บทที่ 209 ฝังทั้งเป็น

ในเวลานี้…อวี้ฮ่าวหรานโมโหจนอยากจะฉีกอีกฝ่ายออกเป็นหมื่น ๆ ชิ้น!

ในทางกลับกันคงเหอกลับแสดงสีหน้าพึงพอใจ

“โกรธมากสินะ? รู้สึกเสียใจหรือยัง? ฮ่า ๆ แต่ทุกอย่างมันสายไปแล้ว! เจ้าไม่อาจช่วยคนของเจ้าได้อีกแล้ว!”

คงเหอเย้ยหยันด้วยสีหน้าสะใจ เขารู้สึกเบิกบานเป็นอย่างมากเมื่อเห็นสีหน้าที่เดือดดาลของอวี้ฮ่าวหราน

อีกฝ่ายรังแกกันมากเกินไป ครั้งนี้ถือว่าเป็นบทเรียนก็แล้วกัน!

“นี่แกหมายความว่ายังไง?!!”

อวี้ฮ่าวหรานตะโกนเสียงดังลั่นหลังจากได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย

ระยะห่างของพวกเขาในขณะนี้มันห่างกันเพียงไม่กี่เมตร เสียงตะโกนของอวี้ฮ่าวหรานทำให้คงเหอหูอื้อไปชั่วครู่แต่สีหน้าของเขากลับเบิกบานมากกว่าเดิม

“ข้าบอกว่าคนของแกตายไปหมดแล้ว! แกมาสายไปแล้ว ฮ่า ๆ!”

หลังจากพูดจบคงเหอก็ฉวยโอกาสที่อวี้ฮ่าวหรานกำลังตะลึงงันชักกระบี่สีดำที่เอวของเขาออกมาและโคจรพลังทั้งหมดแทงเข้าไปที่อกของ อวี้ฮ่าวหรานอย่างรวดเร็ว!

“ไม่ต้องกังวล เดี๋ยวแกก็ได้ลงไปอยู่ในยมโลกกับครอบครัวของแกด้วยนั่นแหละ!”

คงเหอหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง แผนที่เขาวางเอาไว้มันช่างสมบูรณ์แบบ ทุกอย่างเป็นไปตามแผนทั้งหมด!

อย่างไรก็ตามในชั่วอึดใจถัดมา ภาพที่ชายแก่ก็ไม่เคยคาดฝันว่าจะเกิดมันกลับบังเกิดขึ้น!

“เคร้ง!”

กระบี่สีดำที่ควรจะเจาะทะลุอกของอีกฝ่ายมันกลับแทงผ่านได้เพียงเสื้อผ้าเท่านั้น เมื่อมันสัมผัสเข้ากับผิวหนังของอวี้ฮ่าวหรานมันกลับหยุดลงราวกับว่ากำลังแทงใส่แผ่นโลหะที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก!

“นี่มัน…ร่างกายของแกมันอะไรกัน!?”

คงเหอตาแทบถลนออกจากเบ้า…ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น!

เมื่อครู่เขาโคจรพลังจนถึงขีดสุดแล้วแถมกระบี่สีดำนี้เป็นกระบี่ที่เขาอุตส่าห์กลับไปเอามาจากสำนักซึ่งมันสามารถแทงทะลุหม้อหลอมยาขนาด 2 คนโอบได้แบบสบาย ๆ แต่ตอนนี้มันกลับแทงไม่เข้าผิวหนังของมนุษย์!

นี่มันเป็นไปได้ยังไง?

นี่มันเป็นไปไม่ได้!!

“ฮึ่ม!”

ในเวลาเดียวกัน อีกฝ่ายก็พ่นลมหายใจอย่างเย็นชา ก่อนจะจับกระบี่ของคงเหอเอาไว้ด้วยมือซ้ายและออกแรงบีบอย่างแรง

“เพล้ง!”

ใบกระบี่แตกละเอียดราวกับว่ามันเป็นแค่กระจกบาง ๆ

“นี่แก! แกเป็นตัวบ้าอะไรกันแน่?”

