กลิ่นเลือดที่หนาคลุ้งในอากาศสลายหายไปทันทีที่สนามพลังงานของชูฮันหายไปไม่มีใครเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในสนามต่อสู้ ไม่มีใครรู้ว่าเบื้องหลังของทัศนวิสัยที่ถูกบดบังมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง แต่ตอนนี้เมื่อหมอกหนาสีดำได้สลายหายไปแล้ว สิ่งที่ปรากฏสู่สายตาทุกคนมันช่างน่าสะพรึงกลัวเหลือเกิน
　　ทุกคนต่างหวาดกลัวไม่กล้าพูดอะไรกันสักคำ สายตาของทุกคนต่างจ้องไปที่ศพทั้งหลายที่นอนกองระเกะระกะที่พื้นกันไม่วางตา ยกเว้นศพของวิวัฒนาการระยะ 5 ที่ตายด้วยฝีมือของหลูปิงเซ่อ ศพที่พื้นจึงมีทั้งหมด 14 ร่างและทุกศพต่างถูกตัดหัวทิ้งเหมือนกันหมด ช่างเป็นรูปแบบการฆ่าที่แสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งและโหดเหี้ยมของชูฮันได้อย่างชัดเจน
　　ทุกคนตายเรียบ…นักฆ่าทรงพลังที่หาตัวจับได้ยากทั้ง15 คนของจีน ไม่มีใครมีชีวิตรอด!
　　มีเพียงแค่ชูฮันที่เหลือรอด!
　　มองไปที่ขวานยักษ์ดำที่พาดอยู่บนไหล่ชูฮันซึ่งมีพลังงานแผ่กระจายออกมาอย่างเห็นได้ชัด
　　ฉางกวนหลงแทบลืมหายใจหัวใจเต้นรัวด้วยความตกใจ หากไม่นานเขาก็พยายามควบคุมตัวเองให้สงบอารมณ์ลง สายตาจ้องไปที่ชูฮันอย่างระแวดระวัง
　　ชายหนุ่มคนนี้มีความอดทนมากแค่ไหนกัน?
　　นักฆ่า15 คน มนุษย์สายพันธุ์ใหม่ระยะ 5 ทั้งหมด 14 คนและระยะ 6 อีกหนึ่งคน ทุกคนตายหมด!
　　ถูกฆ่าโดยน้ำมือของชูฮัน?
　　จงคุยที่กลัวก็เผลอหลุดอุทานออกมาด้วยความสยอง”แก ทำไมแกไม่ตาย?!”
　　จงคุยที่ผลลัพธ์ของเรื่องราวออกมาเกินความคาดหมายของตัวเองไปไกลไม่สามารถทำใจยอมรับความเปลี่ยนแปลงได้ในความคิดของจงคุย เงื่อนไขทุกอย่างไม่มีอะไรที่เอื้อต่อชูฮันเลย มันคือจุดจบชีวิตของชูฮันในทุกๆทาง แล้วทำไมชูฮันถึงยังมีชีวิตอยู่?
　　อีกทั้งพลังงานมหาศาลขนาดใหญ่ที่เกินขึ้นก่อนหน้านี้ก็ไม่ใช่ฝีมือของตระกูลลึกลับ!
　　ชูฮันเหลือบตามองสถานการณ์ตรงหน้าหลังจากสบตากับหลูปิงเซ่อ สายตาของชูฮันก็หยุดอยู่ที่จงคุยพร้อมกับยกยิ้มชั่วร้ายมุมปาก ก้าวเท้าเดินเขยิบเข้าไปใกล้จงคุยพร้อมกับขวานซิ่วโหลที่ยังคงพาดอยู่บนไหล่
　　”เฮือก~”
　　ฝูงชนระเบิดเสียงอุทานตกใจออกมาทันทีเมื่อชูฮันมีการเคลื่อนไหวทั้งเสียงหอบหายใจรุนแรงด้วยความกลัว สถานการณ์เริ่มเข้าสู่ความวุ่นวาย
　　เหล่านายพลหนุ่มๆทั้งหลายหน้าตาซีดเซียวด้วยความกลัว…ชูฮันฆ่ากลุ่มนักฆ่าทั้งหมดแล้วจะฆ่าจงคุยต่อใช่มั้ย?
　　แน่นอนว่าถ้าเป็นเช่นนั้น มันจะต้องส่งผลกระทบร้ายแรงต่อค่ายเขี้ยวหมาป่าตามมาอย่างแน่นอน!
