อวี้ฮ่าวหรานตรวจสอบพิษในร่างถวนถวน จึงพบว่ามีพิษสองชนิดกำลังประสานพัวพันกัน

หากเป็นเช่นนี้ เมื่อพวกมันผสานเข้าด้วยกันจะยิ่งรุนแรงขึ้น และกำจัดได้ยาก

แม้แต่พลังวิญญาณปกติยังไม่สามารถขจัดออกไปได้ เรียกได้ว่าเป็นพิษที่รุนแรง

หากแต่สำหรับคนทั่วไปเท่านั้น

อวี้ฮ่าวหรานใช้ชีวิตในโลกเทวะมาหลายร้อยปี มีพิษใดบ้างที่เขาไม่เคยเห็น?

เขาเพ่งแบ่งพลังวิญญาณเป็นเส้นสายนับสิบ ก่อนส่งทะลุเข้าสำรวจร่างถวนถวน

ทว่าเขากลับต้องนิ่วหน้า…

“อะไรกัน?”

ในร่างของเด็กน้อยมีพลังลึกลับซึ่งไม่ได้ปรากฏขึ้นมานานเกิดขึ้น ปล่อยพลังรุนแรง ขับพิษในกายออกไปอย่างต่อเนื่อง

แน่นอนว่าพลังวิญญาณของเขายังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ ความสามารถในตอนนี้จึงมีจำกัด

เมื่อสัมผัสได้ถึงพลังลึกลับอีกครั้ง อวี้ฮ่าวหรานก็ครุ่นคิดก่อนตัดสินใจปลุกพลังนี้

พลังนี้ดูเหมือนจะเชื่อมโยงกับเขา มันประคองอาการของถวนถวนไว้ในยามคับขัน

เมื่อได้รับการกระตุ้น พลังงานในร่างของถวนถวนก็แข็งแกร่งขึ้นในทันที!

ก่อนมันจะกลายเป็นเส้นสายนับไม่ถ้วนกระจัดกระจายช่วยขับพิษออกจากร่าง

ไม่ถึงครึ่งนาที สีหน้าของถวนถวนก็ค่อย ๆ มีสีเลือดฝาดขึ้น ร่องรอยพิษเลือนหายไปในเวลาเดียวกันอย่างน่าตื่นตะลึง

พิษสีเขียวเข้มกลิ่นเหม็นหึ่งไหลออกมาทางนิ้วมือ พร้อมลมหายใจที่สม่ำเสมอขึ้น เด็กน้อยจึงกลับมาเป็นปกติดังเดิม

พิษรุนแรงน่าหวาดหวั่น มันระเหยกลายเป็นไอในทันทีที่หยดลงพื้น

เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่กรดธรรมดาอย่างกรดซัลฟิวริค หากแต่รุนแรงกว่านั้น!

“พ่อจ๋า… ถวนถวนอึดอัดจังเลย…”

เมื่อพิษถูกขับออกจากร่างกายจนหมด เจ้าตัวน้อยก็โผเข้าอ้อมแขนพ่อตนเองพลางพึมพำบอกขึ้น

“ไม่เป็นไร…ไม่เป็นไรแล้วนะลูก”

อวี้ฮ่าวหรานยกมือลูบหลังปลอบลูกสาว

หลูชิงหยวนซึ่งอยู่แถวนั้นก็เห็นภาพนี้เช่นกัน

ดูจากสถานการณ์แล้ว เขาคงไม่คิดว่าพิษของราชาพิษซึ่งไม่มีทางถอนออกได้จะถูกขจัดออกอย่างง่ายดายเพียงนี้!

“ไม่มีทาง…ไม่มีทางเด็ดขาด…ก็เห็น ๆ อยู่ว่า…”

เขาว่าละล่ำละลักอย่างไม่คิดเชื่อ

เรื่องนี้เกินความคาดหมายของเขาไปมาก

“แก…แกเป็นใคร?”

