“ดูจากสถานการณ์ตอนนี้ ฉันคิดว่าน่าจะเป็นเพราะปัญหานี้นี่แหละ” สัตวแพทย์คนสวยยืนยันคำวินิจฉัยของเธออีกรอบจากนั้นจึงแนะนำว่า “ถ้าคุณอยากแก้ปัญหา ก็พาเจ้าลูกกวาดไปพบสุนัขที่มันเพิ่งเจอมาเร็ว ๆ นี้”

อวี้ฮ่าวหรานขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินประโยคนี้ แต่แล้วเมื่อคิดไปได้สักพักเขาก็คิดอะไรบางอย่างออก

หรือว่าจะเป็นตอนเข้าร่วมการแข่งขันสัตว์เลี้ยง?

อวี้ฮ่าวหรานเริ่มนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์วันนั้นที่มีสุนัขมากมายขึ้นไปบนเวที ในวันนั้นเจ้าลูกกวาดมันคงจะเจอตัวเมียที่มันชอบแน่ ๆ

เมื่อคิดได้เช่นนี้ อวี้ฮ่าวหรานก็เข้าใจในทันทีว่ามันเป็นไปได้จริง ๆ

“ผมเข้าใจแล้ว ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของคุณ มันมีประโยชน์มากจริง ๆ”

พอคิดได้แล้วเขาก็ลุกขึ้นขอบคุณสัตวแพทย์คนสวย จากนั้นพอจ่ายค่ารักษาเจ้าลูกกวาดเสร็จ เขาก็พาถวนถวนและลูกกวาดออกจากโรงพยาบาลสัตว์เลี้ยง

“พ่อจ๋า เราจะรีบออกไปไหนกัน? โรคของลูกกวาดยังไม่หาย ตอนนี้มันยังซึมอยู่เลย”

ถวนถวนเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้างุนงงในขณะที่กำลังอุ้มลูกกวาดอยู่ในอ้อมแขน

“ไม่ต้องห่วง พ่อจะพามันไปรักษา”

เมื่อเห็นการแสดงออกที่น่ารักของเด็กน้อยที่เต็มไปด้วยความกังวล อวี้ฮ่าวหรานก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มและบีบแก้มของเธอที่กำลังไม่สบายใจ

เมื่อกลับไปถึงรถ อวี้ฮ่าวหรานก็โทรหาสวีรุ่ย

“เฮ้ ผมมีเรื่องจะขอร้องคุณ”

“หืม? คุณอวี้งั้นเหรอ? คุณมีอะไรจะให้ฉันช่วยบอกมาได้เลยไม่ต้องเกรงใจ ฉันจะช่วยคุณอย่างสุดความสามารถแน่นอน!”

สวีรุ่ยตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานปนตื่นเต้น

“การแข่งขันสัตว์เลี้ยงครั้งก่อน สุนัขทั้งหมดถูกลงทะเบียนข้อมูลเอาไว้ใช่ไหม?”

“ก็ต้องลงทะเบียนสิ มีอะไรงั้นเหรอ?”

สวีรุ่ยรู้สึกงงงวยเล็กน้อย เธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ข้อมูลของสุนัขย่อมไม่มีประโยชน์หลังจากจัดงาน และทุกคนก็ลืมไปหมดแล้ว

“ดีมาก ตรวจดูหน่อยได้ไหมว่านักเรียนคนไหนพาสุนัขตัวเมียมาบ้างในวันนั้น”

“ก็ได้ แต่เอกสารพวกนั้นถูกเก็บเข้าห้องเก็บเอกสารไปหมดแล้ว ฉันต้องไปหามันก่อน อาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อย”

สวีรุ่ยไม่ได้ถามรายละเอียดอะไรมาก เธอตกลงอย่างง่ายดาย

“ถ้าเจอก็โทรบอกผมด้วยก็แล้วกัน”

หลังจากนั้นอวี้ฮ่าวหรานก็วางสายไป

“พ่อจ๋า เจ้าลูกกวาดมันคิดถึงลูกสุนัขที่เข้าร่วมการแข่งขันวันนั้นงั้นเหรอ?”

