หลังจากตัดสัมพันธ์กับโจวหลิงเสร็จ เฉิงชิวอวี้หันมากุมมืออวี้ฮ่าวหรานเอาไว้แน่น…

“คุณไม่ต้องสนใจคนแบบนี้หรอกเสียเวลาเปล่าๆ!”

เธอไม่ต้องการที่จะพูดถึงโจวหลิงอีกต่อไป

“อืม…”

อวี้ฮ่าวหรานเหลือบมองไปที่หญิงสาวซึ่งยังนั่งร้องไห้อยู่ที่พื้นชั่วครู่หนึ่งก่อนจะถอนสายตาออกไปไม่สนใจอีกแล้ว

แต่แล้วหลังจากที่เขากำลังจะพาเฉิงชิวอวี้เดินออกไปจากโกดัง จู่ ๆ เฉิงชิวอวี้กลับกอดเขาแน่นพร้อมกับจูบที่แก้มของเขาหนึ่งครั้งและเอ่ยขึ้นด้วยสายตาหวานเยิ้ม

“ฮ่าวหราน ขอบคุณนะ หากไม่ได้นายช่วยเอาไว้ป่านนี้ฉันคงต้องแย่แล้วแน่ๆ!”

“อะแฮ่ม นี่…คุณกอดแน่นเกินไปรึเปล่าปล่อยผมก่อนดีไหม?”

อวี้ฮ่าวหรานกระแอมเบา ๆ ถึงแม้ว่าเขาจะมีร่างกายที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าเหล็กกล้าแต่สัมผัสอันเนียนนุ่มของร่างกายเฉิงชิวอวี้ มันทำให้เขารู้สึกตื่นตัวจนกระอักกระอ่วน

“เอ๊ะ? โอ๊ะ…ขอโทษที…”

เฉิงชิวอวี้คลายกอดอวี้ฮ่าวหรานด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ เมื่อครู่เธอลืมตัวไปสักหน่อยจึงเผลอกระทำไปโดยไม่ยั้งคิด

อย่างไรก็ตามก่อนที่พวกเขาจะทันได้เดินออกจากโกดังจู่ ๆ กลุ่มคนจำนวนมากราว 30 คนก็วิ่งกรูกันเข้ามาจากด้านนอกอย่างกระทันหัน!

คนที่วิ่งนำเข้ามาคือชายร่างใหญ่ที่มีหน้าตาดุดันน่ากลัว!

หวงปินที่นอนคุดคู้อยู่ที่พื้นเมื่อเห็นภาพนี้ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความหวังทันที…

หัวหน้าแก็งค์พยัคฆ์เวหาของเขามาช่วยเขาด้วยตัวเอง!

และยิ่งไปกว่านั้นหัวหน้าสาขาทุกคนก็มาช่วยเขาด้วยอีกต่างหาก!

ฮ่า ๆๆ ไอ้หน้าอ่อนนี่ตายแน่!

“หัวหน้า! ไม่นึกเลยว่าท่านจะมาช่วยผมแบบนี้! ขอบคุณจริงๆ!”

หวงปินรีบยันตัวลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเลพร้อมกับเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าตื่นเต้น

“ไอ้สารเลวคนนั้นมันทำให้ผมกับพี่น้องของผมบาดเจ็บแม้กระทั่งผมบอกมันไปแล้วว่าเราคือแก็งค์พยัคฆ์เวหามันก็ไม่สนใจ หัวหน้าช่วยฆ่า…”

“หุบปาก!!!”

ก่อนที่หวงปินจะทันได้พูดจบประโยค โจวเฟยหู่ตวาดเสียงดังลั่นด้วยสีหน้าเดือดดาลสุดขีดทันทีก่อนที่เขาจะรีบเดินเข้ามาหาอวี้ฮ่าวหราน และก้มหัวแสดงท่าทางขออภัย

“น้องอวี้ คนของฉันทำให้นายกับคนของนายบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า? ฉันต้องขออภัยด้วยจริง ๆ กับความโง่เขลาของลูกน้องของฉัน”

น้ำเสียงของโจวเฟยหู่นั้นนอบน้อมและจริงใจเป็นอย่างมากซึ่งมันแสดงให้เห็นว่าเขาหวาดเกรงอวี้ฮ่าวหรานอย่างแท้จริง…

หวงปินเมื่อเห็นเช่นนี้เขาอ้าปากค้างเพราะความตกตะลึง…

ทำไมหัวหน้าแก็งค์ของเขาถึงก้มหัวขอโทษไอ้หนุ่มนั่นแบบนั้น?

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!

อย่างไรก็ตามขณะนี้ไม่มีใครสนใจอาการตกตะลึงของเขาเลยสักคนเดียว

อวี้ฮ่าวหรานเหลือบมองไปที่นักเลง 8 คนที่ยังนอนไม่ได้สติอยู่ที่พื้นด้วยสายตาดูถูกก่อนที่จะตอบกลับอย่างเย็นชา

“มดแมลงพวกนี้ไม่มีทางทำให้ฉันบาดเจ็บได้แม้แต่ปลายผม!”

คนธรรมดาพวกนี้จะมีปัญญาทำให้เขาบาดเจ็บได้ยังไงจริงไหม?

ทางด้านของเฉิงชิวอวี้ ในตอนแรกเมื่อเธอเห็นโจวเฟยหู่และกลุ่มนักเลงที่ดูน่ากลัวมากกว่าเดิมกลุ่มใหม่เข้ามาเธอรู้สึกตื่นตระหนกอยู่เล็กน้อย แต่เมื่อเธอเห็นว่าอวี้ฮ่าวหรานกลับดูคุ้นเคยกับคนพวกนี้ความรู้สึกตื่นตระหนกของเธอกลับกลายเป็นความสงสัยแทน…

“ฮ่าวหราน นี่นายรู้จักกับพวกแก็งค์พยัคฆ์เวหาด้วยงั้นเหรอ?”

