Chapter 26: พวกประสานพลัง

 

หลู่หยินคว้าเจอรัลดีนและเริ่มการเดินทางในคืนเดียวกัน พักระยะสั้น ๆ ประมาณ 100 กิโลเมตรทางเหนือของหนานจิง พวกเขายังคงมุ่งหน้าไปทางเหนือจนถึงซานตง

 

“นี่ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือกลายเป็นสีฟ้าแล้ว” เจอรัลดีนพูดด้วยความประหลาดใจระหว่างทาง

 

ไปเสวี่ยพ่ายแพ้? หลู่หยินอยากรู้เรื่องนี้ แต่ก่อนที่เขาจะคิดต่อไปได้ ทั้งคู่ก็เจอต้นไม้ยักษ์ที่ขวางทางพวกเขา มันคล้ายกับต้นหลิวที่สูงกว่าหนึ่งกิโลเมตร มีกิ่งก้านนับไม่ถ้วนครอบคลุมส่วนหนึ่งของท้องฟ้าของซานตง ทั้งคู่หยุดทันทีและตรวจสอบระดับการต่อสู้ของมัน

 

“” 4290” ” ทั้งสองอุทานพร้อมกัน ต้นไม้นั้นเป็นพวกประสานพลัง!

 

“ไปกันเถอะ” หลู่หยินตัดสินใจหลีกเลี่ยงในทันที แต่มีเถาวัลย์สองสามต้นยื่นออกมาจากแม่น้ำและพุ่งเข้าหาพวกมัน เขาผลักเจอรัลดีนออกไปก่อนจะหลบการโจมตีของตัวเอง เสียงดังก้องไปในอากาศขณะที่เถาองุ่นตึง เจอรัลดีนอ้าปากค้างด้วยความโล่งใจ เธอคงหนีไม่พ้นการโจมตีถ้าไม่ใช่เพราะแรงผลักดัน

 

“จงไปรอบๆ และพยายามหลีกเลี่ยง” เขาตะโกนแม้เถาวัลย์จํานวนนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าหาพวกเขาจากทุกทิศทุกทาง ต้นไม้สามารถโจมตีพวกมันจากระยะไกลได้ และในไม่ช้าก็เห็นได้ชัดว่ามันจะยากเกินไปที่จะเดินไปรอบๆ พวกเขาจะใช้เวลาอย่างน้อยสิบวินาทีในรัศมีการโจมตี และในขณะที่เขาสามารถจัดการได้เจอรัลดีนก็ทําไม่ได้

 

เมื่อสังเกตเห็นว่าการป้องกันของเธอสะดุด เขาใช้ฝ่ามืออวกาศเพื่อเบี่ยงเบนกิ่งไม้และพุ่งเข้าหาเธอ ยกเธอขึ้นและพุ่งตรงไปที่ต้นไม้

 

“ทําอะไร? เจ้าบ้า! “ เธอกรีดร้องเมื่อพวกเขาเข้าใกล้ ดวงตาจับจ้องไปที่เถาวัลย์คล้ายงูเหลือมและกองกระดูกบนพื้น มันเป็นฉากที่น่ากลัว

 

“มองข้างหลังเจ้า” หลู่หยินกล่าวอย่างใจเย็น

 

เจอรัลดีนหันกลับมาและหน้าซีด ถนนข้างหลังพวกเขาถูกปิด! กําแพงกิ่งก้านที่ถูกแทนที่ทําให้พวกเขาไม่มีทางหนี เธอคร่ำครวญว่า “นี่คือพวกประสานพลัง พวกเราไม่รอดแน่!”

 

หลู่หยินมองไปรอบ ๆ ตัวเขาด้วยสายตาที่เย็นชา หลบเถาวัลย์เหล่านั้นที่พุ่งเข้าหาพวกเขา ตอนนี้เขาอยู่ห่างออกไปไม่ถึงสามไมล์ และยิ่งเข้าใกล้เขาก็ยิ่งตระหนักว่าเขาประเมินขนาดที่น่ากลัวของมันต่ำไป พลังงานเพียงอย่างเดียวของมันทําให้พื้นที่รอบๆ สั่นสะท้าน ทําให้สถานที่นั้นปราศจากแสงแดด โชคดีที่สิ่งมีชีวิตนี้ดูไม่ค่อยฉลาด การโจมตีโดยอาศัยสัญชาตญาณล้วนๆ หากมีทักษะในการต่อสู้ ทั้งสองคนคงไม่สามารถยืนหยัดได้อย่างแน่นอน

 

เจอรัลดีนหยิบผลึกอัคคีออกมามากกว่าสิบชิ้นจากวงแหวนจักรวาลของเธอแล้วทุบมัน ทําให้เกิดคลื่นไฟพุ่งไปที่พื้น

