คังต้าเฟิงไล่ซอมบี้เข้าไปในตึกนั้นเหรอ? มันไม่น่าใช่ จิตใจของหลู่หยินเริ่มแย้ง ซอมบี้ยังคงมีสัญชาตญาณที่จะหลีกเลี่ยงอันตราย แมงมุมกลายพันธุ์นั้นอันตรายอย่างยิ่ง และพวกเขาไม่ควรเข้าไปใกล้มันเลย นี่เป็นครั้งแรกในรอบหกเดือนที่เขาจัดการกับพวกเขาที่เขาเคยเห็นพวกเขาทำอย่างนั้น เป็นเรื่องที่คิดไม่ถึงสำหรับพวกเขาที่จะวิ่งหนีจากคังต้าเฟิงไปยังสิ่งที่น่ากลัวกว่ามาก

 

อาจจะเป็นกับดัก? เขาหรี่ตาลงโดยหวังว่าเขาจะคิดมากเรื่องต่างๆ แต่หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับคังต้าเฟิง แม้แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ

 

หนึ่งวันต่อมา กองทหารหยุดข้างสถานีเก็บค่าผ่านทางร้างซึ่งในที่สุดภารกิจของพวกเขาก็เริ่มต้นขึ้น นี่เป็นส่วนหนึ่งของเส้นทางที่ถูกทำลายและจำเป็นต้องซ่อมแซม แต่ก่อนที่พวกเขาจะเริ่มต้นได้ ทหารวิ่งไปหาหลู่หยินเพื่อรายงานว่า “ท่านแม่ทัพ มีการต่อสู้ที่อยู่ห่างออกไปห้ากิโลเมตร กลุ่มผู้ฝึกตนกลุ่มเล็กๆ ถูกโจมตีโดยสัตว์กลายพันธุ์”

 

หลู่หยินส่งทหารสองสามคนไปช่วยกลุ่ม และสามสิบนาทีต่อมากองทหารก็กลับมาพร้อมกับผู้ฝึกตนที่สภาพยับเยินห้าคน พวกเขาดูเหมือนจะหิวโหย แต่เขาไม่ได้สั่งให้นำอาหารมาให้พวกเขา ทุกคนต้องเตรียมพร้อมกับความตาย เมื่อพวกเขาออกไปล่าสัตว์กลายพันธุ์ ในขณะที่กองทัพของเขามีอาหารอยู่บ้าง มันต้องใช้ความพยายามอย่างมากและหลายชีวิตเพื่อให้ได้มา เขาไม่ใช่นักบุญที่จะให้อาหารนั้น ถ้าคนเหล่านี้หิวจริง ๆ พวกเขาสามารถไปหาหนูกินได้

 

ดังนั้น คนแปลกหน้าทั้งห้าคนจึงได้แต่เฝ้ามองด้วยความอิจฉาขณะที่ทหารกำลังกินอาหารของพวกเขา หลังจากนั้นไม่นาน หนึ่งในนั้นก็เรียกหลู่หยินที่คอยระวังจากบนหลังคาสถานีเก็บค่าผ่านทาง “ท่านครับ ช่วยจัดเตรียมอาหารให้พวกข้าหน่อยได้ไหม? พวกข้าสามารถจ่ายเงินให้ท่านได้ด้วยข้อมูลบางอย่าง”

 

“ข้อมูลอะไร” หลู่หยินมองไปที่ชายคนนั้น

 

“ถ้าบอกแล้วจะให้อาหารพวกข้าไหม” มาตอบอย่างมีความหวัง

 

เสียงของ หลู่หยินเย็นลง “เจ้ากำลังพยายามเจรจากับข้าหรือไม่”

 

“ไม่ครับท่าน ข้าไม่กล้า! อันที่จริง… เมื่อวานพวกข้ามีอาหารมากมาย แต่เราถูกผู้เชี่ยวชาญเกราะเงินปล้นไป”

 

สายตาของ หลู่หยินกะพริบ “พูดต่อ..”

