“หึหึ…เรื่องทั้งหมดนั้นมันเป็นอดีตไปหมดแล้ว เม่ยเอ๋อ คุณอาจจะยังไม่รู้ว่าตั้งแต่ผมกลับมา ตอนนี้พ่อของคุณได้ยอมรับเราเรียบร้อยแล้ว!”

อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะอย่างลำพองใจและเอ่ยถึงความสำเร็จของเขาตั้งแต่กลับมา

ปัจจุบันนี้มันต่างกับอดีตเป็นอย่างมาก ทุกคนในตระกูลหลี่ไม่มีใครกล้าดูถูกเขาอีกแล้ว แม้กระทั่งหลี่ชงซานยังยกบริษัทให้เขาคอยดูแลด้วยซ้ำ

“จริงเหรอ? พ่อของฉัน…เขาไม่ต้อต้านเรื่องของเราอีกแล้วงั้นเหรอ?”

“จริงแท้แน่นอน! มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ผ่านมา คุณจำไอ้เจ้าอู๋เส้าฮัวคนที่คอยรังแกเราได้ไหม?”

“จำได้! ว่าแต่ตอนนี้เขาเป็นยังไง?”

“ฮึ่ม! เขาไม่กล้าสร้างความรำคาญให้ผมอีกแล้ว เราสามารถใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขได้แล้วตอนนี้!” อวี้ฮ่าวหรานตอบกลับด้วยสีหน้าเบิกบาน

ใช่! ตอนนี้เราสามารถใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขได้แล้ว!

เขาไม่นึกเลยว่าหลังจากผ่านความทุกข์ยากมาหลายหมื่นปี ความสุขที่เขาฝันถึงมานานกลับมาถึงมือเขาอย่างง่ายดาย

ความเบิกบานนี้ทำให้อวี้ฮ่าวหรานไม่สามารถสงบอารมณ์ลงได้เป็นเวลาพักใหญ่

ต่อจากนั้นคนทั้งคู่พูดคุยกันอยู่ทั้งวัน พวกเขาทั้งสองคนต่างพูดถึงเรื่องราวความหลังครั้งก่อนตอนที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน

เป็นโชคดีของ ‘หลี่เม่ย’ ที่ อวี้ฮ่าวหราน จำรายละเอียดไม่ได้มากถึงเรื่องราวความหลังเมื่อ 3 หมื่นกว่าปีที่แล้ว เขาจำได้เพียงเฉพาะรายละเอียดสำคัญ ๆ ใหญ่ ๆ ดังนั้น ‘หลี่เม่ย’ จึงสามารถตามน้ำไปได้อย่างแนบเนียน

แน่นอนว่าเรื่องราวเก่า ๆ ที่เธอกับอวี้ฮ่าวหรานเคยมีต่อกันนั้นได้ถูกบอกเล่าผ่านหลี่จิงเทียนมาแทบทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว

เมื่อในอดีตหลี่ชงซานมักจะส่งหลี่จิงเทียนไปคอยตามดูอวี้ฮ่าวหราน และหลี่เม่ยเพื่อคอยขัดขวางความรักของพวกเขา ดังนั้นหลี่จิงเทียนจึงรู้เรื่องราวส่วนใหญ่ของพี่สาวและพี่เขยของเขาเป็นอย่างดี

อย่างไรก็ตามหลังจากความตื่นเต้นแรกผ่านไป อวี้ฮ่าวหรานก็เริ่มมีความรู้สึกว่าบางอย่างมันแปลก ๆ เกี่ยวกับ ‘หลี่เม่ย’

เขารู้สึกว่าในบางครั้ง ‘หลี่เม่ย’ คนนี้ออกอาการไม่เป็นธรรมชาติสักเท่าไหร่ แต่ถึงแม้ว่าจะรู้สึกแปลกในใจเขาก็ยังถูกอารมณ์ความคิดถึงของตัวเองเข้าครอบงำจนเลือกที่จะมองข้ามและไม่จับผิดอะไรทั้งนั้น

บางทีเขาอาจจะไม่อยากยอมรับว่า ‘หลี่เม่ย’ คนนี้อาจไม่ใช่ตัวจริง…

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนถึงบ่าย 3 โมง

อวี้ฮ่าวหรานมองไปที่นาฬิกาข้อก่อนจะพูดขึ้นว่า “เม่ยเอ๋อ ตอนนี้ใกล้ได้เวลาเลิกเรียนของลูกเราแล้วคุณกลับไปรอผมกับลูกที่ห้องก่อนแล้วเดี๋ยวหลังจากนี้พวกเราจะได้อยู่กันครบพร้อมหน้าพร้อมตากันสักที”

“อืม…”

‘หลี่เม่ย’ ซึ่งกำลังจะตอบตกลงจู่ ๆ เธอกลับหยุดกลางคัน

สาเหตุเป็นเพราะเธอไม่รู้ข้อมูลที่อยู่ของอวี้ฮ่าวหราน! บางทีหวังเจวีย อาจจะยังไม่ได้บอกเธอหรือเธออาจจะลืมมันไปแล้ว!

