว์เลี้ยงที่นายท่านเชิ่งเคยเลี้ยงไว้ก่อนหน้านี้งั้นเหรอ
หยูซีพยายามนึกอย่างเอาจริงเอาจัง “นายท่าน ท่านหมายถึงกระต่ายขาวตัวน้อยที่ท่านเลี้ยงไว้ก่อนนี้เหรอ”
น้องสาวอีหลิงรู้สึกเหมือนกับเป็นกระต่ายขาวตัวน้อยจริงด้วย ใบหน้าของเธอนุ่มนวลและขาว ผมเธอก็เนียนนุ่มจนรู้สึกเหมือนกับขนกระต่าย
หยูซีเคยเห็นกระต่ายที่นายท่านเชิ่งเลี้ยงไว้ แต่เขาจำได้ว่านายท่านเชิ่งไม่ได้สนใจมากนักตอนเลี้ยงกระต่ายนั่น
ไม่เพียงแต่ไม่สนใจดูแลมัน แต่ดูเหมือนจะ…
หยูซีจำได้แล้ว “ไม่ นายท่านเชิ่ง ทำไมผมถึงจำได้เพียงว่าท่านเลี้ยงกระต่ายด้วยใบมันเทศจนมันแข็งแรง สุดท้ายก็ถูกนายท่านกินล่ะ”
# ##
เจี่ยนหยู่เจี๋ยเร่งรัดให้คนขับรถพาเขาไปยังบ้านตระกูลเจี่ยนตั้งแต่เช้า
หลังจากที่รถหยุดที่ประตู เจี่ยนหยู่เจี๋ยก็เริ่มขนของออกจากรถ
ย่าเจี่ยนออกมาจากบ้านและเห็นเจี่ยนหยู่เจี๋ยหิ้วกระเป๋าน้อยใหญ่เข้าไปในบ้าน
“หยู่เจี๋ย แม่ของหลานยอมให้หลานอาศัยอยู่ในบ้านเก่าเป็นเวลานานเหรอ”
ตามที่ย่าเจี่ยนเข้าใจในตัวเหอเยี่ยน นี่ไม่น่าเป็นไปได้
แม้ว่าเหอเยี่ยนหวังว่าเจี่ยนหยู่เจี๋ยจะเป็นที่ชื่นชอบของปู่ย่า แต่เธอก็ไม่เห็นด้วยที่จะให้ปู่ย่าเลี้ยงเขา
เพราะว่าเธอรู้ว่าหากมอบเจี่ยนหยู่เจี๋ยให้กับปู่ย่า เธอก็จะไม่สามารถหยุดยั้งเขาจากการเป็นนักมายากลได้
—————————————————————————
นายท่านเชิ่ง – กระต่ายออกจะน่ารัก ทำไมถึงจะไม่กินล่ะ