“ฉันจะบอกนายไว้ก่อนนะ” จางเสี่ยวปังเตือน “ภาพลวงตาที่ฉันสร้างขึ้นมีความเสมือนจริงต่ำ นอกจากนี้มันยังยากที่จะฟื้นฟูและคงอยู่ได้เพียงสิบนาที หากนายเสร็จไม่ทันเวลาฉันจะไม่คืนเงินให้นายนะ”

 

ลู่หมิง“ ??? เสร็จ? หมอนี่พูดถึงเรื่องอะไรกัน? เดี๋ยวก่อน แล้วทำไมมันต้องเสร็จในสิบนาทีด้วย?” เขางุนงง

 

“นายแน่ใจนะว่าสิบนาทีมันเพียงพอ?” เขาพูดต่อ

 

ลู่หมิงยังงุนงง แต่ก็ตอบด้วยยิ้ม “แน่นอน”

 

จางเสี่ยวปังดูพอใจกับคำตอบนี้ “ ถ้าฉันใช้มันกับตัวเอง ฉันสามารถเสร็จได้มากถึงสองร้อยครั้งในสิบนาที”

 

สองร้อยครั้ง…..?

 

ลู่หมิงคิดอยู่เงียบ ๆ ในใจด้วยความสับสน

 

“มาเลย” ลู่หมิงพูด

 

จางเสี่ยวปังจึงเตรียมพร้อมที่จะสร้างภาพลวงตา

 

“หยุดหยุดหยุด” เขาร้องขึ้น ลู่หมิงพูดไม่ออก “ฉันไม่ได้ขอให้นายสร้างภาพลวงตาประเภทนี้เพื่อน ฉันแค่ต้องการเพียงภาพลวงตารูปผลไม้และมันน่าจะไม่กินพลังงานของนายมากนัก”

 

“ผลไม้?”

 

จางเสี่ยวปังงุนงง

 

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมลู่หมิงถึงต้องการผลไม้ จางเสี่ยวปังนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าจะใช้งานพวกมันได้อย่างไร

 

“ทำตามนี้ซะ”

 

ลู่หมิงอธิบายความคิดของเขา ให้จางเสี่ยวปังฟัง ขณะทำท่าทางประกอบ

 

แท้จริงแล้วลู่หมิงน้อยนั้นมีทักษะพื้นฐานที่ดี

 

นักสร้างการ์ดทุกคนควรจะมีทักษะการวาดภาพที่ดี และนั่นหมายความว่าพวกเขาก็จะมีสกิลการสเก็ตซ์ภาพที่ยอดเยี่ยมเช่นกัน!

 

ดังนั้น…

 

ลู่หมิงจึงวาดสิ่งที่เขาคิดไว้ออกมา

 

“ใช่ ผลไม้ทั้งหมดนี้จะต้องมีขนาดมาตรฐาน…ไอนี่จะอยู่ที่ด้านล่าง…ผลไม้จะต้องไม่หล่นลงพร้อมกัน พวกมันจะต้องค่อย ๆ ปรากฏขึ้น นายเข้าใจไหม?”

 

ลู่หมิงวาดสิ่งที่เขาคิดไว้ออกมาขณะที่เขาอธิบายให้เขาฟัง

 

จางเสี่ยวปังเริ่มสร้างภาพลวงตาตามคำอธิบายของลู่หมิง อย่างที่ลู่หมิงคาดการณ์ไว้ มันใช้พลังงานน้อยมากในการสร้างภาพลวงตาผลไม้

 

แม้ว่าลู่หมิงจะใส่หลาย ๆ อย่างลงในภาพลวงตา แต่มันก็ไม่ได้กินพลังงานไปมากนัก

 

ในไม่ช้า … ภาพลวงตาก็เสร็จสมบูรณ์

 

“เสร็จแล้ว”

 

จางเสี่ยวปังรู้สึกตื่นเต้น

 

แม้ว่าลู่หมิงจะร้องขอข้อจำกัดที่ซับซ้อนและต้องใช้เวลามาก แต่ภาพลวงตาก็ไม่ได้ใช้พลังงานไปมากจริง ๆ กลับกัน งานนี้คุ้มค่ามากเพราะเขาแทบไม่ได้ใช้พลังงานไปเท่าไหร่นัก!

 

จางเสี่ยวปังได้รับแปดร้อยหยวนไปอย่างง่ายดาย!

