ตอนที่ 2 จ้าวแห่งแมวสีเงิน

ด้วยระบบวิวัฒนาการสัตว์เลี้ยง หวังเย่าก็พบว่าตัวเองไม่ใช่ขยะอีกต่อไป ตราบใดที่มีระบบอยู่ แม้ว่าต้าฮวงจะเป็นแค่อสูรกาก ๆ แต่เขาก็สามารถพัฒนาให้มันเป็นอสูรในตำนานได้

ตอนที่หวังเย่าตรวจสอบระบบอยู่นั้น เขาก็ค้นพบว่าระบบไม่เพียงแต่จะช่วยเพิ่มเลเวลของสัตว์อสูร แต่ยังเลื่อนระดับให้กับสัตว์อสูรอีกด้วย แต่ค่าประสบการณ์ที่ต้องใช้ก็คือ 10,000 หน่วย

ระดับของอสูรนั้น แสดงถึงพลังต่อสู้ของสัตว์อสูร อสูรระดับสูงแค่ตัวเดียวสามารถบดขยี้อสูรขั้นต้นหลายตัวพร้อม ๆ กันได้

ต้าฮวงเป็นอสูรระดับทองแดงทั่วไป เท่าที่หวังเย่ารู้มานั้นเหนือกว่าระดับทองแดงก็ยังมีระดับเงิน, ทอง หรือแม้แต่ระดับสวรรค์ สำหรับข้อมูลที่สูงกว่านี้แล้ว หวังเย่าคนเก่านั้นไม่รู้

ตามความทรงจำของร่างเดิมแล้ว หวังเย่ารู้ว่าอสูรระดับเงินในตลาดมืดนั้นราคาหลายหมื่นเครดิต ส่วนอสูรระดับทองนั้นราคาสูงเสียดฟ้า โดยพื้นฐานแล้วไม่อาจจะตีราคาได้ !

ดาวของโรงเรียนก็มีอสูรระดับทอง ดังนั้นเธอจึงโด่งดังอย่างมากในโรงเรียน

หากระบบสามารถยกระดับของอสูรได้ งั้นหวังเย่าก็รู้สึกว่าอนาคตของเขาไร้ขีดจำกัด สักวันเขาจะกลายเป็นผู้ใช้อสูรขั้นสูงได้

ด้วยการค้นพบเรื่องนี้ หวังเย่าก็ออกจากบ้านพร้อมกับเงินที่พ่อแม่ทิ้งเอาไว้ให้และมุ่งหน้าไปยังตลาดมืด เพื่อหาซื้ออาหารที่มีคุณภาพสูง แล้วนำมาให้ต้าฮวงกิน

….

ผ่านไปสองวันภายใต้ความเจ็บปวดและความสุข ต้าฮวงที่ถูกหวังเย่าเลี้ยงดูด้วยอาหารคุณภาพสูงเป็นจำนวนมาก ได้กลายเป็นลูกบอลเนื้อสีส้มนอนพะงาบอยู่บนโซฟา และมองไปที่หวังเย่าด้วยความโมโห

หลังจากที่กินอาหารไปมากมาย ค่าประสบการณ์ของต้าฮวงก็เพิ่มขึ้นมากถึง 15,000 หน่วย  ซึ่งเพียงพอที่จะเลื่อนระดับต่อไปได้แล้ว

“เอาหน่อย นี่คืออนาคตของฉันเลยนะ ! ”  หวังเย่าเพ่งสมาธิไปที่ปุ่มพัฒนาหลังจากที่ต้าฮวงผ่านเงื่อนไขในการเลื่อนระดับได้แล้ว

ค่าประสบการณ์ในบ่อประสบการณ์หายไปอย่างรวดเร็วราวกับน้ำไหล ในพริบตามันก็เหลือค่าประสบการณ์แค่ 5,000 หน่วยจาก 15,000 หน่วย

ต้าฮวงที่นอนย่อยอาหารอยู่ที่โซฟาก็ตัวแข็งทื่อไป มันเปล่งแสงสีเงินออกมาจากตัว ก่อนที่ร่างกายของมันจะเปลี่ยนแปลงไป ตัวที่อ้วนกลมเหมือนกับลูกบอลก็เริ่มเติบโตขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

ชั่วพริบตาลำแสงสีเงินก็จางหายไป

ต้าฮวงที่ตอนแรกสูงแค่ 20 ซม. กลับสูงขึ้นมาถึง 50 ซม. แม้ว่ามันจะยังตัวอ้วนกลม แต่ร่างกายของมันก็เหมือนอัดแน่นไปด้วยพลัง

ข้อมูลของต้าฮวงในระบบก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

*****

ต้าฮวง

เจ้าของ : หวังเย่า

สายพันธุ์ : จ้าวแห่งแมวสีเงิน

เลเวล : 7

ระดับ : เงิน

อายุ : 2 ปี

ความสามารถ : เพิ่มพลัง, ดูดซึมไร้ขีดจำกัด , กลายร่าง

เพิ่มพลัง — จ้าวแห่งแมวสีเงินสามารถเปลี่ยนไขมันในตัวให้กลายเป็นกล้ามเนื้อได้ ซึ่งจะเพิ่มความแข็งแกร่งเป็นเท่าทวีคูณ

ดูดซึมไร้ขีดจำกัด — จ้าวแห่งแมวสีเงินมีความสามารถในการดูดซึมที่น่าทึ่ง มันสามารถดูดซับอาหารและเปลี่ยนเป็นไขมันได้

กลายร่าง — จ้าวแห่งแมวสีเงินสามารถเผาผลาญไขมันทั้งหมดในพริบตา ทำให้เกิดการกลายร่างขึ้นมา หลังจากที่กลายร่างแล้ว พลังในการต่อสู้จะเพิ่มขึ้นหลายเท่า

