ตอนที่ 108 : พี่ชายก็อยากกินเนื้อด้วย

ไม่ต้องสงสัยเลยว่ากฎไฟนี้มีระดับที่สูงและอาจจะแข็งแกร่งยิ่งกว่าความเชี่ยวชาญไฟของมังกรเพลิงเสียอีก ไม่งั้นแล้วทำไมมันถึงเก็บหินกฎไว้ในรัง

หวังเย่าเข้าไปดูใกล้ ๆ อย่างตื่นเต้น เขาไม่ลังเลที่จะเก็บมันไปทันที จากนั้นเขาก็พบกับก้อนสีแดงขนาดใหญ่

“นี่มันเกล็ดมังกรเพลิง ! ”  หวังเย่าตาเป็นประกายขึ้นมาทันที นี่คือวัสดุสำหรับทำเกราะชั้นสูง เกล็ดที่ใหญ่แบบนี้สามารถนำไปทำเกราะได้หลายพันชิ้น

“มันใหญ่เกินไป แค่เกล็ดเดียวก็ใหญ่ขนาดนี้แล้ว”  หวังเย่าสลดนิด ๆ แต่ในทางกลับกันแล้วคุณค่าของเกล็ดมังกรนั้นก็มากกว่าของที่ได้จากสัตว์อสูรอื่น ๆ

หวังเย่าได้ทิ้งเนื้อเสือดาวกว่า 5,000 ปอนด์ทิ้งไป ทำให้มีที่ว่างพอที่จะเก็บเกล็ดมังกรได้บ้าง

ตอนนั้นเขาก็ได้ยินเสียงของคนดังขึ้นมา

เสียงนี้ฟังดูเล็กแหลมแต่กลับดัง หวังเย่าจึงอดไม่ได้ที่จะสะดุ้ง ที่นี่กลับมีคนอยู่งั้นหรือ ?

เขาได้สั่งการให้ตือโป๊ยก่ายออกไปดูด้านนอกและพบว่าในมุมหนึ่งของถ้ำ มีคนที่ปกปิดคลื่นพลังของตัวเองอยู่

เงาของอีกฝ่ายได้มุ่งหน้าเข้ามาในถ้ำอย่างรวดเร็ว

“เร็วเข้า ตอนที่เฉี่ยนเจินเฉียนลากมังกรออกไป เราต้องรีบเข้าไปในรังของมันโดยเร็วที่สุด”

“ใช่ นี่คือโอกาสที่หายาก เราต้องคว้ามันเอาไว้”

“ฮ่าฮ่า ไม่ต้องกังวล ใจเย็นๆ ฉันบอกแล้วว่าพวกนายตามฉันมาก็พอ ตอนนี้พวกเราโชคดีแล้ว”  น้ำเสียงของเขาฟังดูตื่นเต้น แต่ก็เหมือนพูดข่มคนอื่นอยู่ ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นลูกพี่ของพวกนี้

“นายนี่ยังเยือกเย็นเหมือนเดิมเลย โอกาสที่ดีแบบนี้นายก็ยังใจเย็นอยู่ได้ ฉันล่ะทึ่งกับนายจริง ๆ ”

“พี่หลง ถ้าครั้งนี้เราได้กำไรกลับไป ฉันว่าเราต้องได้เป็นทหารรับจ้างขั้นสูงแน่ ๆ ”

“ไม่ต้องกังวล ฉันน่ะต้องคว้าทุกอย่างที่เอาไปได้ให้หมด”  เมื่อพูดจบเขาก็ได้เข้ามาในถ้ำทันที ก่อนจะทึ่งกับทองและเงินมากมายที่กองพะเนินอยู่

หวังเย่าแอบมอง แม้ว่าเขาจะเก็บหินจันทราใส่ในกระเป๋ามิติแล้ว แต่สายตาของเขาก็ยังดีอยู่ พวกทองและเงินนั้นสามารถสะท้อนแสง ทำให้มองเห็นใบหน้าของคนที่เข้ามาได้

คนที่เดินนำหน้ามานั้นคือชายตัวใหญ่ เขายิ้มออกมาอย่างใจเย็น เขาใส่ชุดระดับ C และ  ถือมีดยาวระดับ B ไว้ ที่ไหล่ของเขามีตราหมาป่า 4 หัวอยู่ ซึ่งแทนว่าเขาคือทหารรับจ้างขั้น 4 ที่สามารถจัดการกับสัตว์อสูรที่เลเวลมากกว่า 40 ได้

คนที่เดินตามชายคนนั้นมาเหมือนจะเป็นลูกน้อง หน้าตาดูเจ้าเล่ห์อย่างมาก ถึงจะดูกระจอกแต่ในมือก็ถือปืนและระวังกันอย่างมาก

อีกคนเป็นชายหนุ่มผมเขียว มันมีมีดบิน 6 เล่มที่เอวของเขา เขาสวมถุงมือเงินและมีโล่สีดำที่มือซ้ายของเขา

มีคนเข้ามาทั้งหมด 3 คน มีสองคนเป็นทหารรับจ้างขั้น 4

เมื่อคนเหล่านี้เข้ามา พวกเขาต่างก็ตาเป็นประกายทันที แม้แต่พี่หลงที่พวกนั้นเรียกก็ไม่อาจจะใจเย็นได้อีก

ทั้งสามคนแยกตัวกันเพราะรังนี้มีขนาดใหญ่ หวังเย่าเองก็สำรวจได้แค่พื้นที่เล็ก ๆ เท่านั้น