 

“ตอนนี้ระดับการใช้พลังงานของภาพลวงตาที่นายสร้างอยู่ที่เท่าไหร่” ลู่หมิงถาม

 

“สามสิบสองแต้ม”

 

จางเสี่ยวปังมองไปที่ภาพลวงตา

 

แม้ว่าโดยปกติแล้วเขาจะสร้างภาพลวงตาระดับต่ำบ่อย ๆ แต่ภาพลวงตาที่จางเสี่ยวปังสร้างขึ้นในตอนนี้นั้นใช้ทักษะที่พื้นฐานมาก มันเป็นภาพลวงตาขั้นพื้นฐานที่เรียบง่ายที่สุดตลอดในสายอาชีพของเขาแล้ว

 

ในเมื่อมันต่ำกว่าระดับพลังงานที่ห้าสิบแต้ม ความสามารถของมันจะดีแค่ไหนกัน?

 

“สามสิบสองแต้ม…” ลู่หมิงครุ่นคิด

 

การ์ดดั้งเดิมของเขามีแต้มพลังงานสี่สิบแปดแต้ม เขาสามารถเพิ่มบางอย่างลงในภาพลวงตาได้

 

“อืม…ขอฉันคิดหน่อยนะ”

 

ลู่หมิงรู้สึกว่ามันขาดอะไรบางอย่าง ความคิดเกิดขึ้นในใจของเขา “ เสี่ยวปัง นายทำให้ท้องฟ้าในภาพลวงตาเปลี่ยนไปตามอารมณ์ของผู้ใช้ได้ไหม อาจเป็นสีแดงเวลาที่ผู้ใช้มีความสุข เป็นสีฟ้าเศร้าเมื่อพวกเขาเศร้า และเปลี่ยนเป็นสีม่วงเมื่อพวกเขารู้สึกกระวนกระวายใจ…” (TL: ไปด่าผู้จัดการเก่า เอามาใช้เองซะงั้น 5555)

 

หน้าจางเสี่ยวปังเปลี่ยนเป็นสีเขียว

 

“ฉันไม่ทำแล้ว!”

 

เขาโกรธมาก “รังแกกันเกินไปแล้ว! ค่าจ้างแค่แปดร้อยหยวน! นายต้องการอะไรอีกหล่ะ! นายอยากให้สภาพอากาศในภาพลวงตาเปลี่ยนไปตามอารมณ์ของผู้ใช้ด้วยเลยมั้ย!”

 

“ทำอย่างนั้นได้ด้วยหรือ?”

 

ดวงตาของลู่หมิงเปิดกว้าง

 

ครืนนน!

 

จางเสี่ยวปัง จ้องมาที่เขาด้วยสีหน้าเหมือนคนโดนตดใส่

 

ลู่หมิงแกล้งไอ “ล้อเล่น ฉันแค่ล้อเล่น” เขารีบแก้ตัว

 

เขาก็แค่อยากรู้ว่าอาชีพนักวาดภาพลวงตามันทำอะไรได้อีกบ้างเท่านั้น

 

ต่อให้จางเสี่ยวปังต้องจะการทำ เขาก็คงไม่เห็นด้วยเพราะเขารู้ว่าการใส่ฟังก์ชั่นเช่นนั้นอาจทำให้ระดับพลังงานของภาพลวงตาสูงกว่าห้าสิบแต้ม เขาจึงไม่กล้าเพิ่มพลังลวงตาอื่น ๆ ลงไปอีก

 

ซึซซซซ ——

 

การ์ดดั้งเดิมปรากฏขึ้นอีกครั้ง

 

“มาเลย”

 

ลู่หมิงเข้าประจำตำแหน่ง

 

การปิดผนึกการ์ดไม่ใช่เรื่องง่าย เขาต้องกำหนดจุดและมุมที่แน่นอนในการปล่อยสกิลเพื่อให้การ์ดดั้งเดิมผนึกพลังได้อย่างเหมาะสม ซึ่งในกรณีนี้ทั้งสองฝ่ายต้องให้ความร่วมมือกันอย่างเต็มที่

 

“เอ่อ…นายใจว่าไม่เป็นไรแน่นะ”

 

จางเสี่ยวปังกวาดสายตาไปที่ลู่หมิง เขาลังเลนิดหน่อย เขาได้ยินมาว่าลู่หมิงล้มเหลวในการปิดผนึกการ์ดเมื่อครั้งก่อนและใช้เวลานอนอืดเป็นซากในโรงพยาบาลนานเป็นเดือน

 

“ไม่ต้องกลัวไป”

 

ลู่หมิงวางการ์ดดั้งเดิมของเขาไว้ตรงหน้าจางเสี่ยวปัง “สกิลของนายไม่ใช่ Fireball มันเป็นเพียงภาพลวงตา มันจะสร้างปัญหาอะไรได้?”

