บทที่ 414 บุกมาถึงหน้าประตู

บทที่ 414 บุกมาถึงหน้าประตู

“พี่เขย… เราจบเห่แล้วใช่ไหม?”

หลังจากก้าวเข้าไปในออฟฟิศ อวี้ฮ่าวหรานก็ได้ยินคำที่ไม่น่ารื่นหูทันที

คำพูดของหลี่จิงเทียนคนรวยรุ่นสองอาจทำให้เกิดความบาดหมางโดยที่เขาไม่ตั้งใจ แต่โชคดีที่อวี้ฮ่าวหรานไม่ใส่ใจ เขาจึงตอบเพียงสองสามคำ

“จบเห่? ตอนนี้ยังเช้าอยู่เลย นายมาที่นี่เพื่อถามเรื่องแค่นี้เองเหรอ?”

อวี้ฮ่าวหรานโบกมืออย่างสบาย ๆ ก่อนเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน เพราะเขาไม่มีอะไรจะพูดกับอีกฝ่าย

“ถ้าอย่างนั้น…ข่าวที่บอกว่า…ข่าวของพี่เขย…”

หลี่จิงเทียนมีท่าทีลำบากใจ หลังจากเวลาผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็ยังไม่กล้าพูดคำนั้นออกมา

“ข่าวที่บอกว่าฉันโหดเหี้ยม ไร้จิตสำนึก ใจดำ แล้วก็เลือดเย็นน่ะเหรอ?”

อวี้ฮ่าวหรานตอบด้วยท่าทางผ่อนคลาย

คำที่อีกฝ่ายไม่กล้าพูดคือพาดหัวข่าวของหนังสือพิมพ์ฉบับเมื่อวาน เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องปิดบังสักหน่อย

“เอ่อ…พี่เขย นี่…พี่พูดเองนะ ผมไม่เกี่ยว…ผมไม่ได้พูดคำพวกนั้นออกมา”

คำพูดเหล่านี้ทำให้ร่างกายหลี่จิงเทียนสั่นสะท้านเล็กน้อย

ตั้งแต่พ้นโทษจากคุก เขาก็ไม่กล้าทำให้พี่เขยขุ่นเคืองใจอีกเลย

“พี่เขย…ผมกลัว…ผมกลัวว่าจะถูกส่งเข้าไปอีก ผมไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ”

ขณะพูด หลี่จิงเทียนก็พยายามแสดงท่าทางน่าสงสารไปด้วย ดูเหมือนว่าเขาจะเข็ดหลาบกับการใช้ชีวิตอยู่ในคุกแล้ว

อวี้ฮ่าวหรานกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยพร้อมหัวเราะเบา ๆ

“ฮ่า ๆ ไม่ต้องห่วง ตราบใดที่นายไม่ได้ทำอะไรผิด ฉันรับรองว่านายจะมีเสื้อผ้าและอาหารดี ๆ ให้กินจนอิ่มแน่นอน”

คนรวยรุ่นสองเป็นห่วงชีวิตของตัวเองอย่างมาก แถมยังดูฉลาดขึ้นกว่าเดิมด้วย

“ย…เยี่ยมเลย แต่พี่เขยจะแก้ปัญหานี้ยังไง ดูคนพวกนักข่าวข้างล่างสิ จะขึ้นมาเมื่อไรก็ได้”

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก”

อวี้ฮ่าวหรานมองท่าทางโล่งใจของอีกฝ่าย เขาไม่ได้อธิบายเรื่องอื่นให้คนรวยรุ่นสองฟังอีก เพราะมันจะเป็นการสีซอให้ควายฟังเปล่า ๆ

แต่แล้ว…ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูออฟฟิศก็ดังขึ้น

หลังจากได้รับอนุญาต หวังจุนก็เดินเข้ามาในห้อง

“หืม? ท่านหลี่อยู่ที่นี่ด้วยเหรอครับ?” เขาเงยหน้ามองคนรวยรุ่นสองที่นั่งตัวสั่นเทา

เขาไม่สนใจผู้ชายตรงหน้า เพราะอีกฝ่ายเอาแต่ยุ่งอยู่กับงานทั้งวันจึงไม่ได้สนิทกับเขามากนัก

สุดท้ายแล้วการกลับตัวกลับใจก็สำคัญเช่นกัน

“มีอะไรเหรอ?”