เมื่อเห็นเช่นนี้ คงเหอก็กลัวจนขนหัวลุกเขารีบกระโดดถอยหลังห่างออกไป 20 เมตรในทันที

อวี้ฮ่าวหรานมองตามด้วยดวงตาที่เป็นสีแดงก่ำ ในอดีตเมื่อตอนที่เขาอยู่ในดินแดนแห่งเทพ เมื่อใดที่ดวงตาของเขาเป็นสีแดงก่ำเมื่อนั้นมันหมายความว่าจะต้องมีเผ่าพันธุ์ใดสักเผ่าพันธุ์หรือมากกว่านั้นถูกทำลาย!

“ฮึ่ม!”

อวี้ฮ่าวหรานพุ่งตัวปิดระยะยี่สิบเมตรระหว่างเขากับคงเหอภายในพริบตา!

“บ…บ้าไปแล้ว!”

ชายสูงวัยอุทานออกมาด้วยความหวาดกลัว

“แกรู้ใช่ไหมว่าแกกำลังจะตาย?”

อวี้ฮ่าวหรานถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาพร้อมกับคว้าคอของคงเหอเอาไว้แน่น!

“อ่อก…ข…ข้า…ผิดไป..”

คงเหอรู้สึกกลัวจนแทบจะฉี่ราดโดยเฉพาะตอนนี้กลิ่นอายของอวี้ฮ่าวหรานไม่ต่างอะไรกับเจ้าปีศาจที่โหดเหี้ยมที่สุด

สัตว์ประหลาด! ไอ้ผู้นี้ไม่ใช่มนุษย์แน่ ๆ มันมาอยู่บนโลกนี้ได้ยังไง!

“น่าเสียดายที่ตอนนี้ข้าไม่มีเวลาเล่นกับแกมากนักเพราะต้องตามหาคนของข้าก่อน แต่ไม่ต้องกังวล เมื่อไหร่ที่พลังของข้าฟื้นฟูกลับมาเท่าเดิม ข้าจะไปตามหาแกที่ประตูสังสารวัฏและจากนั้นข้าจะค่อย ๆ ทรมานดวงวิญญาณของแกไปตลอดกาล!” อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นด้วยแววตาที่เย็นชาและโหดเหี้ยมราวกับว่าตอนนี้เขาไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป

“แก…นี่แกเป็นตัวอะไรกันแน่!? แกมาอยู่ที่โลกนี้ได้ยัง…”

“กร๊อบ!”

ก่อนที่จะทันได้พูดจบประโยค อวี้ฮ่าวหรานหักคอของอีกฝ่ายและโยนร่างทิ้งอย่างไม่ใยดี

แน่นอนว่าการตายของคงเหอไม่ได้ทำให้เขารู้สึกโล่งใจแม้แต่น้อยเพราะตอนนี้เขายังคงเป็นกังวลกับหลี่หรงและถวนถวน!

“โฮ่ง!”

ในขณะที่เขายังไม่รู้ว่าจะไปหาทางไหนต่อ เจ้าลูกกวาดที่เพิ่งได้สติจากความหวาดกลัวในฉากการต่อสู้เมื่อครู่ก็เห่าขึ้นก่อนที่จะออกวิ่งนำต่อไป

หลังจากผ่านไปอีกพักหนึ่ง เจ้าลูกกวาดก็หยุดอยู่ที่ทุ่งโล่งแห่งหนึ่งซึ่งมีอยู่จุดหนึ่งที่เห็นได้ชัดว่าเป็นหลุมที่เพิ่งถูกฝังกลบ

อวี้ฮ่าวหรานรีบใช้เนตรเทวะเพ่งดูทันทีซึ่งมันทำให้เขาเห็นว่าที่ก้นหลุม หลี่หรงและถวนถวนถูกฝังอยู่ทั้งเป็น!

“บัดซบ!!”

