ตอนที่ 121 : เกิดเรื่อง!!!

 

ชีวิตเริ่มกลับสู่ความสงบ

 

เจียงเฉินก็กลับไปทํางานส่งพัสดุต่อ!

 

เจียงเฉินเปิดระบบขึ้นมา [ค่าประสบการณ์ ระบบลงชื่อเข้าใช้ Lv1 (403500)]

 

เขาตื่นเต้นมากเพราะอีกไม่นานเขาก็จะได้เลื่อนระดับแล้ว!

 

เมื่อถึง LV2 เขาก็จะได้รับการเสริมพลังให้กับร่างกาย!

 

แมนชั่นหลงซิน หนึ่งในสถานที่ที่คุ้นเคย

 

ที่นี่เป็นจุดส่งพัสดุชิ้นสุดท้ายของวันนี้แล้ว เมื่อส่งเสร็จก็จบงานได้ทันที!

 

ลูกค้าที่เขามาส่งพัสดุให้ในวันนี้ก็เป็นคนรู้จักเช่นกัน และแฟนของเธอก็จะมาคอยมอบความรักให้เธอทุกๆวัน เป็นคู่รักที่น่าอิจฉาจริงๆ!

 

ติ้ง ติ้ง ติ้ง~

 

เสียงกระดิ่งดังขึ้น

 

เจียงเฉินยิ้ม “คนสวย แฟนของเธอมาส่งพัสดุแล้วนะ”

 

วันนี้สาวสวยแต่งตัวและออกมามองดูเจียงเฉินอย่างเสน่หา

 

“เจียงเฉิน จริงๆแล้วฉันชอบนายมานานแล้ว ฉันคิดเรื่องนี้มาซักพักแล้ว แต่ฉันก็ยังข้ามผ่านมันไปไม่ได้ซักทีดังนั้นฉันเลยเลิกกับแฟนของฉันไปแล้ว”

 

“???”

 

เจียงเฉินตกตะลึงเขาเงียบไปซักพัก

 

“หืออออ ฉันอยากจะขอโทษกับเขา!”

 

เด็กสาวนั่งยองลงไปที่พื้นกอดเข่าร้องไห้ออกมา

 

“ฉันมันเป็นผู้หญิงเลว!”

 

“เขาดีกับฉันมาก แต่ตั้งแต่ที่ฉันพบนายใบหน้าของนายไม่เคยหายไปจากใจของฉันเลย!”

 

“ฉันอยากจะขอโทษเขาจริงๆ หือออ”

 

เมื่อมองไปที่เด็กสาวที่กําลังร้องไห้เจียงเฉินก็อดจะเห็นใจเธอไม่ได้จริงๆ

 

“จริงๆแล้วฉันไม่ใช่คนดีอะไรหรอกนะ”

 

เจียงเฉินหยิบห่อกระดาษทิชชูออกมา เขาดึงออกมาให้เธอก่อนจะพูดออกมา “ฉันนะมีแฟนอยู่แล้วหลายคนนะ พวกเธอยังไม่รู้จักกันเองเลยด้วยซ้ำดังนั้นฉันไม่ใช่คนดีอะไรหรอกนะ

 

“ไม่! เจียงเฉินนายน่ะดีที่สุดแล้ว”

 

หญิงสาวส่ายหัวและร้องไห้และตะโกนออกมา “ต่อให้นายมีแฟนหลายคน ฉันก็เชื่อว่านายน่ะจริงใจต่อพวกเธออยู่แล้ว นายน่ะทั้งอ่อนโยนทั้งหล่อ ทั้งที่บ้านนายก็มีเงินแต่นายก็ยังทํางานส่งพัสดุอยู่เลย ในสายตาของฉันนายนะทั้งหล่อทั้งอ่อนโยน คนแบบนายน่ะไม่สามารถหาใครมาแทนที่ได้หรอกนะ!”

 

“มันก็แค่ฉันรู้ว่าฉันไม่เหมาะสมกับนาย! หือ~~~~~~~”

 

หยิงสาวร้องไห้ออกมาอีกครั้ง!

 

อา~

 

การเป็นคนหล่อนี่มันเป็นบาปรึเปล่าเนี่ย!

 

เจียงเฉินส่งทิชชูให้เธอก่อนจะพูดขอโทษออกมา “ฉันขอโทษนะ ฉันควรจะไปดีกว่าถ้าจะโทษก็ต้องโทษฉันที่มีเสน่ห์เกินไปจริงๆ!”

 

เด็กสาวยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม!

 

เจียงเฉินส่ายหัวก่อนจะหันหลังกลับอย่างเด็ดขาด

 

เขาพยายามที่จะปกปิดความหล่อของเขาอย่างสุดความสามารถแล้ว แต่สุดท้ายมันก็ยังเกิดขึ้น!