 

“เอ่อ… เจ้าลองเผามันไหม?” หลู่หยินถาม

 

เธอแสยะยิ้ม “มันอาจจะกลัวไฟก็ได้”

 

เธอไม่ผิดในทางเทคนิค เป็นเรื่องปกติที่สิ่งมีชีวิตจากพืชจะกลัวไฟ แต่ต้นไม้ที่ใหญ่พอๆ กับต้นนี้จะต้องมีภูเขาไฟระเบิดก่อนที่จะลุกเป็นไฟ แม้แต่ผลึกอัคคีที่ซ่อนไว้ด้านนอกหนานจิงก็ยังไม่เพียงพอ อย่างไรก็ตาม ดวงตาของหลู่หยินหรี่ลงและเขาก็เพิกเฉยต่อเธอ นั่นคือคนอื่น? เขาเห็นจุดเล็กๆ พุ่งไปทางซ้ายและขวาใต้ต้นไม้ ค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนเผยให้เห็นว่าเป็นมนุษย์อีกคนหนึ่ง คนนี้สนิทกว่าพวกเขาด้วยซ้ำ

 

“เขาแข็งแกร่งมาก!” เจอรัลดีนอุทาน เธอรู้ว่าเธอจะไม่สามารถทนต่อการโจมตีของต้นไม้ได้ถ้าไม่ใช่เพราะหลู่หยินในขณะที่อีกคนรู้สึกผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัด

 

สายตาของหลู่หยินเย็นลงเมื่อพวกเขาเข้าใกล้มากขึ้น จําศีรษะของผมสีเงินได้ นี่คือคนเดียวกันที่ดาบผีเสื้อฟาดฟันฝ่ามือจักรวาลของเขาภายใต้แสงจันทร์ เป็นสิ่งที่เขาจะไม่มีวันลืม

 

“เจอกันอีกแล้วเพื่อน” ชายหนุ่มผมสีเงินทักทายอย่างจริงใจ

 

เจอรัลดีนรู้สึกสับสน พวกเขารู้จักกันได้อย่างไร

 

“ช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ” หลู่หยินกล่าวขณะเหยียบแสอีกข้างหนึ่ง

 

“ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ข้าติดอยู่ที่นี่มาระยะหนึ่งแล้ว มีโอกาสสูงที่เจ้าจะเจอข้า ถ้าเจ้ากําลังมุ่งหน้าไปทางเหนือ มันคือโชคชะตา”

 

“เจ้ารู้ได้ยังไงว่าเรากําลังมุ่งหน้าไปทางเหนือ” หลู่หยินถาม

 

แน่นอนเจ้าจะมุ่งหน้าไปทางเหนือ ปลายทางของเจ้าเป็นเมืองหลวงไม่ใช่หรือ”

 

ดวงตาของหลู่หยินแสดงควมาสงสัยและเขาพยายามเดาว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร นี่เป็นหนึ่งในผู้นําโรงเรียนที่เยเกอร์พูดถึงหรือเปล่า?

 

“ระวัง!” เจอรัลดีนตะโกนทันทีเมื่อเห็นกิ่งไม้หลายสิบต้นพุ่งเข้าหาเด็กหนุ่ม เขายิ้มอย่างเป็นมิตรในขณะที่ดาบผีเสื้อที่สวยงามปรากฏขึ้นในมือของเขา หันหน้าไปทางการโจมตีโดยตรง เกิดการระเบิดขึ้นอย่างดังขณะที่กิ่งไม้ถูกตัด ตัวเด็กหนุ่มเองก็โผล่ออกมาโดยไม่ได้รับบาดเจ็บ เขายิ้มให้เธออีกครั้งก่อนที่จะส่งยิ้มยั่วเย้ามาทางห

ลู่หยิน

 

สําหรับส่วนของเขาหลู่หยินยังคงถือหญิงสาวที่หวาดกลัวไว้ในมือข้างหนึ่งขณะที่ดวงจันทร์เริ่มโบยบินไปรอบ ๆ อีกข้างหนึ่งและพบกับการโจมตีด้วยฝ่ามือจักรววาลกิ่งก้านก็ปลิวไปในขณะที่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน เขาหาว “เมื่อคืนข้านอนไม่ค่อยสบาย ข้าเลยใช้พลังงานไปแค่ 30% เท่านั้น”

 

ชายผมสีเงินพยักหน้า “ข้าใช้แค่ 20% เท่านั้น”

 

“โอ้ ขอโทษ ข้าพูดว่า 30 เหรอ? ข้าหมายถึง 10”

 

“ฮึ่ม ข้าหมายถึง 5”

 

เจอรัลดีนพูดไม่ออกในการแลกเปลี่ยนครั้งนี้ พวกเขากําลังแข่งขันกัน? ตอนนี้?

