บทที่ 208 เคียดแค้นสุดขีด

“นี่มันบ้าอะไรกัน?!”

เมื่อเห็นกรงเหล็กหล่นลงมาปิดทางออก โจวเฟยหู่และคนของเขาต่างก็แสดงสีหน้าตื่นตระหนก พวกเขาต่างลองพยายามยกมันขึ้นหรือพยายามทำลายมันแต่มันก็ไม่เป็นผลเลย

เมื่อเห็นภาพเช่นนี้ หยวนหลงก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น

“ฮ่า ๆ โจวเฟยหู่ อย่าเสียเวลาเลย กรงเหล็กพวกนี้ถูกสั่งทำมาพิเศษและพวกมันยังถูกอาจารย์ของฉันเสริมความแข็งแกร่งให้อีก ไม่มีทางที่คนอย่างพวกแกหรือฉันจะทำลายมันได้หรอก!”

สีหน้าของโจวเฟยหู่เปลี่ยนเป็นมืดหม่นทันทีเมื่อได้ยินเช่นนี้…

“นี่แกบ้าไปแล้วหรือไง? ใช้ชีวิตของตัวเองเพื่อขังพวกฉันเอาไว้เนี่ยนะ?”

ในทางกลับกัน อวี้ฮ่าวหรานไม่ได้สนใจเกี่ยวกับกรงเหล็กที่ปิดตายทางออกสักเท่าไหร่ ในตอนนี้ในหัวของเขามีแค่คำถามเกี่ยวกับคงเหอ

คงเหอไปอยู่ที่ไหน? แล้วมีเหตุผลอะไรที่ล่อให้เขามาติดกับที่นี่?

แต่แล้วหลังจากคิดไปได้สักพัก ชายหนุ่มก็นึกอะไรบางอย่างออกและนั่นทำให้แววตาของเขาเปลี่ยนเป็นเดือดดาลทันที!

อวี้ฮ่าวหรานจ้องเขม็งไปที่หยวนหลงพลางตะโกนเสียงดังลั่น

“ไอ้แก่คงเหอไปที่บ้านของฉันสินะ!”

สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นมืดหม่น นี่คือความเป็นไปได้ที่แย่ที่สุด

หยวนหลงระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอีกรอบซึ่งดังมากกว่าเดิม

“ฮ่า ๆๆๆ! อวี้ฮ่าวหราน! แกนี่ฉลาดไม่เบาเหมือนกันที่คิดออกได้ไวขนาดนี้ แต่ว่ามันคงสายไปแล้วล่ะ! ฮ่า ๆๆ!”

หยวนหลงพูดขึ้นพร้อมมองไปที่อวี้ฮ่าวหรานด้วยสายตาสะใจ

“ทั้งหมดนี้ต้องโทษตัวของแกเอง! แกบังคับให้พวกฉันทำแบบนี้!”

หลังจากได้ยินคำยืนยัน อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกใจสั่นทันที เขารู้สึกโกรธในแบบที่ไม่เคยมาก่อนนับตั้งแต่กลับมาโลกนี้!

“ตาย!!”

อวี้ฮ่าวหรานพุ่งตัวเข้าไปหาหยวนหลงอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าและจากนั้นเขาก็ชกหมัดเข้าไปเต็มแรงที่หน้าอกของอีกฝ่าย!

“ปัง!!”

ด้วยความรุนแรงของหมัดเต็มแรงจากอวี้ฮ่าวหราน ร่างของหยวนหลงระเบิดเป็นเสี่ยง ๆ เหลือไว้เพียงแต่เศษอวัยวะที่กระจัดกระจายไม่เหลือชิ้นดี

จบฉากตำนานหัวหน้าแก๊งมังกรครามผู้ยิ่งใหญ่มานาน!

โจวเฟยหู่ที่เห็นภาพนี้รู้สึกยินดีจนแทบอยากจะกระโดด เขาอยากเห็นภาพนี้มานานหลายปีแล้ว!

