บทที่ 210 พลังลึกลับ

ถวนถวนร้องไห้โฮพร้อมกอดอวี้ฮ่าวหรานแน่นทันทีที่หายใจได้เป็นปกติและตื่นขึ้น

“โอ๋ ๆ ถวนถวน ลูกไม่ต้องกลัว พ่ออยู่ตรงนี้แล้ว ลูกปลอดภัยแล้ว”

เขามองไปที่ลูกสาวตัวน้อยของตัวเองที่ตัวเปรอะดินเต็มไปหมดด้วยความสงสารจับใจ เหตุการณ์ครั้งนี้ลูกสาวของเขาบอบช้ำมากจริง ๆ

“ถวนถวนตื่นแล้ว! ถวนถวนตื่นแล้ว!”

หลี่หรงร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ เธอไม่นึกเลยว่าถวนถวนที่หมดลมหายใจไปแล้วจะฟื้นกลับมาได้อย่างปาฏิหาริย์แบบนี้

“พี่เขย! พี่เขย! ให้ฉันอุ้มถวนถวนหน่อย ส่งมาที!”

หลี่หรงคลานเข้ามาอุ้มถวนถวนทั้งน้ำตา พร้อมกับพยายามเช็ดดินที่เปื้อนเต็มหน้าของเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน

“แม่หรง…หนูไม่เป็นอะไรแล้ว พ่อจ๋าก็อยู่ด้วย แม่หรงอย่าร้องไห้นะ…”

เด็กน้อยยังคงรู้ความ และพยายามปลอบประโลมหลี่หรงที่ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา เธอเอ่ยขึ้นพร้อมกับใช้มือเล็ก ๆ เช็ดน้ำตาให้ด้วย

“อืม…แม่หรงจะหยุดร้องไห้!”

หลี่หรงพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว เพื่อตามใจเด็กน้อย

มากกว่าสองปีแล้วที่เธอเลี้ยงดูถวนถวนมาตลอดจนเธอรักหลานคนนี้ไม่ต่างอะไรกับลูกของเธอเอง เมื่อครู่นี้ที่เธอเห็นว่าเด็กน้อยหมดลมหายใจเธอก็เกือบจะเป็นลมเพราะความกลัว

ในเวลาเดียวกันนี้ อวี้ฮ่าวหรานก็ใช้เนตรเทวะตรวจสอบร่างกายของถวนถวนอีกครั้ง เขาอยากรู้ว่าพลังลึกลับที่จู่ ๆ ก็ปะทุขึ้นมาในร่างกายของลูกสาวเขาเมื่อครู่นี้มันคืออะไรกันแน่?

อย่างไรก็ตามผลลัพธ์กลับไม่น่าพึงพอใจสักเท่าไหร่เพราะถึงแม้ว่าเขาจะมองละเอียดแค่ไหนเขาก็ไม่เห็นความผิดปกติอะไรเลย…

เมื่อเห็นเช่นนี้เขาจึงได้แต่ลอบถอนหายใจและโทษตัวเองที่อาจจะยังอ่อนแอเกินไปจนไม่สามารถเห็นพลังลึกลับนี้ได้ในตอนนี้ แต่สิ่งที่ชายหนุ่มมั่นใจแน่นอนก็คือพลังลึกลับที่อยู่ในร่างถวนถวนนี่แหละที่ทำให้ลูกสาวของเขารอดชีวิตมาได้

“ถวนถวน ลูกรู้สึกยังไงบ้าง? ลูกฝันหรือมีความรู้สึกรับรู้อะไรได้บ้างไหมตอนที่หลับอยู่?”