นี่เป็นช่องโหว่ที่ใหญ่หลวง!

ในใจของเธอว้าวุ่นทันที เธอรีบเค้นสมองหาทางออกอย่างรวดเร็ว!

“เอ่อ…ฮ่าวหราน ทำไมคุณไม่ให้ฉันไปรับลูกของเรากับคุณด้วยล่ะ? ฉันไม่ได้เจอลูกของเรานานมากแล้วฉันคิดถึงลูกมาก ๆ เลย”

เมื่ออวี้ฮ่าวหรานได้ยินประโยคนี้ เขาลอบถอนหายใจพร้อมกับคลายความสงสัยทั้งหมดทันที

ประโยคแบบนี้แหละถึงจะเป็นแม่ของลูกเขาอย่างแท้จริง!

“อืม ถ้างั้นพวกเราไปรับถวนถวนด้วยกันแล้วจากนั้นพวกเราไปเซอร์ไพรส์หลี่หรงให้ตกใจจนอ้าปากค้างไปเลย!”

หลังจากพูดจบด้วยสีหน้าเบิกบาน เขาพา ‘หลี่เม่ย’ ออกจากบริษัททันที

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนถึงตอน 4 โมงเย็น

ที่ด้านหน้าโรงเรียนอนุบาลแอปเปิ้ลแดงคราคร่ำไปด้วยเหล่าผู้ปกครองที่มารอรับบุตรหลานเหมือนอย่างเช่นทุกวัน

และก็เป็นไปตามปกติที่ถวนถวน จะเดินออกมาจากโรงเรียนด้วยการมี สวีรุ่ยเดินออกมาส่งเคียงข้าง

แต่วันนี้ไม่เหมือนกับวันอื่นตรงที่ ถวนถวนตกตะลึงจนตาค้างทันทีเมื่อเห็นหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างพ่อของเธอในวันนี้!

นั่น…แม่ของเธอนี่นา!

ถึงแม้ว่าเด้กน้อยจะไม่รู้ว่าแม่ของเธอจากไปเพราะอะไร แต่เด็กน้อยยังคงจำหน้าตาของแม่เธอได้ถึงแม้จะผ่านไปหลายปี

มันนานมากแล้วที่เธอได้แต่คิดถึงใบหน้านี้ โดยเฉพาะทุกครั้งที่เธอถูกเพื่อน ๆ ในโรงเรียนรังแก

หลังจากตกตะลึงไปอยู่พักใหญ่จู่ ๆ น้ำตาก็ของถวนถวนก็พรั่งพรูออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน

“แม่!! แม่จ๋า แม่!!! ในที่สุดแม่ก็กลับมาแล้ว แม่จ๋า!!! ฮือ~”

สวีรุ่ย ตกตะลึงเช่นกันกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอมองไปที่หญิงสาวที่อยู่ข้าง ๆ อวี้ฮ่าวหราน ด้วยสายตาสับสน

“เธอคนนี้คือ…”

สวีรุ่ยเอ่ยขึ้นถามด้วยสีหน้าสับสนเมื่ออวี้ฮ่าวหรานและ ‘หลี่เม่ย’ เดินเข้ามาหา

“ขอแนะนำคุณอย่างเป็นทางการนี่คือภรรยาของผม หลี่เม่ย วันนี้เธอเพิ่งกลับมา”

ในขณะที่อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยแนะนำ เขามองไปที่หลี่เม่ยด้วยแววตาอ่อนโยน

ในเวลาเดียวกันในใจของเขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโล่งใจ ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง!

เมื่อได้ยินคำพูดของอวี้ฮ่าวหราน สวีรุ่ยตกตะลึงจนแทบจะอ้าปากค้างและยิ่งเมื่อเธอเห็นสายตาที่อวี้ฮ่าวหรานมองไปที่ ‘หลี่เม่ย’ อารมณ์ของเธอก็ยิ่งปั่นป่วน

นี่คือภรรยาของเขางั้นเหรอ?

