ตอนที่ 706 พังครืน

สําหรับสถานการณ์ในตอนนี้ มันไม่มีคําว่าอุบัติเหตุบนสีหน้าของซูฮันและมันไม่มีการหยุ ดพัก อีกครั้งที่ขวานซิวโหลหมุนควงรอบและมีลําแสงสีดําเปล่งประกายออกมาซึ่งให้ความรู้ สึกเย็นยะเยือกจากนั้นชูฮันก็ฟาดขวานลงที่พื้นสะพานอีกครั้งอย่างแรง!

“บัง!”

การฟาดครั้งที่สองทําให้สะพานสั่นสะเทือน หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเสียงรอยแตกรอบสองก็ ดังเป็นระลอกขึ้นอีกครั้ง

อย่างไรก็ตามการโจมตีทั้งสองครั้งยังคงไม่มีอิทธิพลต่อทั้งสะพานได้สะพานยังคงตั้งอย่างมั่น คงอยู่เหนือแม่น้ําเหมือนเคยยิ่งทําให้กลุ่มของเสี่ยวหยุนเทียนที่อยู่อีกฝั่งยืนมองและหัวเราะอย่างสะใจ

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า มันคิดว่ามันกําลังทําอะไร?”หลังจากโกรธจนน่าบิดเบี้ยวก่อนหน้านี้ ทันใดนั้น เสี่ยวหยุนเทียนก็สะใจอย่างมากเขาชี้นิ้วใส่ชูชันที่อยู่อีกฝั่ง“สะพานไม่มีทางพัง! ถึงจะทําลายสะพานได้ยังไง? สะพานใหญ่ขนาดนี้ ถึงกินหญ้าเป็นอาหารเหรอ? โง่ชะมัดไม่ต่างกับควาย!”

ทั้งสองคนที่ยืนขนาบข้างเสี่ยวหยุนเทียนก็หัวเราะเยาะเย้ยใส่ชูชันอย่างชอบใจจนดังลั่นทุกคนที่ก่อนหน้านี้เจอกลอุบายชูนิ้วกลางใส่จากซูฮันเองก็มีอารมณ์เดียวกันหมด เป็นไงล่ะ? คิดว่าเก่งมากจนทําลายสะพานได้?สะพานนี่มันสร้างจากเหล็กและคอนกรีตไม่มีทางทําลายได้ ง่ายๆ?

ทุกคนหัวเราะด้วยความสะใจอย่างจริงจัง เสียงหัวเราะดังลั่นก้องไปทั่ว

หยางดินและหยางลานที่พึ่งตัดสินใจฝากชีวิตของตัวเองไว้ที่อีกฝั่งของสะพานก็มีประกายแห่ งความสิ้นหวังปรากฏขึ้นบนใบหน้าทั้งคู่นี้พวกเขาจบสิ้นแล้วจริงๆเหรอ พวกเขาวิ่งสุดชีวิตเพราะคิดว่ามันคือทางรอดสุดท้ายของพวกเขา พวกเขายอมทรยศเสี่ยวหยุนเทียนเพื่ออนาคตของตัวเองเพราะคิดว่าสะพานจะถูกทําลายและไม่มีโอกาสให้ข้ามมาได้อีก

หยางลินและหยางลานมองหน้ากันในแววตาของทั้งคู่มีประกายแห่งความสิ้นหวังและท้อแท้พวกเขาเลือกอยู่ผิดทีม!

ชินยู่ชวนตะโกนใส่ชูชันราวกับคนบ้า “นายมันโง่ สมองกลวง!คิดจะทําอะไรกับสะพาน? คิดว่าจะทําลายสะพานได้เหรอไงแล้วตอนนี้เป็นไงล่ะเราไม่มีทางไปไหนแล้วนอกจากโดนฝูงซอมบี้รุมทิ้ง!”

