สถาบันวิจัยขนาดใหญ่ที่ซึ่งชูฮันและเหอซางอยู่ในตอนนี้มีพื้นที่กว้างขวางอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่อาจจะรั้งชูฮันไว้ได้ ด้านหลังของประตูล็อคลายนิ้วมือ มันมีบันไดลาดเป็นทางยาวลงไปปรากฏขึ้น
แสดงให้เห็นถึงพื้นที่ขนาดใหญ่ในชั้นใต้ดินของสถาบันวิจัย!
ขณะที่ชูฮันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกเล็กน้อยเสียงของเหอซางก็ดังชัดขึ้นผ่านลำโพงท่ามกลางสายตาของเสี่ยติงและกวงโถวที่คอยมองดู “นี้เป็นชั้นใต้ดินที่สถาบันวิจัยสร้างขึ้นเพื่อหลบจากห้องควบคุมที่ผมสังเกตการณ์อยู่ที่นี้ มีโปรเจคมากมายทั้งเล็กและใหญ่ ผมสามารถเปิดประตูอื่นๆที่เป็นพื้นที่หวงห้ามได้เหมือนกันครับ”
ทันใดนั้นน้ำเสียงของชูฮันก็เปลี่ยนไปเป็นจริงจัง”แต่ระบบที่ควบคุมประตูนี้จริงๆคือแผนกวิจัยใต้ดินที่ผมก็ไม่เคยเห็น เท่าที่บอกได้ก็คือประตูถูกควบคุมจากด้านใน ทุกอย่างที่ผมทำจากด้านนอก ระบบอาจสามารถตรวจจับขึ้นมาได้”
ชูฮันย่นคิ้ว”เราโดนจับได้แล้วเหรอ?”
”ยังครับ”เหอซางตอบ “สิ่งเดียวที่ผมสามารถรับประกันได้ตอนนี้คือผมมั่นใจว่าอีกฝ่ายยังไม่รู้ตัวว่าผมเจาะระบบจากด้านนอกเพื่อควบคุมประตู”
ชูฮันรับรู้ได้ในทันทีว่ามันมีบางอย่างผิดปกติแฝงอยู่ในน้ำเสียงของเหอซาง”แต่พื้นที่หวงห้ามส่วนอื่น?”
”สสมกับเป็นหัวหน้าจริงๆนั่นคือสิ่งที่ผมกำลังจะพูดต่อ หัวหน้าคงจำได้” เหอซางสูดลมหายใจเข้าลึก “เพราะมันเป็นการเข้าควบคุมจากด้านนอกชั่วคราว ผมจึงสามารถเปิดประตูนี้ได้เพียงแค่สองครั้ง ซึ่งหมายความว่าตอนนี้ที่หัวหน้าเข้าไปหนึ่งครั้งและอีกครั้งตอนออกครับ”
ชูฮันเลิกคิ้ว”แค่นั้นก็พอแล้ว”
”ประเด็นคืออีกเรื่องต่างหากครับ”น้ำเสียงของเหอซางไม่เคยจริงจังเท่านี้มาก่อน “หัวหน้าจะต้องกลับมาภายในหนึ่งชั่วโมง!”
ชูฮันหรี่ตาลง”นายสามารถควบคุมประตูนี้ได้แค่ชั่วโมงเดียว?”
”ใช่ครับ”หน้าของเหอซางเปียกชุ่มไปด้วยหยดเหงื่อที่ผุดขึ้นมา “หลังจากครบหนึ่งชั่วโมง ระบบภายในห้องควบคุมจะไม่สามารถต้านทานปริมาณการใช้งานที่เกินขีดจำกัดได้อีกและผมจะไม่สามารถเปิดประตูได้อีกครั้ง ดังนั้นหัวหน้าจึงมีเวลาจำกัดแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้นครับ”
ชูฮันบิดปาดเอ่ยตอบเสียงเบา “โอเค งั้นก็หนึ่งชั่วโมง”.ไอลีนโนเวล.
