เดินออกไปจากห้องนอนอย่างเบื่อหน่าย

……

มาถึงห้องรับแขก ก็ได้ยินบทสนทนาที่แปลกประหลาดดังมาจากในห้องครัว

“………เล่นแบบนี้ยิ่งตื่นเต้น!”

“พวกคุณคุยอะไรกันน่ะ? เล่นอะไรตื่นเต้นเหรอ?”

หานหยู่เยนสงสัยมาก เอียงคอมองไปที่ห้องครัว

สีหน้าของโล่เฉิงเปลี่ยนไปทันที หันหน้ากลับมาด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า พร้อมด้วยท่าทีที่อ่อนโยน และสุภาพ

หยู่เยน ผมกำลังคุยเรื่องรถตะลุยอวกาศกับพี่โล่เฉิน เล่นแล้วน่าตื่นเต้นมาก ผมจำได้ว่าคุณชอบเล่นอันนี้ หากวันหลังมีเวลา พวกเราไปเที่ยวสวนสนุกด้วยกัน

ไม่มีข้อบกพร่องเลย สมบูรณ์แบบอย่างกับสุภาพบุรุษ

แสดงได้ดีมาก วงการฮอลลีวูดยังต้องมอบรางวัลออสการ์ให้กับเขา!

โล่เฉินกดไลค์ในใจให้กับไอ้หมอนี่

“ไม่ละ ตอนนี้งานฉันยุ่งมากไม่มีเวลา”

ท่าทีของหานหยู่เยนค่อนข้างจะเย็นชา

ตอนที่เรียนมหาวิทยาลัยนั้นเธอใสซื่อบริสุทธิ์ โล่เฉิงเป็นคนโดดเด่น ชาติตระกูลก็ดี เธอเคยแอบชอบอยู่สักพัก

หลังจากนั้นได้ยินมาว่าเขาเป็นคุณชายเจ้าสำราญ ล้อเล่นกับความรู้สึกคนอื่น เป็นผู้ชายสารเลวเต็มตัว หานหยู่เยนก็ไม่ชอบอีกเลย

ตอนนี้ เธอแต่งงานแล้ว อีกอย่างสามีของเธอโล่เฉินก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์จริงๆ กลับมีความลึกลับมากมาย หานหยู่เยนยิ่งไม่มีทางที่จะหักหลังอย่างแน่นอน

เที่ยงตรง ได้เริ่มทันข้าวกันแล้ว

“ดาวน้อย ทานเยอะหน่อยนะ ถือซักว่าเป็นบ้านตัวเอง ไม่ต้องเกรงใจ” หลินเซียงหลันตักกับข้าวให้กับโล่เฉิงด้วยตัวเอง

สามปีมานี้ คนที่เป็นลูกเขยอย่างโล่เฉินยังไม่เคยได้รับสวัสดิการแบบนี้

“ขอบคุณคุณน้าหลัน”

“ดวงน้อยจ๋า ตอนแรกที่นายบอกว่าจะจัดงานตำแหน่งผู้จัดการให้กับไอ้หมอนี่ เขาทำไม่ได้ นายดูสิว่าคุณน้าหานเป็นไง?” หลิวเซียงหลันยังจำเรื่องนี้ไว้ในหัว

หานหยู่เยนรู้สึกอับอายมาก ราวกับว่าขอทานกำลังไปขอร้องคนอื่นอยู่

โล่เฉิงอึ้งไปทันที รีบยิ้มแล้วกล่าว: “ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว รอให้ผมจัดการเรื่องบริษัทให้เรียบร้อยเสียก่อน ก็จะแจ้งให้คุณน้าหานไปทำความเข้าใจกับงาน”

“เจี้ยนเย่คุณดูสิ ดวงน้อยใจดีแค่ไหน”

“มาๆๆ มาดื่มกัน”

หานเจี้ยนเย่ยกแก้วเหล้าขึ้น ใบหน้าเปล่งประกาย

เขาอยู่ตระกูลหานมักจะถูกเหยียบหยามและถูกข่มเหง แม้ว่าจะเป็นลูกชายของคุณย่าหาน แม้แต่ญาติพี่น้องก็กดขี่เขา

