จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี – บทที่99 หายไป
บทที่99 หายไป
เมืองเจียง ตระกูลหลิน
หลินชิงอี๋ตื่นขึ้นมาช้าๆ ในสภาพที่ดีมากและใบหน้าที่ปราศจากเลือดของเธอก็มีเลือดฝาดขึ้นเล็กน้อย
“เสี่ยวอี๋ ลูกสุดที่รักของแม่ ในที่สุดลูกก็ตื่นแล้ว”
“แม่”
แม่ลูกกอดกันร่ำไห้
ในที่สุดหินก้อนใหญ่ในหัวใจของหลินหยุนเซียวก็ตกลงมา และหันกลับมาพูดว่า”เสี่ยวเฉิน ไม่พูดมาก ตอนเที่ยงอยู่นี่แหละ ไม่เมาไม่กลับ”
“ไม่มีปัญหา”
แม่โอบหลินชิงอี๋ไว้ และถามว่า:”ลูกรัก รู้สึกยังไงบ้าง มีความรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือไม่?”
“แม่ หนูรู้สึกผ่อนคลายมาก แม้กระทั่งรู้สึกมีสุขภาพดีและมีพลังมากกว่าเมื่อก่อน”หลินชิงอี๋บีบกำปั้นของเธอและพูดอย่างมีความสุข
“จริงเหรอ ดีมากเลย”
โล่เฉินยิ้มโดยไม่พูดอะไรสักคำ
นอกเหนือจากการสลายคาถาแล้ว เขายังใช้พลังจิตของเขาเพื่อจัดการร่างกายของหลินชิงอี๋อีกด้วย
ยัยนี้ชอบเสี่ยง เธอเดินป่าลึกไปทั่วทั้งภูเขา จริงๆแล้วร่างกายของเธอมีโรคร้ายบางอย่างที่ไม่ใหญ่หรือเล็ก ตอนนี้เธอยังเด็กไม่สามารถรู้สึกได้ เมื่อเธออายุมากขึ้น ก็จะรู้เอง
แต่ว่า สิ่งเหล่านี้ถูกขับออกโดยโล่เฉิน
“แม่ หนูมีข่าวดีจะบอก พี่เฉินตกลงที่จะให้หนูเป็นน้องสาวของเขาแล้ว”
“น้องสาว?”หญิงสาวมองแปลก ๆ
หลินหยุนเซียวลูบจมูก ดูเหมือนจะตระหนักถึงการเรื่องเรียกอาวุโส
โล่เฉินทำลายความอึดอัด และถามว่า:”เสี่ยวอี๋ บอกได้รึเปล่าว่าสถานการณ์ในตอนนั้นไหม? ตอนดึงรากยู่หลง มันเกิดอะไรขึ้น?”
“หา?”
หลินชิงอี๋หดคอ เหมือนว่าจะนึกถึงเรื่องที่น่ากลัวขึ้น บนหน้ายังมีความกลัวเล็กน้อย
“ช่างเถอะ ไม่พูดล่ะ”
โล่เฉินปัดมือ ไม่อยากให้หลินชิงอี๋เข้าสู่ในความกลัวอีกครั้ง
“พี่เฉิน พี่รักษาโรคร้ายให้แล้ว ฉันจะกลัวอะไรอีก!”
หลินชิงอี๋กล้าหาญมาก เอาชนะความกลัวของเธอ และนึกถึงฉากเมื่อสามเดือนก่อน
“ตอนนั้นเพื่อนของฉันสองสามคนและฉัน ได้ค้นพบรากยู่หลง เพราะมันสวยมาก และไม่เคยเห็นมาก่อน จึงคิดว่ามันเป็นสมบัติโดยธรรมชาติ”
“เติบโตบนกำแพงภูเขาสูงจากพื้นดินห้าหรือหกเมตร ฉันใจกล้าพอ เลยบอกจะเอามันออกมาเอง แต่เมื่อฉันดึงรากยู่หลงออก……”
โล่เฉินอยากรู้อยากเห็นมาก และถามว่า:”เกิดอะไรขึ้น?”
