“ตรงนี้มันค่อนข้างไกลจากรถของเรา เธอเอาเสื้อผ้าในกระเป๋านี้ไปเปลี่ยนในพุ่มไม้ทึบ ๆ แถวนี้ก่อน”

หลังจากพูดจบ อวี้ฮ่าวหรานก็ยื่นกระเป๋าสะพายให้กับหลี่หรง

“อืมๆ…”

หญิงสาวรับกระเป๋ามากอดด้วยความอับอาย ต่อให้เธอไม่กวาดสายตามองไปรอบ ๆ เธอก็สัมผัสได้ว่าขณะนี้มีคนจำนวนมากกำลังมองเธออยู่ดังนั้นจึงรีบวิ่งเข้าไปในบริเวณที่มีต้นไม้ขึ้นรกทึบที่อยู่ไม่ไกลทันที

เมื่ออีกฝ่ายลับหายไปจากสายตาแล้ว อวี้ฮ่าวหรานก็ก้มลงปลอบถวนถวนที่อยู่ในอ้อมอกเขาต่อ

“โอ๋ ๆ ถวนถวน ไม่ต้องร้องไห้ พ่ออยู่ตรงนี้แล้ว ลูกไม่ต้องกลัว”

“ฮือ….” ถวนถวนที่ยังตกใจไม่หายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด

อีกด้านหนึ่ง…

ถึงแม้ว่าคนส่วนใหญ่จะกลัวสายตาปรามของอวี้ฮ่าวหรานในเรื่องที่หลี่หรงตัวเปียกจนเห็นเสื้อใน แต่ก็มีบางคนที่ชั่วช้าโดยสันดานไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

“ลูกพี่ ๆ ผู้หญิงคนนั้นวิ่งไปทางนู้นแหละ!”

“เออ รีบตามไปเร็ว ผู้หญิงสวย ๆ แบบนั้นหาเล่นไม่ได้ง่าย ๆ แน่นอน!”

กัวหาว หนึ่งในหัวหน้าสาขาของแก็งค์มังกรคราม ในตอนแรกเขาผ่านมาแถวนี้เพราะจะพาลูกน้องมาจัดการกับธุระบางอย่าง แต่เมื่อพวกเขาทั้งคู่เห็นหลี่หรงที่หน้าตาสะสวย พวกเขาก็อดใจไม่ไหวทันที!

“ลูกพี่ ๆ นั่นไง อยู่นั่น! ผู้หญิงนั่นกำลังจะถอดเสื้อพอดีเลย หึหึ”

เมื่อเห็นหลี่หรงกำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าพอดี กัวหาวและลูกน้องยิ้มกริ่มออกมาด้วยแววตาหื่นกระหาย

“ค…ใครน่ะ!?”

หลี่หรงตะโกนออกมาด้วยสีหน้าตื่นตระหนกเมื่อได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นหู เธอหยุดถอดเสื้อทันที

“ฮ่า ๆ คนสวยอย่าเพิ่งหยุดถอดสิ ให้พวกเราได้เห็นของสวย ๆ งาม ๆ บ้างสักหน่อยจะเป็นอะไรไป?”

กัวหาวเดินเข้าไปใกล้เรื่อย ๆ พร้อมกับหัวเราะอย่างหยาบโลน

“พวกแกถอยออกไปนะ ไม่งั้นฉันร้องให้คนช่วยจริง ๆ ด้วย!”

หลี่หรงขมวดคิ้วแน่นเมื่อเห็นว่าชายฉกรรจ์ทั้งสองคนไม่ได้มีท่าทีว่าจะกลัวคำขู่ของเธอเลย

“โว้ว ๆ น้องสาวคนสวยอารมณ์ร้อนซะจริง แต่ก็เอาเถอะแบบนี้พี่ชอบเหมือนกัน ฮ่าฮ่า!”

“ฮ่า ๆ ลูกพี่ เล่นเสร็จแล้วอย่าลืมแบ่งให้ผมบ้างนะ!”

กัวหาวไม่ได้เอ่ยปฏิเสธลูกน้องของตัวเอง ขณะนี้ในหัวของเขามีแต่เรื่องหยาบโลน

“ไม่ต้องห่วงอาเฉียง ในฐานะที่แกตาไววันนี้ฉันแบ่งให้แกเล่นด้วยแน่เมื่อฉันเล่นจนหนำใจ!”

หลังจากพูดจบ กัวหาวก็เดินปรี่เข้าไปที่หลี่หรงทันที

“ช่วยด้วย พี่เขยช่วยฉันด้วย!”

หลี่หรงเดินถอยหนีด้วยสีหน้าตื่นตระหนกพร้อมกับตะโกนเสียงดัง

“ฮ่า ร้องไปเถอะ ต่อให้ร้องยังไงก็ไม่มีทางที่ใครมันจะกล้าช่วยเธอหรอกสาวน้อย เธอรู้หรือเปล่าว่าฉันคนนี้เป็นใคร?”

อย่างไรก็ตามก่อนที่กัวหาวจะเดินตามทันหลี่หรง จู่ ๆ ก็มีร่างของคน ๆ หนึ่งปรากฏขึ้นขวางหน้าเขาอย่างฉับพลันจนเขาผงะไป

“เฮ้ย! อะไรวะ…”

“พลั่ก!!”

ก่อนที่จะทันได้พูดจบ ร่างของกัวหาวก็ลอยละลิ่วกลับไป 7 – 8 เมตรจากแรงเตะของอวี้ฮ่าวหรานที่เตะเข้ามาที่ท้องของเขาอย่างจัง

“น…นี่แกไอ้ลูกหมา! แกกล้าทำร้ายฉันงั้นเหรอ!!!”