 

“นายถูกพูดถูก”

 

จางเสี่ยวปังถอนหายใจและไม่คิดอะไรอีก

 

เขาชี้มือไปที่การ์ดดั้งเดิมและปล่อยสกิลภาพลวงตา!

 

หวืดดด!

 

แสงวาบขึ้น

 

“ผนึก!”

 

ลู่หมิงรู้สึกถึงการเร่งพลังงานในตัวเขาและใช้ทักษะของการ์ดดั้งเดิมโดยไม่ลังเล

 

ซึซซซ——

 

มีแสงวาบขึ้นมา

 

การปิดผนึกเสร็จสมบูรณ์!

 

การ์ดดั้งเดิมที่ใสแจ๋วส่องแสงอย่างสวยงามและเริ่มปรากฏภาพที่ด้านหลังของการ์ดเปล่า

 

ด้านหลังการ์ดสีดำเข้มใบนี้ มีลายเส้นที่ฉวัดเฉวียนอยู่หลายสิบเส้น

 

“เสร็จแล้ว!”

 

ลู่หมิงตื่นเต้น

 

เขาปิดผนึกภาพลวงตาสำเร็จ! นั่นหมายความว่าในอนาคตเขาสามารถสร้างการ์ดภาพลวงตานี้ได้ด้วยตัวเอง! สำหรับเขานี่เป็นความสำเร็จครั้งสำคัญ!

 

“สำเร็จหรือ?”

 

จางเสี่ยวปัง ขยับเข้ามาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

 

“ใช่”

 

ลู่หมิงรู้สึกพอใจมาก

 

“ภาพลวงตาแบบนี้ไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไร”

 

จางเสี่ยวปังมั่นใจมากว่าภาพลวงตานี้แทบไม่มีผลกับอะไรเลย! ท้ายที่สุดเขาก็คงใช้การ์ดนี้เป็นการส่วนตัวนอกจากนี้มันก็ไม่มีประโยชน์เท่ากับภาพลวงตาที่จางเสี่ยวปังสร้างเองอีกด้วย

 

“เหอะ ๆ นายไม่รู้อะไรซะแล้ว”

 

ลู่หมิงเม้มริมฝีปากของเขา

 

ลู่หมิงจ่ายเงินและไล่เขาออกไป

 

ซึซซซซ——

 

การ์ดดั้งเดิมถูกเรียกออกมาอีกครั้ง ลู่หมิงเริ่มศึกษามันอย่างจริงจัง

 

ด้านหน้า …

 

เขาสามารถเห็นรูปแบบง่าย ๆ นี่คือฉากในภาพลวงตา มันเป็นเวอร์ชั่นที่เรียบง่ายแต่ดูเหมือนจะมีพลังงานลึกลับบางอย่างอยู่ในอากาศ

 

ด้านหลัง…มีลายเส้นที่คุ้นเคย!

 

เขาสามารถมองเห็นเส้นที่ปรากฏบนหลังการ์ดสีดำ!

 

การ์ดภาพลวงตานี้ยังไม่ค่อยเสถียรนัก เพราะมันใช้พลังเพียงสามสิบสองแต้ม ซึ่งคิดเป็นพลังงานหนึ่งในสามของการ์ดพลังงาน อย่างไรก็ตามเส้นที่ด้านหลังของการ์ดนั้นซับซ้อนกว่าการ์ดพลังงานเล็กน้อย

 

“ลายเส้นเหล่านี้ขึ้นอยู่กับขนาดการประมวลผลรึเปล่า?”