ความสามารถในการต่อสู้ :  63 [หลังกลายร่าง : 100]

*****

หลังจากที่ขึ้นมาถึงระดับเงินแล้ว ความแข็งแกร่งของต้าฮวงก็เพิ่มขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง แม้ว่ามันจะดูเป็นแมวอ้วนเหมือนเดิม แต่ตอนนี้มันได้กลายเป็นสัตว์อสูรระดับสองแล้ว

หวังเย่ามองไปที่ต้าฮวง ก่อนจะพัฒนาขึ้นมา พลังต่อสู้ของมันอยู่ที่ 9 แต่ตอนนี้พลังของมันมากกว่าเดิมถึง 6 เท่า และด้วยสกิลกลายร่างของมัน ต้าฮวงก็สามารถดึงพลังออกมาใช้ทั้งหมดถึง 100

ตามความทรงจำของร่างเก่า ในโรงเรียนนั้น แม้แต่นักเรียนระดับหัวกะทิก็มีไม่กี่คนที่มีพลังต่อสู้ใกล้เคียง 100  ยังไงซะ แม้แต่สัตว์อสูรระดับเงินก็ยังหาได้ยาก

“ถ้าจะขึ้นระดับทองก็ต้องใช้ค่าประสบการณ์ 100,000 หน่วย” หวังเย่าเห็นว่าการเลื่อนขั้นครั้งต่อไปของต้าฮวงนั้นคงเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาในตอนนี้

“เหลือแค่ 5,000 หน่วย งั้นก็ใช้มันทั้งหมดเถอะ”  หวังเย่าใช้ค่าประสบการณ์ทั้งหมดเพื่อพัฒนาเลเวลของต้าฮวง

ค่าประสบการณ์ 5,000 หน่วยในบ่อประสบการณ์ได้หายไปในทันที ต้าฮวงได้เปลี่ยนจากเลเวล 7 เป็นเลเวล 10 ความสามารถในการต่อสู้ของมันเพิ่มขึ้นเป็น 98 หลังกลายร่าง พลังต่อสู้ของมันก็พุ่งไปถึง 165 ร่างกายของมันสูงถึง 80 ซม. มันดูเหมือนหมาตัวหนึ่งก็ว่าได้

ค่าประสบการณ์ที่ต้องใช้ในการพัฒนาเป็นเลเวล 11 ก็คือ 2,500 หน่วย

“มานี่” หวังเย่าดีดนิ้วเรียกต้าฮวง ต้าฮวงได้เดินมาข้าง ๆ หวังเย่าพร้อมกับเอาตัวมาถูหวังเย่าทันที

“ชื่อต้าฮวงมันดูน่าเกลียดเกิน งั้นฉันจะตั้งชื่อใหม่ให้แกก็แล้วกัน ต่อไปนี้แกชื่อการ์ฟีลด์” หวังเย่าพูดขึ้น

“เมี๊ยว ! ” การ์ฟีลด์เหมือนจะชอบชื่อนี้เป็นอย่างมาก มันร้องออกมาด้วยท่าทีดีใจ ข้อมูลในระบบนั้นชื่อของมันก็ได้เปลี่ยนไปเช่นกัน

“ตอนนี้ได้เวลาที่ฉันต้องไปโรงเรียนแล้ว รอดูเถอะ ฉันจะเอาการ์ฟีลด์ไปแก้แค้น” หวังเย่าลูบหัวการ์ฟีลด์ คนขี้ขลาดคนเดิมได้หายไปแล้ว

….

โรงเรียนมัธยมเมืองศักดิ์สิทธิ์หมายเลข 3 เมื่อวันหยุดได้สิ้นสุดลง เหล่านักเรียนก็ได้นำสัตว์อสูรของตัวเองมาที่โรงเรียน

 “นั่นเจ้าโง่หวังเย่าไม่ใช่หรือ ? นี่แกยังคิดจะเขียนจดหมายรักให้เทพธิดาฉู่หยู่ซวนอีกหรือ ไม่เจียมกะลาหัวเลยจริง ๆ โดนจ้าวซวนอัดไปยังไม่เข็ดอีกหรือ”

“ใช่ เจ้าโง่นี่มันโง่จริง ๆ ถึงกับเอาแมวบ้านมาเป็นสัตว์อสูรประจำตัว เขาไม่รู้รึไงว่าสัตว์อสูรที่ทำสัญญาตัวแรกน่ะสำคัญมากขนาดไหน ? ”

หวังเย่าเดินมาพร้อมกับการ์ฟีลด์ ระหว่างทางมีเสียงฮือฮาและนินทาจากคนรอบข้าง นักเรียนเหล่านั้นมองมาที่เขาราวกับมองคนโง่

หวังเย่าไม่สนใจคำพูดของคนอื่น  เขาแค่คอยห้ามการ์ฟีลด์ไม่ให้แสดงพลังออกมา มีแค่เขาที่รู้ดีว่าการ์ฟีลด์นั้นมีพลังมากแค่ไหน

ไม่นานหวังเย่าก็ได้มาถึงห้องเรียน

ตอนนี้มันยังเช้าอยู่ ดังนั้นครูจึงยังไม่มา คนอื่น ๆ ก็ยังมาไม่ครบเช่นกัน

ปัง !

ในระเบียงทางเดินกลุ่มนักเรียนต่างก็พากันตกใจ เมื่อเห็นหวังเย่าถีบประตูออกจนทำให้นักเรียนหลายคนในห้องพากันสะดุ้ง

“จ้าวซวน ไสหัวออกมา ! ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากหน้าประตูห้องเรียน

หลังจากนั้นไม่กี่อึดใจบรรยากาศในห้องเรียนก็ดูตึงเครียดขึ้นมา