สองวันต่อมา ลู่หมิงกลับไปที่โรงเรียน

 

เขาซ่อนตัวท่ามกลางเด็กปี 1 ด้วยการสะพายกระเป๋าเป้ไว้ที่หลังและทำตัวไม่โดดเด่น ทำให้เขาดูไม่ต่างจากนักเรียนใหม่เหล่านั้น

 

“ว้าว! ฝึกงาน ฉันอยากเริ่มงานแล้ว!”

 

“ฉันได้ยินมาว่า เราจะได้รับหน่วยกิตมากมายจากการฝึกงานนี่”

 

“แต่…ฉันได้ยินมาจากรุ่นพี่เมื่อสองวันก่อนว่าการฝึกงานครั้งนี้ไม่ได้ดีจริง…แต่เป็นการหลอกนักเรียนมาทำงานฟรี!”

 

“มันจะเป็นไปได้ยังไง? ไม่ใช่ว่าเป็นนโยบายที่หน่วยงานระดับสูงกำหนดให้ทุกวิทยาลัยทำหรอกหรอ”

 

“ใช่ ๆ นายอย่าปล่อยข่าวลือมั่ว ๆ”

 

บางคนจับเป็นกลุ่มเล็ก ๆ เพื่อพูดคุยกันเรื่องนี้….

 

ทุกคนสะพายเป้ราวกับว่าจะไปเที่ยวในวันหยุด….

 

ฮิฮิ

 

มุมปากลู่หมิงโค้งขึ้นเผยให้เห็นรอยยิ้ม

 

“พวกเด็กน้อยทั้งหลาย…”

 

แม้ว่าปกติชีวิตของมนุษย์จะเต็มไปด้วยการทรยศหักหลังและมีอันตรายที่ซ่อนอยู่ทุกหนทุกแห่งในโลกนี้ แต่เขาก็ต้องยอมรับจริง ๆ ว่าความคิดของเหล่าเด็กปี 1 นั้นน่ารักจริงๆ

 

เวลาผ่านไปสักพัก…

 

รถบัสโรงเรียนเริ่มออกเดินทางทีละคันออกไปชานเมือง พวกเขาใช้เวลาสองสามชั่วโมงก่อนที่พวกเขาจะส่งนักเรียนใหม่ทั้งหมดไปที่เหมือง

 

มันเป็นเทือกเขาขนาดใหญ่

 

โรงงานสำหรับการฝึกงานแห่งนี้ตั้งอยู่ใจกลางภูเขา ซึ่งเป็นจุดที่นักเรียนต้องอาศัย และสร้างความบันเทิงกันเองอย่างเรียบง่าย

 

ส่วนด้านบนของภูเขานั้นเป็นเส้นทางซับซ้อนหลายเส้นทางที่นำไปสู่ถ้ำเหมืองจำนวนมาก

 

และภารกิจในการฝึกงานครั้งนี้คือเข้าไปในถ้ำของตนและขุดหินพลังงานออกมาให้มากที่สุด

 

“เฮ้ อาหารและที่พักสำหรับคืนนี้จะมีให้ฟรี แต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปเราต้องใช้หินพลังงาน เพื่อแลกกับอาหาร … ยิ่งเราส่งมอบหินพลังงานมากเท่าไหร่เราก็จะสามารถแลกเปลี่ยนเป็นอาหาร ที่พักและแม้แต่สื่อบันเทิงที่ดีกว่าได้…”

 

“ว้าวมีเรื่องแบบนี้เหรอ”

 

นักเรียนตื่นตะลึง

 

“ดูสิอาหารจะถูกแยกตามระดับต่าง ๆ นอกจากนี้ยังมีอาหารเพิ่มพลังบ่มเพาะระดับตำนานอีกด้วย”

 

นักเรียนบางคนตื่นเต้นมาก

 

อาหารสำหรับบ่มเพาะนั้นถูกปรุงโดยใช้เนื้อสัตว์หรือสมุนไพรที่ช่วยเสริมสร้างพลังงานเป็นส่วนผสมของอาหาร ทำให้มันเป็นประโยชน์อย่างมากต่อการบ่มเพาะ

 

ตาของนักเรียนหลายคนสว่างทันที

 

เรื่องแบบนี้…

 

“หอพักดูเหมือนจะถูกจัดอันดับตามระดับต่างๆ คนที่อยู่ในระดับสูงสุดสามารถแลกเป็นห้องบ่มเพาะได้”

 

ฝูงชนรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

 

ห้องบ่มเพาะ!

