“ฆ่า.”

ท่านเห้อระเบิดเสียงพร้อมกับสะบัดฝ่ามือออกไป

ชี้แท้หลายสิบสายเปลี่ยนเป็นดาบขนาดใหญ่และพุ่งเข้าสู่ตรงหน้าโล่เฉินอย่างบ้าคลั่งด้วยความช่วยเหลือจากลมพายุอันรุงแรง

“ลูกไม้ตื้นๆ”

โล่เฉินมีสีหน้าดูหมิ่น มือข้างหนึ่งไพล่หลัง ส่วนอีกข้างปรากฏพลังทิพย์สายหนึ่ง

เพล้งเพล้งเพล้ง

แค่เขาโบกมือเบาๆ ดาบชี้แท้ขนาดใหญ่ก็ถูกตีสลายไปจนหมด

“หืม?”

ท่านเห้อสีหน้าเคร่งลง เขาไม่ตื่นตระหนก แต่กลับยิ่งรู้สึกเลือดพล่าน

“ดีดีดี ยอดคนวัยเยาว์ หากไม่ใช่เพราะยืนอยู่คนละฝั่ง ฉันคงรับนายเป็นศิษย์แน่ น่าเสียดาย ตอนนี้ฉันได้แต่ต้องทำลายนายเท่านั้น”

“รับฉันเป็นศิษย์ โทษที นายไม่มีคุณสมบัตินั้น”

“ยโสโอหัง”

ท่านเห้อขยับตัวและลงมือฆ่าด้วยตนเอง

ผั้วะผั้วะผั้วะ

ผู้ชายคนนี้สมแล้วกับที่เป็นปรมาจารย์มากว่าสิบปี ชี้แท้ได้รับการฝึกฝนจนถึงระดับสูงส่ง ถึงแม้จะยังเทียบไม่ได้กับพลังทิพย์แต่ก็ถือได้ว่าไม่เลว

โล่เฉินยังคงสบายๆ พลิกแพลงไปตามกระบวนท่า

ว่านเห้อยิ่งสู้ยิ่งตื่นตระหนก เขาเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมา ไม่ว่าตนเองจะใช้กระบวนท่าอะไรก็ล้วนถูกคนหนุ่มตรงหน้าคลี่คลายได้หมด อีกทั้งยังดูสะดวกสบายอย่างยิ่ง

ที่เล็กๆอย่างหลิงสุ่ย ถึงกับมีผู้ร้ายกาจขนาดนี้

ในมุมหนึ่ง ลูกศิษย์ตระกูลถังกำลังดูแลถังหมิงกวงสองพ่อลูกอยู่ ถังหวั่นเอ๋อยังไม่ได้สลบไป เธอมองเห็นโล่เฉินและรู้สึกนับถืออย่างยิ่ง

อายุห่างกันไม่เท่าไหร่ แต่เขากลับเป็นถึงปรมาจารย์นักบู๊ไปแล้ว

หากตนเองก็เป็นปรมาจารย์นักบู๊ วันนี้ก็คงกำจัดตระกูลป๋ายให้สิ้นซากลงได้ แก้แค้นแทนมารดา คุณปู่และตระกูลของเธอ

“ถึงแม้ฉันจะไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร อีกทั้งยังไม่รู้ว่าคุณมีความแค้นแบบไหนกับตระกูลป๋าย แต่ขอร้องคุณ ได้โปรดชนะ” ถังหวั่นเอ๋อกำลังอธิษฐานอยู่ในใจ

ส่วนถังหมิงกวงในใจกำลังพลุกพล่านกังวล

ปรมาจารย์ประมือกัน นี่ถือเป็นเรื่องที่เห็นได้ยากยิ่ง

เขาเฝ้าดูอย่างระมัดระวัง แต่ทั้งสองคนประมือกันเร็วเกินไป อีกทั้งส่วนมากยังเป็นการปะทะกันระหว่างรังสีชี้แท้

ในเวลานี้ ถังหมิงกวงยังไปไม่ถึงขอบเขตนั้น ดังนั้นเขาจึงมองไม่ออก

“ไสหัวไป!”

ทันใดนั้น ร่างหนึ่งก็กระเด็นออกมา

ว่านเห้อลอยสะบัดอยู่ในกลางอากาศสองสามครั้งจากนั้นจึงกระแทกลงกับพื้น แต่ลมพายุคลั่งรอบตัวเขายังคงโอบล้อมอยู่ ส่งผลให้เหล่าผู้นำตระกูลป๋ายที่เข้ามาใกล้เขาถูกคมมีดปลิดชีพลงทันที

