จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี – ตอนที่ 188 เหตุการณ์ความขัดแย้ง
เมืองเจียง ชุมชนระดับไฮเอนด์ ในบ้านสไตล์ตะวันตกแห่งหนึ่ง
“แม่ จบแล้ว หานหยู่เยนนังสารเลวนั่นชนะใจผู้คน ทุกคนสนับสนุนเธอ สถานการณ์โดยรวมถูกกำหนดไว้แล้ว ไม่สามารถแก้ไขได้อีก” หานเจี้ยนกั๋วคร่ำครวญ
บนโซฟา หญิงชรามีสีหน้าซีดเซียว
ในเวลาเพียงสามวัน เธอผอมลงไปอีกรอบหนึ่ง ใบหน้าซูบตอบ ทำให้คนรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก หลังของเธอยังงองุ้มคล้ายกำลังจะใกล้ตาย
“ถ้าฉันรู้ว่านังสารเลวนั่นมีใจทะเยอทะยานมากขนาดนี้ ฉันน่าจะไล่เธอออกจากตระกูลไปตั้งนานแล้ว ต้องโทษที่ฉันใจดีเกินไป”
เสียงของหญิงชราแฝงไปด้วยความขุ่นเคืองใจอย่างยิ่ง
หานหยู่เยนขึ้นตำแหน่ง เธอหนีออกมาจากตระกูลหานด้วยความตื่นตระหนก นี่เป็นความอัปยศที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับเธอ ศักดิ์ศรีทั้งหมดราวกับถูกเหยียบย่ำ
นั่นเพราะสุดท้ายแล้ว แต่ไหนแต่ไรมา หญิงชราล้วนหยิ่งยโสอย่างยิ่งมาตลอด
ตอนนี้ เธอตกต่ำมาถึงขั้นนี้
กลายเป็นเรื่องตลกครั้งใหญ่ในเมืองเจียง
“แม่ หานหยู่เยนต้องปล่อยให้เจิ้งข่ายย่ำยีแน่ ไม่อย่างนั้นตระกูลเจิ้งไม่มีทางจ่ายเงิน 100 ล้านไปอย่างเปล่าประโยชน์ ว่ากันว่าเจ้าบ้านตระกูลเจิ้งเป็นคนเข้าไปคุยกับหัวหน้าคณะกรรมการพรรคเทศบาลเป็นการส่วนตัวเพื่อจัดการกับอุบัติเหตุโครงการปินหู”
“ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง นอกจากขายตัวแล้วยังทำอะไรได้อีก!” หญิงชรากัดฟันของเธอ
หานเจี้ยนกั๋วกล่าวอย่างกังวลว่า “ตอนนี้ตระกูลหานมีตระกูลเจิ้งหนุนหลัง อาจกล่าวได้ว่าทั้งเมืองเจียงไม่มีใครกล้าที่จะดูถูกดูแคลนอีก ถ้าหานหยู่เยนต้องการแก้แค้ยพวกเรา และตามมาฆ่า… ”
“ปังปังปัง”
ยังไม่ทันพูดจบ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
เสียงเคาะนั้นรุนแรงและดังขึ้นไม่ขาด
หานเจี้ยนกั๋วตกใจ เขาเอ่ยเสียงแหบ “จบแล้ว มาหากันเร็วขนาดนี้เชียว แม่ ทำยังไงดี? หายหยู่เยนนังสารเลวนั่นต้องการตัดรากถอนโคน ไม่มีทางปล่อยพวกเราไปแน่”
“กลัวอะไร จะทำอะไรพวกเราได้หรือไงกัน!”
หญิงชราพูดอย่างเย็นชา “เปิดประตู ฉันอยากจะเห็นนัก ว่าใครกันที่กล้าอวดดีต่อหน้าฉัน”
หานเจี้ยนกั๋วมุมปากกระตุก ในใจแอบด่า: คุณถูกขับไล่ออกจากตระกูลหานแล้ว ใครในตระกูลหานจะกลัวคุณกัน
แต่ว่า เขาก็ทำอะไรไม่ได้
ได้แต่ต้องเปิดประตูได้เท่านั้น
“ใคร?”