เฉิงชิวอวี้อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามขึ้น ในความคิดของเธอ อวี้ฮ่าวหรานเป็นคนที่ไม่น่าจะญาติดีกับแก็งค์นอกกฎหมายพวกนี้สักเท่าไหร่ เหตุฉไนเขากลับดูคุ้นเคยกับคนพวกนี้ได้กัน?

“น้องอวี้กับผมพวกเรายิ่งกว่ารู้จักกันซะอีก น้องอวี้เคยช่วยชีวิตผมเอาไว้ หากไม่ได้น้องอวี้ ป่านนี้โจวเฟยหู่คนนี้คงไม่ได้มายืนอยู่ที่นี่แน่นอน!”

เมื่อได้ยินคำถามของเฉิงชิวอวี้ โจวเฟยหู่ก็อธิบายแทนอย่างรวดเร็ว

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร แต่ดูจากความใกล้ชิดแล้วผู้หญิงคนนี้จะต้องเป็นคนสำคัญของอวี้ฮ่าวหรานแน่นอน!

ทางด้านของเฉิงชิวอวี้ เมื่อได้รู้ว่าอวี้ฮ่าวหรานเป็นผู้มีพระคุณของหัวหน้าแก็งค์นี้ เธอจึงแสดงสีหน้าโมโหและเอ่ยขึ้นเสียงดังเพื่อทำให้ หวงปินเดือดร้อนมากกว่าเดิมทันที

“ฮ่าวหราน หากเมื่อครู่นายมาไม่ทันป่านนี้ฉันคงอยู่ในสภาพเหมือนตกนรกทั้งเป็นแน่นอน!”

ในขณะเดียวกับที่พูด เฉิงชิวอวี้ก็กอดแขนอวี้ฮ่าวหรานและแสดงสีหน้าโมโห

ถึงแม้ว่าหวงปินจะยังทำไม่สำเร็จแต่เธอก็ถูกอีกฝ่ายแตะเนื้อต้องตัวไปพอสมควร ซ้ำยังโดนพูดจาหยาบโลนใส่อีกต่างหาก!

ในเมื่อเธอโดนไปขนาดนั้นทำไมเธอถึงไม่ใช้โอกาสนี้สั่งสอนอีกฝ่ายสักหน่อย?

ฉันไม่ใช่คนใจดีนักหรอกนะ!

เมื่อได้ยินและเห็นแบบนี้ สีหน้าของโจวเฟยหู่เปลี่ยนเป็นมืดหม่นยิ่งกว่า เดิม ความสัมพันธ์ของผู้หญิงคนนี้กับอวี้ฮ่าวหรานใกล้ชิดมากกว่าที่เขาคิด!

บัดซบเอ๊ย! ไอ้เวรหวงปิน!! นี่แกกล้าแตะผู้หญิงของเทพหายนะองค์นี้ได้ยังไง!?

เมื่อคิดได้เช่นนี้ โจวเฟยหู่ก็ซอยฝีเท้าไปหาหวงปินอย่างรวดเร็วและเตะเข้าไปที่หน้าอกอย่างรุนแรงจนกระเด็นไถลไป 2-3 เมตร

“หวงปิน!! ฉันอุตส่าห์ให้แกดูแลเขตพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำที่สร้างรายได้อันดับต้น ๆ แต่แกกลับทำเรื่องงามหน้าแบบนี้งั้นเหรอ? แกไม่สำนึกในบุญคุณที่ฉันมีให้แกเลยใช่ไหม!!”

โจวเฟยหู่เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเดือดดาลสุดขีด นับตั้งแต่เหตุการณ์รอบที่แล้วที่คนของเขาเคยมีเรื่องกับอวี้ฮ่าวหรานโดยบังเอิญ เขาก็ออกคำสั่งเตือนห้ามใครล่วงเกินอวี้ฮ่าวหรานอีกเป็นอันขาดแถมยังส่งข้อมูลรูปพรรณสัณฐานให้ทุกคนในแก็งได้รู้แล้วอีกต่างหาก

แต่ตอนนี้กลับมีคนไม่สนใจคำสั่งของเขางั้นเหรอ?

หวงปินนอนตัวสั่นอยู่ที่พื้น ในใจของเขากำลังกลัวสุดขีดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

จบเห่แล้ว! จบเห่แน่ๆ!

ก่อนหน้านี้เขาได้รับคำสั่งมาแล้วว่าห้ามล่วงเกินบุคคลที่ชื่ออวี้ฮ่าวหราน และได้รับข้อมูลเป็นรูปภาพของเจ้าตัวมาด้วยอีกต่างหาก แต่ตอนนั้นเขาไม่ได้ใส่ใจอะไรเท่าไหร่…

ใครจะนึกว่าเขาจะดวงซวยถึงขนาดบังเอิญมีเรื่องกับคน ๆ เดียวกับที่เคยช่วยชีวิตหัวหน้าแก็งค์เอาไว้?

รอบนี้เขาตายแน่!

เมื่อคิดได้เช่นนี้เขารีบยันตัวขึ้นมาคุกเข่ากราบแทบเท้าของ โจวเฟยหู่ พร้อมกับหลั่งน้ำตา

“หัวหน้า! หัวหน้า! ได้โปรดอย่าฆ่าผมเลย! ผมไม่รู้จริง ๆ ถ้าผมรู้ว่าผู้หญิงคนนี้คือผู้หญิงของพี่อวี้ผมไม่มีทางกล้าแตะต้องเธอแน่ ๆ โปรดให้อภัยผมด้วยเถอะ!”