ตอนที่ 165 : ลงชื่อเข้าใช้สําเร็จ! รางวัล : หุ้นจํานวน 100% ของร้านอาหารมิชลินระดับ 3 ดาว!

 

หนิวต้ายู่เดินออกไปจากห้องก่อนจะเดินวนไปครึ่งรอบ แล้วก็พบกับลูกชายของเขาหนิวเสี่ยวเฉียงที่กําลังกินข้าวกับเพื่อนตัวเองอยู่

 

เขาเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว

 

“เสี่ยวเฉียง”

 

“ครับพ่อ มัอะไรหรอครับ?”

 

“ไม่ต้องมาพูดไร้สาระแล้ว มากับพ่อเร็วพ่อจะพาแกไปหาพวกคนใหญ่คนโต!”

 

เมื่อหนิวเสี่ยวเฉียงได้ยินตาของเขาก็เป็นประกาย

 

พบกับคนใหญ่คนโต!

 

สิ่งนี้เขาจะสามารถเอาไปโอ้อวดให้ใครต่อใครฟังได้

 

และแน่นอนว่าหนุ่มสาวทั้งหลายที่อยู่ข้างหลังเขาต่างมองมาด้วยสายตาที่กําลังอิจฉา

 

ในใจของพวกเขาพ่อของหนิวเสี่ยวเฉียงนั้นก็แข็งแกร่งมากแล้วแต่พ่อของหนิวเสี่ยวเฉียงกลับยังเรียกคนกลุ่มนั้นที่กําลังจะไปพบว่าคนใหญ่คนโตคนพวกนั้นจะต้องยิ่งใหญ่ขนาดไหนกัน?!

 

“เดินนําไปเลยพ่อ!” หนิวเสี่ยวเฉียงลุกขึ้นยืนก่อนจะหันกลับไปบอกกับเพื่อนของเขา “พี่น้องทุกคน ฉันจะไปทักทายกับพวกคนใหญ่คนโตก่อนเดียวฉันกลับมา”

 

จากนั้นหนิวต้าเยก็พาลูกชายของตัวเองเดินตรงไปยังห้องของเจียงเฉิน

 

“ พ่อครับ พวกคนใหญ่คนโตที่พ่อพูดถึงเขาทําอะไรกันบ้าง?”

 

หนิวเสี่ยวเฉียงถามออกมาด้วยความอยากรู้อยากเห็นระหว่างที่กําลังเดิน

 

หนิวต้าเย่พูดออกมา “ฉันจะบอกแกก่อนก็แล้วกันแล้วก็ค่อยมาขอบคุณฉัน ทุกคนที่อยู่ในห้องนั้นล้วนแล้วแต่เป็นคนใหญ่คนโตที่มีชื่อเสียง พวกเขาต่างก็อยู่ระดับเดียวกับบอสลู่ ถ้าพวกเขาทําเงินหลุดลอดออกมาจากง่ามนิ้วมือพวกเขามันก็มากพอให้แกไปซื้อรถสปอร์ตได้หลายคันแล้ว!”

 

หนิวเสี่ยวเฉียงตาโต!

 

ฉันต้องไปทักทายเขาให้ได้

 

หรือถ้าจะให้เรียกพวกเขาว่าพ่อฉันก็ยอม!

 

“มาถึงแล้ว!”

 

หนิวต้าเย่เดินมาหยุดอยู่หน้าประตู

 

ชัดหน้าจัดคอเสื้อให้เรียบร้อย

 

เคร่งขรึมมาก!

 

หนิงเสี่ยวเฉียงที่เห็นก็ไม่รอช้าเขาเลียนแบบตามทันที่เขาเริ่มจัดการกับใบหน้าของตัวเองให้เรียบร้อย

 

หนิวต้าเย่ : รอยยิ้มจริงใจ +1

 

หนิวเสี่ยวเฉียง : รอยยิ้มจริงใจ +2

 

ผลักประตูเข้าไปข้างใน

 

หนิวต้าเย่ “ฮ่าฮ่าฮ่า~~~ คุณเจียง คุณจาง คุณลู่ พี่เว่ย..ผมกลับมาแล้ว!”

