ตอนที่ 181 : นักโทษหญิง หลิงชิงซวิน

แม้หวังเย่าแอบคิดว่าเพลงนี้อาจจะมาจากทหารรับจ้างสาวที่มาสำรวจที่นี่ แต่พอฉุกคิดได้ว่าจะมีใครที่ไหนมานั่งร้องเพลงตอนกลางค่ำกลางคืนกลางป่าเช่นนี้ นอกเสียจากคนบ้า

เขาปาดเหงื่อและรีบใส่กางเกงทันทีก่อนจะกลบดิน

“รอจนกว่าจะตื่นอีกรอบละกัน”

หวังเย่าเหนื่อยจริง ๆ เขารู้สึกว่าเขาอาจจะหลับได้ในอึดใจเดียวแต่เมื่อได้ยินเสียงเพลง มันก็ทำให้เขาขนลุกขึ้นมาจนแทบนอนไม่หลับ

หวังเย่าพยายามทำใจแข็งไม่คิดอะไรมาก แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าการที่ประสาทรับรู้ของเขาดีเกินไป มันกลับกลายเป็นปัญหา

“ฉันหลับไม่ได้”  เขานอนพลิกไปมากว่า 10 นาทีแต่เสียงนี้ก็ไม่ได้เงียบลงไป มันกลับมีเสียงผิวปากดังขึ้นมาด้วย

หวังเย่าเกลียดการที่คนอื่นมารบกวนการนอนของเขาที่สุด แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นผีผู้หญิงแต่ก็ทำให้เขาโกรธอย่างมาก เขาเลยตัดสินใจว่าจะไปจัดการกับอีกฝ่าย

ด้วยการควบคุมลูกแก้ววิญญาณดิน  ดินก็ได้ถูกขุดออก แร่ไฟได้ถูกเก็บเข้าไปในกระเป๋ามิติทันที

แม้ว่าจะเป็นแร่ไฟขั้นต้นที่ทำได้แค่ให้ความอบอุ่นแต่มันก็มีค่าหลายหมื่นเครดิตสำหรับหวังเย่า ยังไงซะเขาก็ไม่ใช่คนใช้ของอย่างทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ

เมื่อขุดขึ้นมาถึงพื้นดิน หวังเย่าก็ได้ปิดแสงของลูกแก้ววิญญาณและมองไปรอบ ๆ ก่อนจะพบแต่ความมืดมิด

ตอนนั้นเสียงเพลงก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อได้ยินแบบนั้น หวังเย่าก็ไม่พอใจขึ้นมา เขาเดินตามเสียงไปก่อนจะพบกับต้นไม้ใหญ่

“ผีสินะ เสียงเพลงมาจากด้านหลังของต้นไม้นี่ “

หวังเย่าทำใจแข็งและค่อย ๆ มองไปด้านหลังต้นไม้ก่อนจะพบกับร่างอันเพรียวบางที่นั่งอยู่บนก้อนหินและหันหลังให้กับเขา

“นี่..”  หวังเย่าไม่อาจจะบอกได้ว่าอีกฝ่ายเป็นผีรึไม่ แต่ตอนนี้เขาก็ไม่กลัวอะไรแล้ว

เมื่อเธอยังคงฮัมเพลงต่อ หวังเย่าก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่น่าจะใช่ผีรึสัตว์อสูรแต่คงจะเป็นมนุษย์จริง ๆ

“เสียงเมื่อสักครู่นี้เป็นเสียงของคนงั้นหรือ  ? ”  เขาถามกับตัวเอง

ผู้หญิงคนนั้นตัวสั่นราวกับสะดุ้งก่อนจะหันหน้ากลับมา ปรากฏว่าเธออายุประมาณ 25-26 ปี

“นะ…นายเป็นใคร ? ”  ผู้หญิงคนนั้นแสดงท่าทีลนลานและหวาดกลัวออกมา ราวกับว่าหวังเย่าเป็นสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อเห็นแบบนั้นหวังเย่าก็โล่งอกทันที

แต่มันก็ยังมีคำถามมากมายว่าทำไมเธอถึงได้มาอยู่ที่นี่และทำไมถึงต้องมาร้องเพลงกลางดึกอย่างนี้ด้วย  นี่มันดูไม่เข้าท่าเลย

“เธอไม่ต้องสนหรอกว่าฉันเป็นใคร เธอตอบคำถามฉันมาก่อน เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นมนุษย์ แล้วทำไมเธอถึงได้มาอยู่ที่นี่และมานั่งร้องเพลงกลางดึกกลางดื่นอย่างนี้ด้วย ? ”

หวังเย่าสะบัดมือพร้อมกับการ์ฟิลที่ปรากฏตัวขึ้นมา สายตาสีเหลืองหม่นของมันจับจ้องไปที่ผู้หญิงคนนั้น

“นายเป็นทหารรับจ้างหรือ ?  อ่ะ งั้นก็ดีเลย นายช่วยฉันหน่อยได้มั้ย ? ”  เธอตาเป็นประกายด้วยความยินดี

“ช่วยเธอ ? ”  หวังเย่าสับสนและพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่เย็นชา  “อยู่ ๆ เธอก็ปรากฏตัวขึ้นกลางดึกและร้องเพลงจนทำให้ฉันตื่น ฉันไม่เอาเรื่องเธอก็บุญแค่ไหนแล้ว  เธอยังกล้าขอให้ฉันช่วยอีกหรือ ? ”

