บรรยากาศภายในโต๊ะตอนนี้ไม่มีใครถือตัวว่าเป็นอาวุโสต่ออวี้ฮ่าวหรานอีกแล้ว

ในระหว่างที่งานเลี้ยงกำลังดำเนินไปอย่างรื่นเริง อวี้ฮ่าวหรานจึงหันมาถามหลินป๋อ

“ไม่ใช่ว่าวันนี้คุณให้ผมมาดูวัตถุโบราณให้ไม่ใช่เหรอ? มันล้ำค่าถึงขนาดยังเอาออกมาตอนนี้เลยไม่ได้หรือยังไง?”

อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกสงสัย เพราะตั้งแต่มาถึงอีกฝ่ายไม่ได้พูดถึงวัตถุโบราณที่ต้องการให้เขาดูแม้แต่คำเดียว

ทางด้านของหลินป๋อ เมื่อได้ยินคำถามของอวี้ฮ่าวหราน เขาก็พลันยิ้มตอบกลับอย่างลึกลับ

“น้องอวี้ ฉันขอยอมรับตรงๆ ว่าของที่ฉันต้องการให้นายดูให้นั้นฉันเองเพิ่งได้มันมาและเปิดมันดูแค่เพียงแวบเดียวเท่านั้น แต่ฉันรับประกันได้ว่ามันเป็นของที่ล้ำค่ามาก วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันนำมันออกมาให้คนอื่นๆ เห็น และโดยเฉพาะนายที่ฉันอยากให้ตรวจสอบมันมากที่สุด!”

หลินป๋อพูดขึ้นด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

“บริกร หรี่ไฟลงเดี๋ยวนี้!”

หลังจากสิ้นเสียงคำสั่ง ไฟของห้องส่วนตัวก็ถูกหรี่ลงจนเหลือเพียงแค่แสงสลัวๆ

ต่อมา หลินป๋อเดินเข้าไปในห้องเล็กๆ อีกห้องหนึ่งของห้องส่วนตัวที่ทุกคนอยู่ จากนั้นอีกราวไม่เกิน 3 นาที หลินป๋อก็เดินออกมาพร้อมกับกล่องที่ทำขึ้นมาจากหยกซึ่งถูกสร้างมาอย่างประณีต

“น้องอวี้ ฉันมั่นใจในความสามารถของนายมาก และนี่คือสิ่งที่ฉันต้องการให้นายตรวจสอบดูให้สักหน่อย!”

ในทันทีที่พูดจบ หลินป๋อก็ค่อยๆ เปิดกล่องหยกออก ซึ่งในทันทีที่ฝากล่องถูกเปิด แสงสว่างสีเขียวก็พลันสาดไปทั่วทั้งห้อง!

“นี่มัน!”

“บ้าไปแล้ว นี่มันไข่มุกราตรีนี่นา แต่ทำมันถึงใหญ่ได้ขนาดนี้!?”

ทุกคนต่างตกตะลึงจนอ้าปากค้างเมื่อเห็นวัตถุทรงกลมเกลี้ยงขนาดเท่าฝ่ามือซึ่งมีแสงสีเขียวเรืองแสงออกมาราวกับว่ามีใครเอาหลอดไฟสีฝังเข้าไปในแก่นกลาง

“ฮ่าฮ่า ถูกต้องแล้ว นี่คือ ‘ไข่มุกราตรีโบราณ’ มันเป็นของที่ฉันต้องการเอามาแสดงให้ทุกคนเห็นในวันนี้! เอาล่ะทุกคนล้อมวงเข้ามาดูใกล้ๆ ได้เลย!”

หลินป๋อยิ้มร่าด้วยความภาคภูมิใจเมื่อเห็นสีหน้าของทุกคนที่กำลังตกตะลึง

“น้องอวี้ สิ่งนี้แหละที่ฉันต้องการให้นายดูให้!”

ที่ด้านข้าง

ซูหว่านเอ๋อจ้องมองไข่มุกราตรีด้วยดวงตาเบิกกว้าง ตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยเห็นของอะไรที่มันดูมหัศจรรย์แบบนี้มาก่อน

เธอเคยได้ยินชื่อไข่มุกราตรีอยู่บ้าง แต่ผู้คนต่างร่ำลือกันว่ามันเป็นแค่เพียงตำนานที่ไม่มีจริง

แต่แล้ววันนี้เธอกลับเห็นมันด้วยตาตัวเอง!