 

เมื่อหนิวเสี่ยวเฉียงเห็นเหล่าบรรดาคนใหญ่คนโตในห้อง…

 

รอยยิ้ม -1-1-1-1….

 

ใบหน้าเขาเปลี่ยนเป็นสีเขียวทันที!

 

เขาเริ่มร้องไห้อยู่ในใจ

 

เมื่อหนิวเสี่ยวเฉียงเดินตามหนิวต้าเย่เข้าไปในห้อง เจียงเฉินกับคนอื่นๆในห้องก็จําเขาได้ทันที

 

นี่ไม่ใช่เจ้าเด็กกําพร้าก่อนหน้านี้งั้นหรอ?

 

เขาไม่มีทางเลือกแล้ว หนิวเสี่ยวเฉียนเพิ่งจะทําตัวอวดดีต่อหน้าคนพวกนี้ไป!

 

เจียงเฉิน “…”

 

จางเทียนเหิง ลู่เว่ย เว่ยหย่งเซียง โจวหมิง “…”

 

บรรยกาศเริ่มให้ความรู้สึกแปลกๆ

 

หนิวต้าเย่ที่ไม่ได้รู้สึกอะไรเขาก็ดุงลูกชายของเขาหนิวเสี่ยวเฉียนเข้าไปที่โต๊ะทันที

 

ก่อนจะเริ่มทําการแนะนําลูกชายของเขาออกมา

 

“พี่ชายทั้งหลาย นี่คือลูกชายของผมหนิวเสี่ยวเฉียน เขาจบมาจากมหาวิทยาลัยในวอชิงตัน ประเทศสหรัฐอเมริกาผลการเรียนของเขาดีมากเลยทีเดียว…. เขานั้นเป็นคนที่ทั้งอบอุ่นและเป็นมิตร ถ่อมตัวและยังมีจิตใจดีชอบช่วยเหลือคนอื่น..”

 

เจียงเฉินกับคนอื่นๆ “…”

 

อบอุ่นเป็นมิตร ถ่อมตัว ใจดีชอบช่วยเหลือ?

 

นี่ใช่คนเดียวกันกับที่พวกเราเพิ่งจะเจอรึเปล่าเนี่ย?

 

หรือฝาแฝด?

 

หนิวเสี่ยวเฉียงที่ได้ยินสิ่งที่พ่อของตัวเองแนะนําออกไป เขาก็อดไม่ได้ที่จะเอามือขึ้นมาปิดหน้าตัวเอง

 

แม้แต่ตัวเขาก็ไม่อยากจะฟังแล้ว!

 

ในอดีต ทุกๆครั้งที่เขานั้นมีโอกาศได้เจอกับคนใหญ่คนโต หนิวต้าเย่ก็จะแนะนําตัวเขาแบบนี้และหนิวเสี่ยวเฉียงที่ได้ฟังแล้วก็ไม่รู้สึกว่ามีปัญหาอะไร!”

 

แต่ตอนนี้เมื่อเขาคิดถึงตอนที่เขาขับเรือยอชท์ไปรบกวนการตกปลาของคนกลุ่มนี้มาแถมยังเยาะเย้ยไปอีกแล้วตอนนี้พ่อของเขาก็พูดแนะนําตัวเขาว่าทั้งอบอุ่นเป็นมิตร ถ่อมตัว…ทั้งๆที่ความเป็นจริงมันตรงข้ามกันทั้งนั้น!

 

“อะแห่ม” จางเทียนเหิงพูด “น้องหนิวนี่ลูกชายนายหรอ? นายมีลูกฝาแฝดรึเปล่า?”

 

หนิวต้าเย่ชะงักไปซักพักก่อนจะตอบกลับไป “ฝาแฝดหรอ? ไม่! ผมจะไปเอาวาสนาจากไหนมามีฝาแฝดกันล่ะครับ ผมมีแค่ลูกคนเดียว!”

 

เขาพูดออกมาพร้อมกับตบหน้าอกด้วยความภาคภูมิใจ

 

จางเทียนเหิงจ้องไปที่หนิวเสี่ยวเฉียง!

 

ยืนยันได้แล้ว!

 

เจ้าเด็กนี่ก็คือเจ้าเด็กกําพร้าคนนั้น!

