”ชู…ฮัน?”คนตรงหน้าค่อยๆพูดชื่อของชูฮันขึ้นมาอย่างลำบาก พร้อมกับกระอักเลือดออกมาจากปาก
เมื่อมองสายตาไล่ลงมาจะเห็นได้ชัดเจนเลยว่าร่างกายของอีกฝ่ายมีบาดแผลรุนแรงมากมายเต็มตัวขนาดไหน ซี่โครงติดกับผนังด้านหลัง และใบมีดเหล็กขนาดใหญ่ปักลึกจากทางหลังมิดจนมองแทบไม่เห็น ภาพที่เห็นมันน่ากลัวและสยดสยองจนเกินจะรับไหว
บอกได้เลยว่าถ้าอีกฝ่ายไม่อยากจะเจ็บไปมากกว่านี้ เขาจะต้องคงท่าเดิมเอาไว้ตลอดไป ห้ามขยับ ถ้าเขาขยับเขาจะทรมานจนไม่สามารถหลับได้ เพราะใบมีดคมกริบจะบาดลึกเข้าไปที่อวัยวะด้านใน!
ซึ่งการจะไม่ขยับร่างกายเลยสักนิดตลอดไปมันไม่มีทางจะเป็นไปได้ ดังนั้นร่างที่ชูฮันเห็นอยู่ตอนนี้จึงโชกไปด้วยเลือด สีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความทรมานจนหาคำบรรยายไม่ได้
หวังไคเองก็นิ่งงันอย่างทำอะไรไม่ถูกกับภาพที่ได้เห็น
ส่วนชูฮันกำหมัดแน่นอย่างแค้นใจพ่นลมหายใจออกมาด้วยความโกรธที่สุมอยู่ในอก ตาแข็งกร้าวอย่างแค้นจัด
นี่คือฟานฮงเหวียน!
ชูฮันไม่คาดฝันเลยว่าจะได้เจอกับฟานฮงเหวียนในสภาพเช่นนี้และไม่คิดเลยสักนิดว่าฟานฮงเหวียนจะถูกจับทรมานแบบนี้ แถมยังอยู่ในคุกที่ซับซ้อนและน่าสิ้นหวังขนาดนี้!
ชูฮันคิดไม่ออกเลยว่าถ้าเขามาช้ากว่านี้สองวันหรือสองชั่วโมงฟานฮงเหวียนจะยังมีชีวิตอยู่มั้ย?
”ชูฮัน…”ฟานฮงเหวียนเอ่ยชื่อชูฮันออกมาอย่างยากลำบาก เขาดูเหมือนมีคำพูดมากมายที่อยากจะบอกชูฮัน หากเป็นเพราะเขากระตือรือร้นด้วยความดีใจที่ได้เจอชูฮัน มันจึงทำให้เขาต้องเจ็บอีกครั้งกับใบมีดที่บาดเข้าไปในตัว
”อย่าขยับ”ชูฮันก้าวเข้าไปใกล้ฟานฮงเหวียน เอ่ยบอกเสียงแหบตามอารมณ์ข้างในที่แทบจะระเบิด กล้ามเนื้อเกร็งแน่นอย่างรุนแรง พลังผันผวนของวิวัฒนาการระยะ 5 ในร่างแทบจะควบคุมไม่อยู่
ปัง!ปัง!
ราวกับคนป่าเถื่อนใบมีดเหล็กที่ปักอยู่กับกำแพงอันแรกถูกชูฮันทำลายทิ้งทันที!