อยู่ในบ้าน ก็ถูกเมียด่าว่าไร้ความสามารถ เป็นคนขี้ขลาด

หานเจี้ยนเย่ก็ขมขื่นใจไม่น้อย และนี่ก็เป็นสาเหตุที่ว่าสามปีมานี้เขาทำไมถึงไม่ค่อยด่าว่าโล่เฉิน เขารู้สึกว่าเขาน่าสงสารเหมือนโล่เฉิน

ตอนนี้ เขามีโอกาสเป็นผู้จัดการของบริษัท มีความสุขโดยไม่ต้องสงสัย อยู่บ้านตระกูลหานก็สามารถที่จะเชิดหน้าชูตาขึ้นมาบ้าง ทำไมจะไม่ดีใจละ

บนโต๊ะอาหาร บรรยากาศเป็นไปอย่างกลมกลืน

มีแต่หานหยู่เยนกับโล่เฉินที่ไม่ค่อยคุย

หลังจากที่ดื่มเป็นพิธี โล่เฉิงจึงได้วางตะเกียบลง จู่ๆก็พูดขึ้น “คุณน้าหลัน คุณน้าหาน จุดประสงค์ที่ผมมาครั้งนี้ ผมเชื่อว่าคุณน้าทั้งสองก็คงจะเดาออก”

ขณะที่พูด สายตายังได้มองไปทางหานหยู่เยน

“รู้แล้วรู้แล้ว”

หลิวเซียงหลันพยักหน้าอย่างแรง แล้วก็ขยิบตาให้กับหานหยู่เยนอย่างต่อเนื่อง แต่อีกฝ่ายทำเป็นหูหนวกตาบอก ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวของตัวเอง

ยัยเด็กบ้า

หลิวหลันเซียงข้างในเต็มไปด้วยความโกรธ ปากยิ้มแล้วกล่าว: “ดาวน้อย น้ากับน้าหานรู้ดีแก่ใจ แต่ว่า……….”

“คุณน้า มีอะไรก็พูดกันตรงๆเลยครับ”

“ช่วงนี้เป็นช่วงที่กำลังอ่อนไหว มีข่าวลือมากมายเกี่ยวกับหยู่เยนในเมืองเจียง ไม่รู้ว่านายเคยได้ยินมาบ้างหรือเปล่า?”

หยู่เยนทนไม่ไหว เรื่องแบบนี้ยังพูดออกมาได้ ไม่เท่ากับว่าทำให้เธอขายหน้าเหรอ

“แม่คะ ตั้งใจกินข้าวดีๆเถอะค่ะ!

“ยัยหนู ทำไมพูดแบบนี้ ลูกกินของลูกเลย อย่ามาแทรก” หลิวเซียงหลันถลึงตาใส่

โล่เฉิงพยักหน้า กล่าว: “คุณน้าหลัน เรื่องนี้เคยได้ยินมาจริงๆ ผมเชื่อว่าหยู่เยนไม่ใช่คนแบบนั้น ที่ประธานของบริษัทเฉิงหยู่ตกลงเซ็นต์สัญญา ต้องเป็นเพราะตัวหยู่เยนนั้นมีคุณสมบัติดีพอ”

“แม้จะพูดแบบนี้ หากหยู่เยนหย่าตอนนี้ก็เท่ากับว่าข่าวลือเป็นเรื่องจริง น้าชื่อว่านายก็คงไม่อยากให้หยู่เยนต้องเสียชื่อเสียมั้ง”

หลิวเซียงหลันพูดได้จริงจังมาก ไม่ไว้หน้าของโล่เฉินโดยแม้แต่นิดเดียว

แม่ยายที่อยู่ต่อหน้า กำลังคุยเรื่องแต่งงานใหม่ของลูกสาวกับคนนอก ผู้ชายปกติที่ไหนจะทนกับความอัปยศแบบนี้ได้

หานเจี้ยนเย่ก็อึดอัดมาก ก้มหน้าไม่พูดไม่จา

ในใจของหานหยู่ถิงรู้สึกขยะแขยง เธอแอบมองโล่เฉินอย่างเงียบๆ พบว่าสีหน้าของเขาไร้ความรู้สึก นิ่งและสงบ

“เฮ้ จนปัญญาและไม่มีคนช่วย การไม่พูดยังสามารถรักษาศักดิ์ศรีที่เหลืออยู่อันน้อยนิดไว้ได้ ยังถือว่าฉลาด”