ในที่สุดตอนนี้มันก็เกิดขึ้นแล้ว!

อย่างไรก็ตามหลังจากดีใจได้ไม่กี่วินาที สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นมืดหม่นเหมือนเดิมเพราะเพิ่งมานึกได้ว่าตอนนี้ตนเองยังคงติดอยู่ที่นี่ไม่สามารถออกไปข้างนอกได้

“เฮ้อ…ไม่คิดเลยว่าท้ายที่สุดฉันจะต้องมาติดอยู่ในห้องใต้ดินบ้า ๆ นี่เพื่อแลกกับชีวิตของหยวนหลง…”

ไม่ต้องสงสัยเลยว่ากับดักนี้หยวนหลงวางเอาไว้เพื่อขังพวกเขาให้ตายที่นี่เช่นกัน…

แต่แล้วในขณะที่โจวเฟยหู่กำลังสิ้นหวัง จู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียง ‘โครม’ ดังลั่น

เขาหันไปมองทันทีและนั่นทำให้ได้เห็นว่า อวี้ฮ่าวหรานได้ทำลายกรงเหล็กที่ปิดทางออกและพุ่งตัวออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็วแล้ว…

“นี่…”

โจวเฟยหู่ตกตะลึงจนพูดไม่ออก เขาไม่นึกเลยว่าอวี้ฮ่าวหรานจะแข็งแกร่งถึงขนาดทำลายกรงเหล็กที่พวกเขาไม่สามารถสร้างได้แม้แต่รอยขีดข่วนได้อย่างง่ายดายขนาดนี้!

“คน ๆ นี้แข็งแกร่งขนาดไหนกันแน่?” โจวเฟยหู่อดไม่ได้ที่จะถามคำถามนี้กับตัวเอง

ลูกน้องของโจวเฟยหู่ก็มองหน้ากันอย่างสับสนเช่นกัน พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะจินตนาการด้วยซ้ำว่าถ้าหากพวกเขาแข็งแกร่งได้เท่าอวี้ฮ่าวหรานมันจะเป็นยังไง

หลังจากตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง โจวเฟยหู่ก็ได้สติ ในตอนนี้เมื่อหยวนหลง ตายแล้ว ดังนั้นมันก็ถึงเวลาจบศึกนี้สักที!

“ไปเร็วพวกเรา เอาหัวของหยวนหลงออกไปให้ไอ้พวกแก๊งมังกรครามยอมจำนน!”

หลังจากสั่งจบ หนึ่งในลูกน้องของโจวเฟยหู่ก็เดินไปหยิบหัวของหยวนหลงที่หล่นอยู่ไม่ไกลนักและวิ่งตามออกไปด้านนอก

ที่ด้านนอก…

อวี้ฮ่าวหรานจากไปเรียบร้อยแล้ว ส่วนโจวเฟยหู่ที่เพิ่งออกมาด้านนอกตะโกนขึ้นเสียงดังพร้อมกับยกศีรษะที่ไร้ร่างของหยวนหลงขึ้นแสดงให้ทุกคนเห็น

“ทุกคนหยุดและมองมาทางนี้! ตอนนี้หยวนหลงตายแล้วและหัวของมันก็อยู่ในมือของฉัน! คนของแก๊งมังกรครามทุกคนจงยอมจำนนซะ ใครที่ยอมจำนนแต่โดยดีฉันจะปล่อยให้รอดชีวิตออกไป!”

เสียงของโจวเฟยหู่ดังก้องกังวานไปทั่วจนทุกคนได้ยิน…

หลังจากได้ยินคำพูดของโจวเฟยหู่ และเห็นหัวที่ไร้ร่างของหยวนหลง บรรดาคนของแก๊งมังกรครามต่างก็ยืนนิ่งสนิท พวกเขาไม่อยากจะเชื่อว่าหัวหน้าแก๊งของพวกเขาตายไปแล้ว แถมตายอย่างน่าอนาถอีกต่างหาก!