สีหน้าของผู้หญิงคนนั้นแข็งทื่อไป เธอเริ่มน้ำตาซึมและสะอื้นออกมา  “น้องชาย ฉันชื่อหลิงชิงซวิน หัวหน้ากองกำลังทหารรับจ้างจากเมืองฉางอัน สั่งให้ฉันมารับสมัครทหารผู้หญิง”

“แต่เมื่อสามเดือนก่อนฉันพาคนกว่า 10 คนออกมาทำภารกิจ แต่ไม่คิดเลยว่าหลายคนจะโดนฆ่ารึไม่ก็จับตัวไป ไม่มีใครหนีรอดไปได้ บางคนโดนจับมาขังไว้ที่นี่ รังของพวกนั้นอยู่ที่หุบเขาด้านหน้า”

“ส่วนที่ว่าทำไมฉันถึงได้มาอยู่ที่นี่ ก็เพราะพวกคนร้ายได้ออกไปที่อื่นกว่า 2 วัน ฉันมีความสามารถพรางตัวกับสิ่งของได้ ดังนั้นฉันจึงหนีออกมาได้”

สีหน้าของหวังเย่าเปลี่ยนไปทันที ความจริงมันเป็นแบบนี้งั้นหรือ ?

ต้องบอกว่าเขาได้หลุดเข้ามาในอาณาเขตของคนร้ายที่เธอพูดถึง ดูเหมือนว่าคนร้ายพวกนั้นน่าจะเป็นสามคนที่เขาเจอมาก่อนหน้านี้

“ในเมื่อเธอหนีมาได้ แล้วทำไมถึงไม่พาคนอื่น ๆ หนีมาด้วย ? ”  หวังเย่าถามขึ้นมา

“ทำไมฉันไม่อยากจะทำแบบนั้นล่ะ แต่พวกนั้นฝังเครื่องติดตามไว้ในร่างกายของเรา หัวหน้าของพวกนั้นมีนกอินทรีย์ด้วย นกอินทรีย์นั่นรวดเร็วอย่างมาก ในระยะพันถึงสองพันไมล์ไม่มีใครหนีจากมันได้พ้น นอกจากนี้แล้วพวกนั้นยังขู่เราว่าถ้ามีใครหนี พวกนั้นก็จะฆ่าเราและหากมีใครหนีไปได้จริง ๆ พวกนั้นจะฆ่าเราทิ้งทั้งหมด”

เมื่อได้ยินแบบนั้นหวังเย่าก็แค้นขึ้นมา เขาอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจ ตอนนี้เขาตัดสินใจแล้วว่าคนพวกนั้นต้องตาย

“น้องชายช่วยเราหน่อยได้รึเปล่า ? แค่พาเราไปที่เมืองฉางอัน ถ้าเรารอด เราจะตอบแทนนายอย่างแน่นอน”  หลิงชิงซวินน้ำตาไหลออกมา

หวังเย่าถอนหายใจ เขาเดาว่าผู้หญิงเหล่านั้นอาจจะสูญเสียพรหมจรรย์ไป ในใจจึงเต็มไปด้วยความเคียดแค้น เสียทั้งกายเสียทั้งใจ แต่ก็ยังหวังว่าจะได้แก้แค้นคนสารเลวพวกนั้น

เขาก็ไม่ได้รีบร้อนตกลง แต่กลับพูดขึ้นว่า  “หลิงชิงซวิน ฉันชื่อหวังเย่า  มาจากเมืองหัวเซี่ยและเป็นผู้ตรวจสอบ 1 ดาว”

หวังเย่าพูดพร้อมกับแสดงตราผู้ตรวจสอบให้หลิงชิงซวินดู

หลิงชิงซวินเห็นแบบนั้นก็ตาเป็นประกายยิ่งกว่าเก่า สีหน้าของเธอแสดงความตื่นเต้นออกมา น้ำตาของเธอไหลออกมายิ่งกว่าเดิม  “ดีเลย งั้น ผู้ตรวจการหวังเย่า นายช่วยพวกเราได้รึเปล่า ? ”

หวังเย่าพูดขึ้น  “เรื่องนี้ฉันคงมองข้ามไม่ได้ แต่เธอช่วยเล่าสถานการณ์ให้ฉันฟังก่อนได้รึเปล่า ? ”

หลิงชิงซวินรีบพยักหน้าและเริ่มบอกรายละเอียดทันที

5 นาทีต่อมา หวังเย่าใช้มือจับไปที่คางก่อนจะพูดออกมาด้วยสีหน้าโศกเศร้า สถานการณ์ในหุบเขานั้นซับซ้อน  ถึง หวังเย่าจะใช้ความสามารถทั้งหมดแต่การช่วยพวกนั้นก็ยังเป็นเรื่องยากอยู่ดี

“ฉันเข้าใจ แต่โชคร้ายที่ความแข็งแกร่งของฉันมีจำกัด ฉันไม่อาจจะฆ่าโจรพวกนั้นได้”

หวังเย่าถอนหายใจออกมาและพูดต่อ  “หลิงชิงซวิน เธอกลับไปก่อน อย่าแสดงท่าทีพิรุธ เรื่องอื่นฉันจะจัดการเอง”

หลิงชิงซวินมองไปที่หวังเย่าอยู่หลายวินาทีด้วยสายตาคาดหวัง

“งั้นก็รบกวนด้วย ฉันจะกลับไปและไม่แสดงท่าทีพิรุธอะไร”

ดูเหมือนว่าเธอจะใจแข็งกว่าคนปกติ

หลิงชิงซวินมองไปรอบ ๆ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในความมืดมิด ใช้เวลาไม่นานเธอก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย