บทที่ 353 ความสามารถด้านเปียโนของเด็กน้อย

บทที่ 353 ความสามารถด้านเปียโนของเด็กน้อย

เช้าวันถัดมา

“เย้! ถวนถวนกำลังจะได้ไปที่ห้องเปียโน!”

เด็กน้อยอดไม่ได้ที่จะตะโกนด้วยความดีใจหลังจากตื่นขึ้น

หลี่หรงมองพี่เขยของตัวเองอย่างเหนื่อยใจ

“พี่เขย พี่ไม่ควรตามใจถวนถวนมากแบบนี้ พี่ไม่ควรให้ทุกอย่างที่ถวนถวนต้องการ ห้องเปียโนนี่มันมากเกินไป เมื่อตอนที่ฉันยังเด็ก แม้ว่าพ่อของฉันจะรวยมาก แต่ฉันยังไม่ได้เลยมันเลยทั้ง ๆ ที่ฉันขอพ่อเป็นร้อย ๆ รอบ!”

เธอเองก็เล่นเปียโนเป็นเช่นกัน แต่เมื่อเวลาผ่านไปเธอก็ไม่ได้เล่นมันอีกเพราะความไม่สะดวกในหลาย ๆ เรื่อง

นี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่หลี่หรงอยากให้ถวนถวนเรียนเปียโน

เธออยากให้เด็กน้อยคนนี้สานต่อความฝันของเธอเอง

แต่เธอไม่คิดเลยว่าความสามารถของเด็กน้อยจะน่าอัศจรรย์ขนาดนี้

หลังจากเรียนได้เพียงหนึ่งเดือน ถวนถวนก็ได้รับการส่งเสริมจากครูให้เข้าร่วมการแข่งขันซะงั้น

เห็นได้ชัดว่าเด็กน้อยได้รับการถ่ายทอดพันธุกรรมที่เป็นเลิศมาจากผู้ให้กำเนิดแน่นอน หลี่หรงคิดอย่างจนใจ

“แต่พี่สาวของฉันเล่นเปียโนไม่เป็น ส่วนพี่เขย…ก็ไม่น่าจะเป็นด้วยไม่ใช่เหรอ? แต่ทำไมถวนถวนถึงมีพรสวรรค์ในด้านเปียโนขนาดนี้?”

เธอมองพี่เขยของเธอด้วยความสงสัย

“อะแฮ่ม ๆ แน่นอน ลูกสาวของพี่ย่อมยอดเยี่ยมในทุก ๆ ด้าน!”

อวี้ฮ่าวหรานไอเบา ๆ เมื่อได้ยินคำพูดสงสัยของหลี่หรง

ถวนถวนกระโดดไปมาอย่างมีความสุขในเวลานี้

“ฮี่ฮี่! ถวนถวนทำได้ทุกอย่าง!”

เมื่อเห็นฉากที่พ่อและลูกสาวต่างโอ้อวดตัวเองอย่างภาคภูมิใจ หลี่หรง ก็พูดไม่ออก

“จ้า ๆ คู่พ่อลูกสุดสมบูรณ์แบบ! ฉันไปทำงานก่อนล่ะ!”

หลังจากนั้นเธอก็ผลักประตูออกไป อันที่จริงเธอภูมิใจกับเรื่องนี้เช่นกัน

หลังจากนั้นไม่นาน อวี้ฮ่าวหรานก็พาลูกสาวของเขาออกไปจากห้องเช่นกัน

ทันทีที่เขามาถึงบริษัท ผู้จัดการหวังก็ทักทายเขา

“ประธานอวี้! ห้องเปียโนพร้อมแล้ว ให้ผมพาคุณไปดูเลยไหม?”