อวี้ฮ่าวหรานคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามออกไปโดยที่ไม่แน่ใจว่าถวนถวน

จะตอบได้ไหม

“อืม…หนูแค่รู้สึกว่าหนูหลับไปแล้วฝันว่าหนูได้นอนในที่ ๆ นุ่มและอบอุ่นมาก ๆ” ถวนถวนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับด้วยแววตาใสซื่อ

คำตอบนี้ของเด็กน้อยยิ่งทำให้อวี้ฮ่าวหรานงุนงง

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยมีประสบการณ์ผ่านความตายมาก่อน แต่สิ่งหนึ่งที่เขาแน่ใจก็คือการใกล้ตายมันไม่ควรจะมีความรู้สึกสบายแบบที่ลูกสาวของเขารู้สึก…

นี่มันจะต้องเป็นผลของพลังลึกลับนั่นแน่นอน พลังลึกลับนั่นไม่ใช่แค่ทำให้ถวนถวนรอดชีวิต แต่มันยังช่วยทำให้ลูกสาวของเขาไม่รู้สึกเจ็บปวดหรือเสียสติอีกต่างหาก ไม่เช่นนั้นลูกสาวของเขาคงไม่ฟื้นตัวเร็วขนาดนี้หลังจากผ่านเหตุการณ์ความเป็นความตายมา

ว่าแต่…

อวี้ฮ่าวหรานเข้าใจว่าลูกสาวของเขาจะต้องไม่เคยบ่มเพาะมาก่อนแน่นอน แต่แล้วทำไมลูกสาวของเขากลับมีพลังลึกลับแฝงอยู่ได้?

เมื่อยิ่งคิดก็ยิ่งงุนงงและหาคำตอบไม่ได้ ดังนั้นชายหนุ่มจึงเลิกคิดถึงเรื่องนี้ไปก่อน ถึงแม้ว่าพลังลึกลับนี้เขาจะยังหาที่มาที่ไปไม่ได้ แต่อย่างน้อย ๆ มันก็เป็นสิ่งดีต่อถวนถวน เขายังไม่จำเป็นต้องคิดเกี่ยวกับมันมากในเวลานี้

หลังจากนั้นอวี้ฮ่าวหรานก็พาหลี่หรงและถวนถวนกลับคอนโด

…

“เฮ้อ…ในที่สุดก็กลับถึงบ้าน…ฉันนึกว่าฉันจะไม่ได้กลับมาอีกแล้ว…”

หลังจากเข้าไปในห้องหลี่หรงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“เธอรีบพาถวนถวน เข้าไปอาบน้ำล้างตัวก่อนเถอะ”

อวี้ฮ่าวหรานส่งถวนถวนให้หลี่หรงก่อนที่จะโบกมือให้ทั้งคู่ไปอาบน้ำเพราะตอนนี้ตัวของทั้งสองคนมีแต่ดินโคลนเปื้อนเต็มไปหมด…

“อื้ม ถวนถวนเดี๋ยวเราไปอาบน้ำด้วยกันนะ!”

หลังจากหลี่หรงและถวนถวนไปอาบน้ำ อวี้ฮ่าวหรานก็ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาพลางคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ในใจ

โชคยังดีที่วันนี้ชายหนุ่มไปช่วยหลี่หรงและถวนถวนได้ทัน ไม่เช่นนั้นเขาคงรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต

เหตุการณ์ครั้งนี้อันตรายจริง ๆ

และยิ่งไปกว่านั้นถึงแม้ว่าตอนนี้คงเหอและแก๊งมังกรครามจะถูกทำลายไปแล้วแต่ภัยคุกคามแฝงยังคงอยู่…

ตอนนี้ชายหนุ่มยังไม่แข็งแกร่งเท่าที่ควร และคงเหอน่าจะเป็นคนจากสำนักผู้บ่มเพาะที่แฝงตัวอยู่ในโลกนี้ การตายของตาแก่นั่นมันย่อมนำพาศัตรูที่แข็งแกร่งกว่ามาหาเขาอย่างแน่นอน…

นี่คือหนึ่งสาเหตุที่อวี้ฮ่าวหรานไม่ค่อยฆ่าใครถ้าไม่จำเป็น เพราะมันจะเป็นการสร้างความแค้นและการล้างแค้นที่วุ่นวายจากศัตรูที่อาจแกร่งกว่าเขาในตอนนี้…

“เฮ้อ…ดูเหมือนว่าโลกมนุษย์นี่ก็วุ่นวายไม่หยอกเลย…” อวี้ฮ่าวหรานบ่นพึมพำกับตัวเอง

ในตอนนี้เขายังไม่แข็งแกร่งเท่ากับตัวเองเมื่อก่อน ดังนั้นจะทำตัวตามอำเภอใจตัวเองตลอดเหมือนอยู่ที่ดินแดนแห่งเทพไม่ได้

