ตอนที่ 52 : บัวหิมะน้ำแข็ง

ระหว่างทางครูประจำชั้นอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาว่า  “ หวังเย่า นายรู้ได้ยังไงว่างูเลือดอยู่ที่นั่น นายมองออกได้ยังไง ? ”

เมื่อได้ยินคำถามนั้นทหารรวมถึงหัวหน้าทหารต่างก็พากันมองไปที่หวังเย่าด้วยความสงสัย

เพราะครูประจำชั้นได้ถามสิ่งที่พวกเขาอยากรู้ที่สุดออกมา

หวังเย่ายิ้มและพูดขึ้น  “ มันไม่น่าจะใช่เรื่องสำคัญไม่ใช่หรือครับครู ? ”

เมื่อได้ยินที่หวังเย่าตอบ ทุกคนต่างก็พากันมองไปที่หวังเย่าด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ แม้ว่าเรื่องนี้จะจบลงไปแล้วแต่ฉันก็อยากรู้เหตุผล”   ครูประจำชั้นรู้ว่าหวังเย่าไม่ใช่คนใจร้อน แต่ก็ไม่อาจจะใช้คำพูดที่ไม่เหมาะสมด้วยได้

เมื่อเห็นท่าทีของครูประจำชั้นที่สุภาพต่อเขา หวังเย่าก็พอใจอย่างมาก  “ งั้นผมจะบอกความจริง”

ต่อมาเขาก็ได้พูดถึงจุดอ่อนสองข้อของงูเลือด

เมื่อได้ยินแบบนั้น ทุกคนก็ไม่แปลกใจที่เขาจะหางูเลือดพบ แต่งูเลือดที่อำพรางตัวเองอยู่นั้นเขามองเห็นมันได้ยังไง ?

หวังเย่าพูดขึ้น “อสูรของผมมีความสามารถมองการอำพรางตัวออก ดังนั้นผมจึงเห็นงูนั่นบนกิ่งไม้ ผมถึงได้โยนยากล่อมประสาทใส่มันเพื่อให้มันไม่อาจจะควบคุมตัวเองได้”

“เป็นแบบนี้นี่เอง ฉันเข้าใจทั้งหมดแล้ว โชคดีที่งูนี่ไม่มีประสาทรับกลิ่น ไม่อย่างนั้นถ้าได้กลิ่นของพวกเรา มันคงหนีไปตั้งนานแล้ว”  ครูประจำชั้นพูดขึ้นมา

หวังเย่ายิ้มและไม่พูดอะไรต่อ

คนในทีมทหารต่างก็พากันมองไปที่เขาด้วยความแปลกใจและทึ่ง  พวกนี้ไม่ได้แสดงท่าทีไม่พอใจอีกต่อไป

หัวหน้าทหารก้มหน้าอยู่ตลอดราวกับสำนึกผิด

เมื่อเดินลงเขามา เขาก็ได้แต่พร่ำบอกตัวเองว่า “ฉันคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่กว่าเด็กนี่เลยดูถูกเขาไปงั้นหรือ ? ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นนี้ไม่ต่างอะไรจากการตบหน้าตัวเอง ไม่น่าเลยเรา ! ”

….

เมื่อกลับมาที่แคมป์ นักเรียนคนอื่น ๆ ก็เข้ามาถามถึงสิ่งที่เกิดขึ้น

หวังเย่าแค่ยิ้มโดยไม่พูดอะไรออกมา การกระทำนี้ของเขาดูหยิ่งทะนงเป็นอย่างมาก ดังนั้นเด็กหลายคนจึงโกรธจนแทบอยากจะกระอักเลือดออกมา

ครูประจำชั้นเห็นแบบนั้นก็พูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม  “เรากำจัดงูเลือดไปแล้ว ดังนั้นเราจะเริ่มการทดสอบอีกครั้ง นี่ยังเช้าอยู่ รีบเก็บข้าวของแล้วออกเดินทาง เป้าหมายในวันนี้คือขึ้นเขาไปให้ไปถึงเขตหิมะ”

“เส้นทางมันสูงชันและขรุขระยากต่อการเดินทาง ทุกคนต้องใช้สกิลอสูรของตัวเอง”

2 ชั่วโมงต่อมา พวกเขาก็เดินขึ้นเขามาถึงเขตหิมะได้ ยิ่งหิมะหนาเท่าไหร่ อุณหภูมิก็ยิ่งต่ำมากเท่านั้น