“ยังไงซะ มันแปลกมาก”
หลินชิงอี๋ขมวดคิ้ว พยายามที่จะนึก:”ในเวลานั้นดูเหมือนว่าจะมีหัวกะโหลกสีดำอยู่ตรงหน้า มันคำรามและพุ่งเข้ามา ฉันตกใจจนล้มลงจากกำแพงภูเขา โชคดีที่ฉันเพื่อนฉันรับฉันได้”
“หัวกะโหลกศีรษะ?”โล่เฉินหลงอยู่ในความคิด
“ใช่ มันอาจจะเป็นภาพหลอนของฉัน จากนั้น เมื่อฉันกลับถึงบ้านฉันก็เข้าสู่อาการโคม่า และเริ่มมีอาการชัก”
โล่เฉินพยักหน้า:”อย่าพูดอะไรเลย ช่างมันเถอะ”
หลินหยุนเซียวเหลือบมองนาฬิกา และหัวเราะ:”ใกล้ถึงเวลาแล้ว ไปไปไป ไปโรงแรมข้างนอก เราไปดื่มกันเถอะ”
หลังจากวงเหล้าในตอนเที่ยงผ่านไป โล่เฉินอำลาครอบครัวหลินหยุนเซียวทั้งบ้าน และมาที่ชุมชนแออัดของเมืองเจียง
จุดมุ่งหมาย เพื่อมาเยี่ยมแม่ของส้งเชี่ยง
ช่วยไม่ได้ ในเมื่อยื่นมือช่วยเขาแล้ว ก็ต้องช่วยให้สุด
“พี่โล่”
“เสี่ยวเชี่ยง พี่ชายเธอล่ะ?”โล่เฉินถาม
ส้งเชี่ยงทำหน้าเสียดาย แล้วพูดว่า:”พี่ชายออกไปทำงานแล้ว ไปจีนหลิง ไปเมื่อวาน”
“ไปทำงานที่จีนหลิง? เด็กคนนี้นะ! ทำงานในเมืองเจียงไม่ได้รึไง ไปไกลขนาดนั้น แล้วทิ้งแม่ไว้ให้เธอ ไม่มีความรับผิดชอบเลย”
“ไม่ ไม่ใช่นะ”
ส้งเชี่ยงส่ายหัวอย่างรวดเร็ว และพูดอย่างจริงจัง:”พี่ชายจะไปทำงานหนัก เขาต้องการสร้างอาชีพ เพื่อให้แม่และฉันมีชีวิตที่ดีและออกจากชุมชนแออัดนี้”
“ช่างเถอะ มันเป็นทางเลือกของเขา ไม่มีใครสามารถเข้าไปยุ่งได้”
โล่เฉินไม่ได้คิดอะไรมาก
เมื่อมาที่ห้อง อาการของหญิงสาวก็ดีขึ้นมาก แม้ว่าเธอจะยังคงอ่อนแอและล้มป่วยอยู่มาก แต่การทำงานของร่างกายก็คงที่
ไตแย่ลงเล็กน้อย
เพราะยังไงก็เริ่มคืนชีพมาใหม่ จะต้องใช้เวลาสักพัก ไม่ใช่เกิดขึ้นในชั่วข้ามคืน ในช่วงนี้การทำงานของไตของหญิงสาวยังแน่กว่าปกติและมีสารพิษบางอย่างในเลือด
โล่เฉินใช้เวลา10นาที ในการทำความสะอาดสารพิษออกจากร่างกายของผู้หญิง
“ขอบคุณหมอเทพมาก ฉันรู้สึกได้ถึงการดีขึ้นฝนร่างกายของฉัน และผลที่ตามมา ก็น่าเหลือเชื่อมาก” หญิงสาวขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่า
ส้งเชี่ยงเช็ดตา เธอมีความสุขมาก:”พี่โล่ ฉันไม่รู้จะตอบแทนพี่ยังไง ถ้างั้น ฉันตามพี่ไป ทำงานให้พี่แล้วกัน”
“ตามฉันไป?ไม่เอาแม่แล้วเหรอ?”