 

หลู่หยินไม่รู้ว่าทําไมเขาถึงรู้สึกถึงภัยคุกคามที่รุนแรงจากเด็กหนุ่มผมสีเงิน ราวกับว่าดาบผีเสื้อนั้นลอยอยู่เหนือหัวของเขาตลอดเวลา พร้อมที่จะเล่นเขาทุกวินาที นั่นคือเหตุผลที่เขากังวลอยู่เสมอ เป็นการกระทําเพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่ตกเป็นเหยื่อของการโจมตีกะทันหัน เมื่อกิ่งก้านนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นจากทุกทิศทุกทางและปิดผนึกพื้นที่ที่พวกเขาอยู่ในที่สุดเขาก็หันมาจริงจัง “มุ่งไปที่ตัวหลักของต้นไม้ มิฉะนั้นเรื่องนี้จะไม่มีที่สิ้นสุด”

 

เด็กหนุ่มผมสีเงินพยักหน้า “ข้าใช้พลังงานมากเกินไปในการเล่นในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ไม่อย่างนั้นข้าจะจัดการเรื่องนี้คนเดียว”

 

“ถ้าข้าไม่รีบ ข้าจะใช้สิ่งนี้เพื่อฝึกฝน”

 

เด็กหนุ่มยิ้มและเหยียบกิ่งก้านใดกิ่งหนึ่ง พุ่งเข้าหาตัวหลักของต้นไม้ หลู่หยินโยนเจอรัลดีนลงกับพื้น เตือนเธอให้ดูแลตัวเองในขณะที่เขาเดินตาม ทั้งสองรีบเข้าหาลําต้นอย่างรวดเร็ว

 

การเป็นพวกประสานพลังเป็นขั้นตอนสําคัญในการฝึกฝน ดินแดนนั้นเป็นจุดสูงสุดของร่างกายมนุษย์ ที่ซึ่งผู้ฝึกตนจํานวนมากจะต้องติดอยู่ตลอดชีวิต เมื่อพวกเขาเกินขีดจํากัดของตัวเองเท่านั้นที่พวกเขาสามารถก้าวหน้าและกลายเป็นนักสํารวจได้

 

นักเรียนเก่งๆส่วนใหญ่เป็นทหารรักษาการณ์ แต่ในวัยนั้นยังมีพวกประสานพลังมากกว่าทหารรักษาการณ์ที่สามารถเผชิญหน้ากับสิ่งมีชีวิตที่ประสานพลัง แม้ว่าต้นไม้จะไม่ฉลาดนัก แต่ก็ใหญ่โตและดูเหมือนว่าจะมีพลังงานสํารองอย่างไม่จํากัด ในบางวิธีการ เอาชนะมันยากกว่าพวกประสานพลังทั่วไปมาก

 

ดาบผีเสื้อของชายผมสีเงินกลายเป็นดาวหางสีขาวที่พุ่งเข้าหาต้นไม้ในขณะที่ภาพดาวดวงที่สองที่คลุมเครือปรากฏขึ้นในฝ่ามือของหลู่หยิน การโจมตีทั้งสองตกลงมาในช่วงเวลาเดียวกันและโจมตีจุดเดียวกัน ทําให้พื้นผิวที่แข็งของต้นไม้แตกในทันที ทั้งสองเจาะทะลุต้นไม้และบินออกไปห่างออกไปหนึ่งร้อยเมตร ขณะมีเสียงระเบิดดังข้างหลังพวกเขา

 

สิ่งมีชีวิตขนาดมหึมาทรุดตัวลงกับพื้นขณะที่เถาวัลย์ปกคลุมแม่

 

ทั้งสองมองหน้ากันหลังจากหยุดการโจมตีพร้อมกัน ตอนนี้พวกเขาเข้าใจความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายมากขึ้น ความคิดเดียวกันแวบเข้ามาในจิตใจของทั้งคู่ บุคคลนี้มีพลังมากขึ้น

 

อีกด้านหนึ่งของต้นไม้ เจอรัลดีนรู้สึกถึงที่สุดในบรรดาต้นไม้ทั้งหมด พืชกลายพันธุ์สามารถหลบได้ง่าย แต่เจาะเปลือกของพวกมันได้ยาก แม้ว่าเธอไม่เคยชกต่อยกับเวรอน แต่เธอก็มั่นใจว่าแม้เขาจะไม่มีความสามารถในการทําให้ต้นไม้ต้นนี้บาดเจ็บ สองคนนี้แข็งแกร่งกว่านักเรียนอันดับต้น ๆ ของโรงเรียนของเธอหรือไม่?