อวี้ฮ่าวหรานเงยหน้ามองอีกฝ่าย เขาไม่อยากได้ยินข่าวร้ายอีกต่อไปแล้ว

เนื่องจากอีกฝ่ายเป็นคนส่งข่าวร้ายให้เขาในเมื่อวานเวลานี้เช่นกัน

“ข่าวดีครับ!”

หลังจุนไม่สนใจท่าทางเฉยชาของอีกฝ่ายแล้วพูดด้วยความตื่นเต้น

“ต่างชาติคนนั้นถูกจับแล้วเหรอ?”

อวี้ฮ่าวหรานคาดเดาเกี่ยวกับข่าวดีอย่างไม่ใส่ใจ

หลังจากฟังบทสนทนาของอีกฝ่ายเมื่อวานนี้ ชายหนุ่มก็พอใจและให้หวังจวิ้นนำไฟล์เสียงนั้นส่งตำรวจทันที

ด้วยความช่วยเหลือของลูกน้องหวังจุน เขาจึงคิดว่าแรงงานต่างชาติอาจจะถูกจับแล้ว

“จับได้แล้วครับ…แต่ข่าวดีที่สุดคือตำรวจแจ้งว่าคดีมีความคืบหน้าแล้ว!”

“หา? มีความคืบหน้าแล้วเหรอ?”

อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“ครับ ประธานอวี้จำหัวหน้าโจวที่เจอเมื่อวานได้ไหมครับ?”

“อืม”

“เขาเป็นจุดสำคัญในการคลี่คลายคดีนี้ พวกตำรวจสังเกตเห็นว่าเขามีท่าทางผิดปกติ หลังจากรวบรวมหลักฐานทั้งหมดแล้ว เขาจึงสอบปากคำหัวหน้าโจวครับ”

หวังจุนดีใจมาก ถึงการคลี่คลายคดีจะเป็นไปอย่างช้า ๆ ก็ตาม แต่ตอนนี้เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น

“อืม ถือว่าไม่เลว แล้วตอนนี้รู้หรือยังว่าใครอยู่เบื้องหลัง?”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าเมื่อได้ยินข่าวดีที่สุด ดูเหมือนว่าเฉิงกัวอันจะรู้จักนายตำรวจใหญ่จริง ๆ

“ผมไม่รู้เลยครับ…พวกเขาไม่เปิดเผยรายละเอียด ข้อมูลทุกอย่างยังคงเป็นความลับ”

หวังจุนรู้สึกอับอายเล็กน้อย เพราะเขาไม่รู้รายละเอียดในการสืบสวนเลย

หลี่จิงเทียนที่อยู่ข้าง ๆ ตกตะลึง บทสนทนาของทั้งสองคนทำให้เขารู้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่รับมือได้ยาก

แต่เขาไม่เข้าใจเลยสักนิด…

อวี้ฮ่าวหรานนั่งคิดบางอย่างอยู่ข้างหลังโต๊ะทำงาน ก่อนพึมพำชื่อของบุคคลหนึ่งออกมา

“กัวหย่งซิน”

ถ้าความคิดของเขาไม่ผิดพลาด ผู้ชายคนนี้ต้องเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังแน่นอน

ทั้งคู่ทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์เหมือนกัน แถมยังฟ้องร้องอีกฝ่ายมาก่อน จึงมีแค่เขาเท่านั้นที่มีแรงจูงใจในการแก้แค้น

หวังจุนคิดว่าเป็นฝีมือของกัวหย่งซินเช่นกัน เพราะเขาเคยทำเอกสารและดำเนินฟ้องร้องเรื่องการหลีกเลี่ยงภาษีของอีกฝ่ายมาก่อน

“ประธานอวี้ เป็นไปได้ไหมครับว่าจะเป็นฝีมือของคนคนนั้น?”

