ฉากนี้ บังเอิญกับที่พวกโล่เฉินทั้งสี่คนมาเห็นเข้าพอดี

“หยุดนะ!”

โล่เฉินตะโกน

น้ำเสียงที่ดังขึ้นมาอย่างกะทันหันทำเอาหานหยุนเทาตกใจสุดขีด เขาแทบคิดไปว่าตนถูกผีหลอก พลั่วในมือหล่นลงมา และกระแทกเข้ากับโกศอย่างพอดิบพอดี

โกศกระเบื้องส่งเสียงดัง “เพล้ง”ขึ้นมาและแตกออกเป็นชิ้น ๆ ขี้เถ้าหกลงพื้น

“คุณปู่!”

หานหยู่ถิงอุทาน แต่เธอก็ขี้ขลาดเกินกว่าจะวิ่งเข้าไป

“เดรัจฉาน!”

“เดรัจฉาน!”

“เดรัจฉาน!”

หญิงชราเกือบจะเป็นลมและด่า “เดรัจฉาน” ออกมาถึงสามครั้งติด ความโกรธในใจของเธอแทบจะสามารถจินตนาการได้

หานหยุนเทาได้สติกลับมา เขาแตกตื่นทันที

ขาทั้งสองข้างสั่นระริก

“คุณย่า คุณ พวกคุณมาทำอะไรที่นี่?”

“เจ้าหลานอกตัญญู เจ้าคนเนรคุณ ถึงกับกล้ามาขุดหลุมศพ ทำลายโกศของปู่ตัวเอง ตระกูลหานมีสัตว์เดรัจฉานอย่างแกได้ยังไง!”

คุณย่าหานโกรธจนตัวสั่น หานหยู่เยนโอบเธอเอาไว้แน่น

หานหยุนเทาพูดไม่ออก ส่วนหานหยางเอาแต่นั่งคุกเข่าตัวสั่นอยู่บนพื้นตั้งนานแล้ว ไม่กล้าแม้แต่จะผายลม

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้น

“หานหยาง!”

“หา? เรียก เรียกผมทำไม?”

“หยุดพวกเขาเอาไว้! ”

“อะไรนะ? ” สมองของหานหยางว่างเปล่า

หานหยุนเทามีสีหน้าโหดเหี้ยม เขาเข้าไปหยิบพลั่วขึ้นมาจากนั้นจึงยิ้มเยาะ “เนรคุณแล้วยังไง ต่อให้ต้องถูกขับออกจากตระกูลแล้วยังไง ได้สมบัติมาแล้ว ฉันก็จะกลายเป็นจักรพรรดิ!”

“แก แก แก! “คุณย่าหานก้าวถอยหลังไปติดๆ ลมหายใจแทบจะกระตุก

หานหยู่เยนโกรธจัด “หานหยุนเทา ไอ้สารเลว นายคิดทำให้คุณย่าโกรธจนตายหรือไง!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า โกรธจนตายไปก็ดี จากนี้ไปฉันจะได้เป็นเจ้าบ้านตระกูลหาน”

หานหยุนเทาบ้าคลั่งขีดสุด “หานหยาง แกมันไอ้ขยะ มัวแต่ยืนบื้อทำอะไร ห้ามพวกเขาเอาไว้ ติดตามฉัน นายถึงมีอนาคต!” ”

หานหยางราวกับคิดได้แล้ว

เขาทำใจกล้าถือพลั่วและยืนขวางอยู่หน้าหลุมฝังศพ

“คุณย่า อย่าโทษผมเลย ในหลุมศพของคุณปู่มีสมบัติอยู่ ได้สมบัติมาแล้ว พวกเราจะคำนับขอขมากับคุณปู่เอง พวกเราตระกูลหานกำลังจะร่ำรวยแล้ว คุณยืนอยู่ตรงนั้นอย่าได้ขยับ”

“โล่เฉิน ไปจับไอ้เดรัจฉานนั่นมาให้ฉัน! ”

คุณย่าหานส่งเสียงขู่ สีหน้าดุร้าย

“พี่เขย รีบเข้าไปหยุดหานหยุนเทาเร็วเข้า อัฐิของคุณปู่แทบจะไม่เหลือแล้ว ฮือฮือฮือ คุณปู่” หานหยู่ถิงร้องลั่น

หานหยางเห็นโล่เฉินเข้ามา สีหน้าก็เต็มไปด้วยความดูหมิ่น “ไอ้ขยะ อาศัยอะไรมาห้ามพวกเรา ลงไปนอนซะเถอะ! ”

ปัก!