“ไม่รู้จักฉันแล้วหรือไง!”
เมื่อเห็นหานตงเล่ นัยน์ตาของหานเจี้ยนกั๋วก็หดวูบ
นี่คือคนที่ไม่ควรหาเรื่องด้วย
ขณะกำลังจะปิดประตู หานตงเล่ก็ใช้เท้าเตะเข้าที่ประตูให้เปิดออก หานเจี้ยนกั๋วเกือบจะล้มลง จากนั้น ฝูงชนก็รีบพุ่งเข้ามา
“พวกนายทำอะไร! ถือวิสาสะบุกรุก คิดทำร้ายผู้คน ฉันจะเรียกตำรวจ!” หานเจียนกั๋วรีบตะโกนอย่างกังวล
หานตงเล่ทำปากดูถูก เขาเหลือบมองไปที่หญิงชราและพูดเยาะเย้ย “คุณย่าหาน รู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง?”
“จุ๊จุ๊ ตอนคุณอยู่ในตำแหน่ง ช่างมีอำนาจเสียจริง กดพวกเราซะจมลงดิน ราวกับมันเป็นภูเขาลูกใหญ่ ที่ทับจนพวกเราหายใจไม่ออก บอกคุณตามตรง พวกเราภายนอกนับถือคุณ แต่ใจจริงแทบอยากให้คุณตายเร็วๆจะแย่”
“ใช่ไหม?”
หานตงเล่เอ่ยถาม ตามคนที่มาพยักหน้าและตะโกน
“ตอนนี้เจ้าบ้านหยู่เยนดีกับพวกเราไม่เลว ตอนนี้ฉันก็เป็นคนมีหน้ามีตาไปแล้ว กงเกวียนกําเกวียน เรื่องราวเปลี่ยนแปลงความรุ่งเรืองตกต่ำไม่ยั่งยืน!”
“คุณนายใหญ่หาน คุณเองก็มีวันนี้เช่นกัน นี่ช่างทำให้คนสุขใจเสียจริงๆ!”
“มองดูแล้ว ดูท่าคุณจะมีสภาพไม่ค่อยดีมากนัก คงเหลือเวลาอีกไม่นานแล้วล่ะสิ รีบตายรีบหลุดพ้น จำเอาไว้ว่าอย่าลืมไปสำนึกผิดต่อหน้าคุณท่านหาน”
ใบหน้าของหญิงชรากระตุก ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น
หานตงเล่จู่ๆก็รู้สึกกลัวเล็กน้อย
ยังไงเสียท้ายที่สุดแล้วหญิงชราก็มีอำนาจมานานหลายทศวรรษ ขณะที่คุณท่านหานยังอยู่ เธอแข็งแกร่งอย่างมาก หลายๆเรื่องล้วนเป็นเธอที่ตัดสินใจ
ว่ากันว่า
งูกัดเพียงครั้ง กลัวเชือกไปสิบปี
คนในตระกูลหานยังคงมีความหวาดกลัวอยู่ในใจ
อย่างไรก็ตาม หานตงเล่เป็นคนใจกล้าคนหนึ่ง เขากัดฟันและตะโกนอย่างโกรธเคือง “ยายแก่ กล้าถลึงตาจ้องฉัน ฉันจะตบแกให้ตายในมือเดียว!”
