บทที่ 47 เพื่อนร่วมห้องมาขอให้ช่วย ใครบอกว่าฉันเล่นไม่ได้กัน

เมื่อวันใหม่ผ่านไป เจียงฮ่าวก็ยังคงไปโรงเรียนตามปกติ แต่ด้วยการที่เจียงฮ่าวแสดงความสามารถออกทำให้ไม่มีใครกล้าเมินเฉยหรือแยกตัวจากเขาแบบเมื่อก่อน

กลับกัน นักเรียนเหล่านั้นยังหาโอกาสที่จะเข้าหาเจียงฮ่าวเสียด้วยซ้ำ โดยเฉพาะกับการเรียนนั้น หากว่าพวกเขาไม่สามารถตอบข้อไหนได้ พวกเขาจะใช้เรื่องนี้เข้าหาเจียงฮ่าวในทันที

เจียงฮ่าวก็ไม่ได้แสดงความเย่อหยิ่งหรือปฏิเสธแต่อย่างใด เขาช่วยทุกคนเท่าที่จะช่วยได้ และนี่เองสำหรับเขาแล้วถือได้ว่าเป็นสีสันแห่งชีวิตอย่างมาก

ในช่วงคาบเรียนตอนเย็นนั้น เหล่านักเรียนกำลังเล่นบาสกันอยู่ แต่เจียงฮ่าวนั้นไม่ได้เล่นด้วย เขาเลือกที่จะพูดคุยกับเพื่อนบางคนมากกว่า

แต่ในขณะที่เจียงฮ่าวกำลังคุยกับเพื่อนบางคนอยู่นั้น โจวหยูได้พุ่งเข้ามาหาเจี่ยงฮ่าวอย่างรวดเร็วด้วยท่าทีร้อนลน

“นายสนใจจะเข้าทีมกีฬาห้องเรามั่งรึเปล่า”

ทันทีที่เขามาถึงก็ได้ถามออกมาด้วยเสียงอันดังลั่นในทันที

นักเรียนคนอื่นที่ได้ยินต่างก็นิ่งคิดไปเล็กน้อยเพราะพวกเขานั้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เจียงฮ่าวจึงได้ถามออกมา

“เกิดอะไรขึ้นโจวหยู ไม่ใช่ว่าทีมห้องเราก็เล่นอยู่กับนายไม่ใช่รึไง”

โจวหยูได้รีบพูดออกมาอย่างร้อนลนในทันทีเมื่อเห็นเจียงฮ่าว

“สถานการณ์ไม่ค่อยดีน่ะ ตอนนี้ฉันกำลังเล่นบาสกับเกาเหวินและพวก แล้วทีนี้พวกเราเผลอไปจับบาสตอนรีบาวน์ซึ่งปกติเราก็ทำกันได้ แต่ไอ้พวกนั้นมันไม่ยอม”

“ถ้าเราไม่ยอมรับ พวกมันก็ทำท่าจะมีเรื่อง ทีนี้…พอพวกเรายอมรับว่าฟาล์ว ไอ้พวกนั้นก็เลยได้ใจเยาะเย้ยถากถางสั่งสอนพวกเรามา นั่นก็เพราะพอยอมรับว่าฟาล์วคนที่ทำเลยโดนดีดออก”

“แล้วตอนนี้….พวกเราเองก็เหลือแค่สี่คนเท่านั้น คนส่วนใหญ่ของห้องเราก็เล่นบาสไม่เป็นด้วยซ้ำเลยหาคนลงเล่นไม่ได้”

“แถมตอนนี้ไอ้คนที่เล่นกีฬาได้ก็หายหัวไปไหนหมดก็ไม่รู้ นี่เลยทำให้ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี”

โจวหยูพุดออกมาด้วยสีหน้าที่รนราน

และนี่เองทำให้นักเรียนคนอื่นที่ได้ยินต่างก็รนรานตามไปด้วย

นั่นก็เพราะในช่วงอายุแบบวัยรุ่นเลือดร้อนแบบนี้ย่อมต้องถือเกียรติยศของห้องเป็นสำคัญ

และมาในตอนนี้ มีใครบางคนกำลังกลั่นแกล้งห้องตัวเอง ทุกคนย่อมร่วมมือกันเพื่อขจัดศัตรูของห้อง

“เอาเลย ไปฆ่ามันซะ อย่าบอกว่านายคิดว่ากับเรื่องนี้นายไม่อยากจะยุ่ง”

“ใช่แล้ว กับอีแค่กีฬาจะสักเท่าไหร่กันเชียว”

“….”