 

ผู้ฝึกฝนกลืนน้ำลายจากคอแห้งและพูดต่อ “ผู้เชี่ยวชาญอาณาจักรแห่งท้องฟ้าในหนานจิงเพียงคนเดียวคือท่านเพชฌฆาต แต่ผู้ที่โจมตีเราก็สามารถบินได้ ข้าคิดว่ามันต้องเป็นเกราะของเขา เขากำลังจะฆ่าพวกข้าหลังจากขโมยอาหารของพวกข้า แต่แล้วเขาก็เริ่มพูดกับตัวเองราวกับเขาบ้าและจู่ๆ ก็ถูกยิงไปทางทิศตะวันออก”

 

หลู่หยินตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าพวกเขาได้พบกับออร์ตัน แต่พูดกับตัวเอง? สถานการณ์ที่น่าจะเป็นไปได้มากกว่าคือเขาได้ติดต่อกับใครบางคนพร้อมกับนาฬิกาของเขา เขาสามารถเรียกนักเรียนคนอื่นได้หรือไม่? นั่นคงจะลำบากใจ โจวซานได้ต่อสู้เพื่อเอาชนะมนุษย์ต่างดาวตัวหนึ่งแล้ว หากมีมากกว่านี้ ผลลัพธ์ก็…

 

เขาสั่งให้กลุ่มนั่งลงกินอาหารก่อน และพวกเขาแหงนมองท้องฟ้า พวกเขากังวลเรื่องอะไร? หนานจิง? ผู้ลี้ภัย? เขาเป็นคนนอกเช่นเวสต้า แต่เวลาของเขาบนโลกทำให้เขารู้สึกผูกพัน ความจริงแล้ว ความทรงจำของเขาย้อนกลับไปเมื่อประมาณสองปีครึ่งที่แล้วเท่านั้น เขาจำอะไรไม่ได้เกี่ยวกับชีวิตของเขาก่อนหน้านั้น เวลาส่วนใหญ่ที่เขาจำได้ว่าเคยอยู่บนโลก สำหรับเขา ดาวเคราะห์ดวงนี้คือบ้าน

 

หลู่หยินถอนหายใจ น่าเสียดายที่เขายังไม่ใช่ขุมพลัง ในขณะที่เขายังสามารถพยายามช่วยคนบางคนได้ เขาก็ไม่สามารถกอบกู้โลกทั้งใบได้อย่างแน่นอน ถึงกระนั้น เขาก็ติดต่อโจวซานและแจ้งให้ชายคนนั้นทราบเกี่ยวกับการคาดเดาของเขา

 

“เฮ้ออ ข้าเข้าใจ” โจวซานตอบ “ซ่อมแซมให้เสร็จโดยเร็วที่สุด ข้าจะพยายามค้นหาว่าคนอื่นๆ กำลังทำอะไรอยู่ นักเรียนเหล่านี้มีพลัง”

 

คนอื่น? นักปราชญ์คนอื่น ๆ ? หลู่หยินถูกทิ้งให้สงสัยกับตัวเองเมื่อสิ้นสุดการคุยในที่สุดเขาก็พึมพำกับตัวเองว่า“ข้าหวังว่าหลิวเส่าเกอจะไม่ตาย หรือข้าจะแก้แค้นได้อย่างไร”

 

เมฆปกคลุมท้องฟ้าในคืนนั้นไม่เหลือให้เห็นดาวหลู่หยินที่ผิดหวังนอนหลับอยู่ในรถหุ้มเกราะของเขา แต่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นกลางดึกด้วยเสียงกรีดร้องของซูซาน“ท่านน ฝูงซอมบี้!”

 

หลู่หยินออกจากรถหุ้มเกราะและกระโดดขึ้นไปบนสถานีเก็บค่าผ่านทางเพื่อดูซอมบี้จำนวนนับไม่ถ้วนที่เข้าใกล้จากทั่วทุกมุม หลัวอี้ตะโกนบอกกองทหารว่า “เปิดใช้งานการป้องกันทั้งหมด ขว้างไฟใส่พวกมัน”

 

ไม่นานซอมบี้ก็เข้ามาจู่โจมพวกเขา โจมตีสถานีเก็บค่าผ่านทางจากทุกทิศทุกทาง วัตถุที่ลุกเป็นไฟถูกโยนทิ้งไปทุกที่และเริ่มเผาพื้น แม่ทัพที่เพิ่งได้รับคำสั่งนั้นตกตะลึง เธอตะโกนเตือนอีกครั้งว่า “ระวังไฟ มิฉะนั้น พวกเจ้าจะไหม้หมด!”

