บทที่ 379 ใส่ร้าย

บทที่ 379 ใส่ร้าย

“คุณหลี่กำลังเจรจากับลูกค้าอยู่ที่ห้องประชุมครับ”

พนักงานต้อนรับรู้จักชายหนุ่มตรงหน้าเป็นอย่างดี แถมยังรู้ว่าอีกฝ่ายมีความสัมพันธ์อย่างไรกับตระกูลหลี่จึงตอบไปตามตรง

“เจรจาเรื่องอะไร? ทำไมถึงต้องคุยจนดึกดื่นอย่างนี้?”

อวี้ฮ่าวหรานขมวดคิ้วหลังจากได้ฟังคำตอบของพนักงานต้อนรับ เขาไม่ได้คาดหวังว่าอีกฝ่ายจะชะงักไปเพราะเรื่องนี้

“เรื่องนี้ผมเองก็ไม่ทราบ…เอ่อ ทำไมคุณไม่ลองขึ้นไปดูด้วยตัวเองล่ะครับ”

พนักงานหนุ่มหันหลังแล้วเดินจากไป เพราะเขาไม่รู้รายละเอียดเรื่องนี้จริง ๆ

“พ่อจ๋า เราไปหาคุณน้ากันเถอะ”

ถวนถวนถูกอุ้มไว้ในอ้อมแขนของเขา หลังจากกินจนหนังท้องตึง หนังตาของเด็กหญิงก็หย่อนลงเรื่อย ๆ

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอออกมาข้างนอกบ้านในตอนดึกดื่น

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้ารับเมื่อได้ยินคำพูดของลูกสาว ทั้งสองจึงตรงดิ่งไปยังห้องรับรองภายในอาคารทันที

ด้านนอกประตู เสียงทะเลาะเบาะแว้งดังลอดออกมาจากห้องรับรอง

“ในเมื่อเรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว ผมแนะนำให้คุณคิดให้รอบคอบกว่านี้! ถ้าคุณไม่ขายหุ้นให้เรา บริษัทของคุณก็จะอยู่ได้ไม่นาน!”

“อย่าแม้แต่จะคิด!”

“ฮึ่ม! หน้าตาก็สะสวย แต่น่าเสียดายที่ไม่มีความฉลาดในการทำธุรกิจ ถ้าคุณตกลงแต่งงานกับผมแต่แรกก็สิ้นเรื่อง”

เมื่อได้ยินแบบนั้น อวี้ฮ่าวหรานก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ จากนั้นเขาจึงผลักประตูห้องประชุมให้เปิดออก

ในเวลานี้ห้องประชุมจึงเต็มไปด้วยผู้บริหารระดับสูงของบริษัทฮัวหรง

อีกด้านหนึ่งบริเวณกลางห้องประชุมมีชายหนุ่มท่าทางเย่อหยิ่งยืนอยู่ ด้านหลังของเขามีผู้คุ้มกันกว่าสิบคน ทุกคนล้วนมีรูปร่างกำยำและแข็งแกร่ง

ขณะที่หลี่หรงนั่งอยู่ตรงข้ามชายหนุ่มคนนั้นด้วยท่าทีสงบนิ่ง ด้านหลังของเธอก็มีผู้คุ้มกันรูปร่างกำยำกว่าสิบคนเช่นกัน พวกเขาต่างมีรัศมีน่ากลัวไม่น้อยกว่าอีกฝ่าย

ทั้งสองคนกำลังโต้ตอบกันแบบตาต่อตาฟันต่อฟัน ดูเหมือนว่าบรรยากาศภายในห้องกำลังอึมครึม!

“ฮึ่ม! คุณไม่มีคุณสมบัติมากพอที่จะซื้อบริษัทของฉัน!”

จู่ ๆ หลี่หรงก็แค่นเสียงเย็นชาพร้อมแสดงท่าทีเหยียดหยาม ซึ่งแตกต่างจากบุคลิกอบอุ่นและมีเสน่ห์ตอนที่อยู่ที่บ้านอย่างสิ้นเชิง

“ฉันจะบอกอะไรให้นะจ้าวเทียน! ฉันรู้ทันเล่ห์เหลี่ยมของคุณหมดแล้ว เพราะงั้นอย่าทำแบบนี้อีกเลย!”

น้ำเสียงไม่แยแสดังก้องภายในห้องประชุม ตอนนี้หลี่หรงมีมาดของนักธุรกิจอย่างเต็มเปี่ยม

“ฮ่า ๆ ไม่เลวนี่ ผมได้ข่าวมาว่าคุณยังเรียนมหาวิทยาลัยไม่จบด้วยซ้ำ คิดดีแล้วเหรอที่ลาออกมาเป็นคู่แข่งธุรกิจกับผม? คุณคู่ควรแล้วเหรอ?!”

ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าจ้าวเทียนมีรูปลักษณ์ที่ดูอ่อนโยน แต่น่าเสียดายที่เขาพูดประโยคเหล่านั้นออกมาอย่างเลือดเย็น

“แค่ก ๆ”

อวี้ฮ่าวหรานรู้ตัวว่ากำลังถูกเมิน เขาคิดว่าเสียงเปิดประตูในตอนแรกคงเบาเกินไปจึงตัดสินใจกระแอมเสียงดังเพื่อให้ทั้งสองฝ่ายสนใจตัวเอง

ชายหนุ่มในชุดสูทที่ถูกเรียกว่าจ้าวเทียนหันมองต้นเสียงอย่างรวดเร็ว ก่อนพบว่าผู้มาเยือนคือชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา เขาจึงอดแปลกใจไม่ได้

“หืม? คุณเป็นใคร?”

ในขณะนี้นอกจากผู้คุ้มกันและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยแล้ว ผู้คนที่อยู่ในห้องประชุมต่างเป็นผู้บริหารระดับสูงของทั้งสองบริษัท ดังนั้นบรรยากาศภายในห้องจึงตึงเครียดอย่างมาก

ในสถานการณ์แบบนี้ อวี้ฮ่าวหรานที่บุกเข้าไปในห้องประชุมด้วยชุดลำลองจึงค่อนข้างสะดุดตาไม่น้อย

สิ่งที่ทำให้ทุกคนพูดไม่ออกก็คือ ตอนนี้อวี้ฮ่าวหรานสวมรองเท้าแตะ…เขาลืมถอดเปลี่ยนก่อนออกจากบ้านน่ะ

แน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหาสำหรับชายหนุ่ม แต่ในสายตาของจ้าวเทียน ชายหนุ่มตรงหน้าไม่ต่างอะไรจากตัวตลกที่บุกเข้ามาในที่เป็นสถานที่ที่เป็นทางการแบบนี้!

“คุณมาได้ยังไง?”

ถึงอย่างนั้นหลี่หรงก็เป็นคนแรกที่โพล่งขึ้น ในเวลานี้ทุกคนกำลังจดจ่ออยู่กับการพูดคุยเรื่องธุรกิจ จู่ ๆ พี่เขยและถวนถวนก็บุกเข้ามาในประประชุม สีหน้าเคร่งเครียดของเธอจึงผ่อนคลายลงเล็กน้อย

“เอ่อ พวกเราเห็นว่าเธอยังไม่กลับบ้านเลยเป็นห่วงน่ะ”

อวี้ฮ่าวหรานปิดประตูช้า ๆ โดยไม่สนใจบรรยากาศตึงเครียดภายในห้อง

“หืม? พวกคุณรู้จักกันเหรอ?”

พอจ้าวเทียนได้ยินบทสนทนา เขาจึงมองทั้งสองด้วยความประหลาดใจ

“ผมขอเดาว่าเขาคือไอ้ไก่อ่อนที่คุณหลี่เลี้ยงดูอยู่ใช่ไหมครับ? ฮ่า ๆ มีลูกติดซะด้วย”

เขามองอวี้ฮ่าวหรานที่อยู่ในชุดลำลองด้วยความสนใจขณะที่สายตาของเขาอัดแน่นไปด้วยความดูหมิ่น

“พูดบ้าอะไรของคุณ!”

หลี่หรงตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เธอก็หันมองอีกฝ่ายอย่างโกรธเคืองทันที

“ผมพูดผิดเหรอ? ฮ่า ๆ ถึงยังไงไอ้หนุ่มคนนี้ก็หน้าตาหล่อเหลาเอาการ คุณคงมองเห็นบางอย่างในตัวเขาสินะ”

จ้าวเทียนตอบประชดประชันอย่างไม่เกรงกลัว

ครั้งนี้อวี้ฮ่าวหรานไม่ใส่ใจคำพูดเสียดสี คนอื่นจะพล่ามอะไรก็เรื่องของพวกเขา ถ้าคิดว่าคำพูดต่ำช้ามีผลต่อชีวิตเขาขนาดนั้นก็วิ่งออกไปให้รถชนตายซะ!

อวี้ฮ่าวหรานกำลังรู้สึกว่าบุคลิกสาวนักธุรกิจของหลี่หรงน่าสนใจเป็นพิเศษ ตอนอยู่ที่บ้านหญิงสาวคนนี้มักนอนอยู่บนโซฟาอย่างเกียจคร้านพร้อมดูละครน้ำเน่า

ทั้งสองบุคลิกมีความแตกต่างมากมายขนาดนี้ ถ้าไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง ใครจะเชื่อว่าเธอคือคนเดียวกัน?