“ห…หัวหน้าแก๊งตายแล้ว!”

“พวกเราจะทำยังไงกันดี? เฟยหู่มีคนมากกว่าเรา ถ้าเราสู้ต่อเราคงต้องตายแน่นอน…!”

“ในเมื่อตอนนี้หัวหน้าแก๊งตายไปแล้ว และแก๊งของเราคงไม่พ้นที่จะถูกทำลาย ถ้างั้น…”

หลังจากครุ่นคิดกันอยู่สักพัก บรรดาคนของแก๊งมังกรครามก็ค่อย ๆ วางอาวุธของพวกเขาลงและยอมจำนนในที่สุด

พวกเขาเข้าใจดีว่าขืนสู้ต่อไปพวกเขาคงตายอย่างเดียว

เหตุผลที่พวกเขาเข้าร่วมกับแก๊งก็เพราะว่าต้องการมีชีวิตที่สุขสบาย ดังนั้นมันไม่จำเป็นที่พวกเขาจะต้องเสียสละชีวิตตัวเองเพื่อแก๊งที่ไร้อนาคต

ในขณะเดียวกัน

อวี้ฮ่าวหรานรีบวิ่งกลับบ้านด้วยความเร็วที่ยิ่งกว่าความเร็วของรถยนต์ซะอีก

เขารู้สึกเป็นกังวลจนอกแทบจะระเบิด!

เขาไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะเข้าตาจนถึงขนาดหันไปเล่นงานครอบครัวของเขาแทนแบบนี้!

“หลี่หรง! ถวนถวน!”

หลังจากวิ่งไปถึงห้องและเปิดประตูเข้าไป เขาตะโกนสุดเสียงเรียกหลี่หรงและลูกสาวของเขาเองทันที

แต่น่าเสียดายที่คราวนี้ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม ไม่มีเสียงตอบรับจากคนทั้งสองเลยมีเพียงแต่เจ้าลูกกวาดที่วิ่งออกมาหาเขาด้วยท่าทางตื่นกลัว…

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทั้งหลี่หรงและลูกสาวของเขาถูกลักพาตัวไปแล้ว!

“โฮ่ง!”

ในระหว่างที่อวี้ฮ่าวหรานกำลังเดือดดาล เจ้าลูกกวาดเห่าขึ้นหนึ่งครั้งก่อนที่จะวิ่งออกนอกห้องไป มันแสดงท่าทางให้อวี้ฮ่าวหรานตามมันไป

“แกรู้งั้นเหรอว่าหลี่หรงและถวนถวนถูกพาไปทางไหน?”

อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้ามีความหวัง

เมื่อได้ยินคำถามเจ้าลูกกวาดกระโดดพร้อมกับเห่าอีกสองสามครั้งแสดงท่าทีว่ามันรู้ เนื่องจากมันสามารถตามกลิ่นของคนทั้งคู่ที่ถูกลักพาตัวไปได้

“รีบนำไปเดี๋ยวนี้!”

อวี้ฮ่าวหรานรีบวิ่งตามเจ้าลูกกวาดออกไปในทันทีและหลังจากผ่านไปอีกราวยี่สิบนาที เขาก็วิ่งไปถึงย่านชานเมืองและพบกับคงเหอที่กำลังจะจากไป

“คงเหอ! หลี่หรงกับลูกสาวของฉันอยู่ที่ไหน! บอกมาแล้วฉันจะไว้ชีวิตแก!”

เมื่อเห็นหน้าอีกฝ่าย อวี้ฮ่าวหรานก็ตะโกนเสียงดังลั่นด้วยแววตาเคียดแค้น

หลังจากชินกับการเป็นใหญ่ที่ดินแดนแห่งเทพมานาน ดังนั้นเขาจึงไม่นึกฝันว่าจะมีมนุษย์หน้าไหนที่กล้ามาลอบทำร้ายคนในครอบครัวของเขาแบบนี้!