บทที่ 91 เซอร์ไพรส์ถวนถวน

“พ่อ เจ้าเครื่องจักรสีขาว ๆ เมื่อกี้มันตัวใหญ่จังเลย แถมมันยังขยับไปมาได้เร็วอีกต่างหาก ถวนถวนไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย!”

ถวนถวนเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าตื่นเต้นพร้อมกับแสดงท่าทางเหมือนแขนกลที่กำลังทำงาน

“พ่อจ๋า ในอนาคตหนูอยากสร้างเครื่องจักรแบบนั้นบ้างจังเลย!”

“ได้เลย ถ้าลูกอยากเรียนเดี๋ยวพ่อจะส่งลูกให้ไปเรียนวิธีสร้างพวกมันเองถ้าลูกต้องการ!”

อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นเอาใจลูกสาวของเขาเอง

ภาพนี้ทำให้ผู้จัดการหวังอดไม่ได้ที่จะขบขันในใจ

ถวนถวนน่าเอ็นดูดีจริง ๆ และยิ่งไปกว่านั้น อวี้ฮ่าวหรานผู้เด็ดขาดกลับมีด้านที่อ่อนโยนแบบนี้ด้วย

ต่อมาอวี้ฮ่าวหรานพาถวนถวนไปที่ห้องเด็กเล่นที่เพิ่งปรับปรุงเสร็จหมาด ๆ

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ห้องเด็กเล่นที่เพิ่งถูกปรับปรุงใหม่มันไม่ได้ดูเก่าทรุดโทรมอีกต่อไปแล้ว หลังจากถูกขยายพื้นที่ให้ใหญ่ขึ้นและเพิ่มเครื่องเล่นเข้าไปอีกเป็นจำนวนมาก ตอนนี้มันได้กลายเป็นเหมือนสวนสนุกย่อย ๆ ไปแล้ว

แน่นอนว่าเมื่อเห็นสถานที่แบบนี้ ถวนถวนตะโกนลั่นด้วยสีหน้าเบิกบานทันที

“พ่อจ๋า ถวนถวนชอบเซอร์ไพรส์ของพ่อที่สุดเลย! ห้องนี้น่าสนุกที่สุดไปเล้ย!”

เด็กน้อยรีบวิ่งไปปีนป่ายขึ้นไปยังจุดยอดสุดของปราสาทยางสูบลมและไถลตัวลงมาตามสไลเดอร์พร้อมกับหัวเราะร่า

“พ่อจ๋า ฮ่าฮ่าฮ่า สนุกจังเลย! ฮ่าฮ่า เมื่อกี้ ถวนถวนปีนขึ้นไปสูงมากเลย!”

อวี้ฮ่าวหรานยิ้มไม่ฮุบเมื่อเห็นลูกของเขาหัวเราะอย่างอย่างมีความสุข

หลังจากปล่อยให้ถวนถวนเล่นสนุกอยู่พักใหญ่กับบรรดาเครื่องเล่นต่าง ๆ ในห้อง อวี้ฮ่าวหรานจึงเดินไปอุ้มถวนถวนที่เหงื่อแตกเต็มตัวขึ้นมาบนอก

ต้องรู้ว่าห้องนี้มีช่องปรับอากาศติดอยู่ทั่วห้อง ดังนั้นการที่ถวนถวนเหงื่อแตกเยอะขนาดนี้มันแสดงให้เห็นว่าเด็กน้อยเล่นสนุกมากขนาดไหน

“ถวนถวน ในอนาคตพ่อจะให้ลูกหลานของพนักงานพ่อเข้ามาเล่นในห้องนี้ด้วย ต่อไปลูกจะมีเพื่อนเล่นเพิ่มขึ้นอีกเยอะเลยล่ะ”

“ดีจัง! ถวนถวนอยากเล่นสนุกกับเพื่อนเยอะ ๆ!”

จากนั้นอวี้ฮ่าวหรานหันกลับไปพูดกับผู้จัดการหวัง “ในเมื่อตอนนี้ห้องนี้ปรับปรุงเสร็จแล้ว คุณช่วยประกาศออกไปให้พนักงานทุกคนในบริษัททราบด้วยว่า นับจากนี้หากพวกเขาไม่มีเวลาดูแลลูกของพวกเขาเอง พวกเขาสามารถพาลูก ๆ ของพวกเขามาเล่นในห้องนี้ได้โดยไม่มีค่าใช้จ่ายใด ๆ อ้อแล้วอย่าลืมจัดตำแหน่งพนักงานมาดูแลที่นี่ด้วยสัก 2-3 คน เลือกคนที่มีคุณสมบัติเหมาะสมสักหน่อย เอาคนที่มีความอดทนสูงและรักเด็ก”

ผู้จัดการหวังแสดงสีหน้าประหลาดใจทันทีเมื่อได้ยินคำสั่งนี้

“ท่านประธาน คุณแน่ใจแล้วเหรอว่าจะเปิดห้องนี้ให้กับพนักงานทุกคน?”