 

หลู่หมิงคาดเดา

 

หลังจากคิดได้ เขาจึงตัดสินใจลองสร้างการ์ดดูก่อน

 

ลู่หมิงน้อยไม่เคยวาดเส้นตามการ์ดดั้งเดิมเลย อย่างไรก็ตามลู่หมิงน้อยเตรียมพร้อม   สำหรับการลองทำตามขั้นตอนเหล่านี้ตลอด ลู่หมิงที่สืบทอดความทรงจำมาจึงคุ้นเคยกับทุกขั้นตอนเป็นอย่างดี

 

ขั้นตอนแรกคือการสัมผัสเส้น

 

เมื่อหลับตาลงเล็กน้อยลู่หมิงก็จดจ่ออยู่ที่ด้านหลังของการ์ด จากนั้นเส้นที่ปรากฏขึ้นเหล่านั้นก็ดูจะชัดเจนขึ้น

 

“มีสี่สิบหกลายเส้น” ลู่หมิงพูดกับตัวเอง

 

แม้จะมีเส้นมากกว่าการ์ดพลังงาน แต่เส้นพวกนี้ล้วนเรียบง่ายซึ่งเขาก็เคยเรียนรู้มันมาแล้วในอดีต นอกจากนี้เขายังไม่พบเส้นที่ไม่คุ้นเคยเลยแม้แต่เส้นเดียว

 

เขาจดจำทุกลายเส้นลงไปในหัวใจของเขา

 

ขั้นตอนที่สองคือการวาด!

 

ลู่หมิงหยิบการ์ดเปล่าออกมาและเริ่มวาด

 

ความรู้สึกนี้…

 

มันให้ความรู้สึกเหมือนดาวน์โหลดซอร์สโค้ดโปรแกรมบนอินเทอร์เน็ตแล้วกด Ctrl C

 

โดยทั่วไปโปรแกรมเมอร์อาจล้มเหลวเนื่องจากองค์ประกอบของโปรแกรมและการกำหนดตัวแปรต่าง ๆ

 

อย่างไรก็ตามที่นี่ … สิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้น!

 

ตราบเท่าที่เราสามารถอ่านลายเส้นที่หลังการ์ดได้ เราก็สามารถวาดมันได้!

 

ท้ายที่สุดนี่ยังเป็นเพียงแค่ขั้นตอนพื้นฐาน

 

หวืดดดด!

 

พลังงานไหลผ่านร่างกายของเขาและกลายเป็นเส้นที่สร้างขึ้นโดยปากกา

 

เมื่อพลังงานไม่เพียงพอหลู่หมิงจะนำหินพลังงานออกมาเติมเป็นพลังงานเสริมโดยอัตโนมัติ การ์ดภาพลวงตาเริ่มเป็นรูปเป็นร่างในมือของเขา

 

ซึซซซซซ ——

 

ไฟกะพริบ

 

การ์ดภาพลวงตาสำหรับใช้เพียงครั้งเดียวเสร็จสมบูรณ์!

 

“มันได้ผล!”

 

ลู่หมิงรู้สึกตื่นเต้น

 

เขาอยากจะรู้ว่าด้วยการ์ดใบนี้ มันจะสามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ที่เลวร้ายของชีวิตเขาได้หรือไม่!

 

เขามีสมาธิจดจ่ออยู่กับมันสักพัก

 

จากนั้นลู่หมิงก็ฉีกป้ายสีขาวและแปะที่มุมขวาบนของการ์ด เขาบรรจงเขียนชื่อการ์ด – Fruit Ninja!

 

ใช่

 

Fruit Ninja!

 

นี่คือการ์ดภาพลวงตาที่ลู่หมิงสร้าง!

 

เนื่องจากทักษะและข้อจำกัดทางการเงินเขาจึงตั้งกลุ่มเป้าหมายเฉพาะชนชั้นล่างเท่านั้น ในโลกนี้การบ่มเพาะมาก่อนเสมอทำให้เทคโนโลยีความบันเทิงมีการพัฒนาที่ช้า

 

ดังนั้นเขาจึงเลือกสร้าง Fruit Ninja

 

“ฉันควรทดสอบก่อน”

 

พลังงานหลั่งไหลออกจากมือของลู่หมิง เขาเปิดใช้งานการ์ดในมือ

 

หวืดดดด!

 

ไฟกะพริบขึ้นอีกครั้ง

 

การ์ดภาพลวงตาสลายหายไป และโลกตรงหน้าเขาเปลี่ยนไปในทันที

 

เอิ่มมม…

 

เขาควรพูดยังไงดี?