ไม่นานนักหลี่หรงและถวนถวนก็อาบน้ำกันเสร็จ

“ฟู่ว…ค่อยสดชื่นขึ้นหน่อย…พี่เขย พี่หิวหรือเปล่า? เดี๋ยวฉันทำอะไรให้กิน”

หลังจากออกมาจากห้องของตัวเอง หลี่หรงก็นั่งลงที่โซฟาข้างอวี้ฮ่าวหรานพร้อมกับเอ่ยถามขึ้น…

“เธอทำอะไรมาก็ได้พี่กินได้หมด แต่วันนี้ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าลูกกวาดพี่คงหาเธอกับถวนถวนไม่เจอ ดังนั้นวันนี้เราต้องให้รางวัลมันสักหน่อย”

อวี้ฮ่าวหรานตอบกลับพลางยิ้มให้กับเจ้าลูกกวาดที่นอนอยู่ที่พื้นไม่ไกลนัก

“เป็นเพราะเจ้าลูกกวาดงั้นเหรอ? เจ้าลูกกวาดแกนี่เก่งจริง ๆ!”

หลี่หรงแสดงสีหน้าประหลาดใจ จากนั้นเธอจึงลุกขึ้นจากโซฟาและเดินไปลูบหัวเจ้าลูกกวาดด้วยแววตาชื่นชม

“ถ้างั้นวันนี้ฉันจะต้มเนื้อชิ้นโตให้มันกินสำหรับคืนนี้!”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ถวนถวนก็กระโดดโลดเต้นทันที “เย้ ๆ แม่หรงใจดีที่สุดเล้ย! เจ้าลูกกวาดแกจะได้กินเนื้อชิ้นใหญ่แล้วนะ!”

ในตอนนี้หลังจากที่อาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ถวนถวนก็ดูร่าเริงตามปกติราวกับไม่ได้ผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมา

อวี้ฮ่าวหรานเมื่อเห็นเช่นนี้เขาก็ได้แต่เดาว่ามันน่าจะเป็นผลมาจากพลังลึกลับนั่นที่ทำให้ลูกสาวของเขาไม่รู้สึกตื่นตระหนกใด ๆ อย่างที่มนุษย์ปกติควรจะเป็น

หลังจากผ่านไปพักใหญ่

6 โมงเย็น

เนื้อต้มชั้นดีชิ้นใหญ่ 2 ชิ้นถูกวางเอาไว้ในชามอาหารของเจ้าลูกกวาด กลิ่นอันหอมหวนของเนื้อทำให้เจ้าลูกกวาดกระดิกหางไม่หยุด

“แม่หรงดูสิเจ้าลูกกวาดมันดีใจใหญ่เลย!” ถวนถวนตบมือดีใจกับท่าทางของเจ้าลูกกวาด

“อื้ม…ในฐานะที่มันสร้างผลงานช่วยพวกเราเอาไว้ดังนั้นเราต้องให้รางวัลมันสักหน่อย!”

หลี่หรงพูดขึ้นด้วยสีหน้าอ่อนโยน ตอนนี้เธอรู้สึกเอ็นดูเจ้าหมาตัวนี้มากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า

อย่างไรก็ตามหลังจากที่ได้ยินคำพูดนี้ ถวนถวนก็หันกลับไปมองพ่อของเธอทันทีก่อนที่จะใช้ตะเกียบคีบน่องไก่ทอดให้กับอวี้ฮ่าวหราน 1 ชิ้น

“พ่อจ๋า! วันนี้พ่อช่วยหนูกับแม่หรงเอาไว้เหมือนกัน ดังนั้นพ่อจ๋าก็ต้องได้รางวัลด้วย!”

อวี้ฮ่าวหรานยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ชายหนุ่มรู้สึกคุ้มค่าจริง ๆ กับการยอมฝ่าฟันอุปสรรคต่าง ๆ นานามามากมายเพื่อได้เจอกับลูกสาวของเขาแบบนี้