 

เสียงปืนดังสนั่นไปทั่วทุกทิศทุกทางในคืนที่มืดมิดนั้น ทหาร 10,000 นายพยายามอย่างเต็มที่เพื่อฆ่าซอมบี้ทุกตัวที่พวกเขาเห็น ห้องอาบน้ำเต็มไปด้วยกลิ่นโลหะในขณะที่กระสุนสะท้อนออกมาจากกรงเล็บเหล็กของซอมบี้ และเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นเมื่อทหารถูกกรงเล็บหรือลากเข้าไปในฝูงชน ผู้ฝึกตนที่ได้รับการช่วยเหลือทั้งห้าคนตกใจกับภาพที่เห็น นี่คือสิ่งที่น่ากลัวที่สุดที่พวกเขาเคยเห็น

 

หลัวอี้แกว่งดาบของเธออย่างต่อเนื่อง คลื่นพลังงานจากการโจมตีแต่ละครั้งจะฉีกซอมบี้หลายสิบตัวในทุก ๆ กลุ่ม แม้ว่าปกติแล้วเธอจะค่อนข้างขี้อาย แต่ขุมพลังของอาณาจักรแห่งโลกนี้ก็โหดเหี้ยมในการต่อสู้จริง

 

หลู่หยินอยู่ตรงกลางของฝูงซอมบี้ กวาดล้างแนวพวกมันด้วยกริชของเขา แม้ว่าขีปนาวุธเป็นอาวุธประเภทที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในการต่อสู้กับซอมบี้ แต่หนานจิงก็เกือบจะไม่มีเสบียง กระสุนที่หายไปเมื่อคลังอาวุธถูกทำลายนั้นสามารถฆ่าซอมบี้ได้นับไม่ถ้วน การมุ่งความสนใจไปที่การฆ่าคู่ต่อสู้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาก็ตะคอกออกมาเมื่อมีเสียงตื่นตระหนกดังขึ้นจากวิทยุที่เอวของเขา “นายท่าน แนวตะวันตกเฉียงใต้กำลังจะพังทลาย!”

 

ด้วยความตกใจ หลู่หยินจึงกระโดดขึ้นและมุ่งหน้าไปทางตะวันตกเฉียงใต้ตามดังกล่าว ฝูงซอมบี้อะไรที่สามารถฆ่าทหารจำนวนมากที่นั่นได้?

 

“มีซอมบี้แปลก ๆ อยู่ที่นั่นซึ่งทรงพลังมาก ไม่มีเจ้าหน้าที่ของอาณาจักรของมนุษย์คนใดสามารถเอาชนะมันได้” ซูซานรายงานจากจุดชมวิวเหนือการต่อสู้ของเขา

 

หลู่หยินทรุดตัวลงกับพื้น ทุบอาวุธของเขาลงตรงจุดที่ซอมบี้และทหารมาพบกัน ฟันเลื่อยทะลุท้องฟ้าอย่างเห็นได้ชัดและฉีกพื้นดินออกจากกัน วาดเส้นที่ชัดเจนบนพื้นและฆ่าซอมบี้หลายสิบตัวในคราวเดียว ทหารจำนวนมากฉวยโอกาสหนี ความกลัวชัดเจนในสายตาของพวกเขา พวกเขาสูญเสียผู้คนไปมากกว่าห้าสิบคนในชั่วพริบตา ไม่สามารถรับแรงกระแทกได้ อาวุธหักครึ่งด้วยเสียงดังกราว

 

“แม่ทัพ ระวัง!” มีคนตะโกน ฝูงชนดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด โดยมีซอมบี้อย่างน้อย 100,000 ตัวอยู่รอบพื้นที่ทั้งหมด หลู่หยินต้องเปิดใช้งานศิลปะจักรวาลเพื่อผลักซอมบี้ที่อยู่ใกล้เขาออกไป แต่ศัตรูผมยาวคนหนึ่งสามารถต้านทานการโจมตีและยังคงอยู่ที่เดิม

