ตอนที่ 222 : ผลาญพลัง

“ต้นไม้กินเลือด ฉันมาจัดการแกแล้ว ”

เช้าวันต่อมา หวังเย่าและจ้าวเมิ่งซีก็ได้ขี่เทอร์โรซอร์ไฟบินสูงขึ้นไปกว่า 300 เมตร เขาได้ใช้พลังไฟในลูกแก้ววิญญาณไฟรวมตัวกันเป็นลูกธนูเพื่อจัดการกับต้นไม้กินเลือด

ครั้งนี้เขาดูดซับพลังไฟมามากพอ พลังของธนูไฟนี้มาจากผึ้งแปดปีกหลายหมื่นตัว มันทั้งบริสุทธิ์และมหาศาล มันเพียงพอที่หวังเย่าจะยิงธนูออกไปได้หลายต่อหลายครั้ง

หลังจากที่ทดสอบดูแล้ว เขาก็พบว่าพลังของธนูไฟเหล่านี้มากกว่าพลังทำลายล้างของมิสไซน์เสียอีก ยังไงซะมันก็เกิดขึ้นจากสัตว์อสูรธาตุไฟ

เมื่อธนูไฟเข้าไปในระยะของต้นไม้กินเลือด ต้นไม้กินเลือดก็ตอบโต้อย่างรวดเร็ว กิ่งทั้ง 8 ของมันบิดตัวไปมาพร้อมกับหมอกสีเลือดที่พุ่งออกมาจากกิ่งทั้งแปดของมัน และรวมตัวกันเป็นลูกธนูเลือด

แต่ลูกธนูเหล่านี้โดดเด่นในเรื่องการโจมตีแบบกลุ่มแต่หากเป็นการโจมตีแบบเดี่ยวนั้นจะอ่อนแออย่างมาก ดังนั้นลูกธนูเลือดเหล่านี้จึงรวมตัวกันเป็นลูกเดียว เพื่อรับมือกับลูกธนูไฟที่พุ่งเข้ามา

เมื่อลูกธนูทั้งสองปะทะกัน ลูกธนูเลือดและลูกธนูไฟได้ผลาญพลังของอีกฝ่าย ลูกธนูไฟเหลือพลังอยู่เล็กน้อย ส่วนลูกธนูเลือดกลับสลายหายไปหมด

หวังเย่าแสยะยิ้มออกมา การต่อสู้นี้คือการวัดว่าเขากับต้นไม้กินเลือดนั้นใครจะมีพลังมากกว่ากัน ใครที่หมดพลังไปก่อนเท่ากับว่าเป็นฝ่ายแพ้ไป

แต่สำหรับหวังเย่าแล้ว หากเขาใช้พลังหมดไปคงได้แต่ถอยกลับ ผลลัพธ์นั้นจะทำให้ต้นไม้กินเลือดฟื้นฟูพลังขึ้นมาใหม่ได้และทำให้การต่อสู้นี้ยากกว่าเดิม

แต่ถ้าหวังเย่าชนะ เขาก็จะทำลายต้นไม้กินเลือด โดยโจมตีจากด้านบนที่กิ่งของมันไม่อาจจะยืดออกมาได้ ซึ่งนั่นคือจุดอ่อนของมัน

ปัง ! ปัง ! ปัง !

หวังเย่ายิงลูกธนูไฟออกไปเรื่อย ๆ พร้อมกับต้นไม้กินเลือดที่รับมืออย่างต่อเนื่อง

อย่ามองว่าพลังของลูกธนูไฟจะเสียเปล่า พลังบางส่วนที่ยังหลงเหลือก็ยังพอส่งผลกับร่างของต้นไม้กินเลือดได้