“ใช่สิมันแปลกตรงไหน? จุดประสงค์เริ่มแรกที่ผมให้ปรับปรุงห้องนี้เป็นเพราะผมต้องการให้ลูกผมได้มาเล่นรวมไปถึงลูก ๆ ของพนักงานที่ติดปัญหาไม่สามารถทิ้งลูกเอาไว้ที่บ้านตามลำพังได้ ผมต้องการให้ทุกคนในบริษัทได้ใช้ประโยชน์จากมัน”

อวี้ฮ่าวหรานตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจัง

ผู้จัดการหวังอดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มภาคภูมิใจออกมา เขารู้สึกดีเป็นอย่างมากที่ได้รับใช้เจ้านายที่รักลูกน้องแบบนี้

“ประธานอวี้ช่างคำนึงถึงพนักงานในบริษัทจริง ๆ ทุกวันนี้มันเป็นเรื่องยากมากที่จะหาเจ้านายได้อย่างท่านประธาน! อันที่จริงตัวผมเองก็มีลูกสาวอยู่เช่นกันซึ่งช่วงนี้ผมไม่ค่อยได้พาเธอออกไปเที่ยวเล่นที่ไหนเลย นับจากนี้ผมคงจะพาเธอมาเล่นที่นี่บ่อย ๆ ถือว่าเป็นการทำให้ผมกับลูกสาวได้ใกล้ชิดกันมากยิ่งขึ้นไปอีก!”

“เอาเลย สิ่งนี้แหละที่ผมต้องการให้พนักงานทุกคนของผมรู้สึก” อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้า

เมื่อถึงช่วงบ่าย หลังจากจัดการงานทุกอย่างในบริษัทเรียบร้อย อวี้ฮ่าวหรานก็พาถวนถวนออกจากบริษัท

ระหว่างทาง อวี้ฮ่าวหรานขับรถผ่านตลาดขายของเก่า ซึ่งมันทำให้เขานึกได้ว่าเขาควรเขาเอากำไลหยกที่เขาเพิ่งซื้อมาและใช้เสร็จแล้วขายทิ้งไปซะ

เมื่อคิดได้เช่นนี้ อวี้ฮ่าวหรานเลี้ยวรถไปจอดตรงที่จอดรถของตลาดและเดินอุ้มถวนถวนเข้าตลาดไปอย่างรวดเร็ว

“120,000 หยวน ราคานี้เท่านั้นมากกว่านี้ผมคงไม่ซื้อ!”

อวี้ฮ่าวหรานมาขายกำไลหยกกับพ่อค้าคนเดิมที่เขาเคยขายจี้หยกให้ไป

เขารู้สึกเหนื่อยใจเมื่อได้ยินราคารับซื้อเพียงแค่นี้ แต่เขาก็เข้าใจว่าหากกำไลหยกนี้ไม่มีพลังวิญญาณสถิตอยู่ มันก็เป็นเพียงแค่กำไลหยกเก่าแก่ธรรมดา ๆ ที่ไม่ได้มีมูลค่าอะไรมากมายนัก

หลังจากตกลงขายเสร็จ อวี้ฮ่าวหรานเดินสำรวจของในตลาดต่อ

ถวนถวนที่เพิ่งเคยมาตลาดของเก่าเป็นครั้งแรก กวาดสายตามองไปที่ของที่วางเรียงรายเต็มสองข้างทางด้วยสายตาตื่นเต้น

“พ่อจ๋า ทำไมที่นี่มีกระถางกับเหยือกน้ำแล้วก็แก้วขายเยอะจัง?” ถวนถวนเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าไร้เดียงสา

“เอาไว้ลูกโตขึ้นก็จะเข้าใจเอง” อวี้ฮ่าวหรานยิ้มและตอบกลับ

ส่วนถวนถวนทำหน้ามุ่ยเมื่อไม่ได้รับคำตอบที่ชัดเจน

อีกตั้งนานกว่าหนูจะโต!