　　จงคุยเองก็กลัวจนทำอะไรไม่ถูกคิดอะไรไม่ออก ความคิดกระเจิงไปคนละทางได้แต่ถอยร่นหนีไปเรื่อยๆด้วยความกระวนกระวาย พูดอะไรไม่ออกสักคำ
　　ไม่ว่าจงคุยจะถอยร่นหนีไปมากแค่ไหนด้วยความที่เขาเป็นแค่คนธรรมดา ความเร็วของเขาจึงไม่ต่างอะไรกับเต่าที่คลานช้าๆในสายตาของชูฮันเลย และแทบจะทันที ชูฮันที่ก่อนหน้านี้อยู่ห่างจากจงคุยสองเมตรก็สามารถมาถึงตัวจงคุยได้อย่างรวดเร็ว
　　ตามมาด้วย…
　　”ปัง!”
　　ขวานยักษ์ที่แผ่รัศมีเย็นยะเยือกจู่ๆก็ฟาดลงมาด้วยมือของชูฮันอย่างรวดเร็วตามมาด้วยเสียงกระแทกกับพื้นที่เฉียดหน้าของจงคุยไปแบบผ่าเส้นยาแดง ปลายแหลมคมกริบของตัวใบมีดขวานซิ่วโหลอยู่ห่างจากหน้าจงคุยไม่กี่มิลลิเมตรเท่านั้น!
　　”ตึ๋งตึ๋ง!”
　　เม็ดเหงื่อเย็นๆจากกรอบหน้าจงคุยไหลลงกระทบพื้นเป็นจังหวะเขากลัวที่จะขยับตัวเพราะระยะห่างที่จำกัดและใกล้จนแทบจะสนิทกับตัวใบมีด จงคุยจึงได้กลิ่นเลือดหนาคลุ้งที่ลอยออกมาจากใบมีดของขวาน ประกอบกับความกลัวตอนที่ขวานฟาดลงมามันทำให้ความยิ่งฝังลึกลงในใจของจงคุยเข้าไปอีก!
　　ฉางกวนหลงและเฉินยุนโหลวที่ยืนถัดไปจากจงคุยก็แทบลืมหายใจเช่นกันทั้งคู่ไม่รู้ว่าควรจะต้องทำตัวยังไงกับสถานการณ์ในตอนนี้ดี หลูปิงเซ่อมีวิธีการทำเรื่องต่างๆของตัวชูฮัน แต่กับชูฮัน…?
　　มันอ่อนไหวเกินไปความสร้างความกลัวต่อจิตใจล้วนๆ! ไอลีนโนเวล
　　ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ต้องการจะฆ่าจงคุยจริงๆหลังจากนี้ชูฮันก็คงจะแสร้งพูดว่าเขาไม่รู้ว่าจงคุยคือใคร ไม่รู้ว่านี่คือพลเอกแห่งค่ายจินหยาง?
　　”อึก~”
　　เหงื่อเริ่มซึมที่แผ่นหลังของฉางกวนหลงเพราะความตึงเครียดที่มีตอนนี้อารมณ์ของชูฮันเป็นอย่างไรกันแน่ มันเป็นเรื่องที่ไม่สามารถคาดเดาได้เลย!
　　ขณะที่ฉางกวนหลงกำลังดิ้นรนหาทางแก้ไขสถานการณ์ชูฮันก็ส่งเสียงขึ้นมาก่อน
　　”คุณเป็นใคร?”เสียงของชูฮันราบเรียบ นัยน์ตาดำสนิทดูนิ่งๆไม่ได้แสดงความไม่เป็นมิตรต่อจงคุยออกมาให้เห็น
　　เว้นว่างรักษาระยะห่าง และโจมตีใส่!
　　การเดินหมากหลอกล่อศัตรู
　　ฉางกวนหลงถอนหายใจด้วยความโล่งใจในเวลาเดียวกันก็มองสถานการณ์ด้วยใจเต้นรัว การที่ชูฮันถามคำถามแบบนี้ ช่างเป็นอะไรที่เต็มไปด้วยอำนาจและไม่สามารถคาดเดาได้เลย
　　ฉางกวนหลงเชื่อว่าไหวพริบที่ชูฮันมีนั้นทำให้ชูฮันมองเห็นธาตุแท้ของจงคุยออกตั้งแต่แรกแล้วและตอนนี้คำถามของชูฮันก็เป็นแค่เหยื่อล่อเท่านั้น
　　ความรู้สึกอับอายตีขึ้นมาที่หน้าของจงคุยจนแดงก่ำและในที่สุดเขาก็จำได้ว่าตัวเองเป็นพลเอกเทียบเท่ากับชูฮัน อีกฝ่ายไม่มีสิทธิมาทำกับเขาแบบนี้ “ถอยออกไป! กล้าดียังไงเอาขวานมาชี้หน้าฉัน? ฉันเป็นถึงผู้นำแห่งค่ายจินหยาง หนึ่งในพลเอกของจีน ถ้าอยากรู้ว่าทำไมแกต้องตาย? ก็ไปเจอฉันที่ซางจิง!”