 

“นายท่าน นั่นมัน คนๆ นั้น เขาสังหารทหาร” เสียงของซูซานดังมาจากวิทยุ แต่ หลู่หยินจ้องไปที่ซอมบี้ตรงหน้าเขาด้วยความตกใจ เขาเพิ่งสังเกตเห็นบางสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ มีสัญญาณของความฉลาดชัดเจนในสายตาของมัน! เขามองเห็นแสงวาบของความคิดอย่างชัดเจนในลูกแก้วสีแดงเลือดนั้น บางอย่างที่ทำให้เขางงจนกระทั่งซอมบี้ จู่ ๆ ก็พุ่งเข้าใส่เขาโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า กรงเล็บของมันยื่นมาหาเขา ผลการโจมตีฆ่าซอมบี้ที่อยู่ห่างออกไปสิบเมตร เมื่อเขาหลบมัน ซอมบี้ตัวนี้อยู่ในอาณาจักรของโลกและเหนือกว่าคังต้าเฟิงมาก มันถึงระดับของ จ่าวหยู!

 

หลู่หยินให้ความสนใจกับการโจมตีของซอมบี้ โดยสังเกตเห็นโครงสร้างที่อยู่เบื้องหลังความวุ่นวายนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะลักษณะที่ชัดเจน เขาจะไม่มีวันเชื่อว่าผู้โจมตีเป็นซอมบี้ มันยังคำรามและหนีไปหลังจากการโจมตีไม่กี่ครั้ง พยายามหลบหนี ตาของเขากระตุกเมื่อเห็นใยสีขาวบนหลัง ยืนยันการคาดเดาของเขาตั้งแต่เช้า สิ่งนี้ได้ล่อ คังต้าเฟิงเข้าไปในอาคารพร้อมกับแมงมุม!

 

ไม่มีเวลาคิดอีกต่อไป หลู่หยินโยนอาวุธที่หักเข้าไปในลำตัวของซอมบี้ ซอมบี้หันกลับมาจ้องเขา แต่มันยังคงหนีไปทางใต้ ฝูงชนทั้งหมดคำรามและพยายามขัดขวางการรุกของเขา

 

“ซูซาน มันอยู่ที่ไหน!” หลู่หยินตะโกน

 

“เจ้านาย มันหันไปทางทิศตะวันตกหลังจากผ่านไปหนึ่งร้อยเมตร มันกำลังมุ่งหน้าไปทางเดียวกับที่เรามาจาก”

 

หลู่หยินรีบวิ่งและได้หายตัวไป ทิ้งภาพติดตาที่ฝูงซอมบี้จำนวนนับไม่ถ้วนรุมล้อมทันทีซูซาน เพิ่งจ้องมองจากจุดชมวิวของเขาด้วยความกลัว นั่นเป็นเทคนิคการต่อสู้เหรอ?

 

หลู่หยินวิ่งออกจากฝูงซอมบี้ด้วยความเร็วเต็มที่ พุ่งเข้าใส่ในทิศทางเดียวกับที่พวกมันมา แต่มันสายเกินไปแล้วและเขาก็หลงทาง เมื่อซูซาน รายงานว่าเขามองไม่เห็นอีกต่อไปแล้ว เขาหยุดโดยหันหลังกลับไปที่สถานีเก็บค่าผ่านทางและหยิบนาฬิกาของเวสต้าออกมา อุปกรณ์กระพริบเมื่อเขาเปิดใช้งานความสามารถในการติดตาม

 

โดยแสดงสัตว์กลายพันธุ์หลายตัวในระยะ เขาวิ่งไปยังทิศทางของ 990 ที่น่าประทับใจ โดยรู้ว่ามันต้องเป็นซอมบี้ นี่น่าจะเป็นราชาแห่งฝูง ตราบใดที่เขาฆ่ามัน ฝูงชนก็อาจจะแยกย้ายกันไป เห็นได้ชัดว่าต้องการเอาชนะทหารของหลู่หยินและ คังต้าเฟิงเป็นเหยื่อรายแรก