ยู่เว่ยที่ต่อสู้ติดต่อกันมาเป็นเวลาพักใหญ่จนเริ่มเหนื่อยเขาหันมองซูฮันด้วยสายตาที่ เต็มไปด้วยความไม่พอใจเขาใช้พลังเฮือกสุดท้ายเพื่อฝ่าวงล้อมออกมาแต่มันกลับเปล่าประโยชน์และยังกินพลังทั้งหมดของเขาไม่เหลือแล้ว

และที่สิ้นหวังยิ่งกว่าคือมันมีฝูงซอมบี้ที่หลั่งไหลเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆจากทั้งสองฝั่ง เขาไม่มีแรงจะสู้และมันไม่มีหนทางให้หนีไปได้อีกหากกระโดดลงหนีแม่น้ําดูเหมือนจะเป็นทางที่ดีแต่มันมีสัตว์ในน้ําที่คลั่งเพราะกลายพันธุ์มากมายในแม่น้ําแล้วไหนจะแรงดันน้ําที่ไหลเชี่ยวอย่างอันตรายอีกคาดว่าเขาคงไม่รอดชีวิตเป็นแน่และคงเหลือแต่กระดูก

เสี่ยวหยุนเทียนเองก็พาคนของตัวเองมายืนขวางกั้นทางตรงอีกฝั่งของสะพานไว้เพื่อไม่ให้ซู ฮันและคนอื่นๆไปไหนได้

“อยากจะทําข้อตกลงมั้ย?” เสี่ยวหยุนเทียนเป็นฝ่ายเปิดการเจรจาก่อน “ไอ้หนูส่งคริสตัลขอ งซุปเปอร์ซอมบี้มาซะแล้วหมอบลงกับพื้น เรียกกูว่านายท่านแล้วฉันจะไปทันทีไม่ปิดทางแล้วแกก็จัดการกับฝูงซอมบี้ที่เหลือเอาเองถ้าโชคดีพอ”

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!” คนรอบๆระเบิดเสียงหัวเราะกันใหญ่ “เรียกนายท่านสินายท่าน!”

ซูฮันจัดการซอมบี้อีกสองสามตัวรอบๆ จากนั้นก็ยกยิ้มมุมปากและเอ่ยปากพูดกับกลุ่มเสี่ยวหยุนเทียนเป็นครั้งแรก “ฉันลืมบอกไปอย่างหนึ่ง”

เสี่ยวหยุนเทียนก็เกิดความสงสัยอยากรู้ขึ้นมาทันทีอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกไป “อะไร?”

ทันใดนั้นรอยยิ้มบนหน้าของซูฮันก็กว้างขึ้น “IQ ของแกนี่มันติดลบสู้หมาไม่ได้เลยด้วยซ้ํา”

“มึงตายแน่!” อีกครั้งที่เสี่ยวหยุนเทียนโกรธจัด เขาคํารามอย่างรุนแรง “กูจะฉีกถึงออกเป็ นชิ้นๆแล้วเอาโยนให้ซอมบี้กินกูจะรอถึงดูฝูงซอมบี้รุมขย้ําถึงจนเหลือแต่เศษเนื้อ! ไอ้โง่ กูจะรอดูจุดจบของถึง ฮ่าฮ่าฮ่า!”

ในเวลาเดียวกัน ชินยู่ซวนที่อยู่ข้างหลังชูฮันก็หมดความอดทนและตะโกนใส่ชูฮัน “ไอ้หนุ่มนายจะจัดการซอมบี้หรือจะฝ่าทางไปกับเราแต่นายต้องทําลายสะพานให้ได้ก่อนมั้ย?”

ชูฮันแตะปลายจมูกตัวเองและเอ่ยตอบ “เคยได้ยินกฏของฮุคมั้ย?” (Hooke’s Law = วัตถุ จะเสียสภาพเมื่อถูกยืดหรือหดถึงจุดๆหนึ่ง)

อะไร?

“อะไร?”

