ตอนที่ 3 ตบเบา ๆ

“หวังเย่า แกหาที่ตายสินะ” เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนมองมาที่หวังเย่าและกัดฟันแน่นด้วยความหงุดหงิด

หวังเย่ามองไปที่อีกฝ่าย จากความทรงจำแล้ว นี่คือจ้าวซวน คนที่ทำให้หวังเย่าคนเดิมต้องบาดเจ็บหนัก

จ้าวซวนผู้นี้รวยอย่างมาก เขาไม่ได้แข็งแกร่งนักแต่ทุกคนกลับกลัวเขา เขาคอยรังแกคนอ่อนแอ เขาถือว่าเป็นอันธพาลประจำโรงเรียนก็ว่าได้  หวังเย่าในอดีตมักจะถูกเขารังแก

“จ้าวซวน เลิกพูดไร้สาระ ฉันมาเพื่อขอท้าสู้กับแก” หวังเย่ามองไปที่จ้าวซวนอย่างใจเย็น

“ท้าสู้กับฉันงั้นหรือ ? หวังเย่า ฉันว่าสมองของแกคงผิดปกติ เพราะโดนสัตว์อสูรของฉันอัดจนต้องไปนอนที่โรงพยาบาลซินะ” จ้าวซวนเยาะเย้ย

“ทำไมแกไม่กล้ารึไง ? ” หวังเย่ายิ้มออกมาโดยไม่สนสิ่งที่จ้าวซวนพูดออกมา

“ใครจะไม่กล้า ไปสิ ไปที่สนามฝึกซ้อม พวกครูยังไม่มาพอดี วันนี้ฉันจะสั่งสอนแกให้หนักว่าเดิม” จ้าวซวนพูดออกมาด้วยสีหน้าเย็นชา

“ได้” หวังเย่าหันกลับ เขาได้ส่งสัญญาณให้การ์ฟีลด์เดินตามเขามา ก่อนจะมุ่งหน้าไปที่สนามฝึก จ้าวซวนเดินตามมาติด ๆ นอกจากนี้ก็ยังมีกลุ่มนักเรียนจำนวนมากเดินตามมาอีกด้วย

….

ในสนามฝึกนั้นมีลานต่อสู้อยู่

หวังเย่ากับการ์ฟีลด์เดินขึ้นไปบนลานและยืนรออยู่อย่างเงียบ ๆ  การ์ฟีลด์เลียขนตัวเองด้วยท่าทีเกียจคร้านราวกับไม่สนใจการต่อสู้

ที่ด้านล่างของลาน นักเรียนนับไม่ถ้วนต่างก็พากันมาดูการต่อสู้นี้

“โอ้ กลับเป็นว่าอสูรของไอ้ขยะนั่นพัฒนาขึ้นมาแล้ว ไม่แปลกเลยที่แกจะกล้าท้าสู้กับฉัน แต่แกคิดจะใช้แมวบ้านมาสู้กับฉันจริง ๆ หรือ ? แกกล้าดีมาจากไหน ? ” ไม่นานจ้าวซวนก็เดินขึ้นมาจากลานอีกด้าน เขาเลียปากก่อนจะพูดถากถางออกมา

หวังเย่ายังคงแสดงท่าทีเฉยเมยและมองไปที่จ้าวซวนอย่างใจเย็น

“หวังเย่า แกลองดูอสูรของฉันซะก่อน ! ออกมา หมาป่าตาฟ้า ! ” จ้าวซวนกัดฟันแน่นและลูบกำไลเหล็กที่ฝังไพลินบนข้อมือ อยู่ ๆ จี้นั้นก็ส่องแสงสีฟ้าออกมา ก่อนที่หมาป่าตาฟ้าจะปรากฏตัวขึ้น

“รวยจริง ๆ ” หากเทียบกับอสูรของจ้าวซวนแล้ว หวังเย่าสนใจกำไลเหล็กที่จ้าวซวนใช้เรียกอสูรออกมามากกว่า เขารู้จักชื่อของมันจากความทรงจำร่างเดิม

มันเรียกว่า “กำไลอสูร” มันคือไอเทมที่ทำขึ้นมาจากไข่มุกมิติ ซึ่งนำออกมาจากร่างของสัตว์อสูรที่เรียกว่าเปลือยหอยมิติ เปลือยหอยมิตินั้นมีพลังมิติที่หาได้ยาก สามารถใช้เก็บสัตว์อสูรและเรียกออกมาตอนไหนก็ได้

ว่ากันว่าในมิตินั้นอสูรจะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ เมื่อถูกเรียกออกมาก็จะอยู่ในสภาพที่ดีที่สุด

แต่เปลือยหอยมิตินั้นเป็นสัตว์อสูรใต้ท้องทะเลลึก มีแค่ผู้ใช้อสูรที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่กล้าไปล่ามัน ซึ่งทำให้ราคาไข่มุกมิติในตลาดมืดนั้นสูงและมีจำนวนน้อย อย่างน้อยราคาของมันก็หลายแสนเหรียญ

การที่จ้าวซวนมีกำไลอสูรก็แสดงให้เห็นแล้วว่าครอบครัวของเขาร่ำรวยแค่ไหน

ทุกคนต่างก็พากันอิจฉา

หลังจากนั้นหวังเย่าก็หันไปสนใจสัตว์อสูรที่จ้าวซวนเรียกออกมา

นี่คือหมาป่าที่สูงกว่า 3 เมตร ตัวของมันเป็นสีขาว เขี้ยวของมันยื่นออกมาราวกับดาบ ดวงตาสีฟ้าทั้งสองข้างของมันเผยให้เห็นถึงความโหดร้าย ร่างกายของมันเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่สามารถระเบิดพลังอันน่ากลัวออกมาได้ นอกจากนี้แล้วยังมีวงแหวนลมห่อหุ้มรอบตัวของมันอีกด้วย