“อืม ไปกันเลย”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้า เขาพอใจกับชายคนนี้ที่สามารถสร้างความพึงพอใจให้กับเขาได้เป็นอย่างดีมาโดยตลอด

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงห้องเปียโน

“เพราะเป็นห้องเปียโน ผมจึงเลือกห้องที่กันเสียงได้ดีมากที่สุด แค่เพียงปิดประตูเสียงจากภายในก็ไม่สามารถเล็ดลอดออกมาได้ และเสียงจากภายนอกก็จะไม่เล็ดลอดเข้าไปรบกวนด้านในห้องเช่นกัน”

ผู้จัดการหวังเริ่มแนะนำ

“ส่วนเปียโน เพื่อตอบสนองความต้องการของท่านประธาน ผมจึงเลือกซื้อเปียโนระดับดีที่สุดมาเลย ซึ่งทางร้านขายก็บริการเราดีมาก พวกเขาปรับจูนมันโดยใช้เวลาเพียงแค่ชั่วข้ามคืนเท่านั้น”

“อืม ผมพอใจมาก”

เมื่ออวี้ฮ่าวหรานเห็นสิ่งนี้ เขาก็ปรบมือ และเมื่อมองลงไปที่เด็กน้อยที่อยู่ข้าง ๆ ก็พบว่าใบหน้าของถวนถวนกำลังเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“นี่…นี่ใช่เปียโนของถวนถวนจริง ๆ เหรอ!! เย้! มันสวยจังเลยพ่อจ๋า!”

เด็กน้อยรู้สึกตื่นเต้นอย่างมากในขณะนี้

ต้องรู้ว่าในโรงเรียนพิเศษมีเปียโนเพียงไม่กี่ตัวเท่านั้น ซึ่งในแต่ละชั้นเรียนมีเปียโนแค่ตัวเดียวแต่มีเด็กนักเรียนมากกว่าหนึ่งโหลในชั้นเรียน ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถผลัดกันฝึกฝนได้เท่านั้น

เด็กน้อยหวงแหนโอกาสได้เล่นทุกครั้งที่ถึงตาเธอ

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้เธอเป็นเจ้าของเปียโนทั้งตัวซึ่งเป็นของเธอแค่คน ๆ เดียวเท่านั้น!

“พ่อจ๋า! ถวนถวนรักพ่อที่สุดเล้ย!”

เด็กน้อยตะโกนขึ้นด้วยความตื่นเต้น ตอนนี้เธอมีความสุขมากจนคิดว่าตัวเองฝันไปด้วยซ้ำ

ถวนถวนเดินไปลูบ ๆ คลำ ๆ เปียโนอยู่นานก่อนที่จะหันกลับมาถาม ผู้จัดการหวังอย่างตื่นเต้นอีกรอบ

“ลุงหวัง เปียโนนี่เป็นของถวนถวนจริง ๆ ใช่ไหม?”

“ถูกต้อง เปียโนตัวนี้เป็นของถวนถวน! พ่อของถวนถวนรักหนูมากจริง ๆ”

ผู้จัดการหวังยิ้มอย่างอ่อนโยน เมื่อเห็นใบหน้าที่น่ารักของเด็กน้อย

“ฮ่า ๆ ถวนถวนชอบลุงหวังที่สุดเหมือนกัน!”

เด็กน้อยเบิกบานสุด ๆ ในเวลานี้ และหลังจากพูดจบ เด็กน้อยก็หันกลับไปลูบ ๆ คลำ ๆ เปียโนสีขาวเหมือนเดิม

“เนื่องจากผมคำนึงถึงเรื่องที่ถวนถวนยังป็นเด็ก ดังนั้นเปียโนนี้จึงมีขนาดเล็กกว่าเปียโนทั่วไปเล็กน้อย ซึ่งมันจะเหมาะกับถวนถวน มากกว่า หวังว่าท่านประธานคงไม่โทษที่ผมตัดสินใจโดยพลการ”

ผู้จัดการหวังหันกลับมาอธิบายต่อด้วยรอยยิ้ม

ในเวลานี้ ประตูก็ถูกปิด ซึ่งมันทำให้ดูเหมือนราวกับว่าห้องนี้ถูกแยกออกจากโลกภายนอก บรรยากาศภายในห้องมันเงียบมาก

ทันใดนั้น เสียงเปียโนอันไพเราะก็ดังขึ้น

ท่วงทำนองช้า ๆ ที่มาจากมือเล็ก ๆ ของเด็กน้อยก็ดังขึ้นอย่างไหลลื่น!