พลั่วพุ่งลงใส่หัว

โล่เฉินโกรธเล็กน้อย นี่มันต้องการชีวิตของเขา ในเมื่อเป็นแบบนี้ เขาก็ไม่เกรงใจเช่นกัน เขาตบพลั่วจนกระเด็นออกไป จากนั้นจึงเตะหานหยางจนกระเด็น

ปึก

หานหยางกระเด็นเข้าไปโดนหานหยุนเทาที่กำลังขุดหลุมศพอยู่อย่างพอดิบพอดี

“เวรเอ๊ย รีบไสหัวออกไป! ”

หานหยุนเทาตะโกนและใช้เท้าเตะหานหยาง แต่ตรงหน้ากลับมีคนเพิ่มขึ้นมาอีกคน

“ไอ้ขยะ แก…”

“ในเมื่อร้องพอแล้ว ก็ไปขอความเมตตาต่อหน้าคุณย่าซะเถอะ”

โล่เฉินจับไหล่ของหานหยุนเทาจากนั้นจึงสะบัดทีหนึ่ง หานหยุนเทากระเด็นตกลงไปบนพื้นห่างออกไปสามสี่เมตรตรงหน้าของคุณย่าหาน

เพิ่งจะลุกขึ้นมาได้ โล่เฉินก็เตะเข้าที่เข่าของเขา ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไม่หยุด จนเขาลุกไม่ขึ้น

เพี๊ยะ

คุณย่าหานตบหน้าเขาเต็มแรง จนเลือดไหลออกมาจากจมูกของเขา

“เดรัจฉาน!”

เรื่องมาถึงตรงนี้แล้ว หานหยุนเทาก็เริ่มลนลานขึ้นมา เขาไม่คิดว่าโล่เฉินจะมีพลังมากขนาดนี้

“คุณย่า คุณย่าฟังผม…”

คำพูดเพิ่งจะหลุดออกมาเพียงไม่กี่คำ ทันใดนั้นแสงไฟก็ปรากฏขึ้นมาจากไกลๆ มีเสียงกระซิบกระซาบ พร้อมกับคนกลุ่มหนึ่งที่เดินเข้ามา

“เป็นใคร! ”

“ใครมันกล้ามาขุดหลุมศพของพ่อฉัน”

“คุณย่า คุณก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือ!”

คนตระกูลหานมาถึงโดยมีหานเจี้ยนกั๋วเป็นแกนนำ

เมื่อเห็นดังนั้น หานหยู่เยนก็มองไปที่โล่เฉิน ในรถโล่เฉินใช้โทรศัพท์มือถือของเธอ คิดไม่ถึงว่าเขาจะแจ้งให้คนอื่นๆ มาที่นี่ด้วย

นี่เขาต้องการทำให้หานหยุนเทาแทบจะไม่มีที่ซุกอีกต่อไป!

“ดูเร็ว หลุมศพของคุณปู่ถูกขุดขึ้นมาแล้ว! ”

“โกศแตกไปแล้ว เหลือขี้เถ้าอยู่ไม่มาก! ”

“สมควรตาย เป็นใครกันวะ”

เหล่าญาติ ๆ ต่างกรีดร้องคำรามด้วยความโกรธ

ภูเขาสุสานที่แต่เดิมทั้งมืดมนและเงียบสงบตอนนี้กลับวุ่นวายอย่างยิ่ง จนในที่สุดผู้ดูแลสุสานก็ตื่นตกใจจนต้องรีบเข้ามาพร้อมสุนัขหมาป่าตัวใหญ่

“หยุนเทา นายทำไมถึงได้คุกเข่าอยู่ที่พื้น? หรือว่านายต่อสู้กับไอ้สุนัขขุดหลุมฝังศพและได้รับบาดเจ็บ หากคุณปู่ที่อยู่ในปรโลกรู้เข้า จะต้องซาบซึ้งแน่”

“รีบลุกขึ้นเร็วเข้า บนพื้นมีพลังหยินมากไป! ”

หานเจี้ยนกั๋วรีบเข้าไปพยุง แต่คุณย่าหานหลับเตะก้นเขาอย่างแรง

ตุบ

ทันใดนั้น หานเจี้ยนกั๋วก็มีสีหน้ายุ่งเหยิงขึ้นทันที

“แม่ นี่แม่กำลังทำอะไร?”

“หึจริงๆ ด้วย พ่อเป็นยังไงลูกก็เป็นอย่างนั้น แกมันโง่ลูกก็ยิ่งโง่” ใบหน้าของคุณย่าหานปกคลุมไปด้วยความหนาวเหน็บ ใบหน้าที่ซีดขาวภายใต้แสงจันทร์ยิ่งมองดูน่ากลัว

ในเวลานี้ ทุกคนเงียบกริบ

พวกเขาตระหนักถึงปัญหาที่เลวร้ายข้อหนึ่ง —-

คนขุดหลุมฝังศพ คือหานหยุนเทาใช่หรือไม่?