ตึงตึงตึง
เมื่อเห็นหานตงเล่พุ่งเข้าไปอย่างดุดัน หญิงชราเองก็ตกใจ
“พี่ตงเล่ อย่าหุนหันพลันแล่น”
มีหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งหยุดหานตงเล่เอาไว้ เธอคือแม่ของหานหยุนซี เธอเอ่ย “ถ้าคุณฆ่ายายแก่นี่ไปแล้ว อย่างนั้นก็ต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่ พี่ตงเล่ อย่าลืมที่เจ้าบ้านสั่งเอาไว้ พวกเราเข้าเรื่องกันดีกว่า”
“ใช่ ลุงตงเล่ พวกเราพูดเข้าเรื่องเถอะ” หานหยุนซีเองก็เอ่ยโน้มน้าว
หานตงเล่รู้สึกภูมิใจอย่างมาก
ก่อนหน้านี้ในตระกูลหานไม่มีใครสนใจเขา มองเห็นเขาเป็นแค่มดปลวก แต่ตอนนี้เขากลายเป็นบุคคลมีชื่อขึ้นมา
“ตกลง ฉันจะไว้หน้าพี่น้องสักครั้ง”
หานตงเล่เหยียบโต๊ะน้ำชาและตะโกนว่า “ยายแก่ คุณแอบเอาสินสอดเจ้าสาวของตระกูลหานไปแล้วใช่ไหม พูดมา ว่ามันซ่อนอยู่ที่ไหน?”
สินสอดเจ้าสาว?!
หานเจี้ยนกั๋วตกใจ เขามองย้อนกลับไปที่หญิงชรา
หลายวันมานี้เขาอกสั่นขวัญแขวน ตอนนี้เมื่อได้ยินหานตงเล่เอ่ยขึ้นมาถึงค่อยนึกขึ้นได้ถึงปัญหานี้ เขาอดไม่ได้ที่จะถาม “แม่ ในมือคุณยังมีสินสอดเจ้าสาวอยู่นี่ นั่นมีมูลค่ากว่า 20 ล้าน มันอยู่ที่ไหน?”
หญิงชราเหลือบมองหานเจี้ยนกั๋ว เธอเลิกคิ้วและพูดเสียงเรียบ “ฉันไม่รู้ว่าพวกแกกำลังพูดถึงอะไร อีกทั้งไม่รู้ด้วยว่ามีสินสอดเจ้าสาวอะไร”
“ก่อนหน้านี้คุณเป็นคนจัดการสินสอดเจ้าสาว ตอนนี้มันไม่อยู่ในบ้านเก่าแก่ของตระกูลหาน ถ้าไม่ใช่คุณเป็นคนแอบเอาไปเอง แล้วมันติดปีกบินไปเองได้หรือไง คุณยังกล้าเถียงอยู่อีก!”
หานตงเล่โกรธจัด เขาหยิบไม้ขึ้นมาทุบโต๊ะน้ำชา กลิ่นอายอันรุนแรงปะทุออกมา
“พี่น้องทั้งหลาย ค้นบ้านให้ฉัน”
ตึงตึงตึง
กลุ่มคนเริ่มลงมือทันทีโดยไม่พูดอะไรสักคำ
“เฮ้ พวกแกทำอะไรน่ะ นี่คือบ้านของฉัน”
“ทางที่ดีนายควรจะทำตัวว่าง่ายหน่อย”
หานตงเล่ตบไหล่ของหานเจี้ยนกั๋ว จนทำให้หานเจี้ยนกั๋วร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บและล้มลงบนโซฟา
ห้าหกนาทีต่อมา ก็ได้ข้อสรุป——
“ลุงตงเล่ ไม่เห็นสินสอดเจ้าสาวเลย”
ฟู่!
หานตงเล่โกรธจัดจนระเบิด เขาพุ่งไปหาหญิงชราทันที จากนั้นจึงคว้าคอเสื้อของเธอแล้วตะคอกขึ้น “ยายแก่ พูดมา สินสอดเจ้าสาวซ่อนอยู่ที่ไหน!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า แน่จริงก็ฆ่าฉันสิ”
“คุณ!”
หานตงเล่โกรธจนใบหน้าและใบหูแดงก่ำ
หานหยุนซีสองแม่ลูกกลัวว่าจะเกิดเรื่อง จึงเข้าไปลากเขากลับมา
“คุณย่า ทางที่ดีคุณมอบสินสอดเจ้าสาวออกมาดีกว่า”
หญิงชราเบิกตากว้างและพูดอย่างน่ากลัว “เธอกล้าพูดกับฉันได้ยังไง! หรือว่าเธอก็เรียนรู้มาจากนังสารเลวหานหยู่เยนนั่น อกตัญญูเนรคุณ!
