ตอนที่ 47 : ตัวตนที่น่ากลัว

หวังเย่าไม่รู้เลยว่าถ้าผู้หญิงโกรธจะน่ากลัวแค่ไหน  เขาดีใจที่ชีวิตที่แล้วเขาไม่ได้มีแฟน ไม่งั้นเขาคงทรมานตายเพราะผู้หญิงแน่

มันยากที่จะเดาได้ว่าพวกเธอคิดอะไรอยู่ เรื่องนี้คือเรื่องที่เขาไม่อาจจะเดาได้เลย

“ฉัน…พูดอะไรผิดไปงั้นหรือ ? ” เขาทำหน้าใสซื่อออกมา

“นายไม่ได้ทำอะไรผิด นายแค่ไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลยไม่รู้ว่าควรทำยังไง” จ้าวเมิ่งซีพูดขึ้นด้วยท่าทีไม่พอใจ “ไม่สิ นายไม่ถือว่าเป็นลูกผู้ชายด้วยซ้ำ การที่นายเกิดมาในโลกนี้เท่ากับเป็นการดูถูกสิ่งมีชีวิตที่มีความคิดก็ว่าได้”

หวังเย่าเข้าใจว่าการที่จ้าวเมิ่งซีด่าเขาแบบนี้ เท่ากับว่าเธอเกลียดเขาเข้ากระดูกดำแล้ว

เขากำลังจะเถียงกลับ แต่อยู่ ๆ กลับมีมือนุ่ม ๆ มาจับต้นคอเขาไว้พร้อมกับสายตาที่ซับซ้อนมองมาที่เขา

หวังเย่าอึ้ง เขารู้ว่าถ้าเขาพูดอะไรผิดไป เขาอาจจะตายได้

เขาคิดว่าถึงแม้ว่าแรงของเขาจะไม่น้อยกว่าจ้าวเมิ่งซี แต่เขาก็ไม่คิดจะลงมือกับผู้หญิง ในการประลอง คนที่ลงมือกับผู้หญิงก็คือการ์ฟิลด์ ไม่ใช่เขา

ดังนั้นความคิดแรกที่โผล่มาในหัวเขาคือต้องหนี

ใช่ ต้องรีบหนี

เขาอยากจะสลัดตัวออกแล้วกระโดดหนีไป ถึงตอนนี้เขาจะอยู่สูงจากพื้นประมาณ 200 เมตร แต่มันก็ไม่สำคัญเพราะเขาไม่รู้เลยว่าผู้หญิงคนนี้จะมีวิธีอะไรมาทรมานเขาบ้าง เขายอมตกลงไปตายดีซะกว่าจะโดนดูถูกแบบนี้

จ้าวเมิ่งซีเหมือนจะพูดบางอย่าง เธอหงุดหงิดก็จริงแต่ไม่ได้คิดจะลงมือกับหวังเย่า

“จ้าวเมิ่งซี เธอคิดจะฆ่าฉันรึไง ? ” หวังเย่าลนลาน

“หวังเย่า นายบ้าไปแล้วรึไง นายคิดอะไรอยู่ ฉันแค่อยากถามนายว่าตั้งแต่ที่นายเขียนจดหมายรักให้ฉัน นายเคยชอบฉันจริง ๆ ใช่ไหม ? ” จ้าวเมิ่งซียังพูดไม่ทันจบก็รีบก้มหน้าลงทันที เสียงของเธอเริ่มเบาราวกับยุงบิน

หวังเย่าโล่งอกขึ้นมาทันที เขาคิดว่าเรื่องอะไร ที่แท้ก็เป็นเรื่องนี้ ก่อนจะถามขึ้น “เรื่องนี้…”

สีหน้าของเขาหม่นลง  กลับเป็นว่าทั้งหมดนั้นเขาคิดไปเอง เขาแสดงสีหน้ายินดีขึ้นมา นี่เธอหมายถึงอะไร มันเป็นคำใบ้อะไรรึเปล่า ?

ไม่ นี่ไม่ใช่คำใบ้แต่เป็นคำถาม

เขาใจเต้นด้วยความกังวลพร้อมคิ้วที่ขมวด “ฉัน…ในอดีต….แน่นอนว่าเคย”

จากนั้นจ้าวเมิ่งซีก็ปล่อยคอเสื้อของเขาพร้อมกับฮึดฮัดออกมา เธอถึงกับแสดงท่าทีโมโหพร้อมกับเรียกอาเฟยให้พาเธอบินออกไป โดยไม่หันกลับมามองเลยแม้แต่น้อย

หวังเย่าได้แต่นิ่ง เขาไม่รู้เลยว่าเขาทำอะไรผิดไป ?