หวังเย่าไม่คิดจะเปิดโอกาสให้สามคนนี้แย่งผลประโยชน์จากเขาไป เขาลังเลที่จะปรากฏตัว แต่อยู่ ๆ ชายที่หน้าตาเจ้าเล่ห์ก็พูดขึ้นมา  “ พี่หลง มีร่องรอยว่าของที่นี่ถูกเคลื่อนย้ายไป พี่ดูรอยนี่สิ มันยังใหม่อยู่เลย ของนี่เพิ่งจะถูกเอาไป”

พี่หลงและชายผมเขียวเดินเข้าไปดูและพูดขึ้น  “ใช่ ดูเหมือนว่าจะมีคนอยู่ที่นี่ ใครกัน ? ”

หวังเย่ายืนอยู่ในความมืดมิดและพูดขึ้น  “ฉันเอง พวกนายเป็นทหารรับจ้างกันสินะ ? ”

พี่หลงและคนอื่น ๆ เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นแค่เด็กหนุ่มก็พากันโล่งอก พวกนั้นพากันมองหน้ากันและแสดงสีหน้าแปลกใจออกมา

พี่หลงพึมพำออกมา  “เด็กน้อย ฉันขอแนะนำให้ทิ้งของที่นายได้ไปเอาไว้ ไม่งั้นแล้วนายอาจจะต้องนอนอยู่ที่นี่ไปตลอดกาล”

“เด็กน้อย ถ้าแกฉลาดพอคงจะรู้ว่าพี่หลงนะใจดีกับแกแค่ไหน พี่หลงไม่คิดจะฆ่าแก แต่ฉันน่ะไม่คิดจะปล่อยแกไปหรอก”  ชายคนที่สองตะโกนออกมา

“แกน่ะ หุบปากไปซะ มันยังไม่ถึงคราวที่แกจะใช้ปืนพัง ๆ ยิงใครหรอก”  ชายผมเขียวจับมีดที่เอวตัวเอง

“แกเชื่อมั้ยว่าฉันจัดการแกได้ ? ”  ชายคนที่สองมองไปที่ชายผมเขียว

พี่หลงยกมือขึ้นและพูดขึ้นมา  “พอแล้ว ถึงการฆ่าคนมันจะสนุกแต่นั่นเป็นทางเลือกสุดท้าย ฉันน่ะมีมาตรฐานของตัวเอง เมื่อเราลงมือห้ำหั่นกันเอง เราก็จะระแวงกัน  นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากจะเห็น  เด็กน้อย ฉันจะให้เวลาแกคิด 5 วินาที”

หวังเย่าไม่แปลกใจนัก เขาไม่คิดว่าไอ้สามคนนี้มันจะรู้จักผิดชอบชั่วดีอยู่แล้ว

“ฉันขอโทษด้วย แต่ฉันคงให้ของที่ฉันมีไม่ได้เพราะของพวกนี้เป็นของผู้ตรวจสอบเฉี่ยน เขาน่ะล่อมังกรเพลิงออกไป เพื่อให้ฉันแอบเข้ามาเก็บของให้กับเขา”

“แกคิดจะหลอกเรารึไง ? ”  พี่หลงไม่เชื่อคำพูดของหวังเย่า

“ให้ฉันฆ่าเด็กนี่เถอะ”  ชายคนที่สองพูดขึ้น

“เด็กน้อย ฉันจะถามแกหน่อย แกเป็นอะไรกับผู้ตรวจสอบ ? ”  พี่หลงแสดงท่าทีลังเลออกมา

“ฉันเป็นศิษย์ของเขา”  หวังเย่าพูดขึ้น อันที่จริงแล้วเขาสามารถจัดการกับสามคนนี้ได้ง่าย ๆ แต่คำพูดของพี่หลงทำให้เขาเปลี่ยนใจ เมื่อสามคนนี้ไม่คิดจะฆ่าเขา งั้นก็พอยกโทษให้ได้

“นี่..”  พี่หลงลังเลไป “เจ้าหนู เจ้าผมเขียว ไปกันเถอะ”

“พี่หลง เด็กนี่กำลังหลอกเรา ถึงเด็กนี่จะไม่ได้โกหก แต่เราไม่จำเป็นต้องถอย  ต่อให้เราจัดการเด็กนี่ไป ผู้ตรวจสอบก็ไม่รู้ นอกซะจากว่าเขาจะฆ่ามังกรได้และมาที่รังนี่พร้อมกับตรวจสอบความจริง อีกอย่างถึงเราฆ่าเด็กนี่ไป แต่เขาคงไม่รู้ว่าเป็นเราที่จัดการกับเด็กนี่”   เจ้าเขียวพูดขึ้นมา

เจ้าหนูเองก็ยืนกรานออกมา  “พี่หลง ผมเห็นด้วยกับเจ้าเขียว เราคงฟังคำพูดพี่ไม่ได้ พี่หลงได้กินเนื้อ แต่พวกเรากลับกินซุป เราเองก็อยากกินเนื้อบ้าง เจ้าเขียว ลงมือกันเถอะ”

พี่หลงได้ยินแบบนั้นก็เงียบไป เขาเองก็ยอมรับว่าอีกฝ่ายพูดถูก

หวังเย่าถอนหายใจออกมาและมองไปที่เจ้าหนูและเจ้าเขียว ก่อนจะส่ายหน้า  “พวกแกรนหาที่ตายเองนะ”