หลูชิงหยวนมองชายหนุ่มร่างผอม แต่ตอนนี้กลับดูเหมือนเขากำลังแหงนมองหน้าผาสูงน่าหวั่นเกรง

เมื่ออวี้ฮ่าวหรานขับพิษในตัวลูกสาวออกได้ เขาถึงได้มีเวลาจัดการคนไม่สมประกอบบนพื้น

“เป็นคนที่แกสู้ไม่ได้ยังไงล่ะ!”

เขามองคนบนพื้นอย่างเหยียดหยาม ท่าทียิ่งเย็นชา

“แกไม่ตายไปทั้งอย่างนี้หรอก ฉันจะจัดการอสรพิษของแกให้หมด ต่อไปฉันจะตามไล่ล่าทีละคนแน่!”

“ไม่…อย่านะ…”

หลูชิงหยวนรู้สึกเสียวสันหลังไปทั่วร่างเมื่อได้ฟัง องค์กรอสรพิษเป็นความทุ่มเททั้งชีวิตของเขา จะปล่อยให้สาบสูญไปแบบนี้ไม่ได้!

“ฉัน…ฉันยอมแกทุกอย่างเลย ฉันจะตามรับใช้แก! จะให้ลูกน้องของฉันเชื่อฟังแก ได้โปรดไว้ชีวิตฉันเถอะนะ”

“ฮึ น่าเสียดายที่สายเกินไปแล้วล่ะ”

อวี้ฮ่าวหรานแค่นเสียงบอก

หากอีกฝ่ายไม่ทำร้ายครอบครัวของเขา บางทีอาจยังพอคุยกันได้ หากแต่ตอนนี้มีเพียงหนทางเดียวคือความตาย!

หลังประกาศกร้าวใส่หน้าอีกฝ่าย เขาก็ไม่อยู่รอและเดินทางกลับบริษัท

แน่นอนว่าพลังวิญญาณของเขาสามารถกักขังฝ่ายตรงข้ามได้ทุกเมื่อ หากต้องการหลบหนีเขาก็พร้อมโจมตีทันที

บริเวณทางเดินชั้นล่าง พนักงานคนอื่นต่างหนีไปกันหมดแล้ว เหลือเพียงหลิวว่านฉิงซึ่งบาดเจ็บอยู่

เธอคงจะฟื้นขึ้นมาแล้ว

“แค่ก ๆ… ถวนถวน…ถวนถวนเป็นอะไรหรือเปล่า?”

แม้จะเลือดกบปากและบาดเจ็บ เธอก็อดจะถามหาเด็กหญิงไม่ได้เมื่อเห็นเขากลับมา

อวี้ฮ่าวหรานมองเธอ เห็นว่าเธอซี่โครงหัก ก็นิ่วหน้าขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

“อย่าขยับนะครับ ตอนนี้ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรทั้งนั้น”

เขาห้ามเธอที่กำลังพยายามลุกขึ้นไปหาถวนถวน ก่อนนั่งลงปล่อยพลังวิญญาณของตนเป็นเส้นสายเข้าไปในร่างของอีกฝ่าย

“ครูหลิว ถวนถวนขอบคุณมากนะคะ”

ถวนถวนดูไม่กลัวเลือดแต่อย่างใด เธอเอื้อมมือไปเช็ดเลือดมุมปากของครูสาว

อวี้ฮ่าวหรานกำลังเพ่งสมาธิ พลังวิญญาณที่ส่งไปในกายของเธอทำให้เขารับรู้ได้ถึงสภาพร่างกายของเธอ

ไม่ได้การแล้ว!

ต่อให้เป็นผู้ฝึกตนโดนเข้าไปขนาดนี้ยังน่าหวั่นใจ!