สำหรับการ์ฟีลด์แล้ว มันตัวเล็กกว่ามาก มันไม่ต่างอะไรจากก้อนเนื้อเลย  พลังของหมาป่านี่ทำให้ทุกคนรู้สึกสงสารเจ้าแมวน้อย

หวังเย่ามองไปที่อสูรของจ้าวซวน ข้อมูลต่าง ๆ ของหมาป่าได้ปรากฏขึ้นมาในหัวของเขา

****

ชื่อเรียก : หมาป่าตาฟ้า

เลเวล : 14 (ขั้นสุดยอด)

ระดับ : ทองแดง

ความสามารถ : คลั่ง, เพิ่มความเร็วลม

จุดอ่อน : …..

****

เอาจริง ๆ แล้ว สัตว์อสูรของจ้าวซวนก็ใช่ว่าจะแย่ มันมีเลเวล 14 เมื่อรวมกับตำแหน่งในห่วงโซ่อาหารแล้ว ความแข็งแกร่งของมันก็ถือว่าอยู่ในระดับกลางค่อนไปสูง

น่าเสียดาย…

ที่คู่ต่อสู้ของมันคือสัตว์อสูรระดับเงินอย่าง…การ์ฟีลด์

จุดจบอันน่าอนาถกำลังจะเกิดขึ้น

“ฉันไม่คิดว่าแค่ไม่กี่วันหมาป่าของจ้าวซวนจะขึ้นไปถึงเลเวล 14 ได้ เขาต้องให้อาหารดี ๆ กับมันแน่ ! ครอบครัวของเขานี่รวยจริง ๆ  ! ”

“หวังเย่าน่าสงสารชะมัด แม้ว่าสัตว์อสูรของเขาจะดูพัฒนาขึ้นมาหลายเลเวล แต่ถึงจะไปถึงเลเวล 10 แต่หมาป่านี่ก็อยู่เลเวล 14 แถมมันยังได้เปรียบในตำแหน่งห่วงโซ่อาหารอีก  เจ้าแมวนั่นต้องตายแน่ ๆ ! ”

“ไปเรียกครูมาเร็วเข้า ด้วยนิสัยของจ้าวซวนแล้ว เขาต้องอัดหวังเย่าจนยับแน่ ๆ หวังว่าคงจะไม่ถึงชีวิตหรอกนะ”

ตอนที่อสูรของจ้าวซวนปรากฏตัวขึ้นมา นักเรียนโดยรอบต่างก็มองหวังเย่าด้วยความสงสาร

“หวังเย่า ไอ้หน้าโง่ แกน่ะสิ้นหวังถึงขนาดนี้เลยหรือ ? กล้าดียังไงถึงได้มาท้าสู้กับฉัน ขยะอย่างแกควรจะอยู่ใต้ฝ่าเท้าฉันไปตลอดชีวิต ! หมาป่าตาฟ้า ไปซะ ฆ่าอสูรของเจ้าโง่นั่นแล้วค่อยเล่นกับเจ้าของของมันต่อ” จ้าวซวนยิ้มออกมา มองไปยังหวังเย่า  เขาโบกมือพร้อมกับสั่งให้หมาป่าตาฟ้าลงมือ

ดวงตาทั้งสองข้างของหมาป่าเป็นประกายสีเขียวขึ้นมา วงแหวนลมรอบตัวมันสั่นไหวพร้อมกับหมาป่าที่กลายเป็นเงาพุ่งเข้าใส่การ์ฟีลด์ที่นั่งเลียขนของตัวเองอยู่ มันอ้าปากกว้างเผยให้เห็นเขี้ยวอันคมกริบก่อนจะกัดไปที่การ์ฟีลด์

จนถึงตอนนี้ การ์ฟีลด์ก็เหมือนจะไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย มันยังเลียอุ้งเท้าของตัวเองโดยไม่สนใจอันตรายที่เข้ามา

นักเรียนรอบ ๆ เหมือนจะคิดเอาไว้แล้วว่าการ์ฟีลด์จะต้องโดนหมาป่าตาฟ้ากัดจนตาย  พวกเขาต่างแสดงสีหน้าแตกต่างกันออกไป บางคนทนดูไม่ได้ บางคนตื่นเต้นที่จะได้เห็นเลือด บางคนถึงกับด่าทออสูรของหวังเย่า

นี่มันอสูรแบบไหนกัน …

ศัตรูมาอยู่ตรงหน้าแล้วแต่ก็ยังไม่รู้ตัวอีก

ตอนที่เขี้ยวของหมาป่าตาฟ้ากำลังจะกัดที่หัวของการ์ฟีลด์นั้น ประกายแสงอันเย็นชากลับปรากฏขึ้นในดวงตาของการ์ฟีลด์

มันสะบัดกรงเล็บของมัน พลังอันน่ากลัวได้แผ่ออกมาที่กรงเล็บ ฉับพลันกรงเล็บที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อก็ระเบิดพลังออกมาในพริบตา

ปัง !

การ์ฟีลด์สะบัดมืออุ้งเท้าตบเข้าที่แก้มของหมาป่าตาฟ้า

ทันใดนั้นเองแก้มของหมาป่าตาฟ้าก็ยุบเป็นรอยอุ้งมือ สีหน้าของหมาป่าตาฟ้าแสดงถึงความเจ็บปวดออกมา

วินาทีต่อมาหมาป่าตาฟ้าก็กระเด็นออกไปชนเข้ากับกำแพง ก่อนจะตกลงไปที่พื้น

ทั้งลานก็ตกอยู่ในความเงียบงัน !