สวยเหมาะสมกับเขาดีจริงๆ

ชีวิตของผู้หญิงคนนี้คงมีความสุขมากแน่ ๆ ที่ได้แต่งงานกับผู้ชายที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้

“ฉัน…”

สวีรุ่ยอยากจะแสดงความยินดีเช่นกัน แต่เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่อกจนเธอไม่สามารถพูดต่อไปได้

“คุณคือครูสวีใช่ไหม? ขอบคุณมากจริง ๆ ที่คุณคอยดูแลถวนถวนของฉันมาเป็นอย่างดี”

เพื่อเป็นการแสดงภาพลักษณ์ที่ดี ‘หลี่เม่ย’ จึงถือโอกาสเอ่ยทักทายและขอบคุณอีกฝ่ายก่อน

“ม…ไม่เป็นไรค่ะมันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว…”

สวีรุ่ยรีบตอบกลับทันทีแต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดจบประโยคดีอีกฝ่ายก็ก้มลงไปอุ้มถวนถวนขึ้นมากอดก่อนซะแล้ว

“ถ้างั้นครูสวี เอาไว้พวกเราค่อยเจอกันใหม่ ผมกับภรรยาและลูกสาวขอตัวก่อน”

อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยลาด้วยสีหน้าอารมณ์ดีและจากไปในทันที เขาไม่ได้สังเกตเลยว่าตอนนี้สวีรุ่ยกำลังมีอารมณ์ที่ปั่นป่วนอย่างแรง

หลังจากรถของอวี้ฮ่าวหรานหายลับตาไป สวีรุ่ยจึงคืนสติกลับมาได้

“ดีแล้ว ๆ ที่ถวนถวนได้เจอกับแม่สักที”

ท่ามกลางผู้คนมากมาย สวีรุ่ยพูดพึมพำอยู่คนเดียวโดยไร้ซึ่งรอยยิ้ม

…

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงในที่สุดอวี้ฮ่าวหรานก็ขับรถกลับถึงคอนโด

ก่อนเข้าไปในห้องอวี้ฮ่าวหราน บอกให้ ‘หลี่เม่ย’ รออยู่ข้างนอกห้องก่อนเพื่อที่เขาจะได้ทำเซอร์ไพรส์หลี่หรง

เป็นเพราะเมื่อก่อนหลี่หรงและหลี่เม่ยสนิทกันมากดังนั้นอวี้ฮ่าวหราน จึงแน่ใจว่าหากหลี่หรงเห็นว่าพี่สาวของตัวเองกลับมา เธอจะต้องดีใจจนร้องลั่นบ้านแน่นอน

“หืม? พี่เขยอยากจะเซอร์ไพรส์อะไรฉันงั้นเหรอ?”

หลี่หรงนั่งลงที่โซฟาพร้อมกับถามขึ้นด้วยสีหน้างุนงง

“เธอลองทายก่อนดีไหม?”

“เอ่อ…หรือว่าตอนนี้หุ้นของบริษัทพี่มีมูลค่าเพิ่มขึ้นถึง500%แล้ว?” หลี่หรง เดาแบบสุ่ม ๆ

“ไม่ได้ใกล้เคียงเลยเดาใหม่!”

อวี้ฮ่าวหรานส่ายหน้าปฏิเสธแต่แววตาของเขามันร่าเริงจนผิดปกติ

“เอ่อ…อ้อ! พี่เขยได้รูปถ่ายพร้อมลายเซ็นของฟ่านซีเหยียน ตามที่ฉันเคยขอมาแล้วใช่ไหม!”

หลังจากเดาอยู่พักหนึ่ง หลี่หรงก็เดาอีกรอบ ซึ่งคราวนี้เธอเดาตรงกับสิ่งที่เธอเพิ่งขออวี้ฮ่าวหรานไปไม่นานมานี้

“ไม่ใช่ ๆ เดาอีกรอบ ๆ”

“ยังไม่ใช่อีกเหรอ? เอ่อ…งั้นอะไรหว่า?” หลี่หรงเริ่มรู้สึกหมดกำลังใจจะเล่นต่อ แต่แล้วเมื่อเธอคิดถึงสิ่งที่อวี้ฮ่าวหรานชอบซื้อเธอจึงเอ่ยขึ้นเสียงดังทันที “อ๋อ! พี่เขยได้วัตถุโบราณดี ๆ มาในราคาถูกสุด ๆ เลยใช่ไหม?”

อย่างไรก็ตาม อวี้ฮ่าวหรานส่ายหัวอีกครั้ง

“ไม่ใช่อีกนั่นแหละ ช่างเถอะ ๆ เอาเป็นว่าพี่ให้เธอเห็นด้วยตาตัวเองเลยจะดีกว่า!”

อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นพร้อมกับหัวเราะคิกคัก เขาอยากจะเห็นสีหน้าตกตะลึงของหลี่หรงเป็นอย่างมากในช่วงเวลาที่หลี่เม่ยเปิดประตูเข้ามาเซอร์ไพรส์!