ความโกรธปะทุขึ้นในใจของฉางกวนหลงความรู้สึกไร้อำนาจได้เกิดขึ้นในใจ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับวิกฤตอย่างเช่นในตอนนี้ เพื่อนพ้องพี่น้องของเขากลับเลือกที่จะเพิกเฉย
　　นี้มันไม่ต่างอะไรกับผลักให้ค่ายหนานตู้ไปถึงจุดจบชัดๆ?!
　　ความคิดของหลูปิงเซ่อและฉางกวนหลงต่างกันอย่างสิ้นเชิงหลูปิงเซ่อไม่ได้มีความกังวลเท่ากับผู้นำค่ายหนานตู้ และยิ่งเมื่อได้ยินคำพูดของคนพวกนี้ หลูปิงเซ่อก็แสยะยิ้มและโพล่งความคิดในใจออกมาทันที “แล้วแต่พวกคุณเลย เพราะไม่ว่ายังไงนี่มันก็ค่ายของพวกคุณ ไม่ใช่ค่ายเขี้ยวหมาป่าของผม พวกคุณจะตัดสินใจกันเองยังไงผมไม่ห้ามและผมก็พูดทุกอย่างชัดเจน ถ้าคุณสงสัยการคาดเดาของหัวหน้าผม ผมสามารถไปตอนนี้เลยก็ได้ ผมไม่สนใจการอยู่รอดของค่ายคุณอยู่แล้ว ผมเป็นห่วงกับการตามหาตัวหัวหน้าของผมมากกว่า!”
　　คำพูดของหลูปิงเซ่อเป็นสิ่งที่อยู่ในใจของเขาอย่างแท้จริงเขาไม่สนใจกองทัพซอมบี้ที่กำลังล้อมค่ายหนานตู้อยู่เลยสักนิด แต่ถ้าชูฮันต้องการให้เขาช่วยสุดฝีมือ เขาก็จะปฏิบัติตามอย่างไร้ข้อกังขา
　　ทันทีหลังจากคำพูดไม่เป็นมิตรของหลูปิงเซ่อประกาศออกมามันก็สร้างความโกรธเคืองให้แก่สาธารณะชนทันที ทุกคนต่างมองมาที่หลูปิงเซ่อด้วยแววตาโกรธจัด ตามมาด้วยเสียงต่อว่าโวยวาย
　　”แกคิดว่าแกเป็นใครและการคาดเดาของหัวหน้าแกที่แกบอกว่า มันใช่เรื่องจริงรึเปล่า?”
　　”ชูฮันบอกว่าเขาจะไปหนึ่งอาทิตย์แต่นี่มันเกินหนึ่งอาทิตย์แล้ว หรือที่จริงเขาแค่อยากหนีการต่อสู้?”
　　”ฉันว่าแล้วชูฮันก็แค่คนขี้ขลาดที่หนีไปก่อน!” 　　”ใช่!ทำเป็นพยายามช่วยค่ายของเรา ทั้งๆที่ความจริงจงใจทำเรื่องให้ซับซ้อร เพื่อเบี่ยงเบนการหนีเอาตัวรอดของชูฮัน”
　　”ทำเป็นกล้าออกไปเผชิญหน้ากับซุปเปอร์ซอมบี้จะออกไปกับทีมเพื่อตามหาซุปเปอร์ซอมบี้และจัดการ ความจริงก็แค่ต้องการทหารที่เก่งที่สุดพาตัวหนีเอาตัวรอดออกไปจากที่นี้ล่ะสิ!”
　　”แกมันชั่วยังมีความเป็นคนอยู่รึเปล่า!”
　　”แกมันก็เลวไม่ต่างจากหัวหน้าของแก!”
　　เสียงก่นด่าทอต่อว่าดังไล่ต่อเนื่องไม่หยุดสีหน้าเกลียดชังเหยียดหยามปรากฏบนสีหน้าของทุกคน แววตาของหลูปิงเซ่อเริ่มเย็นชาขึ้นเรื่อยๆเมื่อยิ่งได้ฟังคำด่าดูถูกหยาบคายของทุกคน ความรู้สึกในใจของหลูปิงเซ่อก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน
　　หัวหน้าเห็นมั้ยนี้คือสิ่งที่ได้จากการที่หัวหน้ายอมออกไปเสี่ยงอันตรายตัวคนเดียว มีแต่พวกหน้าโง่เห็นแก่ตัว! 　　ฉางกวนหลงเองก็ไม่ต่างยิ่งได้ฟังคำด่าทอของคนของเขา ความโกรธในใจก็ปะทุขึ้นเรื่อยๆจนแทบจะระเบิด ค่ายหนานตู้จะกลายเป็นเถ้าถ่านไม่เร็วก็ช้าเพราะคนพวกนี้!