”และอีกอย่างครับหัวหน้า!”ขณะที่ชูฮันกำลังจะก้าวเท้าผ่านเข้าไป เหอซางก็รีบเอ่ยห้ามเอาไว้ “อย่าทำลายประตูนะครับ อย่าพังประตู มันจะส่งเสียงสัญญาณเตือนภัย!”
”อย่าไร้สาระเปิดประตูเร็วเข้า” หน้าของชูฮันอึมครึมอย่างเอือมระอา เขาไม่ใช่ราชาทำลายล้าง ทำไมเขาจะต้องไปพังประตู?
ทันทีที่ชูฮันเอ่ยจบเสียงเคาะแป้นพิมพ์ตัวสุดท้ายก็ดังขึ้น ตามมาด้วย——
ปึก!
ประตูด้านหน้าชูฮันเปิดออกทันทีเผยให้เห็นพื้นที่กว้างขวางและทางบันไดลาดยาวที่สว่างจ้า!
เสี่ยติงและกวงโถวที่อยู่ในห้องควบคุมตกใจค้างและพูดอะไรไม่ออกทั้งคู่ได้แต่มองภาพผ่านหน้าจอตรงหน้าอย่างตะลึง ภาพเบื้องหน้าที่ปรากฏสู่สายตามันช่างน่าเหลือเชื่อ
หน้าของทั้งคู่ขาวซีดด้วยความไม่เข้าใจพวกเขาอยู่ที่นี้มาเป็นเวลากว่าครึ่งปีแล้วและรู้ดีว่าที่นี้มีความเข้มงวดมากขนาดไหน
แต่ที่พวกเขานึกไม่ถึงก็คือด้านหลังประตูที่ปิดกั้นการเข้าถึงของนักวิจัยส่วนใหญ่ในสถาบันเอาไว้จะถูกเหอซางเจาะได้ภายในเวลาสั้นๆเท่านั้นแถมทั้งกระบวนก็ดูง่ายดายราวกับปอกกล้วย พวกเขาไม่สามารถตามจังหวะของชูฮันและเหอซางได้ทันเลย
นี้สินะคือความแตกต่างระหว่างเทพและคน!
ในจังหวะที่เสี่ยติงและกวงโถวกำลังตกใจชูฮันก็พุ่งเข้าไปในด้านในทันทีอย่างไม่ลังเลและหายไปภายในชั่วพริบตา
ห้องควบคุมกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้งเสี่ยติงและกวงโถวที่ยังมีความกังวลหลงเหลืออยู่จากความตกใจที่ได้รับ มีเพียงแค่เหอซางที่จ้องไปที่หน้าจอนิ่งๆด้วยสายตาที่ไม่สามารถคาดเดาความหมายได้
เวลาและเงื่อนไขค่อนข้างโหดเลยทีเดียวไม่รู้ว่าข้างในนั้นหัวหน้าจะต้องไปเจอกับอันตรายขนาดไหน?
”หัวหน้าหัวหน้าบอกอะไรเราหน่อย!” กวงโถวที่ได้สติกลับมาก่อน หลังจากหาเสียงของตัวเองเจอก็รีบเอ่ยถามเหอซางอย่างเป็นกังวล “หัวหน้าเปิดประตูให้ผมทีครับ ผมจะเข้าไปช่วยหัวหน้าชูฮัน!”
”ใช่ครับ!”เสี่ยติงที่ได้สติกลับมาก็พูดต่อ มันมีความกังวลและสับสนอยู่ในน้ำเสียงเขา “ทั้งๆที่ตอนนั้นหัวหน้าดูตื่นเต้นมาก แล้วอยู่ๆโดยไม่ปรึกษาอะไร หัวหน้าชูฮันก็ออกไป เราปล่อยให้หัวหน้าชูฮันไปคนเดียวแบบนี้จะดีเหรอครับ?”
”จะให้ฉันเปิดประตูให้นายสองคนเข้าไป?”เหอซางหัวเราะเยาะ “เข้าไปเป็นตัวถ่วงหัวหน้าฉันล่ะสิ?”