 

มันเป็นห้องที่จัดเตรียมไว้เป็นพิเศษสำหรับการบ่มเพาะ ห้องนั้นจะมีพลังงานเข้มข้นสูงที่ช่วยเพิ่มความเร็วในการบ่มเพาะอย่างมาก ซึ่งเหล่านักเรียนไม่คาดคิดมาก่อนว่าที่นี่จะมีห้องแบบนี้!

 

“ดูตรงนี้สิ!”

 

มีคนอุทานขึ้น

 

ฝูงชนเดินไปข้างหน้าเพื่อดูมันอย่างตื่นเต้น

 

เครื่องสร้างเกมลวงตา!

 

มันเป็นเกมลวงตาระดับสูงสุด!

 

คุณพระช่วย!

 

มันเป็นอุปกรณ์เล่นเกมที่เจ๋งที่สุดในศตวรรษ!

 

หลายคนไม่ได้มาจากครอบครัวที่มีฐานะดี ทำให้พวกเขาไม่เคยสัมผัสกับอุปกรณ์สร้างภาพลวงตาระดับสูงมาก่อนในชีวิต ดังนั้นพวกเขาจึงรู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้เห็นมัน

 

มันเป็นภาพลวงตาเสมือนจริง!

 

พวกเขาได้ยินมาว่ามีเกมลวงตาทุกแบบในนี้และมันเจ๋งโคตร ๆ!

 

รวมถึงภาพลวงตาเรื่องอย่างว่ากับสาวน้อย และนางแบบระดับท็อป…

 

พวกเขาตื่นเต้นกับความคิดนี้

 

“เชี่**ยๆๆ สะสมคะแนน!”

 

สะสมคะแนน!

 

นักเรียนทุกคนทำตัวราวกับช้างกำลังตกมัน

 

เจ้าหน้าที่ที่พาพวกเขาไปที่เหมืองพึงพอใจมาก ดูเหมือนว่านักศึกษาฝึกงานจะควบคุมได้ง่าย พวกเขาพึงพอใจกับเซอร์วิสเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่โรงงานมี … และแบกรับความยากลำบากโดยไม่บ่นสักคำ

 

ในขณะเดียวกัน … ท่ามกลางฝูงชนลู่หมิงยังคงเงียบและทำตัวไม่ถูก

 

เขายิ้มอย่างเอือมระอา ขณะที่เขามองไปยังเหล่านักเรียนที่ดี้ด้ากันสุดชีวิต

 

เด็กโง่พวกนี้…พวกเขาคิดว่ามันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?

 

ลู่หมิงน้อยเคยผ่านการฝึกงานหลอก ๆ นี่มาเมื่อปีที่แล้ว

 

โรงงานจะให้บริการตามการจัดอันดับระดับต่างๆ – ระดับ S ระดับ A ระดับ B และระดับ C ซึ่งตราบเท่าที่มีคะแนนเพียงพอก็จะสามารถแลกเปลี่ยนเป็นระดับนั้น ๆ ได้

 

นักเรียนสามารถใช้คะแนนแลกบริการสนุก ๆ หลายอย่าง รวมถึงวัตถุดิบและเทคนิคการบ่มเพาะได้

 

นอกจากนี้มันยังแบ่งปันกันกับกลุ่มเพื่อนของพวกเขาได้ด้วย!

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกลุ่มนักเรียนซื่อบื้อที่ดีใจโห่ร้องเหมือนลิงพวกนี้

 

ลู่หมิง มองไปที่นักเรียน บางคนที่ไร้สาระก็เปรียบเทียบตัวเองอยู่แล้ว

 

“พวกเขามีความคิดเด็กน้อยจริง ๆ”

 

ลู่หมิงถอนหายใจลึก ๆ

 

จริง ๆ แล้วโครงการนี้ทำประโยชน์ให้นักศึกษาหรือ?

 

ไม่! ทั้งหมดนี้เป็นเพียงการต้มตุ๋น!

 

พวกเขาจะได้รับบริการระดับสูงเช่นนั้นได้อย่างไร?