เมื่อถูกเรียกชื่อ อวี้ฮ่าวหรานจึงเดินเข้ามาใกล้ๆ เพื่อดูมันทันที ในตอนแรกเขายังมองมันไม่ออกเช่นกัน แต่เมื่อเขาใช้เนตรเทวะเขาก็เห็นองค์ประกอบของมันอย่างชัดเจน

“คุณไปเอาไอ้เจ้าสิ่งนี้มาจากไหน?”

อวี้ฮ่าวหรานขมวดคิ้วเล็กน้อยและถามขึ้น

“ผมได้มันมาจากบริษัทที่ผมเคยทำการค้าด้วย บังเอิญว่าตอนนี้บริษัทนั้นกำลังประสบปัญหาด้านการเงิน พวกเขาก็เลยเอาไข่มุกราตรีนี้มาขายให้ผม”

หลินป๋อพูดไปด้วยลูบกล่องหยกที่มีไข่มุกราตรีอยู่ข้างในไปด้วยสีหน้าพึงพอใจ

“ฉันไม่เคยเห็นไข่มุกราตรีมาก่อนในชีวิต ถึงแม้ว่าหากดูจากภายนอกมันจะไม่มีปัญหาอะไร แต่ฉันก็ยังอดกังวลไม่ได้อยู่ดีดังนั้นฉันก็เลยชวนน้องอวี้ให้ช่วยมาดูมันให้หน่อยเพื่อที่ฉันจะได้วางใจได้สักที”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ อวี้ฮ่าวหรานถอนหายใจเบาๆ และถามกลับ “เฮ้อ…คุณจ่ายเงินซื้อไอ้เจ้าสิ่งนี้มาเท่าไหร่?”

“ไม่เท่าไหร่เลย ฉันจ่ายไปไม่กี่ล้านเท่านั้นเอง” อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นอาการของอวี้ฮ่าวหราน หลินป๋อก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและถามต่อ “ทำไมเหรอน้องอวี้? มันมีปัญหาอะไรงั้นเหรอ?”

ปัญหางั้นเหรอ?

แน่นอน มันมีปัญหาแน่นอน!

อวี้ฮ่าวหรานส่ายหัวด้วยความรู้สึกเวทนาหลินป๋อ

“ที่นี่มีแอลกอฮอล์ความเข้นข้นสูงไหม?” อวี้ฮ่าวหรานหันไปหาเด็กเสิร์ฟและเอ่ยถาม

“อะ…เอ่อ ว่ายังไงนะครับคุณผู้ชาย?”

อวี้ฮ่าวหรานทวนคำพูดของเขาอีกรอบด้วยสีหน้าหนักแน่น

บริกรอึ้งไปในทันทีเมื่อได้ยินคำขอของอวี้ฮ่าวหราน จากนั้นเขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงสุภาพ “เอ่อ…คุณผู้ชาย ผมต้องขออภัยด้วยแต่ที่โรงแรมของเราไม่มีแอลกอฮอล์ความเข้มข้นสูงตามที่คุณผู้ชายขอหรอก”

“ถ้าไม่มีก็ไปหาซื้อมาซะ แล้วรีบกลับมาให้เร็วๆ ด้วย!”

อวี้ฮ่าวหรานออกคำสั่งเสียงดัง เขาหงุดหงิดเล็กน้อยที่บริกรของโรงแรมที่หรูที่สุดในเมืองคนนี้ไม่มีไหวพริบเอาซะเลย

ตามปกติแล้วโรงแรมระดับนี้ไม่ควรจะปฏิเสธลูกค้าหากไม่ใช่เรื่องที่เหลือบ่ากว่าแรงจริงๆ

ในทางกลับกันทุกคนในห้องต่างมองหน้ากันด้วยสายตางุนงง

เด็กหนุ่มคนนี้กำลังจะทำอะไร?

สั่งแอลกอฮอล์ความเข้นข้นสูงมาทำไม?