นอกจากซี่โครงหักสองซี่ อวัยวะภายในยังได้รับความเสียหายสาหัส ซ้ำยังมีพลังร้ายในตัว

เรียกได้ว่าอาการสาหัส ต่อให้ถูกส่งถึงมือหมอก็อาจรักษาได้ไม่ทั้งหมด!

แน่นอนว่าเขาสามารถจัดการเรื่องนี้ได้ เพียงแค่ต้องใช้สถานที่เงียบ ๆ เท่านั้น

ตอนนี้ต้องตัดสินใจโดยเร็ว

“อาการของคุณสาหัสมาก ตอนนี้ไปโรงพยาบาลไม่ทันแน่ ผมต้องใช้ที่เงียบ ๆ เพื่อรักษาคุณ”

เขาอธิบายให้เธอฟัง

หากไปโรงพยาบาลตอนนี้ ซี่โครงที่หักอาจทำให้สมานได้ แต่ไม่ใช่สำหรับอวัยวะภายใน พลังร้ายนั้นคงทำลายอวัยวะของเธอให้หยุดทำงานและเสียชีวิต

หลิวว่านฉิงไม่คิดสงสัย ถึงอย่างไรเธอก็เพิ่งได้เห็นฉากคนเหนือมนุษย์ด้วยตาของตนเอง

“ได้ค่ะ แต่ไปบ้านฉันไม่ได้นะคะ ฉันมีเพื่อนร่วมบ้านอยู่ มีคนอยู่เยอะน่ะค่ะ”

เพื่อความประหยัดและราคาถูก ที่พักของเธอเป็นบ้านพักรวม มีคนอาศัยอยู่หลายคน

แน่นอนว่าไม่ใช่สถานที่เงียบ…

“ไม่ต้องห่วงครับ คุณไม่ต้องคิดอะไร ผมจะจัดการทุกอย่างเองครับ”

เขาใช้พลังวิญญาณปกป้องอวัยวะภายในเอาไว้เป็นการชั่วคราว ก่อนเดินออกไปมองนอกอาคาร

หวังเหยียนและโจวเฟยหู่มาถึงพร้อมกับพรรคพวกหลายคน

“ให้ตาย! น้องอวี้…นาย…นายโดนอาวุธหนักเล่นงานมาเหรอ?”

โจวเฟยหู่มองสำรวจอย่างไม่เชื่อสายตา โถงทางเดินพังระเนระนาด กระเบื้องหักไม่มีชิ้นดี ทั้งยังมีโพรงตรงสุดปลายทางเดิน!

ไม่ใช่ฝีมือมนุษย์อย่างแน่นอน

หากแต่อวี้ฮ่าวหรานไม่อยู่ในอารมณ์มาอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น

“คุณมาทันเวลาพอดี รีบจัดการตรงนี้ที ผมไม่อยากให้ตำรวจเข้ามายุ่งมาก”

เขาว่าขึ้นเสียงเรียบ เพราะอีกฝ่ายค่อนข้างถนัดเรื่องทำนองนี้

หากแต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือหลูชิงหยวนซึ่งถูกทำลายตันเถียนไปจนหมด

“แล้วก็ผู้ชายที่อยู่ทางโน้นเป็นหัวหน้าองค์กรอสรพิษ คุณเอาตัวมันไปเค้นว่าลูกน้องของมันอยู่ที่ไหน!”

โจวเฟยหู่ชะงักเมื่อได้ฟังคำสั่ง หากแต่ก็รีบรับคำทันที

“สบายมาก! เชื่อมือฉันกับหวังเหยียนได้เลย”

อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้ารับเมื่อได้ฟังคำตอบหนักแน่นของเขา เมื่อมองหน้าพวกเขาจึงนึกบางอย่างขึ้นได้

“หวังเหยียน คราวหน้าให้แวะมาหาฉัน ฉันจะใช้โอกาสนี้ช่วยนายให้แข็งแกร่งขึ้น”

ถึงเวลาต้องรักษาสัญญาที่ให้เอาไว้แล้ว