ทุกคนต่างมีสีหน้ามีนงงและไม่เข้าใจ หลายคนมองซูฮันด้วยสายตาของคนโง่เง่าและเอาแต่พูด จาไร้สาระ

ซูฮันมีสีหน้าเรียบนิ่ง เขาก้มลงมองสะพานที่ก่อนหน้านี้ถูกขวานของเขากระแทกลงไปสองครั้ง แต่ละฝั่งของสะพานถูกกระแทกอย่างรุนแรงและเกิดรอยแตกยาวจนสุดอีกปลายฝั่งและตอนนี้รอยแตกก็ลากยาวจนครบทั้งสะพานสวนกันเป็นรูปตัว X

ซูฮันเงยหน้าขึ้นสบตากับเสี่ยวหยุนเทียนที่ยังคงหัวเราะลั่นไม่เลิกและเอ่ยขึ้นด้วยน้ําเสียงยั่วยุ “ห์มีแต่พวกไร้สมอง!”

ทันใดนั้นขวานซิ่วโหลก็ถูกเอื้อมขึ้นสูงในอากาศ ด้านที่เป็นใบมีดคมถูกชี้ขึ้นฟ้าส่วนด้าน ที่เป็นก้อนชี้ลงพื้น จากนั้นชูฮันก็รวบรวมพลังทั้งหมดไปรวมไว้ที่แขนและฟาดขวานด้านที่เป็นค้อนลงไปที่รอยแตกรูปตัว X

” ปัง!”

” ครืน!”

ทั้งสะพานสั่นสะเทือนเริ่มต้นจากใจกลางสะพานรอยแตกเคลื่อนไหวกระจายตัวต่อ เนื่องไปรอบๆเศษปูนเศษหินเริ่มร่วงตกลงแม่น้ําด้านล่าง เกิดน้ํากระเด็นมากมายแจกแรงโน้มถ่วงจนมีเสียงปอมแปมดังต่อเนื่อง

สะพานเริ่มหลุดแยกออกจากกันอย่างรวดเร็ว รอยแตกเริ่มขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆแผ่กว้างขนาด 5 เมตรภายในเวลาครู่เดียวและลากยาวต่อไปเรื่อยๆ!

“วิ่ง” เมื่อดึงขวานขึ้นมา ทันใดนั้นซูฮันก็หมุนตัวตะโกนไปหาชินยู่ซวนยู่เว่ยและสองแฝด

ทั้งสี่คนตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้าจนสติหลุด พวกเขาไม่เข้าใจว่าสะพานมันถูกทําลายได้อย่างไรหลังจากถูกขวานของซูฮันฟาดลงไปในครั้งที่สาม

หากเสียงตะโกนของซูฮันดึงสติของทั้งสี่คนกลับมาได้ และเมื่อรู้ตัวอีกทีทั้งสะพานก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงซอมบี้ระดับต่ําหลายตัวไม่สามารถลึกขึ้นยืนต้านแรงสะเทือนได้และรอยแตกก็เคลื่อนตัวไปเรื่อยๆทั้งสองด้านจนเหมือนว่ามันพร้อมจะถล่มได้ทุกเมื่อ!

“เร็ว! วิ่ง!” ซินยู่ชวนตะโกนดังลั่น เขาอยู่ด้านหลังซูฮันและออกตัววิ่งสุดแรงไปที่อีกฝั่งของสะพานโดยไม่มีอาการวิตกและตื่นเต้นใดๆ

ยู่เว่ย หยางดินและหยางลานก็ไม่ได้ตกใจอีก พวกเขาวิ่งตามฝีเท้าชูฮันและวิ่งไปที่ถนนอีกฝั่งทันที

เวรแล้ว!

สะพานฟังแล้วจริงๆ!

และซูฮันคนทําทุกอย่างเองก็ใช้ความเร็วสูงสุดของเขาแทบจะบินข้ามไปอีกฝั่งของถนน เขาหันไปส่งยิ้มให้กับกลุ่มเสี่ยวหยุนเทียนที่อยู่อีกฝั่งถนนอย่างเย่อหยิ่ง กฎของฮุคในยุคศิวิไลซ์บอกไว้ว่าแล้วเราสร้างรอยร้าวไว้ทั้งฝั่งจนเกิดเป็นตัว X และเมื่อเราส่งแรงไปตรงใจกลางมันก็จะทําลายทุกอย่างพังครืน นั่นก็หลักการของกฎของฮุค

และตอนนี้ซูฮันก็ใช้มันทําลายสะพานและสร้างความตกใจให้แก่ทุกคน!