ก่อนจะนั่งคิดอยู่สักพัก แต่สุดท้ายก็ไม่รู้เลยว่าตัวเองผิดที่ตรงไหน

“ผู้หญิงนี่เป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดที่สุดในโลกจริง ๆ พวกเธอซับซ้อนและไม่มีเหตุผล…”

เขาก็พูดทุกอย่างชัดเจนแล้ว เขาไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรผิดด้วยซ้ำ

โชคดีที่หวังเย่าไม่ได้คิดอะไรมาก เขารีบสลัดเรื่องนี้ออกจากหัวก่อนจะเอาผลหยวนออกมา 2 ผล แล้วส่งให้หงอคงกินผลหนึ่ง ส่วนอีกผลนั้นเขากินเอง

จ้าวเมิ่งซีที่อยู่ไม่ไกลนักแอบมองมาที่นั่น เมื่อเห็นแบบนั้นเธอก็โมโหจนแทบคลั่ง

ดูเหมือนว่าผลไม้ผลเดียวมันจะยังไม่พอ ทั้งสองกินกันจนท้องป่องและนอนอยู่บนกิ่งไม้กันต่อ

คืนนั้นเมื่อครูประจำชั้นเห็นหวังเย่าไม่ได้กลับมา ทุกคนก็พากันลนลานและคิดจะทำการค้นหาเขา แต่จ้าวเมิ่งซีเข้ามาห้ามทุกคนเอาไว้

“อาจารย์ ไม่ต้องสนใจเขาหรอก ตอนนี้เขาไม่เป็นอะไร เขากับอสูรของเขานอนอยู่ที่ต้นไม้คู่รัก”

เมื่อได้ยินแบบนั้น ทุกคนก็พากันแสดงสีหน้าประหลาดใจ

ในวันที่สาม หวังเย่าได้ตื่นขึ้นและพบว่าตัวเองยังอยู่บนต้นไม้ต้นเดิมอยู่ เขาอดไม่ได้ที่จะรีบกลับไปที่แคมป์ แต่ก็พบว่าทุกคนออกจากที่นั่นกันหมดแล้ว

ดังนั้นเขาต้องกลับไปที่สะพานเพื่อดูร่องรอยต่าง ๆ ว่าทุกคนเดินทางไปทางไหน

ตอนนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงบางอย่าง มันทำให้เขาตื่นตัวทันที ไม่นานก็มีงูเลือดโผล่มาตรงหน้าเขา

งูเลือดนี้เป็นงูสูบเลือด ขนาดของมันไม่ได้ใหญ่นัก แต่กลับมีสามหัวพร้อมกับกรงเล็บทั้งหกของมัน เกล็ดของมันพิเศษ ราวกับเกล็ดที่ลับคมเป็นใบมีด ดังนั้นมันจึงมีความสามารถทั้งการโจมตีและป้องกัน

“ไม่คิดเลยว่าจะมีสัตว์อสูรที่อันตรายแบบนี้อยู่อีก” หวังเย่าพึมพำออกมา

แม้ว่าวัวหิมะจะเป็นสัตว์อสูรที่แกร่งที่สุดในเขตลับนี้แต่มันก็ยังเป็นเหยื่อของงูเลือดได้ เห็นได้ชัดว่างูตัวนี้นั้นอันตรายแค่ไหน

แต่ตอนที่เขากำลังจะเรียกสัตว์อสูรออกมาจากกำไลนั้น เขากลับกระโดดขึ้นและวิ่งหนีออกไป

ตอนการที่เขากระโดดขึ้นและรีบวิ่งออกไปนั้น เป็นช่วงที่งูกำลังตะลึงและไม่ทันตั้งตัว พอรู้ตัวอีกทีเหยื่อของมันก็ได้หนีไปแล้ว

งูได้พุ่งออกมาจากต้นไม้ทันที

หวังเย่าพบว่าหัวทั้งสามของมันเป็นสามเหลี่ยม หัวข้าง ๆ นั้นเล็กกว่าหัวตรงกลาง

ส่วนที่สำคัญที่สุดคือเท้าของงูนั้นเหมือนกับเท้าของกบที่กว้างและมีพังผืดบาง ๆ อยู่ และเท้าของมันนี้ ทำให้มันบินได้

หวังเย่าหน้าซีดไปทันที เขาได้เอาระเบิดสัญญาณออกมาก่อนจะจุดขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วหนีเอาตัวรอด

งูนี่ตัวใหญ่กว่างูทั่วไป หวังเย่าได้ตรวจสอบสถานะของมันดูแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่คิดจะรับมือกับมัน

****

สายพันธุ์ : งูเลือด

ระดับ : ทองขั้นกลาง

เลเวล : 45 (ระดับลอร์ด)

ความสามารถ : บินระยะสั้น, อำพรางตัว, พ่นลมเย็นเปลี่ยนเป้าหมายเป็นรูปปั้นน้ำแข็งได้, พ่นลมร้อนเพื่อละลายเป้าหมาย, เกล็ดใบมีดที่มีการป้องกันที่สูงซึ่งสามารถยิงใบมีดออกมาสร้างความเสียหายได้อย่างรุนแรง

****

หวังเย่ากลัวจริง ๆ งูนี่แข็งแกร่งอย่างมาก

“ไม่ ฉันหนีไปทางนั้นไม่ได้” หวังเย่าตระหนักได้ถึงบางอย่าง

งูเลือดนี่แม้แต่ครูก็ยากจะจัดการกับมันได้ มันน่ากลัวยิ่งกว่าหมีป่าวันนั้นเสียอีก สภาพแวดล้อมที่นี่ซับซ้อน ถ้าหวังเย่าหนีไปหาครูและคนอื่น ๆ ก็มีแต่ทำให้พวกนั้นตกอยู่ในอันตราย

เมื่อคิดได้แบบนั้น หวังเย่าก็วิ่งลงเขาไปแทน ถ้าทำได้เขาจะให้พวกทหารที่คอยดูแลที่นี่เป็นคนจัดการกับมันแทน