หานหยู่ถิงแอบถอนหายใจ แม่ก็จริงๆเลย “เรื่องแบบนี้พูดกันลับหลังได้ก็ได้ พูดต่อหน้าโล่เฉินจะรับได้ยังไง อย่างไรเสียก็ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตั้งสามปี”

สำหรับหานหยู่เยน ข้างในใจลุกโชนด้วยไฟโกรธนานแล้ว

แต่แล้ว ฝั่งโล่เฉินไม่ได้มีปฏิกิริยาโต้ตอบ ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ อีกฝั่งน้องสาวตัวเองก็ใช้มือกดขาของตัวเองไว้อย่างเต็มกำลัง ดังนั้นเธอจึงไม่ทำผลีผลาม ได้เพียงแต่อดทน

ไฟโกรธทำให้เธอเหงื่อไหล

“คุณน้าหลัน คุณน้าต้องการให้ทำยังไง?”

“ส่งสินสอด มาสู่ขอหยู่เยนแล้วแต่งงานอย่างเป็นทางการ”

หลิวเซียงหลันสรุปสุดท้าย

ทันใดนั้น บรรยากาศก็ตึงเครียดขึ้นมาทันที

โล่เฉินลูบที่มือของหานหยู่เยนเบาๆ ส่ายหัวเล็กน้อย ส่งสัญญาณให้เธอไม่ต้องโมโห

“แม้ว่าความสามารถของตระกูลหานไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่ก็ถือเป็นตระกูลเศรษฐี หานหยู่เยนของบ้านเราก็เป็นลูกสาวที่สืบทอดโดยตรง ตอนนี้ก็ยังรับผิดชอบโครงการของบริษัทเฉิงหยู่”

น้ำเสียงของหลิวเซียงหลันแฝงความหมายที่ไม่อาจจะโต้แย้ง พูดอย่างแน่วแน่น: “ส่งสินสอดมาตามธรรมเนียม สามวันแต่งเข้าไป พิธีการไม่สามารถขาดแม้แต่พิธีการเดียว”

“เมื่อทำแบบนี้ ก็สามารถที่จะลบล้างข่าวลือภายนอก ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว แบบนี้ไม่ดีเหรอ!”

หานเจี้ยนเย่ตบมือ หัวเราะกล่าว “เมียจ๋า ความคิดนี้ของคุณดีมากเลย”

หลิวเซียงหลันภาคภูมิใจจนเชิดหน้าขึ้น แล้วถาม: “ดวงน้อย นายคิดยังไง?”

“ฮ่าๆๆ!”

เวลานี้ โล่เฉิงก็หัวเราะขึ้นมาเบาๆ ทำให้ผู้คนเดาไม่ออก

จากนั้น ก็ฟังเขาพูดอย่างลับลมคมใน “คุณน้าหลาน สินสอดผมได้ให้คนส่งมานานแล้วไม่ใช่เหรอ”

“นายว่าอะไรนะ?”

“ในวันคล้ายวันเกิดปีที่ 70 ของคุณย่าหาน มุงกฎหงส์ ไข่มุกปรารถนา โคมไฟเลี่ยมทอง เงินสดสิบล้าน ผมไม่ได้ตกหล่นแม้แต่อย่างเดียว แค่ไม่กี่วันเอง คุณน้าหลานก็ลืมแล้วเหรอ?”

ว้าว!

คำพูดเหล่านี้ เมื่อได้ยินแล้วหลิวเซียงหลันและคนอื่นๆต่างตกตะลึง

ใบหน้าของหานหยู่เยนเต็มไปด้วยความตกใจ สินสอดโล่เฉินเป็นคนส่งมาไม่ใช่เหอ รีบเธอหันไปมองข้างๆอย่างสับสน……

มุมปากของโล่เฉินกระตุกไม่อยู่ แววตากะพริบผ่านด้วยแสงที่เย็นชา เขาแอบสาปแช่งผู้ชายคนนี้ว่าไร้ยางอาย

เรื่องสินสอดยังกล้าแอบอ้าง

ไอ้หน้า_ นี่มันใช้เงินของฉันมาเล่นผู้หญิงของฉัน ยังมาวางมาดต่อหน้าพ่อตาแม่ยายของฉันอีก

ช่างไร้ยางอายจริงๆ!