“สัตว์อสูรที่อันตรายที่สุดในภูเขาแห่งนี้คืองูเลือด แต่มันถูกกำจัดไปแล้ว แม้ว่ามันจะเหลืออยู่ แต่ก็ยากที่จะมาอยู่ในที่ที่เต็มไปด้วยหิมะแบบนี้ได้  ดังนั้นสัตว์อสูรที่แกร่งที่สุดในเขตหิมะนี้คือวัวหิมะ แต่มันจะกินแค่หิมะ ตราบใดที่ไม่เข้าไปหาเรื่องมัน ก็ไม่มีปัญหาแล้ว”

ครูประจำชั้นปรบมือบอกให้ทุกคนเงียบ ก่อนจะตะโกนออกมา  “นี่คือการทดสอบเรียนจบ ดังนั้นสองวันที่เหลือนี้ทางเราให้เดินทางได้อย่างอิสระ พวกนายจะจับทีมกันเพื่อจับหนอนเงาก็ได้ พวกเราจะไม่จำกัดการกระทำของพวกนาย”

ตอนนั้นเด็ก ๆ ต่างก็พากันคึกคัก ทุกคนอยากที่จะเที่ยวเล่นและไปตรวจสอบสถานที่ที่งดงามแห่งนี้กันเต็มที่แล้ว

“แยกย้ายกันได้ จำไว้ว่าอีกสองวันให้มารวมตัวกันที่นี่ เราจะลงเขาไปด้วยกันแล้วค่อยกลับไปที่เมืองอรุณ”  ครูประจำชั้นตะโกนขึ้นมา

ทุกคนพากันแยกย้ายทันที

หวังเย่ารออยู่สักพัก เขาไม่รู้ว่าต้องไปทำอะไร คนอื่น ๆ อาจจะจับกลุ่มกับเพื่อนได้ แต่เขาน่ะตัวคนเดียว

“ ทำไมนายไม่ไป ? ”  อยู่ ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของเขา

หวังเย่าไม่จำเป็นต้องหันกลับไปมองก็รู้ว่าเป็นใคร

“เธอยังไม่ไปอีกหรือ ? ทำไม เธออยากไปกับฉันรึไง ? ”  หวังเย่าหยอกอีกฝ่ายกลับ

“ชิ ฉันไม่อยากไปกับเหลิ่งจื่อมู่หรือนายหรอก มันคงไม่ต่างจากตายทั้งเป็น” จ้าวเมิ่งซีฮึดฮัดออกมา เธอโบกมือ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม  “ฉันขอตัว”

หวังเย่ารู้สึกว่าวันนี้เธอทำตัวแปลก ๆ คำพูดของเธอก็ฟังดูแปลก ๆ เขาไม่เข้าใจว่าเธออยากจะบอกอะไรกันแน่ เหมือนกับสิ่งที่เธอพูดมามันไม่ตรงกับใจอย่างบอกไม่ถูก

ไม่นานทุกคนก็หายไปจากสายตา เหลือแค่หวังเย่าที่ยังยืนอยู่ที่เดิม ที่นั่นมีแต่รอยเท้าที่ผู้คนทิ้งเอาไว้

“พวกนายเลือกทางที่ดูปลอดภัย ถึงฉันจะเลือกเส้นทางที่ยากลำบากแต่ก็ใช่ว่าจะได้ผลลัพธ์ที่ด้อยกว่า”

เขาได้เลือกเส้นทางที่ไม่มีใครเดินทางไป

เดินไปสักพัก ตอนนั้นเองเขาก็เห็นรอยเท้า มันน่าจะเป็นของลูกวัวหิมะ เพราะขนาดเท้านั้นเล็ก

“ยังไงซะก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ตามมันไปละกัน”

10 นาทีต่อมาเขาก็พบกับวัวหิมะ 3 ตัว พ่อวัว แม่วัว และลูกวัว

วัวหิมะเป็นสัตว์อสูรที่แปลกประหลาด รูปร่างของมันเหมือนกับวัวทั่วไป แต่มันมี 6 ขาและมีเขาสีเงินที่หัว ตาของมันก็เป็นสีเงินเช่นกัน

