จากการใช้ระบบจดจำลายนิ้วมือผ่านประตูรั้วเหล็กใหญ่สีดำแล้ว เจี่ยนอีหลิงก็วิ่งไปที่สนามหญ้า
หลังจากที่วิ่งไปถึงประตูของคฤหาสน์ เธอก็วางถุงกระดาษไว้ที่ประตูและรีบกลับไปที่รถทันที
“หลานย่าเอาอะไรไปวางไว้เหรอ” ย่าเจี่ยนสามารถเห็นได้จากในรถว่าเจี่ยนอีหลิงไม่ได้เข้าไปในบ้านด้วยซ้ำ
“ของขวัญวันเกิด”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ย่าเจี่ยนก็ครุ่นคิดชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นเธอก็จำได้ว่าวันพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของเจี่ยนหยุ่นเฉิง หลานชายของเธอ
มีหลายสิ่งหลายอย่างได้เกิดขึ้นมาก่อนนี้ และเจี่ยนชูฉิงกับเวินน่วนก็อาจจะลืมวันเกิดของหยุ่นเฉิงไปก็ได้
เธอไม่คาดว่าเจี่ยนอีหลิงจะจำได้
“ทำไมเธอถึงอยากให้ของขวัญวันเกิดกับพี่ชายคนโตล่ะ” ย่าเจี่ยนยิ้ม ดวงตาเธออ่อนโยน
ย่าเจี่ยนรู้สึกอบอุ่นและสบายใจ หลานรักของเธอถือโอกาสริเริ่มมอบของขวัญ ซึ่งหมายความว่าในใจเธอนั้นไม่ได้มีความคับข้องใจใดๆ
“เธอพูดว่าจะส่งไป”
ไม่ใช่เจี่ยนอีหลิงคนนี้
แต่เป็นเจี่ยนอีหลิงคนก่อนหน้านั้น
ก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุ ก่อนที่เจี่ยนหยุ่นเฉิงจะกลับมายังประเทศจีน เจี่ยนอีหลิงครั้งหนึ่งได้สร้างโพสต์บนอินเตอร์เน็ตเพื่อขอความคิดเห็นจากชาวเน็ต
[วันเกิดพี่ใหญ่กำลังจะมาถึง ฉันควรจะให้อะไรเขาดี ฉันอยากจะให้เขาเห็นถึงความจริงใจ ปล: พี่ใหญ่ไม่มีอะไรขาดแคลน]
มีคำแนะนำจากชาวเน็ตหลังจากนั้น แต่คำแนะนำส่วนใหญ่ล้วนไม่มีประโยชน์ต่อเจี่ยนอีหลิง
ส่วนใหญ่แล้วเจี่ยนอีหลิงทำไม่ได้
สุดท้ายเธอทำตามคำแนะนำของหนึ่งในชาวเน็ตและถักผ้าพันคอให้พี่ชายของเธอ
แม้ว่าเจี่ยนอีหลิงจะไม่รู้วิธีทำ แต่นั่นก็ไม่ถึงกับยากเกินไปที่จะเรียนรู้สึ่งที่ชาวเน็ตพูดถึง
สุดท้ายเจี่ยนอีหลิงก็ตอบกลับชาวเน็ตว่า [ฉันไม่สน ฉันไม่สนใจว่ามันจะดูดีหรือไม่ ฉันจะให้กับพี่ใหญ่ ถ้าเขาไม่ชอบมันฉันจะไม่ให้เขาเข้าบ้าน ╭(╯^╰)╮]
ย่าเจี่ยนลูบหัวเจี่ยนอีหลิง กล่าวว่า “อีหลิงย่ามีความสุขมาที่หลานยอมปล่อยผ่านเรื่องนั้นไป ย่าต้องการให้หลานมีความสุข สิ่งที่ทำให้หลานไม่มีความสุขนั้นให้ปล่อยมันผ่านไป”
เจี่ยนอีหลิงพยักหน้า
###
ระหว่างช่วงเวลาอาหารเย็น ทุกคนนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารที่คฤหาสน์ตระกูลเจี่ยน
โม่ชืออวิ้นได้นำงานที่ได้รับมอบหมายจากโรงเรียนมาให้เจี่ยนหยุ่นน่าวซึ่งยังไม่ได้ไปโรงเรียน อย่างไรก็ตามเธอก็ได้พูดกับเจี่ยนหยุ่นน่าวเกี่ยวกับเนื้อหาการเรียนล่าสุดและช่วยติวพิเศษให้กับเจี่ยนหยุ่นน่าว
หลังจากการพูดคุยเมื่อถึงเวลาอาหารเย็นเธอก็จะออกไปกินข้าวร่วมกับตระกูลเจี่ยน
ในตอนนี้ป้าอันก็นำเอาถุงกระดาษกลับเข้ามาจากด้านนอกประตู
“นายท่าน นายหญิง ฉันไม่รู้ว่าใครวางถุงกระดาษไว้ที่ประตู ฉันเห็นเมื่อตอนที่ฉันเพิ่งออกไปทิ้งขยะ”
ต้องเป็นใครสักคนที่บ้านจึงจะสามารถวางมันไว้ที่ประตูหน้าบ้านได้ เพราะยังมีประตูรั้วเหล็กอยู่ด้านนอก ดังนั้นคนภายนอกจะไม่สามารถเข้ามาได้
“ใครวางไว้เหรอ”
ใบหน้าของเวินน่วนเห็นได้ชัดว่าซีดเซียว เมื่อเธอได้ยินคำพูดของป้าอัน เธอก็เงยหน้าขึ้นด้วยความงุนงง
“มีการ์ดอวยพรอยู่ในถุง แต่ไม่มีอะไรเขียนอยู่บนการ์ดอวยพร มีเพียงแต่คำว่า แฮปปี้เบิร์ดเดย์ บนการ์ด ดูเหมือนว่าจะเป็นของขวัญวันเกิดให้กับนายน้อย” ป้าอันพูด
เธอใส่การ์ดวันเกิดลงบนถุงกระดาษโดยไม่มีลายเซ็น
“เอามานี่ซิ” เจี่ยนหยุ่นเฉิงยื่นมือออกไปและรับถุงกระดาษจากป้าอัน
หลังจากที่เจี่ยนหยุ่นเฉิงเปิดถุงกระดาษ เขาก็พบเสื้อกันหนาวไหมพรมถักมือสีดำสนิทที่สวยมากพร้อมกับผ้าพันคออยู่ภายใน
ป้าโม่เพิ่งออกมาจากครัวและเห็นสิ่งที่เจี่ยนหยุ่นเฉิงถือไว้อยู่ในมือ เธอก็ทึกทักเอาว่านั่นเป็นสิ่งที่ลูกสาวของเธอได้เตรียมเอาไว้
“ซืออวิ้น ลูกเตรียมของขวัญไว้ให้นายน้อยแล้วทำไมไม่มอบให้ด้วยตัวเอง จะเกิดอะไรขึ้นถ้าลูกวางมันไว้ที่ประตูและถูกละเลยไป” ป้าโม่กล่าวตำหนิลูกสาวของเธอด้วยรอยยิ้ม
โม่ชืออวิ้นตะลึงไปชั่วขณะ เธอไม่ได้เตรียมของขวัญชิ้นนี้
แม้ว่าแม่ของเธอได้ขอให้เธอเตรียมของขวัญสำหรับนายน้อยก่อนหน้านี้ และเธอก็ได้เตรียมมันไว้ แต่ของที่เธอเตรียมไว้นั้นยังอยู่ในห้องของเธอ และเธอก็วางแผนที่จะให้ในวันพรุ่งนี้