“เอ่อ……ถ้าอย่างนั้นรอแม่หายดี ฉันค่อยตามพี่ไป ช่วยพี่ทำงาน ได้ไหม?”น้ำเสียงของส้งเชี่ยงมีความขอร้อง
โล่เฉินคิดอยู่พักหนึ่ง
ส้งเชี่ยงต้องการงานจริงๆ และบริษัทของเขาจะขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆในอนาคต และยังต้องการกำลังคนด้วย ดังนั้นโล่เฉินจึงตกลง
“โอเค รอวันหลังเธอมาทำงานในบริษัทของเราฉัน”
“ว้าว พี่โล่ พี่มีบริษัทด้วย”ดวงตาของส้งเชี่ยงเย็นชา
โล่เฉินเม้มปากของเขา:”เธอดูถูกฉันเหรอ?”
“เปล่า วันหลังฉันจะไปเยี่ยมบริษัทของพี่ ไปดูล่วงหน้าก่อน แบบนี้ฉันดูแลแม่ไป จะได้เตรียมตัวให้ดีด้วย”
“เธอเตือนฉันพอดี”
โล่เฉินมองไปที่ส้งเชี่ยง ดวงตาของเขาดูเหมือนจะสามารถมองเห็นผ่านร่างกายได้
ใบหน้าของส้งเชี่ยงแดงระเรื่อโดยไม่รู้ตัว เธอหลบสายตาและพึมพำ:”พี่โล่ พี่มองฉันแบบนี้ทำไม?”
“เธอมีใบหน้าที่ดี หุ่นดี และเสียงหวาน เธอมีความสามารถอะไรไหมๆ?”โล่เฉินถาม
“ความสามารถ?”
“ฉันเปิดบริษัทเทเลวิชั่นมีเดีย ไม่เธอจะเป็นนักแสดง หรือวีเจในอนาคต ตอนนี้บริษัทมีวีเจสามคน”
วีเจสามคนที่โล่เฉินว่าคือเซี่ยซือหาน หานหยู่ถิงและอู๋จื่อเยว่
อู๋จื่อเยว่เป็นเด็กสาวที่แปลกประหลาด ตอนนี้จุดตันเถียนแตกสลายและไม่สามารถฝึกฝนได้ เลยปล่อยไป
หลังจากรู้ว่าโล่เฉินเริ่มทำธุรกิจของตัวเอง อู๋จี่อเยว่ก็อยากมีส่วนร่วมทันที
เธอสวยหยาดเยิ้มด้วยเสน่ห์โดยกำเนิด และไม่สามารถหยุดเสน่ห์ของเธอได้แม้กระทั่งผ่านหน้าจอ
ในวันเดียว ก็รวบรวมแฟนคลับ60,000คนได้ จะแซงเซี่ยซือหานแล้ว และเซี่ยซือหานก็ไม่ใช่คนที่ยั่วได้ง่ายๆ ไม่ยอมแพ้
ทั้งสองเริ่มต่อสู้กัน และการถ่ายทอดสดก็ยากมาก
ภายใต้การแพร่เชื้อของทั้งสอง หานหยู่ถิงผู้ซึ่งไม่เคยไปไหนมาไหนและขี้เกียจ ก็กระตุ้นความไม่เต็มใจที่จะปราบคนอื่นและเริ่มจริงจัง
วีเจไม่ต้องเยอะสี่คนก็เพียงพอแล้ว
โล่เฉินต้องการฝึกราชินีทั้งสี่ และขาดเพียงคนเดียว แม้ว่าแต่ละด้านของส้งเชี่ยงจะอ่อนกว่าพวกอู๋จื่อเยว่นิดหน่อย แต่เธอก็เป็นคนที่ใช้งานได้
“พี่โล่ อยากให้ฉันเป็นวีเจงั้นเหรอ?”