 

ง่าย ๆ คือพวกเขาก็ต้องใช้คะแนนเพื่อแลกกับบริการเหล่านั้น

 

งั้นคะแนนมาจากไหน?

 

ขุด!

 

ถ้าพวกเขาขุดแปดชั่วโมง มันจะเพียงพอต่อการแลกอาหารสามมื้อต่อวัน!

 

แต่หากพวกเขาต้องการคะแนนมากกว่านี้พวกเขาจะต้องทำงานให้หนักขึ้น!

 

สิบชั่วโมงหรือสิบสองชั่วโมงต่อวันนั้นก็ยังไม่เพียงพอ! พวกเขาต้องขุดเหมืองราวสิบหกหรือสิบแปดชั่วโมงต่อวันเพื่อที่จะสามารถซื้อบริการขั้นสูงเหล่านั้นได้!

 

และด้วยความหื่นกระหายของนักเรียนพวกนี้ พวกเขาพร้อมที่จะขุดมันไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะตายไปข้างนึง!

 

“ดูเหมือนนายจะรู้อะไรบางอย่าง”

 

ลู่หมิงได้ยินเสียงเย็นชาที่พยายามจะคุยกับเขา

 

ลู่หมิงหันไปแล้วเห็นว่าแท้จริงเป็นเด็กผมสีเงิน ที่ดูหล่อเหลา

 

แต่ยังหล่อไม่เท่าฉันอะนะ! ลู่หมิงคิดในใจ

 

จุดที่ดึงดูดสายตาของเขาที่สุดคือมีธนูคาดอยู่บนกระเป๋าหลังของหนุ่มน้อยคนนี้

 

“นายเป็นนักแม่นปืน?”

 

ลู่หมิงค่อนข้างประหลาดใจ

 

แม้ว่าในความทรงจำของลู่หมิงน้อยก็มีอาชีพนี้อยู่

 

แต่โดยทั่วไปแล้วมีคนจำนวนน้อยมากที่เลือกอาชีพนี้ ซึ่งสาเหตุหลักมาจากค่าใช้จ่าย … ทั้งค่าบำรุงรักษาคันธนู และค่าลูกศร….มันต้องเสียค่าใช้จ่ายมาก!

 

บางที…

 

นี่อาจเป็นเหตุผลที่ทำให้คนจำนวนมากเลือกเป็นนักเวทย์พลังธาตุ

 

“ใช่”

 

ชายหนุ่มผมสีเงินพยักหน้า

 

“เหลือลูกศรเพียงลูกเดียว”

 

ลู่หมิงมองไปที่กระเป๋าของชายหนุ่ม

 

“ลูกศรมันค่อนข้างแพงน่ะ…”

 

ชายหนุ่มผมเงินดูทำอะไรไม่ถูก

 

“อ่าเดาได้ว่ามันแพงพอ ๆ กับเรือดำน้ำ …. เอิ่มอย่างไรก็ตามนายเป็นนักแม่นปืนสินะ” ลู่หมิงเชื่อว่าเขาเป็น

 

ชายหนุ่มผมเงินถึงกับมึน

 

ฉันเป็นนักแม่นปืน…แล้วมันเกี่ยวกับเรือดำน้ำตรงไหนฟะ!?

 

“ฉันชื่อเซี่ยหยู”

 

ชายหนุ่มผมเงินแนะนำตัว “ฉันสังเกตเห็นการแสดงออกของนายเมื่อกี้ และเหมือนว่านายจะรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับการฝึกงาน”

 

“ฉันเข้าร่วมการฝึกงานเมื่อปีที่แล้ว”

 

ลู่หมิงยักไหล่

 

“แปลว่าคุณเป็นรุ่นพี่ของผม” การแสดงออกของเซี่ยหยูกลายเป็นจริงจัง

 

“ผมได้เห็นบริการขั้นสูงเหล่านั้น ซึ่งมันดูจะค่อนข้างดี แต่สิ่งเดียวที่ผมกังวลคือระบบสะสมคะแนน มันทำงานยังไงกัน …?”

 

“นายเดาถูกแล้ว” ลู่หมิงพูดด้วยรอยยิ้ม

 

“เป็นอย่างนั้นจริง ๆ สินะ” เซี่ยหยูถอนหายใจ

 

เขารู้ว่าโรงเรียนคงไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้เพื่อนักเรียนแน่ ๆ

 

ขณะนี้อาจารย์กระจายตัวกันเพื่อแจกแผนที่เหมือง เนื่องจากถ้ำมีขนาดใหญ่และซับซ้อนเกินไปพวกเขาจึงต้องแจกแผนที่เพื่อเป็นคู่มือให้นักเรียน

 

หวืด!