ขนาดของมันไม่ได้ใหญ่มากนัก มันใหญ่กว่าวัวทั่วไป 3 เท่าและมีความฉลาดอยู่บ้าง มันกินหิมะเป็นอาหาร หวังเย่าอดไม่ได้ที่จะตรวจสอบสถานะของมัน

****

สายพันธุ์ : วัวหิมะ

ระดับ : ทองขั้นต้น

เลเวล : 42 (ระดับลอร์ด)

สกิล : 1. ควบคุมน้ำแข็งและหิมะ สร้างการเปลี่ยนแปลงได้ในระดับหนึ่ง, 2. ร่างกายสามารถกลายเป็นเกล็ดหิมะนับล้าน เพื่อใช้หลบการโจมตีได้, 3. เนตรน้ำแข็ง สามารถมองไปที่เป้าหมายเพื่อทำให้เป้าหมายรู้สึกหนาวได้ และสิ่งนี้มันอาจจะทำให้เป้าหมายกลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็ง

****

หวังเย่าแปลกใจ วัวหิมะนี่เป็นสัตว์อสูรที่พิเศษ ร่างของมันไม่ได้เป็นเลือดเนื้อ มันเรียกได้ว่านี่คือสิ่งมีชีวิตที่เกิดขึ้นมาจากน้ำแข็งและหิมะจริง ๆ

หลังจากที่มองพวกมันได้สักพัก  อยู่ ๆ วัวทั้งสามตัวก็หายไปจากสายตาของหวังเย่า

หวังเย่าใช้เนตรอัคคีและไม่นานก็พบกับเนินเขาที่มีถ้ำอยู่

“วัวพวกนั้นต้องเข้าไปที่ถ้ำนั้นแน่” หวังเย่าสงสัยอย่างมาก และเขาก็อยากรู้ว่ามีอะไรอยู่ที่นั่น

เมื่อเดินเข้ามาในถ้ำ เขาก็ยังไม่เห็นร่องรอยของวัวหิมะ ถ้ำนี้ไม่ได้มืด กำแพงถ้ำมีคริสตัลที่สะท้อนแสงออกมาระยิบระยับ

เมื่อสังเกตไปรอบ ๆ หวังเย่าก็พยายามย่องเดินไปข้างหน้าต่อโดยไม่ให้เกิดเสียงขึ้นเลย

แต่ไม่คาดคิดว่า เมื่อเดินมาได้ 3 นาทีแล้วเขาก็ยังไม่พบกับปลายถ้ำ

ตอนนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงบางอย่าง มันเหมือนกับเสียงของน้ำแข็งที่แตกออก

หวังเย่าใจสั่นขึ้นมา ก่อนจะกวาดสายตามองไปตามมุมต่าง ๆ ทันใดนั้นฉากตรงหน้าก็เปลี่ยนไป เพราะจริง ๆ แล้วที่นี่มันคือถ้ำมิติขนาดใหญ่ มันมีรูที่เหมือนกับน้ำแข็งละลายอยู่ตรงหน้าเขา ด้านในนั้นมีวัวหิมะ 3 ตัวคอยก้มหน้ากินบางอย่างอยู่

เมื่อมองสิ่งที่พวกมันกินอยู่ หวังเย่าก็หายใจถี่ขึ้นมา

วัวทั้งสามตัวกำลังกินดอกบัวด้วยสีหน้าที่พึงพอใจ และทันใดนั้นตัวของพวกมันถึงกับส่องแสงออกมาพร้อมกับเกิดการเปลี่ยนแปลงกับร่างกาย

“บัวหิมะน้ำแข็งงั้นหรือ ? ”  หวังเย่าอึ้งและตรวจสอบสถานะของมันทันที

ผลก็คือเขาสามารถเห็นสถานะของมัน แต่สถานะของมันต่างจากสัตว์อสูร

****

ชื่อ : บัวหิมะน้ำแข็ง

ระดับ : ศักดิ์สิทธิ์ขั้นกลาง

อายุ : 500 ปี

คุณสมบัติ : มีพลังของหิมะน้ำแข็ง หลังจากที่สิ่งมีชีวิตกินเข้าไปแล้ว จะสามารถควบคุมน้ำแข็งและหิมะได้

****

หวังเย่าถึงกับชะงักไปด้วยความตะลึง หัวใจของเขายากที่จะสงบลงได้

นี่คือยาจิตวิญญาณ

ยาจิตวิญญาณระดับศักดิ์สิทธิ์ !

