บทที่ 484 หนึ่งร้อยล้าน

‘ห้องวีไอพีหมายเลขสี่ ยี่สิบห้าล้าน’

ก่อนที่พิธีกรจะเคาะสิ้นสุดการประมูล เขาก็เห็นข้อความหนึ่งปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

“ห้องวีไอพีหมายเลขสี่ประมูลยี่สิบห้าล้าน!”

หลังจากตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เธอจึงขานราคาด้วยความไม่เชื่อ

ทันทีที่พิธีกรขานราคา ทุกคนในห้องก็เงียบลงอีกครั้ง

ตอนนี้พิธีกรยังไม่ประกาศสิ้นสุดการประมูล ดังนั้นทุกคนจึงสามารถเสนอราคาได้

“อะไรกัน? เขาเสนอราคาเพิ่มหกล้านในครั้งเดียว?”

“หวีอันนี้ราคาสูงสุดแค่สิบห้าล้าน แต่ตอนนี้กลับขายได้ถึงยี่สิบห้าล้าน? เขาบ้าไปแล้วเหรอ?”

“…”

หลังจากที่ทุกคนได้สติ พวกเขาทุกคนก็หันมองไปที่ห้องวีไอพีหมายเลขสี่ด้วยความไม่เชื่อ

แต่พวกเขาไม่รู้ว่าผู้หญิงที่อยู่ในห้องวีไอพีหมายเลขสี่ก็ตกตะลึงเช่นกัน

“คุณ…คุณเสนอราคายี่สิบห้าล้านเหรอคะ?”

ซูหว่านเอ๋อมองตัวเลขบนหน้าจอขนาดใหญ่ด้วยความประหลาดใจ แล้วหันมองผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆ ด้วยสายตาไม่เชื่อ

“มันไม่คุ้มกับเงินที่เสียไปนะคะ”

“ไม่เป็นไร ถ้าผมบอกว่าไม่เสียเปล่าก็ไม่เสียเปล่า”

อวี้ฮ่าวหรานตอบด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ เงินยี่สิบล้านกว่า ๆ เป็นเพียงเงินจำนวนน้อยนิดสำหรับเขา

“ถือว่ามันเป็นของขวัญแล้วกัน คุณยังไม่หายดี อีกอย่างผมเป็นต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนั้นกับคุณ”

ขณะพูด เขาหันมองหญิงสาวที่มีดวงตากลมโตพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก

ซูหว่านเอ๋อกำหมัดด้วยความเขินอายเล็กน้อย

“ฉัน…ไม่อยากได้ของขวัญราคาแพงแบบนี้ คราวหน้าฉันซื้อเองได้ค่ะ”

หลังจากโตขึ้นก็แทบไม่มีใครให้ของขวัญเธอเลย แทบไม่มีใครที่เธอสามารถเรียกว่าเพื่อนได้เต็มปาก

“ผมจ่ายเงินแล้ว ถ้าคุณไม่ต้องการก็เอาไปทิ้งเถอะ”

เมื่ออวี้ฮ่าวหรานเห็นใบหน้าเหยเกของอีกฝ่าย มุมปากของเขาก็ยกขึ้นด้วยความตลก

“อ๊ะ! ไม่ค่ะ ฉัน…ฉันจะรับมันไว้ แต่…ฉันจะคืนเงินให้คุณทีหลัง…”

ซูหว่านเอ๋อสับสนเล็กน้อยเมื่อได้ยินอย่างนั้น เห็นได้ชัดว่าเธอชอบหวีเล่มนั้นอย่างมากจึงหาทางประนีประนอม

เธอแทบไม่เคยได้รับของขวัญโดยที่ผู้ให้ไม่หวังสิ่งตอบแทนเลย

อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกแบบนั้นเช่นกัน

“มีเพื่อนเคยให้ของขวัญคุณไหมครับ?”

เมื่อเห็นท่าทางสับสนของอีกฝ่าย เขาจึงถามโดยไม่ตั้งใจ

“อย่างเช่นของขวัญวันเกิด ของขวัญวันครบรอบ? หรือว่าของขวัญจากเพื่อร่วมชั้นล่ะคะ?”