หานเจี้ยนกั๋วเองก็เข้าใจแล้วเช่นกัน ใบหน้าของเขาหวั่นเกรง ส่วนหานหยุนเทา ไหนเลยจะมีท่าทางโอหังอวดเบ่งแบบเมื่อครู่อีก ตอนนี้เขาดูราวกับสุนัขใกล้ตายตัวหนึ่ง

“คุณย่า พ่อ ที่ผมขุดหลุมศพมีเหตุผล …”

“แกเป็นคนขุดจริงๆ ด้วย!”

สมองของหานเจี้ยนกั๋วแทบมีเลือดคั่ง เขาคว้าพลั่วขึ้นมาคิดจะตี แต่กลับคิดได้ว่าหากตีลงไป ลูกชายของตนไม่ตายก็ต้องเจ็บหนักแน่

สุดท้าย เขาก็ใช้พลั่วตบเข้าที่ก้นของหานหยุนเทาอย่างแรง

“ไอ้ลูกสารเลว เสียสติไปแล้วหรือไงถึงกล้าขุดหลุมศพของคุณปู่”

หานหยุนเทาอยากจะร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา เขาคร่ำครวญ “ทุกคนฟังผมก่อน ใต้หลุมศพของปู่มีสมบัติอยู่ ทุกคนต้องเชื่อผม มีสมบัติอยู่จริงๆ”

บ้าไปแล้ว

นี่เป็นความคิดแวบแรกของญาติ

แต่ว่าคนอยู่ดีๆ จู่ๆ จะบ้าขึ้นมาได้ยังไง?

หรือว่า…..

สายตาของผู้คนมองไปที่หลุมฝังศพ มีบางคนถึงกับเดินไปรอบๆ

“คุณย่า ไม่มีสาเหตุแล้วทำไมจู่ๆ ผมจะต้องไปขุดหลุมศพของคุณปู่ด้วย คุณย่าเชื่อผม ในหลุมศพของคุณปู่มีสมบัติอยู่จริงๆ ผมเองก็ทำเพื่อตระกูลหาน”

หานหยุนเทาน้ำหูน้ำตาไหล กอดขาคุณย่าหานและร้องไห้คร่ำครวญ “คุณย่า ผมกตัญญูมาโดยตลอด แต่เพื่ออนาคตของตระกูลหาน ผมได้แต่ยอมเป็นคนบาป”

“ขอแค่เราขุดสมบัติออกมาได้ ตระกูลหานของเราก็จะรุ่งเรือง! ”

“เป็นตระกูลชั้นหนึ่งก็ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ พวกเราจะรุ่งเรืองยิ่งขึ้น ถึงตอนนั้นอย่าว่าแต่ซื้อคฤหาสน์ยอดจื่อเช่ว คุณย่าจะสามารถอยู่ในนั้นได้อย่างสมเกียรติ นี่เป็นความฝันของคุณเชียวนะ!”

ความรู้สึกในใจของหญิงชราพลุกพล่านไปมา

จากความตกใจตอนเริ่มต้น ความโกรธ จนกระทั่งค่อยๆ สงบลง เธอถึงค่อยตระหนักได้ว่าเรื่องราวไม่ธรรมดา

แม้ว่าหานหยุนเทาจะไม่มีความสามารถอะไร แต่เขาก็ไม่ใช่คนโง่ เขาคงไม่มาขุดหลุมฝังศพโดยไม่มีเหตุผล

หรือว่า มีสมบัติจริงๆ?

หานเจี้ยนกั๋วรู้จักลูกชายของตนเป็นอย่างดี เขาเริ่มตื่นเต้นและเอ่ยปลอบ “แม่ ใจเย็นๆ ลงก่อน หยุนเทาแม่เองก็รู้จักเขาดี เขาไม่มีทางโกหก ไม่แน่ว่าบางทีอาจมีความลับอยู่ใต้หลุมศพของคุณพ่อจริงๆ ก็ได้”

“นั่นสิคุณย่า ฉันคิดว่านี่มันน่าเชื่อถือ”

“ไหนๆ ก็ขุดไปแล้ว ขุดต่อดูสักหน่อยเถอะ คุณปู่ไม่โทษพวกเราหรอก”

“แม่ คุณคิดว่าไง?”

สีหน้าของหญิงชราผิดปกติไป

ข้างๆ เธอ พวกโล่เฉินไม่คาดคิดว่าเรื่องจะดำเนินมาแบบนี้ได้ ดูเหมือนว่าสมบัติจะเป็นสิ่งล่อตาล่อใจที่ยิ่งใหญ่จริงๆ

“ขุด! ”

สุดท้าย คุณย่าหานก็ตัดสินใจ