ท่วงทำนองที่สวยงามและไพเราะดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ไม่มีเสียงที่ผิดเพี้ยนหรือผิดจังหวะแม้แต่น้อย ราวกับว่าคนที่เล่นอยู่ไม่ใช่คนที่เพิ่งเคยเรียนมา!

“นี่…นี่คือความสามารถของลูกสาวท่านประธานงั้นเหรอ?”

เมื่อได้ยินท่วงทำนองเปียโนที่ไพเราะขนาดนี้ ดวงตาของผู้จัดการหวังก็เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย

แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจเปียโน แต่ท่วงทำนองนี้มันดีเกินกว่าที่เด็กตัวเล็ก ๆ จะเล่นได้แน่นอน!

อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกประหลาดใจเช่นกันในเวลานี้

เขาเคยฟังแต่คำชมของครูหลิวถึงพรสวรรค์ของถวนถวน แต่ไม่คิดว่าลูกสาวของเขาจะเล่นได้ดีขนาดนี้!

เดิมทีชายหนุ่มกังวลเล็กน้อยว่าปัญหาเรื่องอันดับการแข่งขันจะกระทบกับจิตใจลูกสาวของเขา แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขากังวลไปเองโดยใช่เหตุ

ด้วยพรสวรรค์ของถวนถวน ไม่มีทางที่เด็กคนอื่น ๆ จะสู้ได้อย่างแน่นอน!

“พ่อจ๋า! ถวนถวนเล่นเป็นไงบ้าง?”

หลังจากกดโน้ตสุดท้าย ถวนถวนก็หยุดเล่นและหันกลับมองพ่อของเธอ

“ดี! มันดีมาก! ถวนถวนของพ่อน่าทึ่งจริง ๆ!”

อวี้ฮ่าวหรานภูมิใจอย่างยิ่ง นี่คือลูกสาวของเขา!

จากนั้นชายหนุ่มก็เดินไปอุ้มเด็กน้อยมาอยู่ในอ้อมแขนของเขา และอดไม่ได้ที่จะหอมแก้มอย่างอ่อนโยน

“โอ๊ย…หนวดของพ่อจ๋าแหลมมาก!”

หลังจากที่เด็กน้อยถูกหอม ใบหน้าของเธอดูมีความสุข แต่เพราะหนวดเคราที่จิ้มแทงมันทำให้เธออดไม่ได้ที่จะเอามือลูบแก้มของตัวเอง

“เอ่อ…จากนี้ไปพ่อจะโกนหนวดทุกวันดีไหม?”

อวี้ฮ่าวหรานถามกลับด้วยสีหน้าอ่อนโยน

“ไม่ ไม่! พ่อจ๋ามีหนวดแบบนี้หล่อที่สุดแล้ว! ถวนถวนชอบแบบนี้มากที่สุด!”

เมื่อได้ยินคำถาม เด็กน้อยก็ส่ายหัวอย่างรวดเร็วและลูบคางอวี้ฮ่าวหรานด้วยแววตาเป็นประกาย

“งั้นพ่อจะไม่โกนมันก็แล้วกัน”

สำหรับลูกสาวของเขา เขายอมตามใจทุกอย่างโดยไม่มีข้อแม้

เมื่อเห็นฉากนี้ ผู้จัดการหวังอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างมีความสุข

“ถ้าหากไม่มีอะไรแล้ว และท่านประธานพอใจกับทุกอย่าง ผมก็ขอตัวออกไปจัดการงานอื่นก่อนก็แล้วกันนะครับ”

เมื่อเห็นว่าคู่พ่อลูกอาจจะต้องการใช้เวลาส่วนตัว ผู้จัดการหวังจึงรีบเอ่ยขอตัวและออกไปในทันที