”ไอ้หัวล้านนี่มันไร้ประโยชน์ผมช่วยได้นะครับ!” กวงโถวยังไม่เชื่อ
”แกสิไร้ประโยชน์ฉันต่างหากที่สามารถช่วยหัวหน้าชูฮันได้!” เสี่ยติงก็ไม่ยอมแพ้
”…”เหอซางแสนจะเอือมระอา
ขณะที่ภายในห้องควบคุมมีความวุ่นวายเบาๆเกิดขึ้นชูฮันที่เคลื่อนไหวตามบันไดไล่ลงมาอย่างรวดเร็วก็ได้เจอเข้ากับแผนกวิจัยชั้นในหลัก!
จังหวะที่ก้าวเท้าลงมาถึงพื้นทันใดนั้นชูฮันก็ย่นคิ้ว มันก็ทางเดินโค้งอยู่ตรงหน้าดูเหมือนจะหมุนวนเป็นวลกลม มีทางแยกออกเป็นสองฝั่งและแต่ละระยะช่วงห่างจะมีประตูตั้งอยู่
แม้จะไม่มีใครอยู่ในบริเวณนี้และชูฮันก็ไม่จำเป็นต้องสนใจหากเขายังรู้สึกหงุดหงิดใจ
มันคือประตู!
ตั้งแต่เข้ามาภายในสถาบันวิจัยของค่ายหนานตู้ชูฮันถูกกั้นไว้ด้วยประตูแล้วประตูเล่า ความรู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจเริ่มก่อขึ้นที่ฝ่ามือและฝ่าเท้า
แต่นั้นไม่ใช่เหตุผลที่คิ้วของชูฮันขมวดที่ทำให้ชูฮันรู้สึกตื่นตัวและโมโหก็เพราะรสสัมผัสที่เขาค่อนข้างคุ้นเคย…
มันคือกลิ่นเลือด!
แทบจะครู่หนึ่งชูฮันรู้สึกโหวงในใจ ห้องวิจัยกว้างใหญ่ภายในค่ายหนานตู้มีกลิ่นเลือดของมนุษย์ แม้จะมีกลิ่นเหม็นเน่าของซอมบี้หรือกลิ่นเลือดคาวของลูกผสม ชูฮันก็ไม่รู้สึกแปลกใจอะไร เพราะถึงอย่างไรแล้วทุกๆสถาบันวิจัยต่างก็มีโปรเจคที่วิจัยเรื่องซอมบี้และลูกผสมกันทั้งนั้น
แต่สำหรับที่นี้…
หรือนี่จะเป็นการทดลองมนุษย์อีกแล้ว?!
ที่นี้กำลังวิจัยเรื่องอะไรอยู่กันแน่?ฉางกวนหลงรู้หรือเป็นคนต้นคิดกันแน่? แล้วถ้าเป็นอย่างหลัง…
ประตูไม้สีฟ้าที่มีด้ามจับไม่ปกติประตูนี้ไม่ได้มีข้อจำกัดในการเข้าถึง ชูฮันสามารถเปิดประตูเองได้เลย
โดยไร้ซึ่งความลังเลชูฮันหมุนลูกบิดและดันประตูเปิดออกทันที ทว่าเหนือความคาดหมายภายในห้องกลับสะอาดและว่างเปล่า ว่างปล่าอย่างสิ้นเชิง!
เพียงวินาทีเดียวชูฮันก็เปลี่ยนเป้าหมายไปที่ประตูห้องถัดไป และในเวลาเดียวกันชูฮันก็สื่อสารกับหวังไคที่อยู่ในกระเป๋าตัวเองไปด้วย “นายแยกกับฉัน ฉันจะสำรวจประตูทางซ้าย นายไปทางขวา หาดูข้อมูลที่มีประโยชน์และสำคัญ โยนมันเข้าไปเก็บไว้ในประตูมิติก่อน”
หลังจากพูดจบชูฮันก็เคลื่อนไหวไปที่ห้องถัดไปทันที ปล่อยหวังไคทิ้งไว้กลางทาง