ตายไร้ศพสมบูรณ์ ถูกคมมีดหั่นออกเป็นหลายร้อยชิ้น เลือดนองน่าสะเทือนขวัญ

อย่างไรก็ตาม ว่านเห้อกลับไม่แม้แต่จะมอง

ในปีนั้นเขาได้รับบาดเจ็บและมาตกอยู่ที่หลิงสุ่ย จากนั้นจึงบังเอิญได้รับการช่วยเหลือจากป๋ายเจิ้งหรง เพื่อตอบแทนบุญคุณอีกทั้งเพราะต้องการปกปิดตัวตนของตน หลายปีมานี้เขาจึงซ่อนตัวอยู่ในตระกูลป๋ายมาโดยตลอด

ปกป้องแค่ป๋ายเจิ้งหรงก็พอ ส่วนความปลอดภัยของคนอื่น ๆ ในตระกูลป๋าย ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขา ต่อให้บังเอิญฆ่าไปหลายคนแล้วทำไมกัน

ก็แค่มดปลวก ฆ่าแล้วก็ฆ่าไป

“นายเป็นอัจฉริยะที่ร้ายกาจที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา ตอนนี้ฉันว่านเห้อถือได้ว่านายเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในรุ่นอายุต่ำกว่าสี่สิบปี”

โล่เฉินสีหน้าเย็นชา เขาตอบกลับ “นายคือขยะที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา ที่ฝึกฝนมากว่าครึ่งชีวิตล้วนไปอยู่บนตัวสุนัขหมดแล้ว”

“สวะ นายคิดว่าฉันฆ่านายไม่ได้จริงๆหรือไง”

ว่านเห้อโกรธจัด ชี้แท้ระเบิดออกมา แต่เดิมพายุคลั่งที่ล้อมรอบเอาไว้สามฟุตขยายใหญ่ขึ้นเป็นห้าฟุตทันที

“อ๊าก”

เสียงกรีดร้องดังขึ้นมาหลายเสียง

มีคนตระกูลป๋ายตายลงอย่างน่าอนาถอีกครั้ง หนึ่งในนั้นรวมถึงนายท่านรองป๋ายเจิ้งเฉียง

ป๋ายเจิ้งหรงแอบกัดฟัน แต่ไม่ได้ตำหนิท่านเห้อ

ก็แค่น้องชายหน้าโง่คนหนึ่งเท่านั้น ตายไปก็ดี จะได้ลดเรื่องเดือดร้อนให้ตระกูลลง

“หมัดมารลม”

เมื่อชี้แท้ควบแน่นจนแข็งแกร่งที่สุดและพายุคลั่งรุนแรงถึงขีดสุเ

ว่านเห้อก็ลงมือทันที

หมัดนั้นพุ่งวาบเข้ามาอย่างรวดเร็ว เกิดเป็นหน้ามารปีศาจอันดุร้าย ปากที่เต็มไปด้วยเลือดเบิกกว้างต้องการกลืนกินโล่เฉิน

“ในสายตาฉัน ทุกสิ่งที่นายทำ ไม่ต่างจากตัวตลกในโรงละครตลกสักนิด”

โล่เฉินกระทืบเท้า จากนั้นจึงปล่อยหมัดหนึ่งออกไปช้าๆ

วาบ

แสงหลากสีสว่างจ้าจนทำให้ผู้คนสูญเสียการมองเห็นไปชั่วขณะ ทันใดนั้นหมัดมารปีศาจก็สลายไปและเกิดการระเบิดครั้งใหญ่ขึ้นดังลั่น

พลังเหลือล้นแผ่ซ่าน ก้อนหินกระจัดกระจาย

บ้านค่อยๆพังทลายลง หินภูเขาจำลองและต้นไม้หักลงเป็นท่อน

คนสำคัญของตระกูลป๋ายหลายสิบที่ล้มตายก็ตายไป ที่บาดเจ็บก็บาดเจ็บ ส่วนป๋ายเจิ้งหรงที่แอบไปหลบซ่อนอยู่ในที่ที่ปลอดภัยไว้นานแล้วก็ยังถูกท่อนไม้ยักษ์ฟาดใส่ที่ขาจนล้มลงบนพื้นและร้องโหยหวน

จากนั้นทุกอย่างก็ค่อยๆสงบลง

“แค่กแค่ก…”

ว่านเห้อนอนอยู่บนพื้นเลือดอาบไปทั่วร่าง เหลือเพียงลมหายใจรวยรินและกระอักเลือดปนออกมาเป็นระยะๆ

ตุบตุบตุบ

โล่เฉินเดินเข้ามา สายตามองลงจากเบื้องบน

ว่านเห้อกระอักอยู่ในลำคอ ในที่สุดความตื่นตระหนกหวาดกลัวก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า “นายท่าน ผู้ยิ่งใหญ่เหนือใคร เป็นผมที่มีตาหามีแวว ทำผิดมหันต์ ได้โปรด….ได้โปรดนายท่านยั้งมือเมตตา”

“ยั้งมือเมตตา?”