 

ตรู๊ด ตรู๊ด~~

 

เสียงโทรศัพท์ของเจียงเฉินดังขึ้น

 

“นี่รุ่นพี่เจียงเฉินไม่ใช่คะ? ฉันคือเทียนยู่เฉิง ฉันมาส่งจดหมายเชิญไปงานเลี้ยงฉลองของมหาลัยครับ ไม่ทราบว่ารุ่นพี่อยู่ที่ไหนหรอคะ?”

 

“มาที่ทางเข้าหลงซินแมนชั่นก็แล้วกัน”

 

เทียนยู่เฉิงรู้สึกตื่นเต้น

 

เพระรุ่นพี่เจียงเฉินนั้นเป็นเหมือนกับตํานานมหาลัยเลย!

 

อย่างไรก็ตามทางมหาวิทยาลัยได้ประชุมกันเมื่อไม่กี่วันก่อนเพื่อเตรียมการเชิญนักเรียนก่าดีเด่นมาเข้าร่วมงานเลี้ยงฉลองของโรงเรียน

 

จริงๆแล้วบนรายชื่อทั้งหมดนั้นไม่ได้มีชื่อของเจียงเฉินอยู่ แต่กลับเป็นฉินเฟิงที่เสนอชื่อของเจียงเฉินเข้ามาและเขายังบอกอีกว่าเจียงเฉินนั้นเป็นคนส่งพัสดุ?!

 

รู้ไหมว่าคนๆนี้เป็นถึงศิษย์เก่าที่มีผลงานการเรียนโดดเด่น มากที่สุด!

 

แต่กลับเป็นฉินเฟิงที่มีรายได้ต่อปีกว่า 10 ล้าน!

 

แล้วศิษย์เก่าที่โดดเด่นที่สุดกลับมาเป็นคนส่งพัสดุ?

 

10 นาทีต่อมา

 

เจียงเฉินก็พบกับสาวสวยในชุดเครื่องแบบมหาลัยเทคโนโลยีแห่งเมืองหลวงเดินเข้ามา เธอมีผมสั้นยาวมาถึงประมาณบ่าของเธอร่างกายของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนเยาว์และมีชีวิตชีวา

 

บรรยากาศรอบตัวเธอเต็มไปด้วยความสดใสราวกับฟ้าหลังฝน

 

สาวน้อย เทียนยู่เฉิง!

 

เทียนยู่เฉิงยิ้มเผยให้เห็นลักยิ้มหวานๆทั้งสองของเธอระหว่างที่เธอกําลังเดินมาหาเจียงเฉิน “รุ่นพี่หล่อเหมือนในตํานานที่เขาว่ากันเลยนะคะ!”

 

เจียงเฉินอดยิ้มออกมาไม่ได้ “ฉันอยู่ในระดับตํานานเลยหรอ?”

 

“ใช่ค่ะ ยังมีเรื่องราวของรุ่นพี่ถูกพูดคุยกันอยู่ในมหาลัยอยู่เลยค่ะ”

 

เทียนยู่เฉิงพยายามจินตนาการภาพของเจียงเฉินตอนที่เขายังอยู่ในเครื่องแบบเธอเอียงหัวเล็กน้อย “ยังไงก็ตาม รุ่นพี่เจียงเฉินคะ ชุดส่งพัสดุของรุ่นพี่จะดูแปลกไปกว่าปกตินะคะ!”

 

เจียงเฉินยิ้มออกมา “ฮ่าฮ่าฮ่า พี่ก็แค่ให้คนอื่นช่วยออกแบบให้ก็เท่านั้นเอง”

 

(อาจารย์โรเบิร์ตนั่งร้องไห้อยู่ในห้องน้ำ!)

 

“ค่ะ นี่ค่ะรุ่นพี่อันนี้สําหรับรุ่นพี่ค่ะ” เทียนยู่เฉิงยื่นจดหมายเชิญออกไป

 

เจียงเฉินรับมาก่อนจะเปิดดู

 

บัตรเชิญร่วมงานเฉลิมฉลองกับทางมหาวิทยาลัย

 

[เนื่องในโอกาสครบรอบการก่อตั้ง 60 ปีทางมหาวิทยาลัยจึงอยากจะเชิญเหล่าบรรดาศิษย์เก่าทั้งจากในและต่างประเทศกลับเข้ามาสู่บ้านอันแสบอบอุ่นอีกครั้งเพื่อแบ่งปันมิตรภาพ..]

 

ด้านล่างจดหมายเชิญก็มีลายเซ็นของอธิการบดี จางห้าวจุน เซ็นอยู่

 

[สวัสดีศิษย์เก่าดีเด่น เจียงเฉิน พวกเราขอเชิญศิษย์เก่าให้มาที่ห้องรับรองชั้นบนสุดเวลา 16.00 เพื่อร่วมการประชุมและวางแผนในการสร้างอาคารเรียนแบบครบวงจร…]

 

ดวงตาของเจียงเฉินหรี่ลง!

 

จุดประสงค์ที่แท้จริงของงานนี้อยู่ที่ส่วนท้ายของจดหมายเชิญนี่เอง!