ดังนั้นต้นไม้กินเลือดจึงต้องพยายามทุกวิถีทางเพื่อจะต้านทานการโจมตีทั้งหมด

แต่สำหรับพลังที่มันต้องใช้นั้นมันไม่ได้กังวลเลยแม้แต่น้อย มันอยู่ที่นี่มานาน มันฆ่าสัตว์อสูรไปไม่รู้กี่ตัวและได้ดูดซับเลือดเอาไว้ ตัวของมันคือคลังเลือดก็ว่าได้ แม้แต่เทอร์โรซอร์ไฟระดับสวรรค์ของจ้าวเมิ่งซี มันก็คิดที่จะกิน

ทุก ๆ 2-3 วินาทีจะมีเสียงระเบิดดังขึ้นพร้อมกับแสงจากการระเบิดสว่างจ้าไปทั่ว แต่เพราะลูกธนูไฟทรงพลังขึ้นมาเรื่อย ๆ ก็ทำให้พลังไฟที่หลงเหลืออยู่กระจายออกไปบริเวณโดยรอบ

หวังเย่าอดทนอย่างมาก เขาไม่ได้รีบร้อนอะไร ผ่านไป 6-7 นาทีเขาก็ได้ใช้ลูกธนูไฟไปหลายร้อยดอก ตอนนั้นอุณหภูมิโดยรอบเพิ่มสูงขึ้น แม้ว่าหวังเย่าและจ้าวเมิ่งซีจะอยู่ห่างออกมาแต่ก็ยังรับรู้ได้ถึงคลื่นความร้อน จนทำให้ตัวพวกเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

“หวังเย่า นายมั่นใจนะว่ารับมือได้ ? ” จ้าวเมิ่งซีเหงื่อตก เสื้อผ้าของเธอแนบไปกับตัวซึ่งทำให้เธอดูเซ็กซี่อย่างมาก

“ก็แค่ลองดู ยังไงซะก็ไม่มีอะไรจะเสีย”

หลังจากที่หวังเย่าพูดจบก็เกิดการระเบิดขึ้น การระเบิดที่ตอนแรกอยู่สูงกว่าต้นไม้ 100 เมตร กลับเกิดขึ้นในระยะ 50 เมตรแล้ว

จากจุดนี้เห็นได้ว่าต้นไม้กินเลือดนั้นเริ่มช้าลง มันเริ่มเผยจุดอ่อนของมันออกมาแล้ว

“ท่าไม่ดีแล้ว”

ตอนนั้นเขาก้มลงไปมองที่บึงและพบว่าบึงถูกย้อมเป็นสีเลือด มีปลาตัวใหญ่นอนหงายท้องอยู่บนผิวน้ำ

เลือดที่ต้นไม้เก็บไว้คงถูกใช้จนเกือบหมดแล้ว ไม่งั้นแล้วมันคงไม่มีทางกินเลือดจากปลาเหล่านี้แน่

หวังเย่ายังคงยิงลูกธนูไฟต่อไปพร้อมกับจับตาดูสถานการณ์ในบึงไปด้วย จากนั้นเขาก็เห็นสีแดงในบึงจางหายไปอย่างรวดเร็ว เลือดทั้งหมดของปลานั้นถูกต้นไม้กินเลือดสูบเขาไปจนหมดผ่านรากของมัน

มันได้เลือดเพิ่มมาเป็นจำนวนมาก

หวังเย่าขมวดคิ้ว บึงนี่มีเส้นผ่านศูนย์กลาง 70-80 ไมล์ มันใหญ่มาก อย่างน้อยก็ต้องมีปลาเป็นจำนวนมาก ขนาดของปลาก็ใหญ่พอสมควร เป็นธรรมดาที่ต้องมีเลือดจำนวนมากเช่นกัน มันเพียงพอที่ต้นไม้กินเลือดจะใช้สร้างธนูเลือดได้อีก 30 ดอกหรือมากกว่านั้น

แต่พลังในลูกแก้ววิญญาณไฟมีแต่จะน้อยลงเรื่อย ๆ

หวังเย่าอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปมองและพบว่าในการปะทะกันแต่ละครั้งนั้นจะเหลือพลังไฟที่กระจายออกไปโดยรอบอยู่