ถวนถวนฟังโทรศัพท์และน่าจะคิดอะไรออก เธอจึงถามขึ้นด้วยความสงสัย

“พ่อว่าน่าจะเป็นอย่างนั้น เราลองพาเจ้าลูกกวาดไปเจอพวกมันดูก่อน”

“อย่าเป็นสุนัขของเสี่ยวห่าวเชียวนะ ถวนถวนเกลียดเขา”

เด็กน้อยเริ่มกังวลเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น เห็นได้ชัดว่าเธอกับเสี่ยวห่าวไม่ค่อยเข้ากันได้ดีเท่าไหร่ที่โรงเรียน

อวี้ฮ่าวหรานที่ได้ยินดังนั้นจึงหัวเราะเบา ๆ “ไม่ต้องกังวลถวนถวน สุนัขสีดำของเสี่ยวห่าวเป็นสุนัขตัวผู้ เจ้าลูกกวาดไม่ชอบมันอย่างแน่นอน”

“ฟู่… ถ้างั้นหนูค่อยโล่งใจหน่อย…”

ถวนถวนรู้สึกโล่งใจและเอาหน้าเข้าไปถูหัวของเจ้าลูกกวาดที่กำลังเซื่องซึม

สักพักโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ฉันดูข้อมูลให้คุณแล้ว ในงานแข่งขันมีเพียงสองครอบครัวที่เลี้ยงสุนัขตัวเมีย” ดูเหมือนว่าสวีรุ่ยยังคงดูข้อมูลอยู่ หลังจากหยุดไปครู่หนึ่งแล้วเธอจึงค่อยพูดต่อ “หนึ่งในนั้นคุณควรรู้จักดี ที่ชื่อหลิวลู่ คุณและพ่อของเขาดูเหมือนจะเคยมีความขัดแย้งมาก่อน และมีอีกคนหนึ่งชื่อตงตง ซึ่งมีชื่อเต็มว่า จ่าวตง”

“หลิวลู่… หลิวเทียนอี้… ไอ้พ่อลูกคู่นั้นอีกแล้วงั้นเหรอ…”

เมื่ออวี้ฮ่าวหรานได้ยินชื่อของหลิวลู่ เขาก็จำได้ทันทีว่าเป็นลูกของหลิวเทียนอี้ที่เคยกลั่นแกล้งถวนถวน

“ช่วยผมดูที่อยู่ของบ้านของทั้งสองคนหน่อย”

“อืม หลิวลู่อาศัยอยู่บ้านเลขที่… เอ่อ… มันค่อนข้างยาวฉันกลัวว่าคุณจะจำไม่ได้หลังจากบอกไปจังเลย เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันส่งที่อยู่ของพวกเขาให้คุณทางข้อความก็แล้วกัน”

ข้อมูลเหล่านี้แต่เดิมจริง ๆ แล้วไม่ควรนำออกมาเปิดเผย แต่อวี้ฮ่าวหรานมีบุญคุณกับเธอมากเธอจึงให้เขาอย่างว่าง่าย

“หลิวเทียนอี้ บ้านเลขที่…”

อวี้ฮ่าวหรานอ่านข้อความในโทรศัพท์อย่างละเอียด ก่อนที่จะตัดสินใจว่าเขาจะไปที่บ้านของเด็กที่ชื่อตงตงเป็นอันดับแรกเพราะเขาไม่อยากจะไปเจอหน้ากับครอบครัวหลิวโดยไม่จำเป็น อวี้ฮ่าวหรานไม่ต้องการให้ลูกสาวของเขาไปยุ่งเกี่ยวกับพ่อลูกคู่นั้นถ้าเป็นไปได้ ดังนั้นมันจะดีสุดถ้าลูกสุนัขที่เจ้าลูกกวาดหมายตาไว้คือลูกสุนัขของเด็กที่ชื่อตงตง

เมื่อตัดสินใจได้แล้ว อวี้ฮ่าวหรานจึงสตาร์ทรถและขับตรงไปยังที่อยู่บ้านของเด็กที่ชื่อตงตง ซึ่งใช้เวลาไม่นานนักก็ไปถึง

ติ๊งต่อง

หลังจากกดกริ่งที่หน้าประตูไม่นานนักผู้หญิงอายุไม่เกินสามสิบก็เปิดประตูออกมา

“ขอโทษครับที่นี่คือบ้านของจ่าวตงรึเปล่า?”

“ใช่ คุณเป็นใครเหรอคะ?”

ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้า แต่เธอไม่รู้จักอวี้ฮ่าวหรานจึงดูสับสนเล็กน้อย

“คุณป้า นี่พ่อของถวนถวนเอง เรามาหาตงตง!” ถวนถวน โผล่หน้าออกมาจากด้านหลังอวี้ฮ่าวหราน และพูดขึ้นในขณะที่กำลังอุ้มเจ้าลูกกวาด

“โอ้ ถวนถวนเองเหรอ หนูพาพ่อมาหาป้ามีอะไรรึเปล่าจ๊ะ?”

ทันทีที่ผู้หญิงเจ้าของบ้านเห็นใบหน้าคุ้นเคยที่น่ารักของถวนถวน ความสงสัยบนใบหน้าของเธอก็จางหายไป เห็นได้ชัดว่าเธอคุ้นเคยกับถวนถวนมาก เธอย่อตัวลงแล้วลูบหัวของถวนถวนแล้วกางแขนออก “มาเร็ว มาให้ป้ากอดให้ชื่นใจหน่อยเร็ว!”

“พ่อกับหนูมาที่นี่เพื่อมาหาลูกสุนัขของตงตงค่ะ”

หลังจากตอบกลับ ถวนถวนก็เดินเข้าไปให้แม่ของตงตงกอดอย่างว่าง่าย ซึ่งมันเห็นได้ชัดเลยว่าถวนถวนเองก็รู้จักกับครอบครัวนี้เป็นอย่างดี

เมื่อแม่ของตงตงได้ยินคำตอบของถวนถวน หลังจากเธอกอดและหอมแก้มที่น่ารักของเด็กน้อยเสร็จ เธอก็จึงลุกขึ้นยืนและโค้งตัวเล็กน้อยให้กับอวี้ฮ่าวหรานเป็งเชิงขออภัย

“ฉันขอโทษที่เมื่อครู่หยาบคายกับคุณไปหน่อย คุณเป็นพ่อของถวนถวนเองเหรอ เธอเป็นเด็กน่ารักมาก ฉันชอบเธอมาก”

“ไม่เป็นไรครับ เพราะยังไงวันนี้เราก็ถือว่าเป็นฝ่ายที่มารบกวนคุณ” อวี้ฮ่าวหรานยิ้มตอบ การที่ฝั่งตรงข้ามเอ็นดู ถวนถวนอย่างจริงใจทำให้เขารู้สึกดีกับครอบครัวนี้มากขึ้น

“โอยไม่ต้องเกรงใจ ๆ ตงตงของฉันสนิทกับถวนถวนจะตาย ถ้าเราช่วยได้เรายินดีที่จะช่วยอย่างเต็มที่แน่นอน ปะ พวกเราเข้าไปคุยกันข้างในเถอะ”

แม่ของตงตงพยักหน้าตกลง จากนั้นก็พาอวี้ฮ่าวหรานเข้าไปในบ้านด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“เอ๊! ถวนถวน! เธอมาเล่นที่บ้านฉันเหรอ เยี่ยมไปเลย!”

ข้างในบ้าน ตงตงตะโกนอย่างมีความสุขเมื่อเห็นถวนถวน

เด็กน้อยทั้งสองรีบวิ่งเข้าหากัน

หลังจากนั่งลงบนโซฟา อวี้ฮ่าวหรานพลันอธิบายความตั้งใจของพวกเขาด้วยรอยยิ้ม

“ลูกกวาดคือสัตว์เลี้ยงของเรา มันซึมไม่ยอมกินอะไรเลยในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา แพทย์ตรวจแล้วปกติดี แต่บางทีอาจเป็นไปได้ว่า…”

เขาเล่าเรื่องโดยละเอียด จากนั้นมองไปที่ตงตงและถวนถวนพลางถอนหายใจ

“เด็กสองคนสนิทกันดีนะครับ”

“อืม พวกเราและตงตงชอบถวนถวน ทุกวันหลังจากเลิกเรียนเมื่อลูกชายของฉันกลับมาถึงบ้าน เขาจะเล่าเรื่องของถวนถวนให้ฉันฟังตลอดว่าเป็นอย่างไร”

“นอกจากนี้ ถวนถวนยังฉลาดและน่ารักอีกด้วย!” แม่ของตงตงพูดด้วยรอยยิ้ม