 

! ตอนแรกฉันก็ไม่อยากจะคิดบัญชีกับนายหรอกนะเพราะนายก็แค่คนที่ไม่ได้มีความสําคัญอะไรทั้งนั้นแต่ในเมื่อแกเอาตัวมาส่งถึงหน้าประตูแล้วงั้นก็อย่าหาว่าฉันหยาบคายก็แล้วกัน!

 

จางเทียนเหิงมองไปที่ลู่เว่ย

 

ลู่เว่ยก็เข้าใจได้ทันทีเขาพูดออกมา “โอ้ วันนี้ พวกเราไปตกปลาที่ทะเลสาบชิงหลงมา พี่ชายของพวกเราพี่เทียนเหิงก็เกือบจะจับปลาที่ใหญ่กว่า 20 กิโลกรัมได้ตอนนั้นพวกเรามีความสุขมากจนกระทั่ง ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ดูอบอุ่นและเป็นมิตรก็ขับเรือยอชท์เข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมกับเพื่อนๆของเขาที่ดูมีชีวิตชีวาและเรือนั้นก็ชนเข้ากับสายเบ็ดจนมันขาดออก! แน่นอนว่าพวกเราย่อมต้องไม่พอใจกลุ่มคนกลุ่มนั้น!”

 

หนิวต้าเย่ “???”

 

นี่เขาหมายความว่ายังไงกัน?

 

ทําไมฉันถึงไม่เข้าใจ?

 

แต่ตลอดเวลากลับรู้สึกแปลกๆ

 

ในเวลานี้เองหนิวต้าเย่ก็มองตามสายตาของลู่เว่ยที่กําลังจ้องไปที่หนิวเสี่ยวเฉียงที่อยู่ข้างหลังเขา

 

หนิวต้าเย่ก็เข้าใจได้ในทันที!!

 

เวรเอ้ย!!

 

ชายหนุ่มที่ดูอบอุ่นและเป็นมิตรก็คือลูกชายของเขา

 

ตอนนั้นเวลาที่คนมีโอกาศจับปลาใหญ่ขนาด 20 กิโลกรัมขึ้นมาได้เป็นใครก็ต้องดีใจแต่…หลังจากนั้นลูกชายของเขากลับขับเรือยอชท์เข้าไปและทําลายโอกาศนั้นของพวกเขา!

 

ดูท่าลูกชายของเขาคงจะภูมิใจไม่น้อยเลยที่ได้มีเพื่อนแบบนี้!

 

หนิวต้าเย่นั้นก็เป็นคนเก่งคนหนึ่งดังนั้นเขาจึงเดาสิ่งที่แฝงมากับคําพูดของลู่เว่ยได้ทันทีว่า!

 

พวกเขานั้นกําลังไม่พอใจเป็นอย่างมาก!

 

ในเวลานี้เองเจียงเฉินก็พูดออกมา “โอ้ พวกเขาก็แค่เด็กน้อย ไม่ต้องไปทุบตีพวกเขาหรอกนะ~~~”

 

ทุกคน “???”

 

เด็ก?

 

ไม่ต้องไปสนใจ

 

หนิวเสี่ยวเฉียงมองไปที่เจียงเฉินด้วยสีหน้าไม่บูดบึงและอยากจะร้องไห้อยู่ในใจ~~~

 

หนิวต้าเย่ก็เข้าใจคําพูดนี้ได้ทันที

 

เขาหันหลังกลับไปที่หนิวเสี่ยวเฉียงก่อนจะเริ่มทุบตีอีกฝ่าย!

 

“ฉันให้แกไปขับเรือยอชท์!”

 

“แต่พอแกเอาไปแล้วกลับทําตัวอวดดี!”

 

“ฉันบอกกี่ครั้งแล้วให้แกทําตัวอ่อนน้อมถ่อมตน! แกโง่รึยังไงหะ? ถ้ารู้แบบนี้ฉันงคงเอาขี้เถ้ายัดปากแกตอนแกเกิดไปนานแล้ว!”

 

“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~~~”

 

หนิวเสี่ยวเฉียงร้องออกมาด้วยความโศกเศร้า!