เมื่อรู้สึกได้ถึงรังสีฆ่าฟันอันเย็บเฉียบ ว่านเห้อก็หวาดกลัวจนตัวสั่นเทา ไหวเลยจะมีความเย่อหยิ่งน่าเกรงขามของนักบู๊เหลืออยู่

“นายท่าน ได้โปรดฟังผม ผมเป็นคนของตระกูลว่านแห่งเมืองหลวง ตระกูลว่านคุณคงรู้จักใช่หรือไม่ นั่นเป็นสุดยอดตระกูลใหญ่อย่างมากในเมืองหลวง เป็นรองแค่ตระกูลกู่ ตระกูลหลง และตระกูลหลันเท่านั้น”

โล่เฉินขมวดคิ้ว

ตระกูลว่าน เขาจำได้อยู่บ้าง เมื่อสิบปีที่แล้วก็เป็นตระกูลชั้นหนึ่งแล้ว ดูเหมือนจะเคยมีส่วนร่วมในการรบที่ภูเขาเย่นหลิง

“ในเมื่อเป็นคนของตระกูลว่าน ฉันยิ่งไม่อาจเก็บเอาไว้”

ว่านเห้ออึ้งไป แต่เดิมเขาคิดว่าหากเอ่ยชื่อตระกูลว่านแห่งเมืองหลวงออกมาจะสามารถข่มขู่ให้หวาดกลัวได้ คิดไม่ถึงว่าจะยิ่งเป็นการจุดชนวน

เขารีบเอ่ยร้องขึ้น “นายท่าน ตอนนี้ผมไม่ใช่คนตระกูลว่านแล้ว”

“สิบห้าปีที่แล้ว ผมขโมยสมบัติลับของตระกูลว่านและถูกตระกูลว่านตามไล่ฆ่าจนมาถึงที่หลิงสุ่ย จากนั้นถึงได้ถูกป๋ายเจิ้งหรงช่วยเอาไว้”

“ขอร้องนายท่าน ไว้ชีวิตผมเถอะ ผมจะมอบสมบัติลับของตระกูลว่านให้คุณ”

โล่เฉินเอ่ยถาม “สมบัติอะไร ให้ฉันดูหน่อย”

ว่านเห้อมองเห็นความหวัง ในที่สุดก็สงบลงและเอ่ยว่า “นายท่าน หากผมยังไม่ปลอดภัยอย่างแน่นอน ผม..”

ชั่วอึดใจนั้น เสียงก็หยุดลงอย่างกะทันหัน

โล่เฉินเก็บนิ้วคืนกลับมา

สายตาของว่านเห้อเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ เขาไม่เคยคิดเลยว่า จู่ๆโล่เฉินจะลงมือกะทันหันแบบนี้

“คุณ คุณไม่ต้องการ … สมบัติลับแล้ว?”

“ฉันเกลียดคนที่พูดมากมากกว่า”

โล่เฉินเอ่ยอย่างเย็นชา

ว่านเห้อชักกระตุกอย่างแรงสักพัก จากนั้นจึงหมดลมไปทั้งที่ดวงตาเบิกกว้าง

ปรมาจารย์รุ่นหนึ่งดับลง

ถังหมิงกวงและคนอื่น ๆ มองจนตื่นตะลึงตัวแข็งไป

นั่นเป็นถึงปรมาจารย์เชียวนะ นักบู๊ที่แต่ไหนแต่ไรมาล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งที่สุด เป็นผู้ยิ่งใหญ่ เป็นผู้มีอำนาจ เป็นผู้สูงส่งเบื้องบน สุดท้ายกลับตายไปทั้งแบบนี้

ช่างเรียบง่ายและเด็ดขาด

ไร้ซึ่งความลังเลใด ๆ

ถังหมิงกวงมองไปที่เงาด้านหลังของโล่เฉิน หัวใจของเขาเย็นเฉียบ คล้ายกับกำลังเผชิญหน้ากับเทพมารที่น่ากลัว

แต่ในใจของโล่เฉินกลับไร้ระลอกคลื่นใดๆทั้งสิ้น

ก็แค่ปรมาจารย์คนหนึ่งเท่านั้น ในห้าพันปีมานี้เขาฆ่าคนไปไม่ใช่น้อย

บ้านตระกูลป๋ายกลายเป็นเพียงซากปรักหักพัง ท่ามกลางกำแพงที่พังทลายลงป๋ายเจิ้งหรงกำลังโทรศัพท์อยู่

ในเวลานี้มีเงาดำเข้าปกคลุมตัวเขา

ป๋ายเจิ้งหรงเนื้อตัวเย็นเฉียบ เงยหน้าขึ้นอย่างแข็งกระด้าง และสบเข้ากับดวงตาที่ลึกล้ำของโล่เฉิน

“กำลังโทรหาป๋ายอู๋จี้ ให้เขารีบหนีไป ใช่ไหม?”