หลังจากเดินไปได้สักพักและไม่มีอะไรน่าสนใจ อวี้ฮ่าวหรานก็พาถวนถวนออกจากตลาดขายของเก่า

ระหว่างทางพวกเขาติดไฟแดงที่หน้าตลาดขายสัตว์เลี้ยง

ถวนถวนมองไปด้านในตลาดด้วยสายตาตื่นตาเมื่อเห็นสัตว์เลี้ยงน่ารักมากมายด้านในตลาด ไม่ว่าจะเป็น นก สุนัข แมว

“พ่อจ๋า ๆ ถวนถวน อยากเข้าไปดูพวกสัตว์ที่อยู่ข้างในนั้น!” ถวนถวนดึงแขนเสื้อของอวี้ฮ่าวหราน จากนั้นเธอชี้ไปที่ด้านในตลาดขายสัตว์เลี้ยง

แน่นอนว่าถ้าหากว่าง อวี้ฮ่าวหรานย่อมไม่มีทางปฏิเสธลูกสาวของเขาอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงเลี้ยวรถเข้าไปจอดด้านในที่ที่จอดรถของตลาดขายสัตว์เลี้ยงตามที่ลูกสาวของเขาต้องการทันที

“พ่อจ๋าดูนั่น! นก!”

ในทันทีที่อวี้ฮ่าวหรานอุ้มถวนถวนเข้าไปในตลาด เด็กน้อยก็ชี้นู้นชี้นี่ให้อวี้ฮ่าวหรานดูเป็นพัลวันด้วยสีหน้าตื่นเต้น

“ฮ่าฮ่า สาวน้อยสนใจพานกแก้วตัวนี้กลับบ้านไหม? ลุงขายให้ถูก ๆ เลย!”

เจ้าของร้านขายนก หยิบกรงนกแก้วขึ้นมาให้ถวนถวนดูใกล้ ๆ ด้วยสีหน้ายิ้มแฉ่ง เขามีประสบการณ์หลอกขายนกให้เด็กมานักต่อนักแล้ว

“เอ่อ… เอาไว้ก่อนดีกว่า…”

อวี้ฮ่าวหรานรีบอุ้มถวนถวนเดินจากไปในทันที เขาไม่ต้องการมีนกแก้วมาร้องในคอนโดของเขาตอนนี้!

ต่อมาคู่พ่อลูกก็เดินเล่นไปทั่วตลาดขายสัตว์เลี้ยง แต่ยิ่งเดินไป ถวนถวนก็เริ่มไม่มองด้วยตาเพียงอย่างเดียวเลย เธอเริ่มมีการลูบคลำพวกสัตว์ทั้งหลายที่เธอถูกใจ

เมื่อเห็นเช่นนี้ อวี้ฮ่าวหรานก็รู้ได้ทันทีว่าลูกสาวของเขาคิดอะไร

“ถวนถวน ลูกอยากได้สัตว์พวกนี้ไปเลี้ยงใช่ไหม?”

“หนู… หนูว่ามันจะทำให้พ่อลำบาก…” ถวนถวนตอบกลับด้วยสีหน้าขมขื่น ถึงแม้ว่าในใจของเธอจะอยากได้พวกมันมาก ๆ แต่เธอก็ไม่อยากให้คนที่บ้านต้องมีภาระเพิ่มเติม

อวี้ฮ่าวหรานลูบหัวลูกสาวของเขาด้วยความเอ็นดูสุดใจเมื่อเห็นว่าลูกสาวของเขามีความคิดเห็นอกเห็นใจคนอื่นก่อนตัวเองแบบนี้

“ถวนถวน ถ้าลูกชอบ พ่อยินดีที่จะซื้อพวกมันให้ลูก”

“เอ๊ะ? จริงเหรอ? เย้! ถวนถวนอยากได้ ถวนถวนอยากซื้อลูกหมาตัวนี้ไปเลี้ยงที่บ้านของเรา!”

ถวนถวนกระโดดโลดเต้น จากนั้นเธอลูบคลำลูกหมาที่เธอหมายตาเอาไว้แต่แรกด้วยสายตาเป็นประกาย

มันคือลูกหมาพันธุ์ชเนาเซอร์ขนสีดำแซมเทาซึ่งกระดิกหางให้ ถวนถวนตั้งแต่แรกเริ่มเช่นกัน

“ฮี่ฮี่ ถวนถวนชอบลูกหมาตัวนี้มากเลยพ่อจ๋า พ่อดูสิมันอ้อนหนูใหญ่เลย!”