 

เขาพยายามเอามือขึ้นมาปิดหน้าของตัวเองแต่หนิวต้าเย่ก็พยายามตบหน้าเขา

 

ไม่นานใบหน้าของหนิวเสี่ยวเฉียงก็เปลี่ยนเป็นสีม่วงคล้ำและบวมเป่ง!

 

จางเทียนเหิง เจียงเฉินและคนอื่นๆที่เห็นกระบวนการทุบตีนี้ก็อดไม่ไดที่จะคิดออกมาว่า!

 

เรื่องในครอบครัวแบบนี้พสกเราไม่ควรเข้าไปยุ่ง!

 

แค่ดูก็พอแล้ว!

 

หลังจากการทุบตีหยุดลงความโกรธของเขาก็หายไป

 

จางเทียนเหิงโบกมือแล้วพูดออกมา “งั้นเรื่องนี้ฉันจะปล่อยผ่านไปก็แล้วกัน”

 

หนิวต้ายู่มีความสุขมากเขารีบดึงตัวลูกชายมาขอโทษจางเทียนเหิงและคนอื่นๆทันทีก่อนจะดื่มเหล้าให้พวกเขาติดต่อกัน 9 แก้ว!

 

จากนั้นหนิวต้าเย่ก็รู้สึกว่ามันคงจะไม่ดีเท่าไหร่ถ้ายังปล่อยให้หนิวเสี่ยวเฉียงยังคงทําเรื่องน่าอายอยู่ที่นี่ดังนั้นเขาจึงให้ลูกชายออกไปทันที!

 

หนิวเสี่ยวเฉียงออกมาจากห้องพร้อมกับเอามือกุมใบหน้าที่กําลังบวมเป่งเดินกลับไปที่โต๊ะของเขา

 

“เฮ้ พี่หนิวเกิดอะไรขึ้นกับหน้าของพี่กัน?” หญิงสาวคนหนึ่งถามออกมาอย่างสงสัย

 

หนิวเสี่ยวเฉียงโบกมือก่อนจะพูดออกมา “ไม่เป็นไรหรอก พอดีเมื่อกี้พ่อของฉันเขาขาหักแล้วตกบันไดฉันเลยเสี่ยงชีวิตไปช่วยเขาไว้จนหน้าไปกระแทกน่ะ~~~ ”

 

ทุกคน “…”

 

ทุกคนมองไปที่หน้าของหนิวเสี่ยวเฉียงและก็พบว่ามีรอยตบอยู่บนนั้น

 

รอยตบงั้นหรอ?

 

เขาโดนตบมาตอนไหนกัน?

 

หญิงสาวหมายเลข 2 มองดูด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “พี่หนิวไม่ใช่ว่าพี่ไปหาคนใหญ่คนโตมาหรอ?”

 

หนิวเสี่ยวเฉียงพูดตอบ “พ่อของฉันเขาไม่ยอมให้ฉันเข้าไปใกล้เพื่อไม่ให้ฉันไปทําเรื่องน่าอายต่อหน้าคนใหญ่คนโตน่ะ ฉันจะบอกอะไรให้นะคนใหญ่คนโตน่ะแตกต่งจากพวกเรามาก เพียงแค่ฉันเข้าไปในห้องกลิ่นอายรอบๆก็เปลี่ยนไปทันที จนตอนนั้นฉันรู้สึกราวกับว่าตัวเองนั้นเป็นแค่มดตัวเล็กๆ เท่านั้น!”

 

ทางฝั่งของเจียงเฉินหลังจากที่จบงานเลี้ยงพวกเขาก็แยกย้ายกันกลับทันที

 

กลับบ้านด้วยความสนุก!

 

ก่อนจบวันพวกเขายังได้ดูละครตลกๆด้วยซึ่งมันก็ทําให้พวกเขามีความสุขไม่น้อยเลย!

 

[ติ้ง! กิจกรรมพิเศษเปิดใช้งานสําเร็จ! ลงชื่อเข้าใช้สําเร็จ! รางวัล : หุ้น 100% ของร้านอาหารมิชลินระดับ 3 ดาวในเมืองหลวง [ซินหลงจี่]!]

