ตอนที่ 768 คุณคือใคร?

ตอนนี้ฮูเหมิงฮานยิ่งตื่นเต้นเข้าไปอีก”การแสดงออกที่แตกต่างกันสามารถขยายอารมณ์ที่ซับซ้อนแต่ละรูปแบบได้ ผู้คนเป็นสิ่งมีชีวิตที่ซับซ้อนที่สุด รวมถึงการแสดงออกของกล้ามเนื้อบนใบหน้าที่มีมากกว่าสี่สิบรูปแบบ คุณไม่คิดว่ามันน่าอัศจรรย์หรือไง?”

”ดีแล้ว?” ชูฮันตอบสนองคำพูดของฮูเหมิงฮานอย่างเฉยชา ทว่าที่แท้จริงในใจเขาตกใจอย่างมาก

ผ่านการเปลี่ยนแปลงของกล้ามเนื้อของใบหน้าของมนุษย์ฮูเหมิงฮานสามารถคาดเดาอารมณ์และจากนั้นก็เปลี่ยนเป็นวิเคราะห์สภาพจิตวิทยาของอีกฝ่ายได้ มันอาจดูเหมือนว่ากระบวนการของฮูเหมินฮานมันหลายขั้นตอนมากเกินไป แต่การสังเกตด้านประสาทวิทยามันไม่ใช่การกล่าวเกินจริงเลย

อาจจะบอกได้ว่าวิธีการตัดสินนี้มีความแม่นยำและมีวัตถุประสงค์ชัดเจนมากกว่าความรู้สึกส่วนตัวของแต่ละบุคคลซะอีกเพราะการเคลื่อนไหวของจิตใต้สำนึกของกล้ามเนื้อใบหน้าของมนุษย์ส่วนใหญ่นั้นเป็นไปตามกลไกทางธรรมชาติกล้ามเนื้อที่มีขนาดเล็กจนคนปกติมองด้วยตาเปล่าไม่เห็นหรือจำแนกแยกแยะความแตกต่างของแต่ละความหมายได้

แค่นี้ชูฮันก็รับรู้ได้แล้วว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่สุดยอดสุดแถมยังทำให้ชูฮันอึ้งได้ บอกได้เลยว่าฮูเหมินฮานเป็น…

อัจฉริยะที่แท้จริง!

”ดังนั้นฉันจึงสามารถเดาได้ว่าคุณเคยเจอกับพี่ชายของฉันมาก่อนเพราะการแสดงออกของกล้ามเนื้อบนใบหน้าของคุณมันไม่โกหก ต่อให้คุณจะทำตัวนิ่งมากแค่ไหนแต่ความเร็วของการสูบฉีดเลือดของหัวใจมันทำงานไปก่อนแล้ว และไม่ว่าคุณจะควบคุมตัวเองได้ดีแค่ไหนฉันก็ยังมองทันอยู่ดี เพราะนี่เป็นความถนัดของฉัน ฉันศึกษาและวิจัยด้านนี้มาโดยเฉพาะ เพราะฉะนั้นคุณไม่มีทางเอาชนะฉันได้ ที่จริงก่อนหน้าที่จะได้เจอกับคุณฉันไม่รู้สถานการณ์ของพี่ชายฉันด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ฉันพอจะเดาได้แล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นจิตใต้สำนึกของชูฮันก็บีบแน่น หัวใจกระตุกเบาๆ ทว่าก่อนที่สายตาของฮูเหมินฮานจะได้เริ่มสำรวจ——

พรึบ!

ทันใดนั้นชูฮันก็คว้าผ้าที่ด้านหลังขึ้นมาปิดหน้าตัวเองด้วยความเร็วสูงหลังจากเรียบร้อย ชูฮันก็เอ่ยขึ้น “ฉันไม่ชอบให้คนมานั่งจ้อง พูดต่อสิ”

ฮูเหมิงฮานตะลึงและประหลาดใจกับความจริงที่ว่าชูฮันสามารถจัดการทุกอย่างได้ภายในแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้นหลังจากตกใจอยู่พักหนึ่ง ฮูเหมินฮานก็หัวเราะออกมา “ฮ่าฮ่าฮ่า! คุณนี่มัน คุณนี่ช่างแตกต่างจากพวกอวดเก่งทั้งหลายที่ฉันเคยเจอมาจริงๆ! คนพวกนั้นมันเอาแต่ขนพรรคพวกมาเบ่งอำนาจอย่างเปล่าประโยชน์ แต่คุณ คุณตัวคนเดียวกลับไม่สนใจอะไรเลย? ฮ่าฮ่าฮ่า! แน่นอน ชูฮัน สมแล้วที่เป็นลูกชายของคู่รักที่ฉลาดที่สุดของ Mensa!”