“ฮึ เร็ว ๆ นี้พวกเราจะได้รู้แน่”

อวี้ฮ่าวหรานแค่นเสียงอย่างเย็นชา ครั้งนี้เขาจะไม่ปล่อยอีกฝ่ายให้มีชีวิตรอดแน่นอน

แต่จู่ ๆ แผนกรักษาความปลอดภัยก็ต่อสายตรงมาหาเขาด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก

“เอ่อ…ประธานอวี้ครับ มีผู้ชายคนหนึ่งอ้างว่าเป็นเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์จื่อจินมาขอพบท่านอยู่ที่หน้าประตูครับ แต่พวกเราหยุดเขาไม่ได้เพราะมีนักข่าวอยู่ที่นี่มากเกินไป”

“อืม ให้พวกมันเข้ามา”

หลังจากวางสาย อวี้ฮ่าวหรานยังคงมีท่าทางสงบนิ่ง

“ฮ่า ๆ พวกสวะมาถึงแล้ว”

เขาและหวังจุนมองหน้ากันและกันโดยที่ไม่มีใครพูดสักคำ แต่กลับเข้าใจดีว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่

ไม่นาน กัวหย่งซินก็มาถึงชั้นบนสุดของสำนักงานเครือฮ่าวหรานพร้อมกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ตามมาด้วย

“ฮ่า ๆ ประธานอวี้! ปลอดภัยดีนะครับ!”

ประตูออฟฟิศของอวี้ฮ่าวหรานถูกผลักให้เปิดออกอย่างแรง

อีกฝ่ายบุกเขามาด้วยท่าทางหยิ่งยโส รอบ ๆ ตัวเขามีบอดี้การ์ดเจ็ดแปดคนยืนล้อมอยู่

“โอ้? พวกคุณยังอยู่ที่นี่เหรอ จุ๊ ๆ ดูเหมือนว่าคุณจะไม่หลบหนีสินะครับ”

กัวหย่งซินมองคนทั้งสามที่อยู่ในออฟฟิศพร้อมพูดเยาะเย้ย

“นาย…นายมาทำอะไรที่นี่?”

หลี่จิงเทียนตกตะลึงทันทีที่เห็นผู้มาเยือน หลังจากรวบรวมสติได้แล้ว เขาก็มีท่าทางโมโหเล็กน้อย

ผู้ชายคนนี้ทำให้เขาสัมผัสกับชีวิตในคุกที่ยากจะลืมเลือน

“หึหึ ทนไม่ไหวกันขนาดนั้นเลยเหรอ”

อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะ ก่อนพูดประชดประชัน

“ฮ่า ๆ ทนไม่ไหว? ตลกแล้ว! ทำไมผมจะต้องทนไม่ไหวด้วย?”

กัวหย่งซินหัวเราะเสียงดังหลังจากได้ยินอย่างนั้น

“จุ๊ ๆ พวกคุณยังไม่รู้สินะว่าการสอบสวนเสร็จสิ้นแล้ว? ผมมั่นใจว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ใกล้จะถูกจับแล้ว!”

“จับกุม!? จับใคร?”

พอหลี่จิงเทียนได้ยินคำว่าจับกุม เขาก็ก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว

“คุณจะจับใครเข้าคุกเหรอ?”

กัวหย่งซินหัวเราะเหมือนกับเพิ่งฟังเรื่องตลก

“ฮ่า ๆ แน่นอนว่าตำรวจจะออกหมายจับไอ้พวกนายทุนหน้าเลือดที่ฆ่าคนไปกว่าสิบคนไงล่ะ พวกประธานบริหารระดับสูงของเครือฮ่าวหราน!”

พูดจบ เขาก็หันไปมองคนรวยรุ่นสองที่มีท่าทางหวาดกลัวอย่างมาก

“ดูนายสิ? พี่เขยของนายไม่ได้บอกเลยเหรอ?”

“ฉัน…ไม่ เป็นไปไม่ได้!”

หลี่จิงเทียนตะลึงงัน ถ้านับตามจำนวนหุ้นที่ถือแล้ว เขานับว่าเป็นหนึ่งในผู้บริหารระดับสูงของเครือฮ่าวหรานเช่นกัน…

“ฉันไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย!”

ด้วยกลัวว่าจะต้องติดคุกอีกครั้ง เขาจึงร้องไห้โฮ

ซวยแล้ว!