สิ่งที่เรียกว่ายาจิตวิญญาณนั้นไม่ได้มีอยู่ในโลก มันมีอยู่แค่ในมิติภายนอกเพราะแก๊สxของมิติภายนอก รวมถึงระยะเวลาที่ยาวนานจึงทำให้มันเกิดยาวิเศษนี้ขึ้นมา

ยาจิตวิญญาณแบ่งเป็นระดับเงิน, ทอง, ศักดิ์สิทธิ์, สวรรค์, พระเจ้า ยิ่งระดับสูงเท่าไหร่ก็ยิ่งมีคุณสมบัติสูงเท่านั้น ยิ่งอายุนานเท่าไหร่ คุณสมบัติมันก็ยิ่งดีขึ้นเท่านั้น

และบัวน้ำแข็งหิมะตรงหน้าเขาก็อยู่ระดับศักดิ์สิทธิ์ แม้ว่าจะอยู่แค่ระดับศักดิ์สิทธิ์แต่อายุของมันก็ไม่ใช่น้อย มันมีค่าอย่างมาก

ยาจิตวิญญาณไม่มีขายในตลาดทั่วไป และยาจิตวิญญาณเม็ดหนึ่ง ราคาต่ำที่สุดก็หลายล้านเครดิต และสูงที่สุดก็เป็นหมื่นล้านเครดิต

เหตุผลที่ว่าทำไมมันถึงราคาสูงแบบนั้นก็เพราะยาจิตวิญญาณนั้นหาได้ยาก นอกจากนี้แล้ว คนที่กินยาจิตวิญญาณนี้เข้าไปก็จะเพิ่มความสามารถได้ในระดับหนึ่ง

ต่อหน้าบัวหิมะน้ำแข็งนี้แล้ว ถ้าหวังเย่ากินมันเข้าไป ก็จะทำให้เขามีความสามารถควบคุมน้ำแข็งได้ หากฝึกฝนมันจนเชี่ยวชาญแล้ว มันจะทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้น

….

หวังเย่ารวบรวมสติ บัวหิมะน้ำแข็งนี่เขาต้องเอามันมาให้ได้ แต่วัวทั้งสามตัวนี้ดูเหมือนจะคิดว่าบัวหิมะน้ำแข็งเป็นของพวกมัน

“บัวน้ำแข็งหิมะนี่ วัวทั้งสามตัวอาจจะพบมันมานานแล้วแต่ไม่ได้กินมันหมดในคราวเดียว” หวังเย่าคิด  “ใช่ วัวหิมะเกิดขึ้นมาจากหิมะ มันเกิดมาควบคุมน้ำแข็งได้อยู่แล้ว การกินบัวนี่เข้าไปจะเพิ่มระดับสกิลในการควบคุมน้ำแข็งของพวกมัน แต่ผลของมันไม่ได้มากนัก”

เมื่อคิดได้แบบนั้นหวังเย่าก็ได้แต่ถอยกลับออกมา วัวหิมะพวกนี้รับมือได้ยาก หากสู้กับมันก็ไม่ต่างจากวิ่งหาความตาย ดังนั้นเขาจึงได้แต่รอให้พวกนี้กลับออกมาแล้วค่อยแอบเข้าไปด้านใน

เขาได้ขุดรูขึ้นแล้วซ่อนตัวอยู่หลังเนินเขาเพื่อรอคอยอย่างอดทน

ผ่านไป 10 นาทีวัวทั้งสามก็ออกมาจากถ้ำพร้อมกับควบคุมหิมะเพื่อปกคลุมถ้ำเอาไว้ พวกมันมองไปรอบ ๆ เมื่อไม่เห็นอะไรผิดปกติ พวกมันจึงได้ออกจากที่นั่นไป

ตอนที่พวกมันหายไปจากสายตา หวังเย่าก็รออีกกว่า 5 นาทีเพื่อให้มั่นใจว่าไม่มีปัญหาใด ๆ ก่อนจะออกมาจากที่ซ่อน แล้วค่อยกลับเข้าไปในถ้ำ

“ใจเย็น ๆ ใจเย็น ๆ ก่อน” เขาเตือนตัวเองซ้ำ ๆ แต่เขากลับหายใจถี่ขึ้นเรื่อย ๆ เพราะความตื่นเต้น