 

[ระบบสัมผัสประสบการณ์ชีวิต 2.0! ค่าประสบการณ์ : (260500)]

 

“พระเจ้า!”

 

ดวงตาของเจียงเฉินเบิกกว้าด้วยความตกตะลึง

 

“เป็นประสบการณ์ชีวิตจริงๆด้วย!!”

 

เจียงเฉินมีความสุข~~~

 

ระบบนี้ใจกล้าจริงๆมันถึงกับส่งร้านอาหารมิชลินระดับ 3 ดาวมาให้?!

 

ต้องรู้ไว้ก่อนว่าร้าน [ซินหลงจี] นี้เป็นร้านอาหารเพียงแห่งเดียวในเมืองหลวงในปี 2020 ที่ได้รับรางวัลมิชลินระดับ 3 ดาว!

 

และทั้งโลกก็มีร้านมิชลินระดับ 3 ดาวเพียง 113 ร้านเท่านั้น!

 

ทั้งโลกเชียวนะ!

 

และทั้งประเทศจีนก็มีเพียง 2 ที่เท่านั้นซึ่งหนึ่งในนั้นก็ตั้งอยู่ในเมืองหลวง!

 

และร้านนั้นก็คือร้าน [ซินหลงจี!]

 

นักชิมบางคนนั้นต่างก็ออกมาบอกว่าร้านมิชลินระดับ 3 ดาสนั้นหากมีโอกาศต้องลองมาลิ้มรสสักครั้งหนึ่งในชีวิต!

 

และร้าน [ซินหลงจี] เองก็ถูกจัดไว้อยู่ในระดับนั้นหากจะโทรจองโต๊ะคิวนั้นก็ยาวไปจนถึงช่วงเดือนพฤษภาคมของปีหน้า!

 

ชั่งน่ากลัวจริงๆ!

 

เจียงเฉินตกตะลึง

 

ร้านอาหารระดับมิชลิน 3 ดาว

 

มันแตกต่างกับร้านอาหารที่เปิดให้กับคนทั่วๆไปอย่างร้าน อาหารของจื่อหยวนกรุ๊ปมาก ที่ซินหลงจีนั้นจะเน้นไปทางอาหารระดับไฮเอนด์ หรูหราและราคา….แพง!

 

พูดได้คําเดียวว่า!

 

แพง!

 

แพงแบบแพงเอามากๆ~~~

 

ถ้าจะให้ยกตัวอย่างก็เช่น

 

ผักกะหล่ำปลีจีนทั่วไปๆราคาแค่ 30 หยวนต่อกิโลกรัม

 

แต่ใน [ซินหลงจี่] มันมีอาหารจานหนึ่งที่ชื่อว่า “ผัดกําหล่ำปรีพื้นบ้านเจียวโจว” ซึ่งมีราคาแพงกว่าปลิงทะเลหรือหอยเป๋าฮื้อซะอีก!

 

ผัดกําหล่ำปรีพื้นบ้านเจียวโจว : 320 หยวน!

 

ถ้าไม่ใช่ร้านมิชลินระดับ 3 ดาวใครจะไปกล้าตั้งราคาขนาดนี้กัน

 

ตัวร้านตั้งอยู่ในทําเลทอง มีพ่อครัวระดับโลกทั้งจากฝั่งตะวันออกและตะวันตก พร้อมกับป้ายชื่อร้านที่ทําด้วยสีทอง!

 

วัตถุดิบที่ร้านใช้ก็จะเลือกชิ้นที่สดใหม่และดีที่สุด!

 

ในเมืองหลวงที่แสนกว้างใหญ่ก็มีร้านอาหารหรูหราอยู่มากมายหลายสิบแห่ง แต่มีเพียงแค่ไซินหลงจี] เพียงแห่งเดียวที กลายมาเป็นร้านมิชลินระดับสามดาว!

 

“แต่ตอนนี้ไม่ว่าร้านนี้มันจะสุดยอดแค่ไหน มันก็กลายมาเป็นของฉันแล้ว!”

 

เจียงเฉินยิ้มออกมา

 

ในเวลานี้เอง…

 

ตี้ตี้~

 

เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

 

เจียงเฉิน หยิบขึ้นมาดูก่อนจะเห็นว่าเป็นเธอที่….