 

ภาพลวงตาที่ใช้พลังงานทั้งหมดเพียงสามสิบสองจุดมันทุเรศชะมัด ภาพที่แสดงอยู่คือร้านอาหารเก่า ๆ สองชั้นที่ดูเหมือนว่าจะพังลงได้ทุกเมื่อและมีดที่เต็มไปด้วยสนิม

 

ไม่มีชื่อร้านอาหารบนแผ่นป้าย แต่มีป้ายเวลาแปะซึ่งอยู่เขียนว่า 00: 00 นาที

 

นั่นคือทั้งหมดที่การ์ดใบนี้มี

 

ลู่หมิงมองไปรอบ ๆ

 

ความสมจริงของมันคล้ายกับเทคโนโลยี VR ที่ยังไม่เป็นที่นิยมนักในชาติก่อน

 

มันเป็นภาพลวงตาแต่ก็ดูสมจริงอยู่เล็กน้อย

 

มีป้ายไม้อยู่ทางขวา ซึ่งเป็นกฎที่เขียนขึ้นมาง่ายๆ

 

1.หยิบมีดขึ้นมาและเกมจะเริ่มขึ้น

 

2.คุณต้องสับผลไม้ทุกลูกและห้ามให้มันตกถึงพื้น

 

เคล็ดลับ: ผลไม้แต่ละชนิดมีพลังงานอยู่มากมาย หากผลไม้ตกลงมามันจะระเบิดและบังคับให้ภาพลวงตาสิ้นสุดลงทันที

 

“เริ่ม!”

 

ลู่หมิงคว้ามีด

 

แล้วผลไม้ก็ถูกโยนลงมาจากชั้นสองของร้านอาหาด้วยความเร็วที่ไม่มากนัก เมื่อลู่หมิงเหวี่ยงมีดผลไม้ถูกสับครึ่งหนึ่งและจางหายไป

 

เวลาบนแผ่นโลหะกำลังเคลื่อนไป

 

หนึ่งวินาที

 

สองวินาที

 

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว…

 

ผลไม้ตกลงมาด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป ลู่หมิงรีบเกินไปทำให้เขาพลาด แล้วผลไม้ก็ตกลงบนพื้น ภาพลวงตาเริ่มสลายตัวและไม่มีอะไรเหลือนอกจากเวลาบนแผ่นโลหะ

 

หวืดดดด!

 

หวืดดดด!

 

แต้มเวลาบนแผ่นโลหะค่อย ๆ เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

 

ยี่สิบเอ็ดวินาที!

 

นี่คือคะแนนของลู่หมิง

 

“พอใช้ได้”

 

ลู่หมิงรู้สึกพอใจมาก

 

แม้ว่ามันจะยังดูไม่สมจริง แต่ก็สามารถสร้างความสนุกสนานได้พอตัว

 

จากการออกแบบของเขาผลไม้จะตกลงด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น และในที่สุดก็ไม่สามารถมองเห็นผลไม้ได้ด้วยตาเปล่า และนั่นคือขีดจำกัดของการ์ดใบนี้!

 

มันเป็นเกมง่ายๆ

 

มันมีกฎที่ง่ายมาก!

 

ประเด็นต่อมาคือ งั้นเขาควรขายการ์ดใบนี้ยังไง?

 

คิดว่าจะขายง่ายไหม?

 

ไม่แน่นอน!

 

ทำไมโลกใบนี้ถึงไม่มีเทคโนโลยีความบันเทิงเลย? เพราะระดับวัฒนธรรมต่ำ?

 

นั่นไม่น่าจะใช่!

 

อาจเป็นเพราะโลกนี้เต็มไปด้วยอันตราย แค่บ่มเพาะพลังยังแทบจะไม่มีเวลาเพียงพอ นับประสาอะไรกับการเล่นเกม เมื่อเวลาผ่านไปอุตสาหกรรมความบันเทิงจึงไม่ได้เติบโตนัก!

 

ดังนั้นหากเขาทำการตลาด โดยเน้นขายความบันเทิงและผ่อนคลาย ลู่หมิงรู้ดีว่าเขาจะไม่สามารถขายการ์ดได้แม้แต่ใบเดียว

 

เว้นแต่ว่า…เขาจะขายมันเพื่อการบ่มเพาะ!

 

“การบ่มเพาะ…”

 

ลู่หมิงมีความคิดอะไรบางอย่าง

 

แน่นอนว่าก่อนหน้านั้นเขาต้องมีปริมาณสินค้าให้เพียงพอก่อน!