“แกจะทำอะไร ทำไมแกเอามีดมาโรงเรียน” ชิวหยีเจนอาจจะไม่มีเหตุผลแต่เธอก็ยังไม่เอามีดมาโรงเรียน

เจี่ยนอีหลิงไม่ได้ตอบคำถามของชิวหยีเจน เธอหยิบมีดขึ้นมาด้วยมือข้างซ้ายแล้วจี้ไปที่มือข้างขวาของตนเอง

“พนันมือข้างหนึ่ง”

บ้าไปแล้ว พนันรึ เธอบ้าไปแล้วหรือยังไง

หลังจากที่หยุดไปชั่วขณะ เจี่ยนอีหลิงก็กล่าวต่อว่า “เอาหลักฐานมา มือข้างนี้ตัดให้เธอ ถ้าไม่มี ตัดมือเธอให้ฉัน”

เสียงของเจี่ยนอีหลิงแม้ว่าจะยังเป็นเสียงเด็กๆ และมีธรรมชาติที่ค่อนข้างนุ่มนวล แต่สิ่งที่เธอพูดนั้นน่ากลัวจริงๆ

เธอถือมีดผ่าตัดในมือซ้ายอยู่เหนือข้อมือขวาประมาณสิบเซ็นติเมตร ราวกับว่าเธอพร้อมจะตัดมันออกได้ทุกขณะจิต

แม้ว่าฟังเสียงของเธอจะนุ่มนวลและอ่อนแอ แต่กลับทำสิ่งต่างๆด้วยพลังใจอันแข็งแกร่งที่ชิวหยีเจนไม่มี

“เธอบ้าแล้ว” ชิวหยีเจนรู้สึกว่าเจี่ยนอีหลิงเป็นบ้า

คนอื่นๆต่างก็พากันประหลาดใจจนลืมตาโพลงเช่นกัน พฤติกรรมของเจี่ยนอีหลิงช่างน่ากลัวเกินไป

เพื่อนร่วมโต๊ะของเจี่ยนอีหลิงซึ่งอยู่ใกล้ที่สุดก็ยิ่งหวาดกลัวมากกว่าใคร

“ถ้าเธอมีหลักฐาน ก็อย่ากลัว คนมือขาดคือฉัน หรือว่าเธอไม่มีหลักฐาน รู้สึกผิดบ้างไหม”

เจี่ยนอีหลิงมองไปยังชิวหลีเจนด้วยดวงตาที่แจ่มกระจ่าง

ชิวหยีเจนมองดูดวงตาคู่นั้นและก็พลันรู้สึกเสียววาบ

นี่เป็นสถานการณ์อะไรกัน

เจี่ยนอีหลิงก็ยังคงเป็นเจี่ยนอีหลิงคนเดิม และเมื่อเทียบกับการคุกคามคนอื่นก่อนหน้านี้ ตอนนี้เจี่ยนอีหลิงพูดสุภาพกว่าเดิมมาก

แต่ทำไมชิวหยีเจนซึ่งไม่เคยรู้สึกใจสั่นไหวไปกับเจี่ยนอีหลิงมาก่อน จึงรู้สึกทำนองนี้กับเจี่ยนอีหลิงที่เยือกเย็นแบบนั้น

“ฉัน…” ชิวหยีเจนพูดตะกุกตะกัก รู้สึกรำคาญใจ มองเห็นว่ามีสายตามากมายดูอยู่ ถ้าเธอพูดว่าเธอไม่กล้า เธอย่อมต้องเสียหน้า

แต่จริงๆแล้วเธอต้องการที่จะพนันกับเจี่ยนอีหลิงและพ่ายแพ้ในท้ายที่สุด นั่นจะไม่ยิ่งเสียหน้ากว่านี้อีกหรือถ้าเธอไม่ทำตามเดิมพัน

เธอจะทำให้คนอื่นเชื่อฟังเธอได้อย่างไรต่อไปในอนาคต

“พี่หญิงชิว เราอย่าไปเดิมพันกับเธอเลย เราไปรายงานให้กับโรงเรียนกันดีกว่าว่าเธอนำมีดเข้ามาในโรงเรียน”

ลูกน้องที่อยู่ถัดจากชิวหยีเจนให้ประกายความคิดแก่ชิวหยีเจน

เมื่อชิวหยีเจนได้ยินอย่างนั้น เธอรู้สึกว่ามันเข้าท่า

เธอเกือบตกหลุมพรางของเจี่ยนอีหลิง

ดังนั้นชิวหยีเจนจึงถอยกลับไปพร้อมกับผู้ติดตามของเธอ

พวกเธอจากไปอย่างเร่งรีบ ในขณะที่นักเรียนที่อยู่ในห้องแปดของโรงเรียนมัธยมยังคงตกอยู่ในสภาพตกตะลึง

แค่นั้นนะเหรอ

ชิวหยีเจนยอมรับความพ่ายแพ้เหรอ

จากนั้นพวกเขาต่างก็มองไปที่เจี่ยนอีหลิงด้วยความสงสัย

ที่กล่าวว่าเด็กหญิงคนนี้เป็นคนทำให้เจี่ยนหยุ่นน่าวบาดเจ็บจริงแล้วใช่เธอเหรอ

หลังจากที่ชิวหยีเจนจากไปแล้ว เจี่ยนอีหลิงก็เก็บมีดเข้ากระเป๋าอย่างใจเย็น

ไม่นานนักหัวหน้าฝ่ายการสอนก็เข้ามา

หัวหน้าฝ่ายเป็นชายวัยกลางคนในวัยห้าสิบผมบาง เส้นผมของเขายาวเกือบถึงกลางหัว

เขามีรูปร่างเล็กและตาตี่

เขามีฉายา “ผีเห็นผีหลีก” ฝังอยู่ในใจของนักเรียนทุกคนในโรงเรียน และเขาเป็นที่รู้จักว่าเคร่งครัดและ “หลีกเลี่ยงเขาทุกวิถีทาง”

นักเรียนในห้องแปดพลันกลับคืนสู่ที่นั่งของตนเองเมื่อพวกเขาเห็นหัวหน้าฝ่ายด้วยกลัวว่าจะถูกหัวหน้าฝ่ายจับได้ว่าทำอะไรผิด

ชิวหยีเจนและคนอื่นๆ ติดตามหัวหน้าฝ่ายมา

มันเป็นช่วงเวลาการศึกษาด้วยตนเองในตอนนี้ และเสียงอ่านในตอนเช้าก็ได้ยินมาจากห้องอื่น แต่ห้องแปดนั้นเงียบสนิท

“นักเรียนเจี่ยนอีหลิง ครูได้ยินว่าเธอนำมีดมาโรงเรียน”

หัวหน้าฝ่ายหรี่ตามองไปที่เจี่ยนอีหลิงด้วยสีหน้าบึ้งตึง

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเจี่ยนอีหลิงเป็นเรื่องใหญ่ในโรงเรียนมัธยมเชิ่งหัว เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ที่ครูจะไม่รู้

เพียงแต่ว่าตระกูลเจี่ยนได้บอกกับโรงเรียนว่าลูกของพวกเขาป่วยและต้องการที่จะพักผ่อน ดังนั้นจึงไม่เหมาะสมที่โรงเรียนจะไล่เลียงต่อไป