เมื่อเห็นเช่นนี้อวี้ฮ่าวหรานยิ่งเดือดดาลมากกว่าเดิมจนอยากจะกลับไปเอาศพของคงเหอมาฉีกออกเป็นชิ้น ๆ เพื่อระบายความแค้น

อย่างไรก็ตาม ในความเป็นจริงเขายังคงทำแบบนั้นไม่ได้เพราะมีเรื่องที่สำคัญกว่ามากที่ยังต้องทำ

ชายหนุ่มใช้กำลังกายทั้งหมดขุดหลุมอย่างรวดเร็วซึ่งในเวลาเพียงไม่กี่วินาทีเขาก็สามารถนำร่างของหลี่หรงและถวนถวนขึ้นมาจากหลุมได้สำเร็จ

โชคยังดีที่หลี่หรงยังคงหายใจซึ่งเป็นสัญญาณว่าเธอยังไม่ตาย แต่ในทางกลับกันถวนถวนกลับไม่หายใจแล้วซึ่งทำให้เขารู้สึกเป็นกังวลอย่างมาก

เพื่อรักษาอาการของหลี่หรงให้คงที่เอาไว้ก่อนไม่ให้หมดลมหายใจไปอีกคน อวี้ฮ่าวหรานจึงประทับฝ่ามือของเขาไปที่หน้าท้องของอีกฝ่ายเพื่อส่งพลังวิญญาณเข้าไปช่วยกระตุ้นการหายใจให้เป็นปกติ

“แค่ก ๆ ฉ…ฉันขอร้องได้โปรดปล่อยถวนถวนไป…เอ๊ะ?”

หลังจากได้รับพลังวิญญาณของอวี้ฮ่าวหรานเข้าไป หลี่หรงก็ตื่นขึ้นมาด้วยอาการงุนงง เธอรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมากที่ตอนนี้พี่เขยของเธอมานั่งอยู่ข้าง ๆ เธอในขณะนี้

“พี่เขย พี่เขย! ในที่สุดพี่ก็มา! ฉันกับถวนถวนถูกชายชราคนหนึ่งจับ เขาแข็งแรงมาก ๆ เลยเขา…”

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่จะทันได้พูดจบหลี่หรงก็เหลือบไปเห็นถวนถวนที่อยู่ในอ้อมแขนของอวี้ฮ่าวหราน เด็กน้อยดูเหมือนจะไม่หายใจแล้ว!

“ถวนถวน!! พี่เขยช่วยถวนถวนที!”

อวี้ฮ่าวหรานแสดงสีหน้าสิ้นหวัง เขาพยายามส่งพลังวิญญาณเข้าไปยังร่างของถวนถวนเต็มที่แล้วแต่มันกลับไม่มีผลอะไรเลย ลูกสาวของเขายังคงไม่หายใจเหมือนเดิม เขาไม่รู้ว่าเขาควรจะทำยังไงต่อไปดี?!

“ถวนถวน! ถวนถวน พูดกับแม่หรงสิลูก! พูดกับแม่หรงหน่อยเถอะ แม่ขอร้อง ฮือ….ตื่นขึ้นมาพูดกับแม่เถอะ…ได้โปรด…แม่หรงขอโทษ…ฮือ…”

เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยไม่ตอบสนองอะไรเลย หลี่หรงก็ร้องไห้โฮออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

ในเวลาเดียวกัน อวี้ฮ่าวหรานกัดฟันกรอดพลางสาปแช่งคงเหอในใจ เขาสาบานกับตัวเองว่าเมื่อไหร่ที่ชายหนุ่มมีพลังเท่าเดิมเขาจะไปที่ยมโลกเพื่อไปเอาดวงวิญญาณของคงเหอมาทรมานชั่วกัปชั่วกัลป์!

อย่างไรก็ตามในขณะที่เขากำลังโกรธและสิ้นหวัง จู่ ๆ เขาก็สัมผัสได้ถึงพลังบางอย่างปะทุขึ้นในร่างกายของถวนถวน

“หืม? นี่มันอะไร?”

ถึงแม้ว่าจะประหลาดใจและไม่รู้ว่าพลังในร่างกายของถวนถวนนี้คืออะไร อวี้ฮ่าวหรานก็ไม่ลังเลที่จะโคจรพลังวิญญาณเข้าไปในร่างของ ถวนถวนอีกรอบเพื่อผสานกับพลังประหลาดที่ปะทุขึ้นนี้

หลังจากนั้นไม่นานถวนถวนก็เริ่มหายใจ!

ดูเหมือนว่าพลังประหลาดนี้จะคอยรักษาชีวิตของถวนถวนเอาไว้มาโดยตลอด!