 

ลู่หมิงพลิกแผนที่

 

เหมืองไม่แตกต่างจากปีที่แล้วมากนัก

 

พื้นที่เหมืองแบ่งออกเป็นสองส่วน โดยรอบนอกคือพื้นที่ขุดซึ่งมีถ้ำเหมืองที่ซับซ้อนหลายแห่งที่เชื่อมกัน ส่วนด้านในเป็นพื้นที่สำรวจ มันเหมาะกับการแสวงหาผลประโยชน์เนื่องจากพื้นที่นี้ยังไม่ได้รับการตรวจสอบอย่างสมบูรณ์

 

“พื้นที่ขุดลึกกว่าปีที่แล้วเล็กน้อย”

 

ลู่หมิงรู้ดี

 

“จำไว้! ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไปในพื้นที่ส่วนใน มันมีเครื่องจักรขนาดใหญ่ใช้ในการสำรวจและเปิดถ้ำเหมืองเพิ่มเติม มันเป็นเรื่องที่อันตรายมากหากมีคนเข้าไป ทุกคนเข้าใจไหม” อาจารย์กล่าวด้วยเสียงดัง

 

“เข้าใจครับ” นักเรียนตอบพร้อมเพรียงกัน

 

“เอาล่ะทุกคนควรกลับไปที่หอพักเพื่อพักผ่อนหลังอาหารค่ำ เราจะเริ่มงานหกโมงเช้าของวันพรุ่งนี้”

 

“เยส!” พวกเขาดีใจ

 

และเหล่านักเรียนก็แยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว

 

เซี่ยหยูกล่าวขอบคุณลู่หมิงก่อนจะจากไป

 

เซี่ยหยู… ลู่หมิงจมอยู่ในความคิด

 

น้ำเสียงของเขาเย็นชา หนุ่มน้อยคนนั้นมีออร่าของความยับยั้งชั่งใจ และแสดงออกถึงความแข็งแกร่ง … นอกจากนี้ธนูของเขาก็ยังเห็นได้ชัดว่ามันเป็นธนูที่ไม่ธรรมดา

 

เขาจะพูดยังไงดี….?

 

เอาเป็นว่า เห็นครั้งเดียวก็บอกได้เลยว่าแพง!

 

อย่างไรก็ตามสำหรับคนที่ไม่สามารถซื้อลูกธนูได้ แต่ทำไมเขาถึงมีธนูที่ดีเช่นนี้?

 

มันค่อนข้างน่าสนใจ

 

ริมฝีปากของลู่หมิงโค้งขึ้น เผยให้เห็นรอยยิ้ม

 

อย่างไรก็ตามเขาไม่คิดเรื่องนี้มากเกินไป การฝึกงานครั้งนี้มีค่ามาก เขาต้องใช้เวลาอย่างเต็มที่ฉะนั้นเขาจะเตรียมพร้อมไว้ก่อนในวันนี้

 

เขาลุกขึ้น

 

ขณะที่เขากำลังจะกลับไปเขาเห็นคนงานกลุ่มหนึ่งกำลังถืออุปกรณ์บางอย่างเดินผ่านหน้าเขาไปและเดินไปยังส่วนลึกของเหมือง

 

คนงาน…

 

ลู่หมิงเกิดข้อสงสัยบางอย่างขึ้น…ปกติพวกเขาทำงานจนดึกขนาดนี้เลยหรือ?