　　ก่อนที่ฉางกวนหลงจะทันคิดหาทางออกได้และยังไม่ทันได้ระเบิดความโกรธในใจออกมา หลูปิงเซ่อก็ชิงพูดเปิดขึ้นมาก่อน “โชคดี ที่หัวหน้าของฉันไม่ได้อยู่ที่นี้ ไม่งั้นคนโง่อย่างพวกคุณคงโดนขวานของหัวหน้าฆ่าตายหมดแล้ว”
　　เขาทำงานอย่างหนักเพื่อปกป้องค่ายหนานตู้แต่คนพวกนี้กลับคิดว่าเขาต้องการจะทำร้ายพวกเขา หลูปิงเซ่อจึงไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้อีกต่อไป
　　ทุกคนที่ได้ยินสิ่งที่หลูปิงเซ่อระบายออกมาก็ยิ่งโกรธมากขึ้นไปกว่าเดิมระเบิดเสียงด่าทอโวยวายดังลั่นไปทั่ว
　　ฉางกวนหลงเองก็มองถึงปัญหาที่แท้จริงซุปเปอร์ซอมบี้คือปัญหาที่ต้องได้รับการแก้ไข ค่ายหนานตู้ไม่เหมือนกับค่ายเขี้ยวหมาป่า เจ้าหน้าที่ระดับสูงไม่เชื่อว่าพวกเขามีความสามารถที่จะทำได้สำเร็จ สิ่งเดียวที่เป็นความหวังของฉางกวนหลงก็คือหวังว่าหลูปิงเซ่อจะอดกลั้นอารมณ์ได้…
　　แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือหลูปิงเซ่อไม่ใช่คนของค่ายหนานตู้และความเทิดทูนบูชาที่หลูปิงเซ่อมีต่อชูฮันก็ทำให้มันกลายเป็นเรื่องยุ่งยากเข้าไปอีก
　　ขณะที่ทุกอย่างดูเหมือนจะเริ่มหลุดการควบคุมมากขึ้นไปเรื่อยๆจู่ๆมันก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นมาจากประตูทางเข้าไม่ห่างออกไป ตามมาด้วย…
　　”พัฟ!พัฟ!”
　　หัวของทหารหลายคนหลุดออกจากตัวและลอยในอากาศเลือดสาดกระเซ็นไปสายก่อนจะตกลงพื้นจนเละ สมองกระจายจนไม่สามารถดูได้ ไอรีนโนเวล
　　”อ๊ากกกก!อ๊ากกกก!”
　　เสียงกรีดร้องโวยวายแตกตื่นดังระงมทันทีปรากว่ามันมีช่องโหว่เกิดขึ้นที่ทางเข้า ทั้งๆที่พวกเขาวางกองกำลังไว้แล้วแต่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นกระทันหันโดยไม่ทันได้เตรียมตัว ทำให้ซอมบี้ที่บุกทะบุเข้ามาจัดการฆ่าทหารได้ทันที
　　”ตรึงกำลังเอาไว้!คนข้างหลังออกมากันซอมบี้เอาไว้ อย่าให้มันผ่านไปถึงด้านในได้! ป้องกันประตูเอาไว้!” ฉางกวนหลงสั่งการทันที
　　กองกำลังจู่โจมรีบปฏิบัติตามคำสั่งทันทีซอมบี้ที่ลอดเข้ามาได้ไม่กี่ตัวค่อยๆถูกจัดไปทีละตัวๆ หากสถานการณ์มันก็ยังไม่ดีเท่าไหร่ เพราะไม่นานทุกคนก็ได้ยินเสียงแตกตื่นดังขึ้นที่ประตูอีก
　　”เกิดอะไรขึ้นทำไมมีซอมบี้เข้ามาได้อีก?”