นี่มันเกี่ยวข้องกับไข่มุกราตรีรึเปล่า?

ถึงแม้ว่าทุกคนจะสงสัย แต่หลังจากที่อวี้ฮ่าวหรานแสดงความสามารถให้เห็นไปแล้ว พวกเขาทุกคนจึงไม่มีใครกล้าตั้งข้อสงสัยในการกระทำของอวี้ฮ่าวหรานอีก

อย่างไรก็ตาม หลินป๋อผู้ซึ่งเป็นเจ้าของไข่มุกราตรีย่อมอยู่เฉยไม่ไหว เขาถามขึ้นอีกรอบด้วยสีหน้าที่เริ่มจะตื่นตระหนก “น้องอวี้ นี่นายกำลังจะทำอะไร? หรือว่าไข่มุกราตรีอันนี้เป็นของปลอม?”

“เดี๋ยวคุณก็รู้เอง… ตอนนี้คุณรอก่อน” อวี้ฮ่าวหรานยังไม่ยอมเฉลยอะไรทั้งนั้น

หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง บริกรคนเดิมก็ค่อยๆ นำขวดแอลกอฮอล์ความเข้มข้นสูงเข้ามาในห้องส่วนตัว

“ขออภัยที่ให้รอนาน แต่คุณผู้ชายโปรดระวังสักหน่อยเพราะสิ่งนี้ติดไฟง่ายมาก”

บริกรเอ่ยเตือนด้วยสีหน้าประหม่า เขาไม่อยากเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้โรงแรมแห่งนี้ต้องไหม้เป็นจุณ

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้า จากนั้นเขาค่อยๆ เทแอลกอฮอล์ความเข้มข้นสูงลงไปในชามเปล่า และต่อมามือของเขาก็คว้าไข่มุกราตรีมาอย่างกะทันหันและวางมันลงไปในชามที่เต็มไปด้วยแอลกอฮอล์ความเข้นข้มสูง

หลินป๋อขนหัวตั้งในทันทีเมื่อเห็นภาพนี้ มือของอวี้ฮ่าวหราน ไวเกินกว่าที่เขาจะห้ามทัน

“รอสักครู่แล้วจะเห็นผลที่ตามมา”

หลังจากผ่านไปราว 5 นาที อวี้ฮ่าวหรานก็หยิบไข่มุกราตรีออกมาจากชามแล้ววางลงบนโต๊ะ

วินาทีถัดมาทุกคนต่างก็อ้าปากค้าง เพราะไข่มุกราตรีที่เคยมีแสงสีเขียวเรืองรองเมื่อครู่ตอนนี้จู่ๆ แสงของมันหม่นลงอย่างรวดเร็วและท้ายที่สุดก็ดับไปอย่างไร้ร่องรอย!

ในทางกลับกัน ตอนนี้แอลกอฮอล์ที่อยู่ในชามกลับมีแสงสีเขียวเรืองออกมา ซึ่งเฉดสีของแสงสีเขียวนี้มันเป็นแบบเดียวกับที่เคยเรืองออกมาจากไข่มุกราตรีไม่มีผิดเพี้ยน

“คุณโดนคนขายหลอกเอาแล้ว ไอ้สิ่งนี้ที่คุณเรียกว่าไข่มุกราตรีจริงๆ แล้วมันเป็นเพียงแค่มุกหยกธรรมดาๆ แถมเนื้อหยกของมันก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่อีกต่างหาก อย่างมากราคาของมันก็น่าจะอยู่ที่ราวหลักร้อยหยวน” อวี้ฮ่าวหรานอธิบายด้วยท่าทีสบายๆ

“ราคาแค่ไม่กี่ร้อยหยวน?”

หลินป๋อทวนคำพูดนี้ด้วยสีหน้าตกตะลึง ในใจของเขาตอนนี้รู้สึกเจ็บปวดจนอยากจะตะโกนให้ลั่นห้อง

เขาซื้อไอ้ของสิ่งนี้มาตั้งหลายล้าน!

แต่แท้จริงแล้วมันมูลค่าแค่ไม่กี่ร้อยหยวนเนี่ยนะ!?