หานหยุนซีตัวสั่น หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็แข็งใจเอ่ยออกมาว่า “คุณย่า สินสอดเจ้าสาวนั่นเป็นของที่คุณชายผู้ลึกลับมอบให้หญิงสาวของตระกูลหาน ถ้าหากคุณแอบยักยอกเอาไว้เองแล้วคุณชายลึกลับคนนั้นรู้เข้า เขาย่อมต้องโมโหแน่ ผลที่ตามมาคืออะไรคุณรู้หรือไม่!”
“ผลที่ตามมา?”
หญิงชราหัวเราะอย่างเย็นชา “ตระกูลหานก็ไม่มีแล้ว ฉันยังต้องสนใจผลที่จะตามมาอีกหรือไง!”
“ตระกูลหานยังคงอยู่”
“นั่นไม่ใช่ตระกูลหาน ฉันขับไล่หานหยู่เยนออกจากตระกูลไปแล้ว เธอนับเป็นตัวอะไรกัน”
หานหยุนซีแสร้งทำเป็นกล้า เธอเอ่ยขึ้น “อย่าได้หลอกตัวเองและคนอื่นอีกเลย ห้องโถงของบรรพบุรุษยังคงอยู่ที่นั่น ที่นั่นคือตระกูลหาน หรือว่าคุณย่า แม้กระทั่งบรรพบุรุษคุณก็ไม่รู้จักไปแล้ว!”
“เธอ เธอ เธอ…”
ร่างของหญิงชราสั่นอย่างรุนแรง ใบหน้าชราของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีม่วงคล้ำ ราวกับว่ากำลังจะขาดอากาศหายใจได้ทุกเมื่อ
หานเจี้ยนกั๋วกังวล เขาเอ่ยปลอบ “แม่ คุณใจเย็น ๆ ”
แม้ว่าหญิงชราจะโกรธมาก แต่เธอก็กลัวความตายมากกว่า เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะสงบสติอารมณ์ จากนั้นจึงพูดอย่างน่ากลัว “อยากได้สินสอดเจ้าสาว ได้ ฆ่าฉันให้ตายซะก่อน ถ้าไม่กล้าฆ่าฉัน ก็ไสหัวออกไปซะ อย่าหวังจะได้สินสอดเจ้าสาวอีก”
“แม่งเอ๊ย”
หานตงเล่โกรธจนมือไม้ทำอะไรไม่ถูก เขานิ่งคิดก่อนจะตะโกนลั่น “หานหยุนเทาอยู่ที่ไหน? ยายแก่อย่างคุณที่กำลังจะตายเมื่อไหร่ก็ได้แบบนี้ จะต้องบอกที่ซ่อนสินสอดเจ้าสาวให้หานหยุนเทาไปแล้วแน่”
สีหน้าของหญิงชรามืดลง
“หานเจี้ยนกั๋ว โทรศัพท์ให้ฉัน เรียกหานหยุนเทากลับมาเดี๋ยวนี้”
“นายเป็นใคร มีคุณสมบัติอะไรมาสั่งฉัน” หานเจี้ยนกั๋วยังคงไม่ขยับเขยื้อน
หานตงเล่ฉีกยิ้มและพูดว่า “ไม่มีคุณสมบัติใช่ไหม ได้ พี่น้องทั้งหลาย จัดการทุบมันให้ฉัน”
ทันใดนั้น กลุ่มคนก็วิ่งเข้าไป
คนที่มาส่วนใหญ่ล้วนเป็นคนหนุ่มสาว ข้อแรกเป็นเพราะพวกเขาไม่พอใจอย่างมาก ส่วนข้อสองคือคิดอยากแสดงท่าทีของตนต่อหน้าหานตงเล่
ในชั่วพริบตา หานเจี้ยนกั๋วก็ถูกเตะลงบนพื้น
“อ๊า!”
“ใกล้ตายแล้ว ใกล้ตายแล้ว ถูกตีแล้ว!”
