ตอนที่ 217 : อยู่หรือตาย

เมื่อเข้าสู่ความมืดมิดก็ทำให้การมองเห็นของหวังเย่าจำกัดลงไป เขามองเห็นได้อย่างมากก็แค่ในระยะ 100 เมตรเท่านั้น

แต่ด้วยความช่วยเหลือจากแสงในดวงตาของสัตว์อสูร ก็ทำให้หวังเย่ามองเห็นรูปร่างของมันได้บ้างเล็กน้อย

สัตว์อสูรตัวนี้มีขนาดใหญ่ !

รูปร่างของมันคล้ายกับกิ้งก่าแต่ตัวของมันยาวกว่า 100 เมตร และหนากว่า 3 เมตร มันตัวใหญ่กว่ามังกรเพลิงเป็นสิบเท่า

จระเข้เกราะทองที่เขาเจอก่อนหน้านี้ไม่ต่างอะไรจากเด็กน้อยเมื่ออยู่ต่อหน้ามัน

สำหรับรูปร่างของมันแล้วก็น่าทึ่ง หัวของมันเป็นหมี ลำตัวของมันดูคล้ายกับกิ้งก่า หางของมันราวกับมังกร ท้องของมันหนาและมีขากว่า 10 ข้าง ตัวของมันปกคลุมไปด้วยเกล็ดสีดำ และมีต้นมอสขึ้นเต็มตัวมันมากมาย มันทั้งดูน่าเกลียดและน่ากลัวเป็นอย่างมาก

หวังเย่าเห็นแบบนั้นก็รู้สึกขนลุกขึ้นมา

สิ่งที่ทำให้เขาใจสั่นคือสัตว์อสูรนี่กลับกระโดดขึ้นมาจากพื้น มันตั้งใจพุ่งเข้ามากัดหวังเย่า ปากของมันอ้าออกพร้อมกับกลิ่นเหม็นที่ลอยคละคลุ้งไปทั่ว ลิ้นสีม่วงของมันพุ่งออกมาพร้อมเผยให้เห็นฟันสองแถวที่น่ากลัว

ฟันซี่หนึ่งใหญ่กว่าประตูบ้านทั่วไปเสียอีก

ตอนนั้นลิ้นของมันพุ่งเข้าใส่หวังเย่า ปากของมันโชกไปด้วยเลือดราวกับเพิ่งกินอะไรบางอย่างมา เดาว่าสิ่งที่มันกินไปคงเป็นผึ้งแปดปีกสองตัวเมื่อตะกี้

หวังเย่าใจเต้นแรง สัตว์อสูรนี่ราวกับนักล่ามากประสบการณ์ ตอนที่เขาเพิ่งจะตกลงมาถึงพื้น มันก็เข้าโจมตีเขาทันทีโดยที่แทบไม่ทันได้ตั้งตัว

หวังเย่าคิดอะไรไม่ออก การโจมตีนี้รวดเร็วเกินไป เขาถึงกับไม่มีเวลาได้ตอบโต้ แต่ตอนนั้นเองเขากลับกระโดดขึ้น เพื่อหลบการโจมตีของมันได้ทัน

“ฮ่าฮ่า..” ตอนที่หวังเย่าได้สติกลับมา เขาก็รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและลบความกลัวออกไปจากใจ

เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้ตอบสนองออกไปเช่นนี้ บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าร่างกายของเขาพัฒนาขึ้น พร้อมกับจิตใจที่ยกระดับขึ้นไปด้วย แม้ว่าจะเจอกับอันตรายที่เข้ามาในพริบตา แต่ร่างกายของเขาก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว

สุดท้ายแรงกระโดดก็หมดลง หวังเย่าได้สร้างสายลมขึ้นมาเพื่อประคองตัวเองเอาไว้

ด้านล่างนั้นคือสัตว์อสูรตัวใหญ่ที่มีความแข็งแกร่งที่น่ากลัว เขาโชคดีที่หนีจากการโจมตีครั้งแรกไปได้ แต่ครั้งต่อไปเขาอาจจะไม่โชคดีแบบนี้

หากเทียบกับพวกผึ้งด้านบนแล้ว สัตว์อสูรนี่ทำให้เขาหวาดกลัวมากกว่า หวังเย่าไม่มีความกล้าพอที่จะเผชิญหน้ากับมันแม้แต่น้อย

