บทที่ 253 วิธีสกปรก

“น…นี่มันก็ดึกแล้ว พี่ว่าเราแยกย้ายกันนอนเถอะ!”

อวี้ฮ่าวหรานทนไม่ไหวอีกแล้ว ชายหนุ่มจับไหล่ของหลี่หรง ก่อนที่ตัวเขาเองจะถอยออกมาก้าวหนึ่งเพื่อเว้นระยะห่าง

นี่มันไม่ดีเลย!

“ก็ได้พี่เขย งั้นฉันไปนอนก่อนล่ะ”

เมื่อเห็นว่าอวี้ฮ่าวหรานปฏิเสธเธอแบบอ้อม ๆ อีกแล้ว เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากถอยออกไปก่อน

เมื่อครู่ หากเธอไม่ได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรัวของอวี้ฮ่าวหราน เธอคงสรุปไปแล้วว่าพี่เขยของเธอน่าจะเป็นท่อนไม้มากกว่ามนุษย์!

ตั้งแต่เกิดมา เธอยังไม่เคยรุกผู้ชายคนไหนแบบนี้มาก่อนเลย ขนาดเธอเองก็ยังอายเลย!

ท้ายที่สุดคืนนี้ก็ผ่านไปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หลายวันต่อมา

เช้านี้ อวี้ฮ่าวหรานไปทำงานตามปกติ แต่เมื่อชายหนุ่มขับรถไปถึงซอยส่วนบุคคลของบริษัทที่จะนำไปถึงหน้าทางเข้าบริษัท เขากลับเห็นวัสดุก่อสร้างจำนวนมากที่มีสภาพเหลือทิ้งวางกองบังหน้าปากซอยทางเข้าบริษัทเต็มไปหมด!

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านี่น่าจะเป็นการจงใจทำของใครสักคนที่พยายามก่อกวนบริษัทอีกแล้ว ซึ่งส่งผลให้พนักงานในบริษัทของเขาไม่สามารถเข้าไปทำงานในบริษัทได้!

อย่างไรก็ตาม ยังมีพนักงานบางคนที่รักองค์กรมากจนถึงขนาดยอมจอดรถข้างถนนและพยายามปีนผ่านวัสดุก่อสร้างที่วางปิดทางเข้าเพื่อเข้าไปทำงานให้ได้

เมื่ออวี้ฮ่าวหรานเห็นภาพเช่นนี้ เขาจึงรีบลงจากรถและตะโกนสั่งให้พนักงานทุกคนหยุดเอาตัวไปเสี่ยงอันตรายจากการที่อาจจะถูกพวกวัสดุก่อสร้างล้มทับใส่เนื่องจากการปีนข้าม

ในขณะเดียวกัน ที่ริมถนนอีกฝั่งซึ่งอยู่ห่างออกไปพอสมควร กัวหย่งซิน นั่งอยู่ในรถพร้อมกับกล้องส่องทางไกล

เขากำลังส่องกล้องไปยังหน้าทางเข้าบริษัทของอวี้ฮ่าวหรานด้วยสีหน้าสะใจ

“หึหึ เป็นไงล่ะ? แกกล้าขัดใจฉันงั้นเหรอ? ไม่รู้ซะแล้วว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้าโว๊ย! คอยดูเถอะ นับจากนี้แกไม่ได้อยู่เป็นสุขแน่!”

แน่นอนว่าเรื่องราวทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของกัวหย่งซินเพื่อรบกวนไม่ให้บริษัทของอวี้ฮ่าวหรานสามารถดำเนินงานได้ตามปกติ

แต่สำหรับเขานั้นนี่เป็นแค่จุดเริ่มต้นเล็ก ๆ น้อย ๆ ของจริงมันเริ่มต่อจากนี้ต่างหาก!

ที่ผ่านมาหากมีบริษัทไหนขัดใจเขา กัวหย่งซินก็มักจะใช้วิธีสกปรกแบบนี้เพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ

…

ต้องรอจนถึง 11 โมงกว่าที่พวกวัสดุก่อสร้างจะถูกขนย้ายออกไปหมดด้วยรถของบริษัทขนย้ายที่อวี้ฮ่าวหรานจ้างมา

อย่างไรก็ตาม การที่พวกพนักงานไม่สามารถเข้าไปทำงานในช่วงเช้าได้นั้นส่งผลเสียหายต่อบริษัทพอสมควร…

“ตรวจสอบกล้องวงจรปิดเดี๋ยวนี้! หาให้ได้ว่าใครกันที่มันเอาวัสดุพวกนี้มาขวางหน้าซอยบริษัทเรา!”

อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยสั่งด้วยสีหน้าเดือดดาล ขณะที่อยู่ในห้องเก็บภาพกล้องวงจรปิดกับผู้จัดการหวังและพนักงาน ตามปกติแล้วที่หน้าปากซอยจะไม่มียามเฝ้าอยู่ จุดป้อมยามของบริษัทจะอยู่ที่หน้าทางเข้ารั้วกำแพงของบริษัทเท่านั้น ดังนั้นเขาจำเป็นต้องหวังพึ่งกล้องที่ถูกติดตั้งเอาไว้ที่หน้าปากซอยเท่านั้น

พนักงานที่รับหน้าที่ดูแลกล้องวงจรปิดรีบเปิดภาพดูตั้งแต่ช่วงคืนวานทันที

“ท่านประธาน ดูสินั่นไง!”

หลังจากดูไปได้พักใหญ่ในที่สุดทุกคนก็เห็นว่ากล้องวงจรปิดจับภาพรถบรรทุกขนาดใหญ่หลายคันที่เวียนกันมาทิ้งวัสดุก่อสร้างเอาไว้ที่หน้าปากซอยทางเข้าบริษัทของเขา!

“หยุด! หยุดภาพตรงนี้ก่อน!”

ในขณะเดียวกัน ผู้จัดการหวังสั่งให้หยุดเล่นภาพเมื่อเห็นว่ากล้องจับภาพหนึ่งในคนที่เอาวัสดุก่อสร้างมาทิ้งเอาไว้ได้

“ท่านประธาน ดูสิ ท่านพอจะคุ้นหน้าคน ๆ นี้หรือเปล่า?” ผู้จัดการหวัง เอ่ยขึ้นพลางชี้ไปที่หน้าของหนึ่งในคนขับรถที่ถูกกล้องจับเอาไว้ได้

อวี้ฮ่าวหรานขมวดคิ้วทันที เขาเคยเห็นหน้าของไอ้คน ๆ นี้มาก่อน!

“ซูมเข้าไปและทำให้ภาพชัดกว่านี้สิ!”

เมื่อได้ยินคำสั่งของเจ้านาย พนักงานจึงขยายและปรับภาพให้ละเอียดขึ้นทันที

หลังจากได้เห็นภาพชัด ๆ อีกที อวี้ฮ่าวหรานก็แน่ใจได้ร้อยเปอร์เซ็น

“ฮึ่ม! ไอ้กัวหย่งซิน!”

คนขับที่ถูกจับภาพได้อย่างบังเอิญไม่ใช่ใครอื่นนอกจากกัวหย่งซินที่ยอมลงทุนขับหนึ่งในรถบรรทุกด้วยตัวเองเพื่อเพิ่มความสะใจ

“ไอ้คน ๆ นี้มันจะทำกันเกินไปหน่อยแล้ว! มันน่าเกลียดจริง ๆ ที่ใช้วิธีสกปรกแบบนี้!”

ผู้จัดการหวังจำหน้าตาของกัวหย่งซินได้เช่นกัน เขาอดไม่ได้ที่จะตะโกนขึ้นด้วยความโมโห

“มันคิดจะเล่นกับฉันแบบนี้ใช่ไหม? ได้! เดี๋ยวฉันจะสั่งสอนให้มันรู้ว่าการมาก่อกวนฉันมันเป็นเรื่องที่โง่ขนาดไหน!”

อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเดือดดาล รอบที่แล้วอีกฝ่ายพยายามปล้นของ ๆ เขา ซึ่งชายหนุ่มอุตส่าห์ปล่อยไปโดยไม่ได้ทำอะไรมาก แต่มาตอนนี้ ก็ไม่นึกเลยว่าอีกฝ่ายจะยังไม่เข็ดก่อกวนเขาอีกรอบ!

เดี๋ยวแกได้เจอดีแน่!

การทำให้บริษัทฉันเสียหายก็เท่ากับว่าแกพยายามขัดขวางไม่ให้ฉันหาเงินเพื่อมาบ่มเพาะ บังอาจทำกับฉันขนาดนี้แกจะต้องเจอดี!

หลังจากเดินกลับไปที่ออฟฟิศของตัวเอง อวี้ฮ่าวหรานก็ยกหูโทรศัพท์โทรออกไปหาหวังเหยียนอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้เขามีแผนเด็ดในใจแล้วเรียบร้อย!

“เฮ้! ตอนนี้ฉันมีเรื่องหนึ่งอยากให้ช่วย นายช่วยไปหารถตักดินขนาดใหญ่มาให้ฉันสักสิบคันตอนนี้สักหน่อย ฉันต้องการใช้มันคืนนี้!”

ทันทีที่หวังเหยียนรับสาย อวี้ฮ่าวหรานก็พูดเข้าประเด็นทันทีด้วยน้ำเสียงที่ยังคงขุ่นเคืองต่อกัวหย่งซิน

“เอ๊ะ? รถตักดินสิบคัน?”

หวังเหยียนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงงุนงง เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมจู่ ๆ อวี้ฮ่าวหรานถึงโทรมาหาและบอกให้เขาหารถตักดินให้อย่างเร่งด่วนขนาดนี้?

จะขุดหลุมอะไรเร่งด่วนขนาดนี้? มันต้องเป็นหลุมใหญ่มาก ๆ ใช่ไหม ไม่งั้นคงไม่ต้องการถึงสิบคันหรอกจริงไหม?

“ยังไม่ต้องถามอะไรมาก ตอนนี้แค่หารถตักดินมาให้ฉันก่อนช่วงเย็นก็พอ! นายทำได้ใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่งุนงงของอีกฝ่าย อวี้ฮ่าวหรานจึงสั่งและถามย้ำอีกครั้ง

“ด…ได้ หาให้ได้ไม่มีปัญหา ฉันรับประกันได้ว่ารถตักดินจะถูกนำไปส่งภายในเย็นนี้!”

แม้ว่าจะงุนงง EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq สำหรับแก๊งพยัคฆ์เวหาที่มีอำนาจเป็นอันดับต้นของเมืองฮ่วยอัน การหารถตักดินสิบคันจึงเป็นเรื่องที่ง่ายมาก

ยังไม่ทันถึงบ่ายสามโมง รถตักดินขนาดใหญ่สิบคันก็ถูกขนมาโดยรถพ่วงเป็นขบวนเข้ามาจอดในพื้นที่โล่งข้าง ๆ บริษัทของอวี้ฮ่าวหราน

“พวกเรามาตามคำสั่งของรองหัวหน้าแก๊งหวัง ถ้าคุณต้องการให้เราทำอะไรต่อไป คุณสั่งเรามาได้เลย”

หนึ่งในคนที่จะมีหน้าที่ขับรถตักดินซึ่งเป็นชายวัยกลางคนเดินเข้ามาหา อวี้ฮ่าวหราน และพูดด้วยท่าทางสุภาพ

เมื่อเห็นเช่นนี้ อวี้ฮ่าวหรานก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ ก่อนที่จะบอกแผนการที่เขาวางไว้ให้พวกคนขับรถตักดินและคนขับรถพ่วงได้รู้

หลังจากรู้แผนกันเรียบร้อย ขบวนรถพ่วงสิบคันที่บรรทุกรถตักดินทั้งสิบก็มุ่งหน้าไปยังที่ตั้งของบริษัทจื่อจิน และไปจอดแอบอยู่ในบริเวณใกล้เคียงกับบริษัทจื่อจิน โดยมีอวี้ฮ่าวหรานร่วมขบวนไปด้วย

…

เมื่อถึงเวลาราวห้าทุ่ม จู่ ๆ บรรยากาศที่เงียบสงัดกลางดึกก็ถูกรบกวนด้วยเสียงคำรามของรถตักดินทั้งสิบ หลังจากนั้นขบวนรถตักดินก็เดินหน้าขับฝ่ารั้วกำแพงของบริษัทจื่อจินเข้าไปจอดล้อมทุกด้านของตึกสำนักงานหลัก!

ทางด้านของอวี้ฮ่าวหรานนั้น ได้เตรียมการทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว

ก่อนหน้านี้ หวังเหยียนและบรรดาพวกหัวกะทิของแก๊งพยัคฆ์เวหาถูกส่งเข้าไปในบริษัทจื่อจินก่อนแล้วเพื่อจัดการพวกยามให้สลบและทำลายกล้องวงจรปิดทุกตัว รวมไปถึงฮาร์ดดิสก์ที่เก็บข้อมูลภาพจากกล้องวงจรปิดทั้งหมดด้วย!

“บรืนน!!!”

ภายใต้เสียงอันดังลั่น รถตักดินขนาดใหญ่ทั้งสิบก็เริ่มทำงานตามแผนของอวี้ฮ่าวหราน ซึ่งไม่มีใครที่จะมาหยุดพวกมันได้อีกแล้วเนื่องจาก หวังเหยียนจัดการพวกยามไปหมดเรียบร้อย

ภายใต้การสั่งการของอวี้ฮ่าวหราน รถตักดินทั้งหมดก็เริ่มขุด ขุด แล้วก็ขุด!

รถตักดินทั้งสิบขุดอย่างไม่หยุดยั้งจนถึงกระทั่งตี 3 เกือบตี 4 ทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อยตามแผน

อวี้ฮ่าวหรานมองดูผลงานทั้งหมดด้วยสีหน้าสะใจ

“ฮึ่ม! กัวหย่งซิน ฉันอยากจะเห็นหน้าของแกจริง ๆ ว่ามันจะเป็นยังไงเมื่อเห็นผลงานของฉัน!”

หลังจากทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย อวี้ฮ่าวหรานจึงส่งสัญญาณให้รถตักดินทั้งหมดขับออกไปจากบริษัทจื่อจิน