　　ใช่
　　แกเคยไปประชุมที่ซางจิงมั้ย?
　　ตอนนี้ทุกคนตระหนักกันได้หมดแล้วว่าชูฮันเป็นตัวอันตรายขนาดไหน!
　　อย่างไรก็ตามชูฮันเพียงแค่เหยียดยิ้ม มือยังคงกำด้ามขวานไว้ไม่ได้ดึงขวานกลับออกไป ปล่อยให้ขวานชี้หน้าจงคุยต่อเหมือนเดิม ซึ่งการกระทำนี้เป็นการยั่วยุอารมณ์โกรธของจงคุยขึ้นมาอีก
　　ชูฮันเอ่ยเสียงนิ่งๆไร้ซึ่งความหวาดกลัวใดๆต่อจงคุย “โอ้? จงคุย โชคดีจัง สงสัยฉันจะต้องโชคดีแน่!”
　　”พุฟ~”หลูปิงเซ่อที่หลุดขำออกมา หน้าอกกระเพื่อมเพราะอารมณ์ขัน ตอนที่หัวหน้าชูฮันยังไม่มาหลูปิงเซ่อยังไม่มีความเกรงกลัวต่อจงคุยเลย แล้วยิ่งหัวหน้าชูฮันปรากฏตัวแบบนี้แล้วทำไมเขาจะต้องไว้หน้าจงคุยด้วยล่ะ?
　　ตอนนี้จงคุยอับอายขายขี้หน้าสุดๆ และยิ่งพอได้ยิ่งเสียงหัวเราะของหลูปิงเซ่อ จงคุยก็หมดความอดทน เขาหันไปขึ้นเสียงใส่หลูปิงเซ่อ “หัวเราะทำไมไอ้ตัวประหลาด! หัวเราะหาแม่มึงเหรอ?!”
　　และทันทีที่จงคุยพูดคำสุดท้ายออกมา—-
　　”ฟรึบฟรึบ!”
　　เสียงเบาๆสองครั้งตามมาด้วยความรู้สึกชาตรงแก้มของจงคุยและความเจ็บปวดทรมานที่เหมือนโดนกรีดเนื้อ!
　　ชูฮันยังคงถือขวานซิ่วโหลอยู่ในมือเขาเอาขวานสะกิดหน้าจงคุยเบาๆ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “เฮ้ยไอ้แคระ ฉันถามว่าแกเป็นใคร?”
　　จงคุยชะงักค้างหันหน้ากลับมาหาชูฮันด้วยความตะลึง มองชูฮันและขวานยักษ์ตรงหน้าตาค้าง นี่มันกล้าใช้ขวานตบหน้าเขา?
　　และไอ้แคระ?!
　　”ตึ๋ง!”
　　เพราะตัวใบมีดของขวานซิ่วโหลนั้นคมกริบมากเพียงแค่สัมผัสเบาๆก็สามารถสร้างรอยแผลบนหน้าจงคุยได้แล้ว หยดเลือดไหลซึมจากแก้มของจงคุยและหยดลงกระทบพื้น
　　”ฮือฮา~”
　　ฝูงชนรวมถึงเหล่านายพลทั้งหลายร้องอุทานกันด้วยความตกใจเสียงถกเถียงดังระงมวุ่นวานเต็มไปหมด
　　นี้มันบ้าอะไร?
　　ชูฮันใช้ขวานสะกิดหน้าจงคุย?!
　　แถมยังบาดหน้าจนเลือดไหล!
　　คาดว่าตลอดชีวิจของจงคุยนี้เป็นคงเป็นครั้งแรกที่จงคุยต้องรับมือกลับคนที่เหนือกว่าและไม่เกรงกลัวอะไรแบบนี้!
　　เอาขวานมาสะกิดหน้าเล่นๆนี้มันเกินไปแล้ว!
　　ชูฮันยังคงรักษาความนิ่งเอาไว้เหมือนกันเขาไม่ได้ตกใจกับการกระทำของตัวเองสักนิด