ซูหว่านเอ๋อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนส่ายศีรษะ

“ไม่เคยค่ะ ร่างกายฉันอ่อนแอตั้งแต่เด็กแล้วจึงต้องเรียนหนังสือที่บ้าน ฉันเลยไม่มีเพื่อนค่ะ”

“จริงเหรอครับ…”

อวี้ฮ่าวหรานไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไร

ตอนนี้ชายหนุ่มจำความรู้สึกประทับใจตอนที่มีต่อเพื่อนร่วมชั้นและเพื่อนคนอื่น ๆ สมัยเรียนได้เลือนรางมาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่หลี่เม่ยซื้อของขวัญให้เขาตอนอยู่มหาวิทยาลัย

ดังนั้นจึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมไอ้นายหน้าตัวอ้วนถึงไม่ชอบเธอตอนที่เจอกันครั้งแรก

ไม่มีคนรู้จักและไม่มีทักษะในการเจรจา

ซูหว่านเอ๋อลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ตอนนี้เธอรู้สึกแย่อย่างมาก

“ถ้าอย่างนั้น…ฉันรับของไว้ก่อนแล้วค่อยจ่ายเงินคุณทีหลังนะคะ”

“ไม่มีปัญหาครับ”

อวี้ฮ่าวหรานตอบอย่างรวดเร็ว

พิธีกรนับถอยหลังสิบวินาทีแล้ว ในที่สุดหวีหยกก็ได้เจ้าของคนใหม่

ห้องประมูลหมายเลขสาม

“มันเป็นใคร? บ้าไปแล้วเหรอ? ทุ่มเงินยี่สิบห้าล้านซื้อหวีหัก ๆ แบบนั้นเนี่ยนะ?”

นายน้อยตัวอ้วนเคยมีสีหน้ามีความสุข แต่ตอนนี้เขากลับโมโหอย่างมาก

“ตึง!”

เขาไม่กล้าเสนอราคาต่อ จากนั้นโยนเครื่องดนตรีในมือลงบนพื้นอย่างแรง

จ่ายเงินยี่สิบห้าล้านเพื่อหวีเก่า ๆ เขาเป็นคนบ้าหรือมาเฟียหรือไง?!

ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน เขาก็ไม่สามารถหาเงินจำนวนนั้นมาจ่ายได้

การประมูลหวีหยกได้ผู้ชนะแล้ว และสิ่งของต่อไปคือแจกัน

“ราคาเริ่มต้นสามสิบล้าน!”

สิ้นเสียงประกาศราคาเริ่มต้น การประมูลอันดุเดือดก็เริ่มต้นขึ้น

อวี้ฮ่าหรานปรายตามองของสิ่งนั้นอย่างไม่ใส่ใจ ตอนนี้เขาไม่สนใจวัตถุโบราณชิ้นไหนอีกแล้ว

“คุณไม่ซื้อเหรอคะ? มันน่าสะสมมากเลยนะ”

ซูหว่านเอ๋อมองแจกันโบราณที่ตั้งอยู่บนเวทีพร้อมถาม

ถ้าเธอมีเงิน เธอจะไม่ปล่อยวัตถุโบราณที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานเหล่านี้หลุดมือไปแน่นอน

“คุณอยากได้เหรอ?”

อวี้ฮ่าวหรานอ่านความคิดอีกฝ่ายจากสายตาของเธอ

“ป…เปล่าค่ะ…ฉันแค่มองความงามของมัน…”

ซูหว่านเอ๋อละสายตาจากสิ่งของตรงหน้าอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่าผู้ชายข้าง ๆ จะจ่ายเงินจำนวนมหาศาลเพื่อเธออีกครั้ง

เธอจะปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนั้นอีกไม่ได้

ในเมื่อไม่ถูกแทรกแซงโดยมาเฟียท้องถิ่นอย่างอวี้ฮ่าวหราน แจกันจึงขายออกในราคาสี่สิบล้านหยวนอย่างรวดเร็ว

โบราณวัตถุชิ้นนี้ไม่มีพลังวิญญาณแฝงอยู่ ดังนั้นห้องวีไอพีหมายเลขสามจึงไม่มีการเคลื่อนไหว

อวี้ฮ่าวหรานคิดว่าตัวเองจะกลับบ้านมือเปล่าซะแล้ว แต่ทันใดนั้นรายการประมูลชิ้นสุดท้ายก็ถูกประกาศ!