เมื่อคิดแบบนั้นหวังเย่าก็เงยหน้าขึ้น ก่อนที่สีหน้าจะเปลี่ยนไปเมื่อพบว่า กลุ่มผึ้งเป็นหมื่น ๆ ตัวอยู่สูงขึ้นไปไม่ถึง 50 เมตร มันจับตัวกันเป็นทะเลไฟปกคลุมไปทั่วเหว

เมื่อผึ้งพวกนั้นรวมตัวกัน พวกมันก็ไม่ต่างอะไรจากทะเลไฟเลย มันทำให้ความมืดมิดที่นั่นหายไปในพริบตา

หวังเย่าสับสน กลุ่มผึ้งพวกนี้ไม่กล้าบินลงมา ชัดแล้วว่ามันกลัวสัตว์อสูรที่อยู่ด้านล่างนี่ แต่จากสถานการณ์ในตอนนี้นั้นทำให้เขาไม่อาจจะเข้าใจได้

ไม่นานพวกผึ้งก็ให้คำตอบกับเขา

ตัวของผึ้งสั่นไหว พวกมันพุ่งเข้ามาพร้อมกับเปลือกที่หลุดออกจากตัว

“พระเจ้า ! ”

หวังเย่าอึ้ง กลุ่มผึ้งพวกนี้คิดจะทำอะไร เขาเเค่ขโมยรังจากพวกมันมาอันหนึ่งและฆ่าพวกมันไปเพียง 2 ตัว แต่พวกมันก็ไม่น่าจะทำขนาดนี้

เมฆไฟเป็นหมื่น ๆ ก้อน โดยที่แต่ละก้อนต่างก็มีพลังไฟอันบ้าคลั่ง ซึ่งจับตัวกันพร้อมกับทำให้อุณหภูมิเพิ่มขึ้นมาอย่างมาก

จากนั้นเมฆไฟทั้งหมดก็รวมตัวกัน ก่อนจะกลายเป็นทะเลไฟที่มีความร้อนอันน่ากลัว

หวังเย่าไม่เข้าใจความคิดของพวกมัน

นี่พวกมันกำลังฆ่าตัวตายงั้นหรือ ?

ทำเกินไปแล้ว !

แม้ว่าจะสับสน แต่หวังเย่าก็พอใจอย่างมากกับการเคลื่อนไหวของพวกมัน เขาหมายตาพลังไฟไว้นานแล้ว ผลลัพธ์นี้ถือว่าดีเป็นอย่างมาก เมื่อมันส่งพลังมาให้เขาถึงตรงหน้า เขาก็ไม่อาจจะอยู่เฉยได้

เขาล้วงเอาลูกแก้ววิญญาณไฟออกมาก่อนที่จะทำการควบคุมพลังในลูกแก้วไฟ

ตอนนั้นเอง…

พลังไฟในอากาศรอบ ๆ ราวกับได้รับคำสั่งจากราชา ทันใดนั้นพลังไฟอันบริสุทธิ์ก็ถูกดึงออกมาจากทะเลไฟ และพุ่งมายังลูกแก้ววิญญาณไฟของหวังเย่า

เมื่อแก่นพลังไฟถูกดึงออกมา ทะเลไฟก็ค่อย ๆ สลายตัวไปก่อนจะดับลง ความสว่างของไฟนั้นค่อย ๆ หม่นลง ก่อนที่ทุกอย่างจะกลับคืนสู่ความมืดมิดอีกครั้ง

หวังเย่าอยู่ห่างจากลูกแก้ววิญญาณไฟแค่ 3 เมตรแต่ก็ยังรับรู้ได้ถึงความร้อนอันน่ากลัวจนทำให้มือของเขารู้สึกเหมือนโดนเผา

เขาคิดว่าเขาได้สมบัติอีกชิ้นมาครอง หากเขาหนีไปจากที่นี่ได้ งั้นเขาก็สามารถจัดการกับต้นไม้กินเลือดได้

ผลเลือดเป็นร้อย ๆ ผลก็ต้องตกมาเป็นของเขา !

จากนั้นเขาก็จะมีกองทัพผึ้งเป็นของตัวเอง

แต่ตรงหน้าเขามีสัตว์อสูรที่น่ากลัวคอยขวางทางอยู่

เขาไม่อาจจะเพ้อฝันได้ หากเขาประมาท มันก็คงมีแค่ความตายที่รอเขาอยู่ หวังเย่าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องเผชิญหน้ากับมัน