ความโกรธของชูฮันไม่เพียงแค่ทำให้ฟานฮงเหวียนตกใจแต่หวังไคเองก็เช่นกัน ชูฮันสามารถทำลายใบมีดเหล็กยักษ์ด้วยมือได้ สมกับการใช้พลังขั้นสุดของวิวัฒนาการระยะ 5 จริงๆ
หลังจากทำลายใบมีดเหล็กยักษ์ได้ชูฮันก็เริ่มทำลายกุญแจมือเหล็กที่หนาใหญ่ทันที มันเป็นกุญแจเหล็กหนาพิเศษที่รวบทั้งข้อมือทั้งข้อเท้าของฟานฮงเหวียนเอาไว้
ฟานฮงเหวียนที่ได้รับอิสระแล้วไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยืนขึ้นเลยเขาไถลตัวไปตามกำแพงและลงไปกองอยู่ที่พื้น หายใจหอบรวยริน แววตาอึ้งๆตกใจมองมาที่ชูฮัน
เดิมทีแม้จะคิดว่าคงมาถึงจุดจบของชีวิตตัวเองแล้วแต่ฟานฮงเหวียนไม่ได้นึกเลยว่าตัวเองจะได้มาเจอกับชูฮันในสถานที่นี้!.ไอลีนโนเวล.
ฟานฮงเหวียนรีบเอ่ยขึ้นทันที”ชูฮัน นาย นายมาที่นี้ได้ยังไง?”
”ดื่มน้ำก่อนกินอะไรก่อนสิ” ชูฮันเอื้อมไปหยิบขวดน้ำสะอาดและอาหารที่ซ่อนไว้ในประตูมิติออกมาให้ฟานฮงเหวียน
เสียงของชูฮันเรียบนิ้งราวกับหุ่นยนต์มีเพียงแค่หวังไคที่คุ้นเคยกับชูฮันที่สุด รู้ดีว่าตอนนี้ความโกรธของชูฮันอยู่ที่ขอบหน้าผาแล้ว
สิบปี…
สิบปีต่อมาที่ชูฮันได้กลับชาติมาเกิดใหม่ ฟานฮงเหวียนที่ได้ตายจากหัวใจชูฮันไปนานหลายปีแล้ว กำลังทุกข์ทรมานเพราะถูกลงโทษอยู่ในคุกอย่างสิ้นหวัง
ชูฮันล้มเหลวอีกครั้งในการช่วยชีวิตเพื่อนรักของเขาเขาสามารถช่วยชีวิตคนในชาติที่แล้วที่ควรจะตายไปแล้วไว้ได้ แค่แล้วทำไมเพื่อนในวัยเด็กของเขาเอง เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย แม้แต่เติ้งเวยป๋อและฟางหลง
การได้เห็นภาพฟานฮงเหวียนแบบนี้แล้วชูฮันจะไม่รู้สึกผิดได้ยังไง?
ฟานฮงเหวียนไม่คิดเสียเวลาหรือลังเลที่จะรับน้ำดื่มและอาหารไปจากชูฮันเขากินมันทั้งหมดทันที ระหว่างที่กำลังกิน สายตาของฟานฮงเหวียนก็คอยจ้องชูฮันไม่วางตา อารมณ์หลากหลายตีกันวุ่นอยู่ข้างในอย่างเห็นได้ชัด
ในที่สุดฟานฮงเหวียนก็ฟื้นเรี่ยวแรงขึ้นมาเล็กน้อย และชูฮันก็เองพยายามทำแผลบนตัวฟานฮงเหวียนให้ ฟานฮงเหวียนก็พยามเค้นเรี่ยวแรงที่มีเอ่ยออกมาด้วยเสียงอ่อนแรง “นายจะถามก่อน หรือให้ฉันถามก่อน?”
นี้เป็นวิธีการสื่อสารที่คุ้นเคยระหว่างทั้งคู่ทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงคุ้นเคยที่ห่างหายไปนาน แววตาของชูฮันก็สั่นไหวและรู้สึกบีบหัวใจ
”ตอนนี้ฉันเป็นพลเอกวิวัฒนาการระยะ 5 และมีเพื่อนพ้องที่ทรงพลังมากมาย ฉันไปซางจิงมา ฟางหลงและเติ้งเว๋ยป๋อตายแล้ว” ชูฮันเอ่ยช้าๆ น้ำเสียงยิ่งๆ เห็นได้ชัดว่าฟางฮงเหวียนมีข้อสงสัย “นายอยากจะถามอะไร? ถามสิ ฉันจะตอบ”
”ดี”ฟานฮงเหวียนเอ่ยด้วยเสียงสั่นๆ “พวกเขาตายยังไง?”
ชูฮันชะงักจากนั้นก็ตอบด้วยน้ำเสียงข่มขืน “เติ้งเว๋ยป๋อฆ่าฟางหลง ส่วนเติ้งเว๋ยป๋อ…ฉันฆ่าเขาเอง”
ลมหายใจของฟานฮงเหวียนชะงักหลังจากผ่านไปสักพัก ท่ามกลางความเงียบสนิท เขาก็ยิ้มออกมาอย่างข่มขืน “เติ้งเว๋ยป๋อเขา…ฉันไม่อยากจะเชื่อ ทำไมเขาถึงฆ่าฟางหลงได้”
เมื่อฟานฮงเหวียนพูดออกมาตาของชูฮันก็แดงก่ำด้วยความช้ำใจ เขาเองก็รู้สึกแย่ไม่ต่างกัน “ชูฮัน ยังดีที่นายยังมีชีวิตอยู่ โชคดีที่นายยังไม่ได้ทำการประเมิณการเข้าร่วมเป็นสมาชิกของ​ Mensa”
ฟานฮงเหวียนเองก็เป็นสมาชิกของMensa แต่ไม่ได้ระดับสูงเท่ากับพ่อแม่ของชูฮัน และมันเป็นเรื่องบังเอิญที่ก่อนจะเกิดการปะทุของโลกาวินาศ เดือนสุดท้ายในยุคศิวิไลซ์ ฟานฮงเหวียนได้เชิญชูฮันเข้าร่วมการประเมิณการเข้าร่วมเป็นสมาชิกของ Mensa ซึ่งนั่นก็เป็นครั้งแรกที่ชูฮันได้รู้เกี่ยวกับ Mensa
ในขณะเดียวกันฟานฮงเหวียนก็เป็นคนที่ชูฮันสนิทสนมที่สุดระหว่างใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยหมิงชิว ซึ่งสำหรับฟานฮงเหวียนตอนนี้เวลามันพึ่งผ่านมาเพียงปีกว่า แต่สำหรับชูฮันเวลามันผ่านไปมากกว่าสิบปีแล้ว…
สมาชิกของMensa ในสายตาของฟานฮงเหวียนนั้นเป็นกุญแจสำคัญ สถาบันวิจัยที่นี้ไม่รู้ความสำคัญในการตามหาตัวสมาชิกของ Mensa ในจีนตัวเป็นๆ พวกเขาถูกพามาที่นี้ทีละคน บางคนมีวิตดีสุขสบาย ขณะที่บางคนอย่างฟานฮงเหวียนก็ถูกทรมานจนตาย
เมื่อได้ยินเช่นนั้นแววตาของชูฮันก็คมกริบขึ้นมาทันที สบตาฟานฮงเหวียนอย่างมีความหวัง “ฉันขอถามหน่อย เวลามันน้อยแล้ว พ่อของฉันอยู่ที่นี้มั้ย?”
”นี่คือเรื่องที่ฉันอยากจะบอกนาย”ฟานฮงเหวียนเองก็มีสีหน้าจริงจัง “ฉันไม่รู้ตำแหน่งของคุณลุงเลย และก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี้คือที่ไหน คนพวกนั้นไม่มีทางฆ่าสมาชิกหลักสิบอันดับแรกง่ายๆแน่ พวกเขาจำเป็นต้องใช้ความช่วยจากสมาชิกสิบอันดับแรก”
เมื่อได้ยินว่าพ่อตัวเองไม่ได้อยู่ที่นี้ชูฮันก็แทบหมดพลัง หากในใจมันก็แอบมีความดีใจซ่อนอยู่ ถ้าไม่อยู่ที่นี้แสดงว่าไม่ถูกทรมาน?
”แต่ชูฮัน”ฟานฮงเหวียนพูดต่อ “ฉันไม่คิดว่าพ่อของนายจะทนไหว เขาดูไม่น่าเชื่อจะเป็นสมาชิกหลักของ Mensa”