“นี่คือดาบหยกโบราณ ลวดลายบนใบดาบถูกสลักอย่างประณีตมาก แม้ทางเราจะไม่ทราบอายุที่แน่นอนของดาบเล่มนี้ แต่ถ้าอ้างอิงตามผลการตรวจสอบทางวิทยาศาสตร์ ดาบเล่มนี้ถูกตีขึ้นประมาณสองพันหรือสามพันปีก่อน…”

พิธีกรบนเวทีพูดจาฉะฉาน กลุ่มผู้ชมต่างมองดาบหยกเล่มนั้นด้วยความประทับใจ

เทคนิคการแกะสลักหยกบนดาบเล่มนี้ประณีตอย่างมด ซึ่งบ่งบอกชัดเจนว่ามันถูกตีขึ้นในสมัยโบราณแน่นอน

เพราะเทคนิคการแกะสลักแบบนี้หายากมากในสมัยปัจจุบัน

และที่สำคัญที่สุดดาบเล่มนี้มีพลังวิญญาณมากมายไหลเวียนอยู่!

ห้องวีไอพีหมายเลขสี่

“อวี้ฮ่าวหราน คุณชอบของโบราณแบบไหนเหรอคะ? ทำไมคุณไม่ลองประมูลดูล่ะ?”

ซูหว่านเอ๋อหันมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยสายตาสงสัย ตอนนั้นเองที่เธอพบว่าชายหนุ่มกำลังประมูลอยู่

“เริ่มประมูลค่ะ ราคาของดาบหยกเล่มนี้เริ่มต้นที่แปดสิบล้าน!”

พิธีกรบนเวทีแจ้งราคาเริ่มต้น แต่ทันใดนั้นสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยวนะ…ห้องวีไอพีหมายเลขสี่เสนอราคาหนึ่งร้อยล้านหยวน!”

ความโกลาหลเกิดขึ้นในห้องประมูลทันทีที่เธอแจ้งราคาเริ่มต้น

“ใครน่ะ? ใจร้อนขนาดนี้เลยเหรอ? เขาต้องบ้าไปแล้วแน่นอน!”

“บัดซบ! แค่แปปเดียวราคาสูงขึ้นถึงยี่สิบล้านหยวนเลยเหรอ เขาใช้เงินเหมือนน้ำเลย”

“นี่…เขาเป็นมาเฟียเหรอ?”

“…”

ทุกคนต่างตกตะลึง เพราะช่วงราคาประมูลของวัตถุโบราณก่อนหน้านี้เพิ่มขึ้นแค่ไม่กี่ล้านเท่านั้น

แต่ผู้ชายคนนี้กลับเสนอราคามากถึงยี่สิบล้าน!

ยังไงก็ตามราคานี้กลับไม่เกินความคาดหมายของผู้เข้าร่วมการประมูลสักเท่าไหร่

“หมายเลขสิบสองเสนอราคาหนึ่งร้อยสามล้าน”

“หมายเลขสิบแปดเสนอราคาหนึ่งร้อยห้าล้าน!”

“…”

ด้วยความต้องหารเอาชนะของทุกคน ราคาประมูลจึงพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว

ห้องวีไอพีหมายเลขสี่

“อวี้ฮ่าวหราน คุณไม่อยากได้ของชิ้นนั้นเหรอคะ? ทำไมคุณไม่เสนอราคาต่อล่ะ?”

ซูหว่านเอ๋อรู้สึกเสียใจเล็กน้อย เมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งไป แต่เธอไม่สามารถซื้อให้เขาได้

อวี้ฮ่าวหรานมองดาบหยกโบราณบนเวทีอย่างไม่ใส่ใจ

“ไม่เป็นไร ปล่อยให้พวกเขาเสนอราคาไปก่อน”

ภายในห้องประมูล

“ห้องวีไอพีหมายเลขสิบสองเสนอราคาหนึ่งร้อยยี่สิบล้าน!”

การประมูลยังคงดำเนินต่อไปอย่างดุเดือด

หลังจากนั้นไม่นาน ราคาดาบหยกโบราณก็พุ่งขึ้นสูงจากเดิมกว่ายี่สิบล้าน