“ดึงกลับ ”

เขาไม่ได้เร่งรีบ เมื่อต้นไม้กินเลือดมีคลังเลือดสำรองของมันอย่างพวกปลาในบึง งั้นเขาก็ยังมีแร่ไฟจำนวนมากรวมถึงพลังไฟจากการปะทะที่กระจายไปโดยรอบอยู่

ด้วยบทบาทของลูกแก้ววิญญาณไฟแล้ว พลังไฟในมิติโดยรอบจึงถูกเรียกเข้ามา พวกมันแยกตัวออกจากอากาศภายใต้คำสั่งของลูกแก้ววิญญาณไฟ

เมื่อดูดซับพลังไฟจากมิติโดยรอบก็ทำให้หวังเย่ามีพลังไฟในการสร้างลูกธนูไฟมากขึ้น ไม่ต่างจากคลังเลือดสำรองของต้นไม้กินเลือด

ปัง !

เสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง เสียงนี้ดังไกลอออกไปหลายสิบกิโลเมตร พวกสัตว์อสูรที่อ่อนแอถึงกับชะงักเพราะเสียงระเบิดนี้

“น่าจะได้ผล” จ้าวเมิ่งซีจับตาดูการต่อสู้อยู่ตลอด เธอแสดงสีหน้ายินดีออกมา

หวังเย่าพยักหน้า อีกฝ่ายใช้พลังแทบจะหมดไปจริง ๆ มันสร้างลูกธนูเลือดออกมาได้ช้าลงเรื่อย ๆ และไม่อาจจะรับมือกับลูกธนูไฟทั้งหมดได้

เกิดการระเบิดขึ้นอีกหลายครั้ง สุดท้ายต้นไม้กินเลือดก็ไม่อาจจะใช้ลูกธนูเลือดรับมือกับลูกธนูไฟได้ทั้งหมด

หวังเย่าสูดหายใจเข้าลึก ๆ “ สุดท้ายแกก็ใช้พลังจนหมด ”

แต่พลังไฟที่เขาหลงเหลืออยู่ก็เพียงพอแค่สร้างลูกธนูไฟขึ้นมาอีก 2 ดอกเท่านั้น เมื่อคิดแบบนั้นเขาก็ดึงเอาแร่ไฟขั้นสูงออกมา

แร่ไฟพวกนี้ชื่อหยวนจื่อเอาให้เขา หวังเย่าไม่เคยเอามันออกมาใช้ ตอนนี้คือเวลาที่เหมาะสมที่ต้องนำมันออกมาใช้แล้ว

เมื่อลูกแก้ววิญญาณไฟได้ดูดซับพลังจากแร่ไฟขั้นสูงจนหมด มันก็เพียงพอให้เขาจะสร้างลูกธนูไฟขึ้นมาได้อีก 3-5 ครั้ ง แต่พลังของมันบริสุทธิ์กว่าเดิมและทรงพลังกว่าเดิมด้วย

“หวังเย่า เดี๋ยวก่อน” ตอนนั้นเองจ้าวเมิ่งซีก็ได้เปิดปากพูดขึ้นมา

หวังเย่ามองไปที่เธอด้วยความสงสัย

“ ถ้านายระเบิดมันโดยตรง นายจะทำลายผลเลือดของมันไปด้วย และมันคงใช้ผลเลือดมาเพิ่มพลัง ”

“นั่นก็จริง” หวังเย่าได้สติกลับมา ต้องขอบคุณจ้าวเมิ่งซีที่เตือนเขา ไม่งั้นแล้วเขาอาจจะต้องกลับไปมือเปล่า เขาฆ่าต้นไม้กินเลือดไม่ได้ในครั้งเดียว ไม่อย่างงั้นมันก็ต้องดึงเลือดจากผลเลือดกลับไปฟื้นฟูตัวเองแน่