“ไอ้หย่า –”
หานตงเล่จุดบุหรี่ขึ้นและมองด้วยใบหน้าขี้เล่น สองแม่ลูกหานหยุนซีเองก็ไม่ได้อยู่ว่างๆ พวกเธอกำลังบังคับให้หญิงชราเปิดปาก
ในบ้านสไตล์ตะวันตก เกิดความวุ่นวายขึ้น
ด้านนอกลานบ้าน มีรถเบนซ์เข้ามาจอดลงรถช้าๆ
ถัดมามีหญิงวัยกลางคนแต่งตัวหรูหราปรากฏขึ้น เธอคือภรรยาของหานเจี้ยนกั๋ว ทันทีที่ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้าไปในลานบ้าน เธอก็ได้ยินเสียงดังลั่นขึ้นมาจากในบ้าน อีกทั้งยังมีเสียงร้องของสามีของเธอ
“เกิดอะไรขึ้น?”
หญิงวัยกลางคนไม่ได้พุ่งเข้าไปในทันที แต่กลับแอบแหงนหน้าไปทางหน้าต่างเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น ชั่ววินาทีถัดมาสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างมาก
“หานตงเล่ไอ้สารเลวนี่”
หญิงวัยกลางคนรีบออกไปทันทีและโทรหาหานหยุนเทา
……
บริษัทซินเฉิง ห้องสำนักงานท่านประธาน
“พี่เฉิง ช่วยผมด้วยเถอะ ตอนนี้หานหยู่เยนแข็งแกร่งอย่างมาก คุณอยากเห็นเธอแข็งแกร่งขึ้นมาอีกในอนาคตงั้นหรือ คุณต้องทุบเธอให้กลับเป็นเหมือนเดิมสิ”
หานหยุนเทาเอ่ยอ้อนวอน
บนโซฟา โล่ซินเฉิงนั่งไขว่ห้างกระดิกขาอยู่ และมีเลขาสาวสวยกำลังทุบไหล่ของเขาอีกครั้ง
“พูดอีกอย่างก็คือ พวกผู้ชายตระกูลหานล้วนเป็นพวกขยะ ถึงกับถูกผู้หญิงคนหนึ่งจัดการได้ ช่างน่าอับอายขายขี้หน้าจริงๆ”
“พวกเราจะทำอะไรได้ หานหยู่เยนนังสารเลวนั่นยอมขายตัว ให้เจิ้งข่ายย่ำยี ตระกูลเจิ้งยื่นมือเข้ามา ใครจะไปหยุดได้”
ดวงตาของโล่ซินเฉิงมีประกายเยียบเย็นวาบผ่าน เขาเอ่ยเสียงเครียด “เจิ้งข่าย! ไอ้ตัวดี ฉันยังไม่ทันได้หานหยู่เยน แต่เธอกลับถูกมันเอาซะแล้ว”
“พี่เฉิง หานหยู่เยนนั่นเป็นคนโง่ ต่อให้อยากขายตัว ก็สมควรมาหาคุณสิ คุณเป็นถึงคุณชายของตระกูลโล่ในจีนหลิง เก่งกาจกว่าเจิ้งข่ายตั้งมาก แต่นังแพศยานั่นกลับเลือกเจิ้งข่ายไม่เลือกคุณ ช่างไร้หัวคิดเสียจริง!”
นี่ถือว่าได้ผลอยู่บ้าง
ใบหน้าของโล่ซินเฉิงมืดลงเล็กน้อย เขาแค่นเสียง “ก็ได้ ฉันจะช่วยนายสักครั้ง”
หานหยุนเทาลิงโลดขึ้นมา
ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“แม่ มีเรื่องอะไร”
“หยุนเทา ไม่ได้การแล้ว หานตงเล่พวกเขา…”
หลังจากรู้เรื่อง หานหยุนเทาก็โกรธมาก เขาวางสายลงแล้วตะโกน “พี่เฉิง หานหยู่เยนนังแพศยานั่นส่งคนไปสร้างปัญหาในบ้านของผม ทุบตีพ่อของผมและทำลายบ้าน คุณให้บอดี้การ์ดยี่สิบคนกับผมหน่อย ผมจะกลับไปฆ่าพวกมัน”
คอมเม้นต์