”อย่าพูดถึงพ่อแม่ฉัน!”น้ำเสียงชูฮันถูกควบคุมไว้อารมณ์ไว้หลายชั้นเพราะต้องการเลี่ยงการตรวจจับของฮูเหมินฮาน

”ฮ่าฮ่าฮ่าโอเค เราจะไม่พูดถึง ก็แค่เห็นคุณแล้วมันเพลินตาดี” ฮูเหมินฮานไม่ปิดบังความชื่นชมที่มีต่อตัวชูฮัน

”ฉันเสียโอกาสในการสังเกตกล้ามเนื้อบนใบหน้าคุณไปแล้วทำให้ไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ดูเหมือนว่าตอนนี้ฉันจำเป็นต้องเรียนวิธีการแยกแยะเสียงตามความผันแปรทางอารมณ์ของมนุษย์แทน” ฮูเหมิงฮาน…อัจฮริยะทางด้านประสาทวิทยาเริ่มขยายขอบเขตการวิจัยไปที่ด้านอื่นต่อ

”คุณกำลังพูดถึงเรื่องพี่ชายคุณ?”ชูฮันไม่สนใจคำพูดเวิ่นเว้อของอีกฝ่าย แต่กลับถามสิ่งที่สงสัยออกมาทันที เขาพยายามปกปิดอารมณ์ในน้ำเสียงตังเองไม่ให้อีกฝ่ายจับสังเกตได้

”เอ้อใช่” หลังจากชูฮันเตือนความจำ ทำให้ในที่สุดฮูเหมิงฮานก็กลับไปสู่เรื่องที่พูดค้างไว้ หากจู่ๆสีหน้าของฮูเหมินฮางก็เปลี่ยนเป็นร้ายกาจปนตื่นเต้น “ฉันเดาว่าพี่ชายของฉันตายไปแล้วและคุณเป็นคนฆ่าเขา?”

บรรยากาศเข้าสู่ความอึดอัดทันทีทุกอย่างเงียบกริบ

”ฉันฆ่าฮูเหมิงฮาว”ชูฮันไม่คิดจะปิดบังและไม่ปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบงำ เขาพูดประโยคต่อมาอย่างเป็นการข่มขู่อีกฝ่าย “และฉันก็สามารถฆ่าคุณได้ตอนนี้เลย”

”คุณสามารถฆ่าฉันได้ทันทีโดยไม่มีใครรู้”จู่ๆฮูเหมินฮานก็ยิ้มแปลกๆออกมา “แต่คนที่คุณฆ่าไปก่อนหน้านี้ไม่ใช่ฮูเหมินฮาว แต่เป็นฮูเหมินฮาน!”

ชูฮันทั้งมึนและไม่เข้าใจ”อะไรน่ะ?”

คนที่เขาฆ่าไปพร้อมกับพวกลูกผสมไม่ใช่ฮูเหมิงฮาวแต่เป็นฮูเหมิงฮาน?

ในตอนนี้ความสับสนและความไม่เชื่อโจมตีกันแน่นอยู่ในหัวสมองของชูฮันรีบประมวลผลทุกอย่างด่วนจี๋ ทว่าไม่นานชูฮันก็นึกถึงจุดที่เขามองข้ามไปอีก

นอกเหนือจากนั้น…

ลูกผสม!

ในตอนแรกที่เขาทำลายสถาบันซิงเฉินที่ร่วมมือกับลูกผสมในเมืองอันลูมันเป็นเรื่องบังเอิญที่ฮูเหมิงฮาวตายในเวลานั้นเพราะเขาร่วมมือกับลูกผสม ทั้งๆที่ชาติที่แล้วฮูเหมิงฮาวไม่ควรจะตายในเวลานี้

และชูฮันก็ยังเจองานวิจัยของดอกเตอร์ซาวชุนฮุยในสถาบันวิจัยซิงเฉินเบาะแสที่เห็นได้ชัดขนาดนี้แต่ชูฮันกลับมองข้ามไป เป็นไปได้มั้ยว่าฮูเหมิงฮาวที่ชูฮันฆ่าไปในตอนนั้นเป็นคนที่ในชาติที่แล้วสร้างชื่อเสียงและโด่งดังจากการฆ่าอาจารย์ตัวเอง…ซึ่งในชาติที่แล้วคนคนนั้นคือฮูเหมิงฮาน?