“ฉันฝึกเธอได้ ถ้าเธอดัง ก็จะทำเงินได้มาก นี่ก็คือสิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่เหรอ แน่นอน ฉันไม่บังคับเธอ เธอสามารถเลือกที่จะทำงานในบริษัทได้ แต่มันไม่มีช่องว่างสำหรับการพัฒนาและได้เงินไม่มาก”
“เธอต้องเข้าใจความจริง: ไม่มีอะไรตกลงมาจากท้องฟ้า”
“การหาเงิน ต้องพึ่งความพยายามของเธอเอง”
ส้งเชี่ยงงงไปในช่วงเวลาสั้นๆ จากนั้นก็พูดอย่างหนักแน่นว่า:”พี่โล่ ฉันเต็มใจที่จะเป็นวีเจ และฉันจะพยายาม”
“ฉันจะให้เลขาส่งประเด็นสำคัญบางอย่างและเอกสารอื่นๆสำหรับวีเจให้เธอ ระหว่างนี้ดูแลแม่เธอไป เรียนรู้ไป อย่าทำให้ฉันผิดหวัง”
“แน่นอน”
ก่อนที่โล่เฉินจะไปเขาให้แหวนวงหนึ่งกับส้งเชี่ยง ซึ่งเป็นหยกแกะสลักโดยฉินต้าวจื่อ มันมีประโยชน์บางอย่าง และสามารถช่วยชีวิตคนในช่วงเวลาวิกฤตได้
ระหว่างทางกลับบ้าน ก็ซื้อผักข้างทาง
ในตอนเย็น โล่เฉินเริ่มทำอาหาร ทำไปครึ่งทาง ก็มีคนโทรมารับสาย
“ฮัลโหล โล่เฉิน หยู่ถิงอยู่บ้านไหม?”
“ไม่อยู่นะ ทำไมเหรอ?”
หานหยู่เยนเครียดมาก แล้วพูดว่า:”ฉันไปบริษัทนายแล้วไม่เจอหล่อน พี่เซี่ยบอกว่าบ่ายโมงกว่าหยู่ถิงก็ออกจากบริษัทไปเที่ยวแล้ว ฉันโทรไป มันขึ้นปิดเครื่อง”
“จริงเหรอ?”
ในใจโล่เฉินมีไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก เขาพูดเสียงแน่น:”หยู่เยนไม่ต้องกังวลรอข่าวจากฉัน”
“ก็ได้”
“จริงสิ ถ้าเธอจะกลับมาให้เซี่ยซือหานมาส่ง อย่าขับรถกลับคนเดียว”
หานหยู่เยนรู้สึกถึงอันตรายโดยสัญชาตญาณ และเธอก็ถามอย่างสั่นๆว่า:”โล่เฉิน นายหมายถึงหยู่ถิงตกอยู่ในอันตราย และถูกจับเหรอ?”
“ฉันยังไม่รู้ แต่เตรียมใจไว้ ฉันจะไม่พูดอะไรมาก เอาล่ะแค่นี้ก่อนนะ วางล่ะ”
โล่เฉินรีบโทรหาฟ่านหงชาง และพูดอย่างรีบร้อนว่า:”หงชาง รีบไปหาคนให้หน่อย หานหยู่ถิงน้องสะใภ้ของฉันหายไป เธอออกจากบริษัทฉันเวลาประมาณบ่ายโมงและขับรถ BMW 540Li สีชมพูที่มีป้ายทะเบียน ******รีบมาก!”
“อาจารย์ ผมจะจัดการให้ครับ”
เป็นเวลาครึ่งชั่วโมง ฟ่านหงชางโทรมา
“เป็นไง”
“อาจารย์ สถานการณ์ไม่สู้ดีนัก พบรถBMWสีชมพูของหานหยู่ถิงบนถนนที่ไม่ไกลจากถนนเจี่ยฟ่าง จากวิดีโอกล้องวงจร พบว่าถูกกายผิวดำ 2 คนลักพาตัวไป”
ตู้ม
ความโกรธและรังสีอำมหิตผสมกัน และอุณหภูมิของทั้งห้องลดลงหลายเท่า
สีหน้าของโล่เฉินเย็นชามาก และทุกคำพูดที่โพล่งออกมาดูเหมือนจะมีรังสีอำมหิต:”แล้วมีอะไรอีก รู้ยังว่าใครเป็นคนลักพาตัวหยู่ถิง?”
คอมเม้นต์