 

“อาจารย์คนพวกนั้นเป็นใครหรอครับ”

 

ลู่หมิงแสร้งทำเป็นว่าเขาแค่ถามคำถามสบาย ๆ เขายืนอยู่ข้าง ๆ เหล่าอาจารย์และพึมพำ“พวกเขาดูดุร้ายมาก”

 

“นั่นเป็นเรื่องปกติ ถ้าเธอทำงานล่วงเวลาทุกวันเธอจะกลายเป็นแบบนั้นแน่นอน” อาจารย์ไม่ได้จริงจังกับคำถามของเขาเท่าไหร่

 

“จริง ๆ แล้วอาจารย์ได้ยินจากเจ้าหน้าที่ว่าแร่พลังงานในถ้ำกำลังจะหมดลงในไม่ช้า นอกจากนี้มันยังไม่มีความคืบหน้าในสำรวจพื้นที่เพิ่มเติม ทำให้คนงานเหล่านี้ต้องทำงานล่วงเวลามาสองเดือนแล้ว และหากพวกเขาไม่ได้ผลลัพท์ดี ๆ ภายในปีนี้…จารย์เกรงว่าเราคงต้องหาบริษัทอื่นเพื่อร่วมมือกันแทนในปีหน้า”

 

อาจารย์เม้มริมฝีปาก

 

“เป็นอย่างนี้สินะ!” ลู่หมิงก็มองเห็นแสงสว่าง

 

จังหวะนั้นเหล่าอาจารย์ต่างก็เอะใจกับตัวเล็กน้อยว่าทำไมพวกเขาถึงบอกนักเรียนมากขนาดนี้?

 

พวกเขาจึงโบกมือและไล่ลู่หมิงไป“ รีบไปกินข้าวกันเถอะ”

 

“ครับผม” ลู่หมิงหันไปจากไป

 

ช่วงกลางดึก…

 

นักเรียนต่างเข้านอนกันหมดแล้ว

 

แม้ว่าหอพักเกรดต่ำสุดจะดูซอมซ่อ แต่ตอนกลางคืนก็ยังสงบพอให้นอนหลับได้ เพราะทุกคนต่างก็รู้ดีว่าพวกเขาต้องกินและนอนมาก ๆ เพื่อที่จะได้ทำงานหนักขึ้น

 

เช้าตรู่วันถัดมา

 

นักเรียนวิ่งไปที่ถ้ำเหมืองด้วยความตื่นเต้น

 

พวกเขาก้าวเข้าไปในถ้ำเหมืองและเห็นว่ามีหินแปลก ๆ ที่ยังไม่บริสุทธิ์ฝังอยู่ในพื้นดินและผนังเหมือง

 

มันคือเป้าหมายของพวกเขา – หินพลังงาน

 

สะสมคะแนน!

 

แร่เหล่านี้คือคะแนน

 

ในสายตาของเหล่านักเรียนนั้นมีแต่หินพลังงานเท่านั้น

 

แน่นอนว่าการขุดหาหินพลังงานนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย พวกเขาต้องใช้เสียมเพื่อขุดรอบ ๆ ก่อนเพื่อให้มั่นใจว่าจะไม่กระแทกหินพลังงานจนแตก

 

“ใช่…ใช้เสียมเล็ก ๆ เพื่อยึดร่องก่อนที่จะใช้แรงดึงออกมา”

 

นักเรียนจำ “คู่มือสำหรับผู้เริ่มต้นขุดหินพลังงาน” เมื่อวานนี้และปฏิบัติตามคำแนะนำของคู่มืออย่างเคร่งครัด พวกเขาใช้เวลาสักพักก่อนที่พวกเขาจะขุดหินพลังงานก้อนแรกออกมาได้

 

แต่มันก็แค่นั้น …

 

มันใช้เวลานานมาก …

 

พวกเขาใช้เวลาสามสิบนาทีในการขุดหินพลังงานก้อนแรก!

 

“น่าจะเป็นเพราะเรายังไม่ชำนาญ”

 

“ใช่…”

 

“ขุดไปเรื่อย ๆ อาจทำให้เราเก่งขึ้น”

 

เหล่านักเรียนปลอบใจตัวเอง

 

อย่างไรก็ตามเมื่อผ่านไปได้ไม่นาน และพวกเขาลองคำนวณจำนวนหินพลังงานทั้งหมดที่พวกเขาได้รับในช่วงเย็น ทุกคนต่างฝันสลาย

 

หลังจากวันอันน่าตื่นเต้นและเหน็ดเหนื่อย ผลจากการทำงานหนักทำให้พวกเขาต้องตกใจเมื่อพบว่าทำงานมาเกือบสิบชั่วโมง แต่มีคะแนนสะสมมาเพียงพอแค่สำหรับการแลกอาหาร 3 มื้อ…

 

ความบันเทิง?

 

การบ่มเพาะ?

 

ไม่มีทางแลกมันได้แน่ๆ!