“พี่เขยนั่งลงก่อนเถอะ ฉันกับผู้ชายคนนี้มีเรื่องจะต้องคุยกัน”

หลี่หรงโบกมือให้เขานั่งลงก่อน เพราะเธอยังพูดคุยเรื่องธุรกิจไม่เสร็จ

“ฮ่า ๆ เป็นอะไรไปล่ะคุณหลี่? ไหน ๆ ไอ้หนุ่มหน้าละอ่อนก็มาหาคุณที่นี่แล้ว คุณยังจะสนใจเรื่องธุรกิจอีกเหรอ?”

จ้าวเทียนพูดเสียดสีอีกครั้ง

อวี้ฮ่าวหรานพูดไม่ออกไปหลังจากได้ยินคำพูดเสียดสี เขาอดยกมือขึ้นลูบแก้มไม่ได้ ชีวิตนี้เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นเทพบุตรผู้สูงส่ง แต่สิ่งที่ทำให้โกรธจนแทบกระอักเลือดคือตอนที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นไอ้ไก่อ่อน…

หรือว่าพ่อหนุ่มคนนี้จะแอบรักน้องเมียของเขา…

ขณะนี้หลี่หรงมีท่าทีตึงเครียดและจดจ่ออยู่กับเรื่องของธุรกิจอีกครั้ง

“จ้าวเทียน หยุดพล่ามเรื่องไร้สาระสักที! ฉันขอถามคุณหน่อยเถอะ คุณกลั่นแกล้งพวกเรา จนทำให้ตัวอย่างที่ส่งไปตรวจสอบเมื่อวานนี้เกิดปัญหาใช่ไหม?”

“คุณหลี่ คุณพูดเรื่องอะไร? ผมไม่เข้าใจ ผมเห็นว่าหุ้นของบริษัทคุณราคาตกเลยเมตตาเสนอซื้อหุ้นของบริษัทคุณและหยุดการขาดทุนให้ทันเวลา”

จ้าวเทียนเหลือบมองอวี้ฮ่าวหรานที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยสายตาดูถูก จากนั้นก็เบือนหน้าหนี

ในใจของจ้าวเทียนคิดว่าไอ้แมงดาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ไม่คู่ควรกับความสนใจของเขาแม้แต่น้อย

หลี่หรงจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่วางตา ดวงตาคู่สวยอัดแน่นไปด้วยความโกรธแค้น

“ผู้จัดการหยาง! พาโจวเฉียงเข้ามาหาฉัน!”

พอหญิงสาวพูดจบ ผู้บริหารคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็หันมองเธอก่อนลุกยืนขึ้นแล้วเดินออกไปพร้อมกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคน

หลังจากเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ เขาก็เดินเข้ามาพร้อมกับวัยกลางคนที่เพิ่งมาใหม่

“คุณหลี่ คุณต้องเป็นผู้บริหารที่มีอำนาจสูงสุดแน่ ๆ! ผ…ผมทำทุกอย่างลงไปเพราะถูกท่านประธานจ้าวข่มขู่ ให้อภัยผมเถอะนะครับ!”

ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้อง ชายวัยกลางคนก็รีบทรุดตัวลงคุกเข่าลงกับพื้นด้วยความหวาดหวั่น

หลี่หรงเลิกคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดพวกนั้น เธอเงยหน้ามองชายเจ้าเล่ห์ที่นั่งอยู่ตรงข้ามอย่างรวดเร็ว

“เป็นไงล่ะ? ตอนนี้ฉันมีพยานบุคคลแล้ว คุณต้องการให้ฉันรวบรวมพยานวัตถุด้วยไหม?”

“ฮ่า ๆ โกหกทั้งเพ! ผมไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ แล้วคุณจะกล่าวหาว่าผมเป็นคนบงการเขาได้ยังไง?”

จ้าวเทียนเหลือบมองชายวัยกลางคนที่ตัวสั่นงันงกอยู่บนพื้นด้วยความรังเกียจ

“ถ้าผมบอกว่าคุณกับผมแอบคบชู้กัน ไอ้ไก่อ่อนจะเชื่อไหม…ใครบ้างล่ะจะไม่เชื่อ?”

พอคำพูดนี้ถูกพ่นออกมา หลี่หรงก็มีท่าทีเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง!

“หุบปาก! จ้าวเทียน! ต่อให้บริษัทล้มละลาย ฉันก็จะไม่ขายหุ้นให้คุณเด็ดขาด!”

เธอแสดงท่าทีเดือดดาลออกมา

เมื่ออวี้ฮ่าวหรานที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้ยิน ดวงตาของเขาก็ฉายแววเย็นชา

เขามองดูคนหนุ่มสาวที่กำลังฟาดฟันกันด้วยความสนใจอย่างมาก แถมยังเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกระจ่างชัด