กัวหาวลุกขึ้นมาจากพื้นอย่างทุลักทุเลด้วยอาการโมโหสุดขีด

“แกรู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร!”

ถึงแม้ว่ากัวหาวจะแสดงสีหน้าเดือดจัดจนดูน่ากลัว แต่สำหรับอวี้ฮ่าวหรานมันไม่ได้ดูน่ากลัวอะไรเลย

“ฉันไม่รู้หรอกว่าแกเป็นใคร แต่สิ่งที่ฉันรู้แน่นอนก็คือหลังจากวันนี้มือขวาของแกจะไม่มีวันใช้ได้เหมือนเดิมอีกแน่นอนตลอดชีวิต!”

ด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา กัวหาวรู้สึกเสียวสันหลังวาบทันที อย่างไรก็ตามด้วยประสบการณ์ที่อยู่ในวงการนักเลงมานานเขาจึงยังคงทำใจดีสู้เสือได้

“อาเฉียง! แกเฝ้าไอ้ลูกหมานี่เอาไว้นะ ฉันจะไปตามพวกเรามาเพิ่ม!”

“ได้เลยลูกพี่! ฮึ่ม! แกกล้าอัดลูกพี่ฉันงั้นเหรอ! วันนี้แกไม่รอดแน่!” ลูกน้องของกัวหาวรีบตอบรับทันที

กัวหาวหันหลังกลับและรีบวิ่งออกไปทันที อันที่จริงวันนี้เขาพาลูกน้องมาด้วยหลายคนแต่ให้ส่วนใหญ่รออยู่ที่ด้านนอก ดังนั้นเมื่อไหร่ที่เขาพาลูกน้องเข้ามาทั้งหมด ไอ้คนที่มันกล้าเตะเขาจะต้องไม่ได้ตายดีแน่!

อวี้ฮ่าวหรานไม่ได้พยายามหยุดอีกฝ่ายเอาไว้ มันยิ่งเป็นเรื่องดีสำหรับเขาหากอีกฝ่ายพาคนมาทั้งหมดเพราะเขาจะได้จัดการทีเดียวไปให้หมดเลย

“เมื่อกี้ฉันกลัวแทบแย่แน่ะพี่เขย!”

เมื่อเห็นว่าพี่เขยของเธอมาแล้ว หลี่หรงก็รู้สึกปลอดภัย เธอเดินเข้ามาเกาะแขนชายหนุ่มพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ไม่ต้องกลัว ไม่มีใครทำอะไรเธอได้แน่ตราบใดที่พี่อยู่ตรงนี้”

ในเวลาเดียวกัน ถวนถวนก็หยุดร้องไห้เรียบร้อยแล้วเนื่องจากอารมณ์ที่ตื่นตระหนกของเด็กน้อยถูกแทนที่ด้วยความเป็นห่วงน้าสาวของตัวเองแทน

ที่ด้านนอก บรรดาฝูงชนก็เริ่มมามุงดูว่ามันเกิดอะไรขึ้นเพราะหลายคนได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของหลี่หรง

อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาเห็นกัวหาว สีหน้าของผู้คนแทบทุกคนก็เปลี่ยนเป็นหดหู่

“น่าเวทนาจริง ๆ ผู้หญิงคนนั้นถูกกัวหาวหมายหัวซะแล้ว!”

“เฮ้อ…รอดยากแน่ ๆ ไอ้พวกแก็งค์ใต้ดินพวกนี้เมื่อไหร่มันจะตาย ๆ ไปทั้งหมดสักที!”

“ชู่ววว อย่าพูดเสียงดังสิ! อยากตายนักหรือไง! นั่นไง กัวหาว พาคนมาเพิ่มแล้ว!”

เมื่อเห็นว่ากัวหาวเดินไปพาคนมาเพิ่ม ฝูงชนก็เริ่มถอยห่างออกเพราะกังวลความปลอดภัยของตัวเอง

อวี้ฮ่าวหรานได้ยินอย่างชัดเจนว่าในขณะนี้กัวหาวกลับมาแล้วพร้อมกับนักเลงอีก 12 คน!

“ไอ้ลูกหมา! เมื่อกี้แกเตะฉันใช่ไหม? วันนี้ฉันจะตัดขาแกทิ้งสองข้าง!”

กัวหาวในคราวกลับมาพร้อมกับมีดยาว 1 ฟุตในมือ เขากวัดแกว่งมันด้วยสีหน้าเหี้ยมโหด

ในทางกลับกัน อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะเบา ๆ และตอบกลับด้วยสีหน้าเย้ยหยัน

“แกคงไม่รู้สินะว่าฉันอยากให้แกพาพวกของแกมาทั้งหมดเพื่อที่ฉันจะได้จัดการกับพวกแกในคราวเดียว?”

“บัดซบเอ๊ย! นี่แกคิดว่าแกเป็นใครกันวะ? นี่แกไม่เห็นหรือไงว่าพวกฉันมีกันกี่คน? เอาเลย! ทุกคนเข้าไปยำมันให้ฉันเดี๋ยวนี้ วันนี้ฉันจะตัดขามันทิ้ง!”

กัวหาวไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตอนนี้เขากำลังทำเรื่องผิดพลาดที่สุดในชีวิต เขาสั่งลูกน้องของเขาสิบกว่าคนบุกเข้าไปหาอวี้ฮ่าวหรานอย่างโง่เง่า