ถ้าคนที่เขาฆ่าไปฮูเหมิงฮานงั้นก็แสดงว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้…

”ถ้างั้นคุณคือใคร?”ชูฮันรู้ว่าเขาพูดไร้สาระ แต่เขาก็ยังถามออกไป ไม่ใช่เพื่อยืนยันให้แน่ใจเท่านั้น แต่มันยังมีมีส่วนเกี่ยวข้องกับแผนการต่อไปของเขา

”ฉันคือฮูเหมิงฮาว”ชายบนเก้าอี้รถเข็นมีสีหน้าบิดเบี้ยวเล็กน้อย “แต่ฉันใช้ชื่อของฮูเหมิงฮานมาเป็นเวลาหลายปี แม้แต่บัตรประจำตัว เอกสารข้อมูลต่างๆ หรือชื่อสมาชิกMensa ก็เป็นชื่อฮูเหมิงฮานทั้งหมด แต่ที่จริงฉันคือฮูเหมิงฮาว หลังจากอายุ 18 ปี ฉันก็เปลี่ยนมาใช้ชื่อนี้มาตลอด”

”อย่างนั้นเหรอ”ชูฮันพยักหน้า แสดงว่าคนที่ตายไปตามคำบอกของฮูเหมิงฮาวคือฮูเหมิงฮาน

ฮูเหมิงฮาวตัวจริงพูดขึ้นต่ออีกซึ่งมันได้ทำลายการอนุมานที่ชูฮันคาดคะเนไว้อย่างสิ้นเชิง!

”ตอนที่พ่อแม่ของฉันยังมีชีวิตอยู่พวกเขามีลูกชายสองคนซึ่งเป็นฝาแฝดกัน ฉันเป็นคนพี่ พ่อแม่ของเราตั้งชื่อให้อย่างดีหวังว่าเราทั้งคู่จะมีอนาคตที่สดใส” ฮูเหมิงฮาวตกอยู่ในความทรงจำครั้งในอดีต และค่อยๆบอกว่าทำไมเขาถึงเปลี่ยนมาใช้ชื่อน้องชายตัวเอง “แต่พอเราโตขึ้น เราก็จะเห็นอนาคตที่ชัดเจนมากขึ้น ฉันเป็นคนฉลาด ได้รับรางวัลและเหรียญมากมาย แม้แต่ในระดับสากล เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจและประสบความสำเร็จอย่างมาก แต่น้องชายฉันชีวิตเขาตรงกันข้าม เขาไม่เรียน วันๆเอาแต่นอนกินไม่ทำอะไร”

”สุดท้ายตอนที่เราอายุ 18 ปีและอยู่ในช่วงสอบเข้ามหาวิทยาลัย ฉันได้เข้าที่มหาวิทยาลัยแห่งชาติซางจิง แต่น้องชายของฉันไม่แม้แต่จะไปทำการสอบด้วยซ้ำ” เมื่อพูดมาถึงตรงนี้สีหน้าของฮูเหมิงฮาวก็เริ่มแย่ลง “แต่มันเป็นเพราะฉันไม่สนใจเขามากพอ เพราะฉันขาดการรับรู้ทางอารมณ์ ฉันเลยมองไม่ออกว่าน้องชายของฉันเกลียดฉันมากแค่ไหน จนกระทั่งฉันถูกจัดฉากให้ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ฉันไม่ตาย แต่เสียขาไปทั้งสองข้างและต้องกลายเป็นคนพิการตลอดชีวิต!”

”และน้องชายผู้น่ารักของฉัน…ฮูเหมิงฮานก็เป็นคนที่ทำกับฉันแบบนี้ตอนที่ฉันอยู่ในโคม่า เขาเอาข้าวของเอกสารระบุตัวตนทั้งหมดของฉันไปเข้าเรียนมหาวิทยาลัยซางจิง สวมรอยเป็นฉัน! ส่วนฉันก็ถูกทิ้งไว้อยู่ที่บ้านพร้อมขาที่หายไปสองทั้งข้าง โดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย!” อารมณ์ของฮูเหมิงฮาวเริ่มรุนแรงขึ้นจนดูเหมือนคลั่งไปแล้ว “ฮ่าฮ่าฮ่า! เพราะเราเป็นฝาแฝดที่ดูเหมือนกันทุกอย่าง! ฮ่าฮ่าฮ่า!”