　　”เกิดอะไรขึ้น?!”
　　”พะพวก พวกมันกำลังตั้งแถวเรียงกันเข้ามา!”
　　”พระเจ้าหรือว่ามีซุปเปอร์ซอมบี้สั่งการพวกมันอยู่ข้างนอก? ตอนนี้พวกมันถึงได้รู้วิธีหลีกหนีการโจมตี!”
　　ได้ฟังบทสนทนาเหล่าเจ้าหน้าที่ระดับสูงที่เคยด่าทอใส่หลูปิงเซ่อก่อนหน้านี้ก็เริ่มเหงื่อแตก สีหน้าซีดเผือดอย่างตื่นตระหนกสุดขีด
　　พวกเขาพึ่งได้ยินอะไรน่ะ?
　　มีซอมบี้เรียงแถวรออยู่!
　　คำพูดของหลูปิงเซ่อที่พึ่งผ่านไปไม่นานไหนจะเรื่องการแยกระดับขั้นของซุปเปอร์ซอมบี้ และพลังที่แต่ละตัวมี ไม่ต่างกับโดนตบเข้ากลางหน้าเต็มๆ
　　”หลูปิงเซ่อ?”เจ้าหน้าที่ระดับสูงคนหนึ่งพูดขึ้น ตอนนี้เขามองหลูปิงเซ่อด้วยสายตาที่แตกต่างไปจากก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง ความกังวลผสมกับอ้อนวอน “ตอนนี้เราเชื่อคุณแล้ว พวกเราควรทำยังไงดี?”
　　ทำยังไงดี?ช่างเป็นคำถามที่ดีจริงๆ!
　　กองทัพซอมบี้พึ่งปรากฏตัวด้วยจำนวน350,000 ตัว ทำให้สถานการร์ทุกอย่างมันได้เปลี่ยนไปหมดแล้ว ซอมบี้ที่มีความคิดเหมือนมนุษย์บุกโจมตีด้วยจำนวนมากขนาดนี้และกระทันหัน พวกเขาอาจไม่มีใครรอดไปจากที่นี้ได้เลยสักคน
　　ฉางกวนหลงเองก็หันมองหลูปิงเซ่อเหมือนกันตอนนี้เขามีแต่ความสิ้นหวังเกิดขึ้นในใจ ด้วยวิกฤตขั้นร้ายแรงที่เกิดขึ้นในตอนนี้ มีเพียงแค่หลูปิงเซ่อคนเดียวที่รู้จักซุปเปอร์ซอมบี้ดีที่สุดและมีคุณสมบัติที่จะทำการตัดสินใจ
　　การโต้เถียงต่อว่า ดูถูก เหยียดหยามชูฮันก่อนหน้านี้ทำให้ทุกๆคนในตอนนี้ต่างรู้สึกอับอายและรู้สึกเหมือนกับตัวเองเป็นคนปัญญาอ่อนโง่เง่าสิ้นดี หลูปิงเซ่อพูดชัดเจนว่ามันมีซุปเปอร์ซอมบี้ อธิบายทุกอย่างชัดเจนหมด แต่ทุกคนกลับต่อว่า และตอนนี้พวกเขาก็ได้แต่เสียใจกับการกระทำของตัวเอง…
　　แล้วตอนนี้ล่ะ?
　　ซวยแล้ว!
　　”มันสายไปแล้ว!”เสียงเย็นๆของหลูปิงเซ่อดังขึ้นอย่างไร้อารมณ์ ในมือกำอาวุธของตัวเองแน่น “ถ้าพวกคุณเลิกเถียงกับฉันตั้งแต่ห้านาทีก่อน และส่งกองกำลังเล็กๆออกไปเพื่อแก้ไขปัญหาที่ซ่อนอยู่ ทุกอย่างคงไม่มาถึงจุดที่ยากจะแก้ไขแบบนี้ ตอนนี้ซุปเปอร์ซอมบี้ได้ปรากฏตัวขึ้นและมันก็เป็นคนส่ังการกองทัพซอมบี้ทั้งหมด และมันไม่ได้มีความสามารถแค่ควบคุมซอมบี้ธรรมดาและแข็งแรงกว่าเท่านั้น แต่มันยังสามารถปลอมตัวเป็นเหมือนพวกเราได้ด้วย!”