ในขณะที่เหล่านักเรียนกลุ่มน้อยๆกำลังเป็นเดือดเป็นแค้น

เจียงฮ่าวได้พูดขึ้นมาในทันที

“พวกนายเล่นเป็นกันด้วยเหรอ”

คำพูดของเจียงฮ่าวนั้นไม่ได้ต่างจากถังน้ำแข็งที่ราดลงบนหัวพวกหัวร้อนเลยแม้แต่น้อย

ในตอนนี้ เพื่อนร่วมชั้นของเขาที่เป็นเดือดเป็นแค้นเมื่อครู่ค่อยๆหันมาเชิงดูถูกเจียงฮ่าวเล็กน้อย

“ถึงพวกเราไม่รู้ว่าเล่นยังไงแล้วไงล่ะ นายรู้ว่าเล่นยังไงเหรอ ฉันว่านายก็เล่นไม่เป็นเหมือนพวกเรานั่นแหล่ะ”

ในตอนนี้เองทุกคนก็หันไปยังเจียงฮ่าวด้วยสายตาที่แสดงถึงความอยากรู้ขึ้น

ถึงแม้ว่าตอนนี้เจียงฮ่าวในตอนนี้จะแสดงตัวออกมาแล้วว่าเป็นสุดยอดนักเรียนหัวกะทิ และแม้ว่าคำถามของเจียงฮ่าวจะเป็นความจริงที่ว่าพวกเขาเล่นบาสไม่เป็น แต่เขาเองก็ไม่ควรจะพูดเรื่องนี้ออกมาในเวลาแบบนี้

เจียงฮ่าวก็ไม่ได้ถือโทษโกรธอะไรเพื่อนร่วมชั้นที่พูดออกจะดูถูกเขาออกมาหน่อยๆก็ตาม

ใบหน้าของเขาในตอนนี้ยิ้มออกมาเล็กน้อยท่ามกลางสายตาที่ไม่พอใจของเพื่อนร่วมชั้น พลางมองไปยังที่นั่งของเขาที่มีหนังสือบาส( NBA )วางเอาไว้อยู่บนโต๊ะ

“ฮืม อย่าบอกนะว่านายรู้ว่าเล่นยังไงจริงๆ”

มาถึงตอนนี้ เจียงฮ่าวหยุดไปเล็กน้อย และนั่งนิ่งไปอย่างน่าสงสัย หลังจากนั้นเขาได้ยืนขึ้นและพูดออกมา

“ไปกันเถอะ แล้วฉันจะแสดงให้ดูว่าบาสเขาเล่นกันยังไง”

หลังจากนั้น เขาก็ได้การม้วนหนังสือบาสไว้ในมือก่อนจะผลักโจวหยูที่ตอนนี้อยู่ในสภาพโง่งมเดินออกไปจากห้อง

นี่ทำให้นักเรียนคนอื่นที่นิ่งอึ้งไปนั้นมองหน้ากันอย่างงงๆ

“เจียงฮ่าวเล่นบาสได้จริงดิ”

“ดูจากความมั่นใจนั่นก็ไม่น่าจะแค่แกล้งทำเล่นๆนะ”

“ไอ้ฉิบหาย รีบตามไปดูกันดีกว่า”

“….”

ทันทีที่ทุกคนออกไปนั้น เมื่อตามกลุ่มของเจียงฮ่าวทัน ทุกคนก็ได้วิ่งไปยังสนามบาสด้วยกัน

ก่อนหน้านี้ที่เจียงฮ่าวเดินอยู่นั้น เขาได้แยกความคิดลอบเข้าไปใช้ระบบเรียบร้อยแล้ว

“ติ้ง ตรวจพบหนังสือภาพNBAท่านต้องการย่อยสลายหรือไม่”

“ย่อยสลาย”