 

เจียงเฉินเองก็ย่อมรู้สึกดีที่มหาวิทยาลัยของเขาจะสร้างตึกใหม่!

 

ย้อนกลับไปสมัยที่เขายังเรียนอยู่ทางมหาลัยนั้นก็ป่าวประกาศทุกวันว่าพวกเขาจะสร้างมัน!

 

แต่พวกเขานั้นกลับไม่มีเงินมากพอ ไม่แม้แต่จะซื้อที่ดินตรงนั้นด้วยซ้ำ!

 

คราวนี้ทางมหาลัยคงจะหวังได้รับการสนับสนุนจากบรรดาศิษย์เก่าที่โดดเด่นแน่ๆ!

 

เขาเองก็จําคําบางอย่างตอนสมัยยังเรียนได้อยู่

 

คนที่มีความสามารถเท่านั้นที่จะเรียกว่าศิษย์เก่าได้แต่สําหรับคนที่ไร้ความสามารถจะถูกเรียกว่าผู้จบการศึกษาเท่านั้น!

 

แต่ยังไงก็ตามเจียงเฉินนั้นยังพอจําได้ว่าที่ดินผืนนั้นเป็นของเจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์ตระกูลลู่!

 

เมื่อวันก่อนลู่ฉู่ซวนโทรมาบอกกับเขาว่าเธอนั้นจะมาขอโทษเขาสําหรับเรื่องวันนั้นด้วยตัวเอง!

 

แต่ตอนนั้นเขายังไม่ได้ตอบตกลงอะไรไป

 

แต่ตอนนี้เขาคงได้โอกาศเริ่มการแสดงบทใหม่ของเขาแล้ว!

 

“อืม เดี๋ยวผมจะไปแน่!”

 

เจียงเฉินยิ้มออกมา “แล้วก็ เธอชื่อเทียนยู่เฉิงใช่ไหม?”

 

“ใช่ค่ะ! แต่เรีกฉันว่ายู่เฉิงก็พอค่ะ!”

 

ที่ยู่เฉิงยิ้มออกมาก่อนจะไปขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าของเธอแล้วโบกมือ “งั้นฉันไปก่อนนะคะ รุ่นพี่เจียงเฉิน!”

 

“โอเค ลาก่อน”

 

“ขี่แกะน้อยที่รักของฉันไป มันจะไม่ติดเจอรถติดอย่างแน่นอน”

 

เทียนยู่เฉิงฮัมเพลงออกมาอย่างมีความสุข

 

ทันใดนั้น หญิงชราผมขาววัย 70 ปีก็โผล่ออกมาจากข้างทาง!

 

เทียนยู่เฉิงเบลครถทันทีหญิงชราที่ห่างจากตัวรถของเธอไป 3 เมตรก็แกล้งล้มลงด้วยความเจ็บปวด!

 

“โอ้ย~โอ้ย~ สาวน้อยเธอไม่ได้ใช้ตาขับรถเลยรึยังไง เธอชนฉันแล้วนะ!”

 

“โอ้ย~~ขาฉัน~หัวฉันเจ็บมากเลย~~~”

 

พูดจบหญิงชราก็แกล้งขยับตัวเธอมาที่รถมอเตอร์ไซค์ของเทียนเฉิงทันทีแล้วกอดยางรถของเธอไว้

 

“โอ้ยยยย~~เธอชนฉัน!”

 

เทียนยู่เฉิงก็ตกตะลึงจนทําอะไรไม่ถูกไปในทันที!

 

วันนี้ฉันอุตส่าห์มีความสุขทําไมยายต้องออกมาวันนี้ด้วยเนี่ย

 

หือ~~ เทียนยู่เฉิงร้องไห้! 

 

ฉันเพิ่งจะได้เจอกับศิษย์เก่าในตํานานไปเอง!

 

ในเวลานี้เองสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็มองมาทางเดียวกันก่อนจะเริ่มพูดคุยกัน

 

“เกิดอะไรขึ้น สาวน้อยคนนั้นชนคนแก่หรอ?”

 

“ฉันก็ไม่รู้ ฉันเองก็ไม่ได้เห็นอะไรเลยไม่อยากพูดออกไปเท่าไหร่!”

 

“อะไรกัน…งั้นก็ดูกันไปก่อนดีกว่า”

 

“…”

 

เทียนเฉิงไม่ได้หนีไปไหนใบหน้าสวยของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา

 

เธอรีบลงจากรถทันที่แล้วเข้าไปช่วยหญิงชรา “คุณยายลุกขึ้นก่อนค่ะหนูเห็นนะว่าหนูไม่ได้ชนยายจริงๆ รถหนูหยุดก่อนจะถึงยายตั้ง 2 เมตรยายล้มลงไปเองนะ!”

 

ฝูงชนเริ่มคุยกันอีกครั้ง

 

ในเวลานี้เอง

 

เบรค-

 

รถยนต์รุ่น Dongfeng Citroen ก็มาจอดที่ข้างถนน